ไม่ต้องขุนก็อ้วน...ไม่ต้องชวนก็รัก (My Stranger Daddy) บทที่ 1 WL

บทที่ 1 WL

"อี้เฟิง รับไป นี่เป็นจดหมายจากคุณเหว่ยถิง ผู้ปกครองของเธอ"

อาจารย์เรียกผมเข้าไปพบเพื่อรับจดหมายเหมือนเคย

"ขอบคุณครับอ. ว่าแต่เมื่อไหร่ผมจะได้พบเค้า ผู้มีพระคุณของผม"

ผมถามเหมือนทุกครั้งที่มารับจดหมาย

"ใกล้แล้วล่ะ ก็อีกไม่กี่เดือน เธอก็เรียนจบแล้ว คุณเหว่ยถิงสั่งชั้นไว้ว่า เมื่อเธอเรียนจบ เค้าจะรับเธอเข้าทำงานด้วย ให้สมกับที่ส่งเสียเธอเรียนมา"

อาจารย์บอกผมวันนี้ ผมไม่รู้มาก่อนว่าผู้มีพระคุณ หรือที่ผมคิดในใจว่าเค้าเป็นเหมือนพ่อผม  จะรับผมไปทำงานด้วย

"รับผมไปทำงาน ผมจบด้านพฤกษศาสตร์ คุณเหว่ยถิงเค้าจะรับผมไปทำอะไรหน่ะครับ"


"ชั้นก็คงตอบเธอไม่ได้ เอาเป็นว่า รับจดหมายนี่ไป แล้วก็รอไปก่อนแล้วกัน เมื่อถึงวันที่เธอเรียนจบ เธอคงรู้คำตอบเอง"

ผมรับจดหมายจากอ.มา เมื่อมาถึงหอพัก ผมก็นั่งลงที่เตียง แล้วอ่านจดหมายอย่างตั้งใจ ถึงแม้โลกทุกวันนี้จะเปลี่ยนไปขนาดไหน แต่เค้า...ผู้มีพระคุณของผม ก็ยังคงเขียนจดหมายด้วยลายมือธรรมดา มาหาผมเป็นประจำทุกเดือน เดือนละฉบับ...

"ถึงอี้เฟิงที่รัก...


..........ชั้นรู้ว่า อีกไม่นานเธอก็จะเรียนจบแล้ว ชั้นไม่เคยหวังอะไรมากไปกว่าได้เห็นเด็กคนนึง เติบโตและมีงานทำ ตอนที่ชั้นส่งเสียเธอให้เรียนตั้งแต่ชั้นมัธยมนั้น ชั้นก็ไม่คิดว่า มันจะมาถึงวันนี้เลยจริงๆ
แต่ยังไง ชั้นก็หวังว่า วันที่เราเจอกัน เธอจะพร้อมสำหรับชั้น และทำงานกับชั้นจริงๆ อย่างที่ชั้นบอกเธอมาตลอด ชั้นไม่ใช่คนที่อยู่กับใครได้ง่ายๆ เธอคงจะต้องปรับตัวเมื่อเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านกับชั้นด้วย...


                                แล้วเจอกัน....

                                         เฉินเหว่ยถิง"

เมื่ออ่านจนจบ จากที่ผมนอนกลิ้งลงไปที่เตียง ผมก็สะดุ้งตัวขึ้นมาทันที...อะไรนะ!!! ไปอยู่บ้าน ไปทำงานด้วย นี่ตกลงเค้าไม่ถามผมสักคำเลยเหรอ ว่าผมอยากไปหรือเปล่า


ผมเทิดทูนและรู้สึกรักเค้ามาตลอด เค้าเป็นเหมือนผู้มีพระคุณ ให้ชีวิต ให้อนาคต ทำให้ผมได้เรียนในสิ่งที่รัก ผมรักต้นไม้ ธรรมชาติ ผมถึงได้เลือกเรียนพฤกษศาสตร์ แล้วนี่เค้าจะให้ผมไปทำอะไรกันนะ...


ผมจึงลุกขึ้นไปหยิบปากกาและกระดาษจดหมายสีน้ำตาลที่ผมชอบ มีกลิ่นหอมนิดๆ ทุกฉบับที่ผมตอบไป ผมจะต้องใช้กระดาษนี้เสมอ คุณเหว่ยถิงก็บอกว่าชอบ ผมเลยใช้มันเรื่อยมา...ผมนั่งลงเขียนที่โต๊ะอ่านหนังสือ เอาปากกาหมุนเล่นไปเรื่อย คราวนี้ผมจะตอบเค้าว่าไงดีน้า

"ถึงคุณเหว่ยถิงที่เคารพ


...........ผมไม่ทราบมาก่อนเลยว่า คุณจะรับผมไปอยู่และทำงานด้วย ผมเกรงว่าจะทำให้คุณไม่พอใจซะมากกว่า แต่ยังไงก็ตาม ผมก็ขอบคุณที่คุณให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับผม เอาเป็นว่า เด็กที่เรียนจบพฤกษศาสตร์มา ถ้าสามารถทำประโยชน์ให้คุณได้ ผมก็ยินดี แต่ว่าผมขออนุญาตไปลองสมัครงานที่อื่นก่อนได้มั้ยครับ เพราะผมไม่อยากรบกวนคุณอีก ผมเกรงใจจริงๆครับ...

           สุดท้ายนี้หวังว่าคุณคงสบายดี และมีความสุขกับทุกๆวัน ผมหวังว่าผมจะได้พบคุณเร็วๆนี้ 

                                           ด้วยรัก...

                                          หลี่อี้เฟิง"

ผมคิดทุกครั้งที่เขียนจดหมายเสร็จ เวลาผมมองข้อความ ผมรู้สึกทั้งตื่นเต้น ทั้งคิดถึงและมีความสุขอย่างประหลาด บางครั้งผมรู้สึกว่าความรู้สึกที่ผมมีให้เค้ามันไม่ธรรมดา มันพิเศษมากจริงๆ แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเรียกว่าอะไร...


........หลายวันผ่านไป ผมยื่นใบสมัครไปหลายๆที่ แปลกมากๆ ไม่มีที่ไหนตอบรับผมสักที่เลย ผมไม่เข้าใจ คุณสมบัติขนาดเกียรตินิยม จนอ.แทบจะขอให้ผมอยู่เป็นอ.ที่นี่ แต่ไม่มีที่ไหนรับผมเข้าไปทำงาน...

ผมเดินไปหาอ.ที่ห้องอีกครั้ง เพราะครบหนึ่งเดือนที่ต้องมารับจดหมายจากคุณเหว่ยถิง ผมเห็นแขกคนหนึ่งนั่งที่โต๊ะ แผ่นหลังกว้าง แต่งตัวดูดี น้ำเสียงทุ้มนุ่มสิ่งที่ผมได้ยินออกมาจากห้องทำให้ผมใจเต้นแรง...

"ผมอยากให้เค้าไปทำงานด้วยครับ ผมต้องการแบบนั้น อ.ควรเข้าใจเพราะผมเป็นผู้ปกครองเค้า ถึงแม้ว่าเค้าจะตัดสินใจได้เองแล้วตามกฏหมาย แต่ผมก็อยากให้เค้าทำตามที่ผมบอกจะดีกว่า"


ผมไปยืนอยู่หน้าประตูกระจก อ.เห็นผมก็ทำหน้าตกใจ และทำมือให้ผมเดินออกไปก่อน ผมจึงหันหลังเดินออกไป แต่เสียงที่ผมได้ยิน คำพูดนั้น ผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องของผมหรือเปล่า...เค้าจะใช่คุณเหว่ยถิงของผมมั้ย...

ผมไปยืนรอที่ทางออกลงบันได แล้วพอผมเห็นเค้าเดินออกมา ผมยังเห็นหน้าไม่ชัด แต่เค้าก็เลี้ยวไปกดลิฟท์แทน...ฮ่วย 2 ชั้นยังจะลงลิฟท์อีก ผมรีบวิ่งไปที่ลิฟท์ แต่ประตูลิฟท์ก็ปิดลงพร้อมกับใบหน้าคมเข้ม ผมจึงลงไปดักหน้าลิฟท์ชั้นล่าง พอประตูเปิดออก...

เค้าเดินผ่านผมไปเหมือนเป็นอากาศ เค้าจะใช่คุณเหว่ยถิงมั้ย ผมก็ไม่รู้ แต่เป็นจังหวะที่มีของบางอย่างตกจากมือเค้าลงมาที่พื้น ผมจึงก้มลงไปเก็บ เป็นผ้าเช็ดหน้าสีน้ำตาลสะอาด ผมจึงบอกเค้า...

"คุณครับ รอสักครู่ครับ คุณทำผ้าเช็ดหน้าตก"

สายตาคมกริบหันมามองหน้าผม ไม่พูดอะไร แล้วเดินต่อไป

"อ้าว คุณครับ นี่ของคุณนะครับ"

เค้าหันมามอง แล้วบอกว่า

"นี่ไม่ใช่ของชั้น"

ผมก้มลงมองผ้าเช็ดหน้าอยู่นาน เพราะเห็นตัวหนังสือบางอย่าง แล้วก็นึกขึ้นได้ พอเงยหน้าขึ้นมา ก็ไม่เห็นเค้าอยู่แถวนั้นแล้ว...

...ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ผมปักตัวหนังสือเองกับมือ มันนานมากจนผมเกือบลืมไปแล้ว...

                                             "WL"
 
 ผมใช้ด้ายสีแดงปักตัวอักษรสองตัวนี้ W แทนชื่อเค้า วิลเลี่ยม และ Lแทนชื่อผม คือหลี่อี้เฟิง แต่จริงๆความหมายที่ผมคิดคือ With Love ด้วยรักจากใจผมครับ...

..................โปรดติดตามตอนต่อไป.........................................







 
 

ตัวนายหน่ะ...ขายมั้ย??? (NC-17) ตอนแรก

ตอนแรก  พวงมาลัย



"นี่เหว่ยถิงจ๊ะ ป้าขอพวงมาลัยพวงสิ"

"ได้ครับป้าแหวว เป็นไงบ้าง วันนี้คนมาเที่ยวไม่ค่อยเยอะเนอะ สงสัย

จะร้อนมาก นี่ครับ!!! 20 บาท"

ชายหนุ่มร่างกำยำเสื้อขาดรุ่งริ่งและดำเปื้อนเป็นหย่อมๆ เผยให้เห็น

กล้ามเนื้อด้านในแน่นปึก ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มเป็นใครมาจาก

ไหน แต่เมื่อ 2-3 เดือนก่อนหน้านี้ เหว่ยถิงก็มาเร่ขายพวงมาลัยอยู่

แถวอยุธยาแล้ว
 
"นั่นสิ ไม่รู้คนหายไปไหนกันหมด ว่าแต่เราเถอะ เดือนนี้มีเงินพอจ่าย


ค่าห้องรึยัง เดี๋ยวนังส้มแป้นมันก็ไม่ให้เช่าห้องอีกหรอกนะ นังนี่มัน

ร้ายจะตาย"

"ยังไม่พอหรอกครับ ก็ขายไปเรื่อยๆ ดีว่าวันนี้เหลืออีกไม่กี่พวงเอง"

"ไปอยู่บ้านป้ามั้ยล่ะ เดี๋ยวป้าเลี้ยงเอง 555"

"แหม!!! ป้าก็พูดเล่นไปได้"


ถึงเหว่ยถิงจะเพิ่งมาขายพวงมาลัยเป็นอาชีพหลักแถวนี้ แต่เขาก็แบก

หามช่วยงาน ยกของ ทำทุกอย่างที่ได้เงิน รวมทั้งยังมีงานบางอย่างที่

ไม่มีใครรู้อีกด้วย แต่ยังไงก็ตาม ด้วยความหน้าตาดีและร่างกายกำยำ

จึงทำให้ป้าๆ สาวน้อยสาวใหญ่แถวนี้มองตามกันตาเป็นมันส์ แต่น่า

เสียดายที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรตอบกลับเลยแม้แต่น้อย...

จนกระทั่งเย็นวันนี้ เขากำลังเดินขายพวงมาลัยแถววัดพนัญเชิง ก็เดิน

ไปชนกับคนๆนึง...


"อุ้ย!!! ขอโทษครับคุณ"

"นี่นาย!!! มาชนชั้นทำไม"

"ผมไม่ได้ตั้งใจ รับพวงมาลัยสักพวงมั้ยครับ เดี๋ยวผมลดให้"

หนุ่มหน้าใสอี้เฟิง ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มท่าทางเซอร์ๆจนๆคนนี้ 

"ขายเท่าไหร่ล่ะ"

ชายหนุ่มชะงักไปนิด แต่ก็เห็นแววตาคนตรงหน้าก็เข้าใจได้

"คุณจะซื้อเหรอครับ"

เขากระเถิบเข้าไปใกล้

"ชั้นหมายถึงพวง...ของนายหน่ะ เท่าไหร่"



คนที่กำลังเบียดตัวหาผม จ้องมองดูเสื้อที่ขาดวิ่น และกล้ามเนื้อของผมเหมือนอยากจะกินเข้าไป 


"ปกติผมขายแพงนะ"

"ก็บอกราคามาสิ"

ชายหนุ่มตัวขาว ตาแบ๊วคนนี้ กดมือถือ แล้วหันมาหาผม

"โอเคครับ ผมตกลง แล้วยังไงต่อ!!!"

"ชั้นพักที่นี่ ไปสักสองทุ่มก็ได้ มามัดจำล่วงหน้า ชั้นเหมาพวงมาลัยที่

เหลือนี่ทั้งหมด ขอเข้าไปไหว้พระก่อนแล้วกัน อย่ามาช้าล่ะ"

เค้ายื่นมือถือมาให้ผมดูอีกรอบ แล้วก็ยัดเงินใส่มือผม รวมทั้งรวบพวง

มาลัยที่เหลือทั้งหมดไป...

ผมกำเงินในมือแน่น มันเป็นจำนวนเงินที่พอจ่ายค่าเช่าห้องเดือนนี้

เลยล่ะ...



เมื่อถึงเวลานัด ผมก็ไปยังสถานที่ที่เค้าบอก มันเป็นอพาร์ทเม้นเล็กๆ 

อยู่ไม่ไกลจากวัดเท่าไหร่นัก ผมกดออดหน้าประตูห้องเค้า สักพักก็มี

คนมาเปิดประตู...



ผู้ชายตรงหน้าผมยังคงอยู่ในชุดเดิมตั้งแต่ที่เค้าไปซื้อพวงมาลัยจาก

ผม เสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ปลดกระดุมออกลงมาด้วยความร้อนหรือรำคาญก็

ไม่รู้  กางเกงสแล็คเรียบหรูแต่ปลดเข็มขัดและปล่อยชายเสื้อออก

แบบสบายๆ

"เข้ามาสิ"



ผมเข้าไปในห้อง ก็มีส่วนรับแขกและดูทีวี แยกสัดส่วนห้องครัวแบบ

บาร์เล็กๆ และเตียงนอนคิงไซค์วางอยู่ริมห้อง เค้าเดินไปนั่งที่โซฟา

และบนโต๊ะมีขวดไวน์วางอยู่พร้อมแก้ว 2 ใบ


"นั่งลงสิ"

ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งลงตามที่เค้าบอก ผมยังไม่ทันพูดอะไร 

เค้าก็สั่งอีก

"นายอาบน้ำมารึยัง"


เค้าพูดไปขณะยกแก้วไวน์ขึ้นแกว่งเบาๆ เพื่อให้ไวน์นั้นออกรส

"ยังหรอกครับ พอผมจัดการเรื่องที่ห้องเช่าเสร็จก็กินข้าวนิดหน่อย 

แล้วก็ออกมาเลย กลัวคุณจะรอ"


"แต่นี่นายมาช้าไป 10 นาทีนะ"

"ผมมัวแต่หาตึกนี่หน่ะครับ มันเข้ามาลึกมาก ผมไม่เคยมาซอยนี้เลย"

"ชั้นคงต้องหักเงินที่บอกไว้ เพราะชั้นเสียเวลาไป 10 นาที"


"โถ่!!! คุณครับ เอ่อ...ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อเหว่ยถิง"

"ไม่ต้องรู้หรอก เรียกชั้นว่าคุณก็พอแล้ว"

"ก็ได้ครับ งั้นผมจะชดเชยให้คุณมากกว่า 10 นาทีเลย รับรองว่าคุณ

จะไม่เสียดายเวลาแน่ๆ"


"งั้นเหรอ!!! ไปอาบน้ำก่อนสิ แล้วก็ใช้ผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำนั่นนุ่งออกมาก็

พอแล้ว"

หน้าตาเค้าเริ่มมีสีแดงระเรื่อนิดๆ แก้มสุกปลั่ง ผมมองแล้วมองอีก จริงๆไม่

ต้องให้เงิน ผมก็แทบอยากจะให้เค้ามาปลุกปล้ำผมแล้วล่ะ...


"คุณเมาหรือเปล่าครับ"

"ไปอาบน้ำ ไม่ต้องถามมาก"


ผมจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ อย่างที่รู้ ชีวิตผมไม่ได้สบายนัก ผมลำบาก

ทำงานหนักมาตลอด การอาบน้ำแบบฝักบัว ได้พักที่ดีๆแบบนี้ เป็น

อะไรที่ผมไม่ค่อยเจอบ่อยนัก...ยกเว้นงานมีค่าตัวแบบนี้ ผมจึงชำระล้างร่างกายและสำรวจ

ของใช้ในห้องน้ำ มีโลชั่นทาผิวกลิ่นมิ้นท์ๆ ผมจึงทาลงไปอ่อนๆ แล้ว

ก็นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวที่มีอยู่ออกไปผืนเดียว 



"เสร็จแล้วครับ"

"อืม มานั่งนี่สิ กลิ่นนี้ชั้นชอบ"


ผมกลับลงมานั่งที่โซฟาอีกครั้ง พร้อมกับมีจมูกมาดมที่ใกล้ๆซอกคอ ผมรู้สึกสั่นเล็กน้อย จริงๆก็หนาวนิดหน่อยเลย เพราะแอร์ที่

เปิดค่อนข้างเย็น

"เป็นอะไร กลัวชั้นรึไง ฮึๆ"

"เปล่าครับ ผมหนาว แล้วคุณไม่อาบน้ำเหรอครับ"

"ไม่จำเป็น นายลองจิบไวน์นี่สิ จะช่วยให้อุ่นขึ้น"

"ไม่ล่ะครับ ผมดื่มไม่เป็น ของแพงแบบนี้"


"ก็ชั้นต้องการให้นายดื่มไง"

เค้ากระดกแก้วดื่มไวน์หมด แล้วขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวผมที่ถูกดันติดโซฟา ประกบปากลง

มา พร้อมปล่อยของเหลวในปากบางส่วนเข้ามาในคอผม ความหวานปนขม

ของไวน์วิ่งมาปะทะลิ้นและไหลลงคอ

"อื้มมมม"

ผมประกบปากแน่นเข้า เพราะเค้าเอาลิ้นกวาดรุกไล่เข้ามา พร้อมดัน

ตัวผมให้เข้าหาเค้ามากขึ้น ลิ้นผมก็ตวัดรับลิ้นเค้า เราสองคนผลัดกัน

ดูดปากไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร...

"อื้มมม นายนี่ใช่ได้ สมราคาที่ชั้นซื้อ"


"ผมไม่ทำให้คุณเสียเงินเปล่าหรอกครับ"


"ดี งั้นชั้นจะใช้งานนายให้คุ้มค่า"


"ว่าแต่คุณจะไม่ยอมบอกชื่อผมจริงๆเหรอ"


"นายจะรู้ไปทำไม"

เค้าพลิกตัวจากที่นั่งคร่อมผมเป็นมานั่งข้างๆ พร้อมเทไวน์ใส่แก้วเพิ่ม


"ก็ตอนนี้คุณเป็นคนซื้อผม ผมก็อยากรู้ชื่อไม่ได้เหรอครับ"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น นายก็ทำงานของนายไปเท่านั้นแหละ"


ทำไมถามชื่อแค่นี้ก็ไม่ยอมบอกกันนะ ก็แค่อยากรู้จัก...คนๆนี้ชอบมีความลึกลับเหมือนกับผมเลย


"อ่ะ นายดื่มเป็นแล้ว ดื่มสิ จะได้รู้สึกอุ่น"

"จริงๆที่คุณจูบผมเมื่อกี้ ผมก็อุ่นแล้วนะครับ"


"ฮึๆๆ นายนี่ เปิดเผยดีนะ ชั้นชอบ เอาเป็นว่า ดื่มหน่อยก็ดีกับร่างกายนายนะ"


ผมรับแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วดื่มลงไปหลายแก้วด้วยความรู้สึกติดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่นั่นก็ไม่เท่าการป้อนแบบครั้งแรกที่ผมชอบมากกว่า ตอนนี้ผมรู้สึกสบายและมีความสุข ผมหันไปมองเค้า

หลายรอบ เค้าก็หันมาสบตาผมเช่นกัน ผมว่าตอนนี้หน้าผมร้อนและแดงมาก

กว่าเค้าแล้วล่ะ....

เค้าวางแก้วไวน์ลง เอามือมาลูบที่แก้มผมและเลยไปถึงปาก

"นายเมาแล้วรึ แค่กินไปนิดเดียวเอง แบบนี้ก็ดูเซ็กซี่ดีนี่"

นิ้วเรียวลากจากปากผ่านต้นคอ แผ่นอก เลยไปจนถึงผ้าขนหนูที่มัดแน่น เค้าแหวกเข้าไปด้านใน บีบที่ส่วนล่างของผมเบาๆ

ผมก้มลงเข้าไปจูบเค้าอย่างห้ามตัวเองไม่ได้อีก โดยที่ส่วนล่างยังคงถูกลูบไปมาไม่หยุด จนมันเริ่มตั้งชัน 

"มาครับ ผมช่วย"

ผมยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อเค้าออก และก็รูดซิบออก จนเค้าเหลือแต่กางเกงในสี

เทาตัวเดียว ผมเอามือลูบไปตรงเป้าเขาบ้าง


"อื้มมม นายนี่...อื้มมม ดี...อื้ม"
เค้าพลักผมนอนลงไปบนโซฟาตัวใหญ่นั่น คนตัวเล็ก

กว่ากดผมลงอย่างง่ายดายและปลดผ้าขนหนูออก ส่วนนั้นของผมตั้งชูขึ้นทันที เค้า

มองด้วยความพอใจ ยิ้มนิดๆ

"นายเริ่มงานได้ดี เชื่อฟังชั้นนะ"


"ได้ครับคุณ..."

"อี้เฟิง ชั้นชื่ออี้เฟิง เวลานายส่งเสียงครางจะได้เรียกชื่อถูก ฮึๆ"


ผมเพิ่งเคยเจอลูกค้าแบบนี้ เป็นอะไรที่แปลกมากจริงๆ แต่ผมก็ชอบ

เค้าดูท้าทายมากสำหรับผม


"ครับ คุณอี้เฟิง ผมยินดีทำทุกอย่างที่คุณพอใจ"


เค้ายิ้มตอบอีกครั้ง เป็นใบหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนแมวน้อย แต่ก็ดูยั่วยวน

จนทำให้ส่วนนั้นของผมแข็งตัวมากขึ้นๆอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ...


เค้าคร่อมบนตัวผม เอามือลูบส่วนกล้ามหน้าอกไปมา แล้วก้มตัวลงมา

จนกระทั่งหน้าอยู่ที่ข้างหู เค้าเอาปากเป่าส่วนใบหูผม ขบเล่นและเลีย จนผมเสียวไป

หมดทั้งตัว... 

จากนั้นริมฝีปากดูดและขบกัดส่วนยอดอกของผมเล่นอย่าง

สนุกสนาน ผมขบเม้มปากแน่นเพราะตอนนี้ร่างกายผมถูกคนด้านบน

ควบคุมไว้ทั้งหมด ผมกอดเค้าแน่นและเอามือควานหาส่วนล่างของ

เค้า ผมใช้สองมือรูดกางเกงในสีเทานั่นลง เค้าจึงลุกเพื่อถอด

มันออก ซึ่งส่วนล่างของเค้าก็ตั้งชูขึ้นพร้อมแล้ว ผมจึงพลิกตัวกลับเพื่อ

สนองความต้องการของเค้า ด้วยความชำนาญเช่นกัน เค้ากับผมไม่มี

ใครด้อยกว่าใคร หากแต่คืนนี้ ผมเป็นเพียงคนรับคำสั่งเพราะเค้าให้ใน

สิ่งที่ผมต้องการ ผมก็จะให้ในสิ่งที่เค้าต้องการ แรงเค้าก็ใส่เข้ามาไม่ 

หยุด

"อ๊าาาส์ คุณอี้เฟิง อ๊าาาส์"

"อื้มมม"


"อ๊าาาส์ อ๊าาาส์"


"เหว่ยถิง นายไหวมั้ย อึ๊ก!!! อึ๊ก!!!"


"ครับ"


"อื้มมม"

"อ๊าาาส์ อ๊าาาส์"


ผมรับแรงจากเค้าไม่หยุด จริงๆเค้าไม่ได้ใส่แรงมากเท่าไหร่ แต่

ความถี่และเร็วนี่ทำให้ผมเจ็บบ้างเหมือนกัน แต่ผมก็กำลังรู้สึกดีจริงๆ ไม่รู้ว่า

เพราะผมชอบเค้า หรือเพราะฤทธิ์ไวน์กันแน่...

ผมกับเค้ายังนัวเนียกันไม่หยุดจนใกล้เช้า ผมนอนคว่ำอยู่โดยมีเค้าทับ

อยู่บนแผ่นหลังผม เราหมดแรงกันทั้งคู่...


คนด้านบนจูบแผ่นหลังผม และไล่มาจนกระทั่งถึงซอกคอ เค้าขบติ่งหู

ผมอีกทีจนผมหัวเราะเพราะการยั่วของเค้ายังไม่หมดซะที

"คุณอี้เฟิง คุณนี่ อยากได้ผมอีกเหรอ ผมชอบคุณจัง คุณน่ารักมาก"

ผมหันไปรับจูบเค้าอีกรอบ ก่อนจะนอนพลิกตัวด้านข้าง โดยมีเค้าปีน

ป่ายอยู่บนร่างกายผม


"เหว่ยถิง ชั้นอยากจะซื้อตัวนายหน่ะ...ขายมั้ย???"

ผมได้ยินไม่ชัด จึงถามเค้าอีกรอบ

"หมายถึงอะไรนะครับ"

"ชั้นอยากซื้อตัวนายมาช่วยงานชั้น นายจะขายมั้ย"

"คุณอี้เฟิง...คุณเป็นใครกันแน่!!!"



..................................โปรดติดตามตอนจบค่ะ.............................

ตัวนายหน่ะ...ขายมั้ย??? (NC-17) ตอนจบ

ตอนจบ พวงกุญแจ

"เหว่ยถิง หายไปไหนมาหลายวันจ๊ะ ป้าล่ะคิดถึ๊งคิดถึง"

"ก็อยู่แถวๆนี้แหละครับ แหม!!!ป้าอย่ามาหลอกผมเลย"

"เห็นมีพ่อหนุ่มน่ารักมาตามหาด้วยนะ เจอกันยังจ๊ะ"

"ฮะ!!! จริงเหรอครับป้า"

พอถามป้าแหววเสร็จ ผมก็รู้แล้วว่าใครมาตามหาผม หลังจากวันนั้นที่อพาร์ทเม้นเค้า ผมก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย ผมต้องไปจัดการเรื่องบางอย่างที่บอกใครไม่ได้...


พอฟ้าเริ่มมืด ผมกำลังไขประตูเข้าห้องเช่า ช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครอยู่ เค้ากลับบ้านไปสงกรานต์กันหมด ห้องผมก็ค่อนข้างร้อน เพราะไม่มีเงินเช่ามากนัก จึงเป็นแค่ห้องพัดลม อาศัยความเย็นจากน้ำแข็งหรือแป้งเย็นเอา เมืองไทยนี่ทำไมร้อนจริงๆ ไม่เหมือนตอนอยู่ฮ่องกง หน้าร้อนผมว่ายังไม่ร้อนเท่านี้เลย...


พอเข้ามาในห้อง ผมก็เดินตรงไปที่ตู้เย็นก่อน หยิบน้ำแข็งมาถูที่คอ แล้วก็ดื่มน้ำเย็นไปแก้วนึงด้วยความร้อน อยู่ดีๆก็มีน้ำแข็งอีกก้อนมาป้ายที่หลังคอผม ทำเอาเย็นวาบมากขึ้นอีก!!!

"เฮ้ย!!! สารวัตรอี้เฟิง คุณมานี่ได้ยังไงหน่ะ"

 "ชั้นมาเอาคำตอบ นายตั้งใจหนีชั้นใช่มั้ย"

ผมลงไปนั่งที่เก้าอี้ยาวเก่าๆในห้อง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ สักพักเค้าก็เข้ามานั่งใกล้ๆ

"ชั้นบอกแล้วไง ต้องการเท่าไหร่บอกมา แล้วนี่อะไร เงียบไปแบบนี้ แปลว่าจะไม่ทำงานให้ชั้นเหรอ"


"สาลาว้าดดดดดดดดด ผมบอกแล้ว ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เงิน ผมรู้คุณมีเงินจ้างผม"


"แล้วนายต้องการอะไร"


"ผมร้อน ขอไปอาบน้ำก่อนล่ะ สารวัตรจะทำอะไรก็ตามสบายนะ ผมขอตัวก่อน"

ผมไม่สนใจคนที่บุกรุกเข้ามาในห้อง ช่วยไม่ได้ นี่ห้องผม และตอนนี้ผมก็ไม่ได้รับเงินเค้าสักกะบาท เค้าจะมาบังคับอะไรผมไม่ได้ ไม่รู้จักผมซะแล้ววว...

ผมลุกขึ้นถอดเสื้อออกพร้อมกับเดินไป โยนเสื้อยืดขาดๆไว้ในตะกร้าผ้าหน้าห้องน้ำ ทำไมวันนี้มันร้อนแท้นะ ผมหันไปเห็นเค้าเดินลุกตามผมมา

"ชั้นแค่อยากได้พวงกุญแจโกดังของหัวหน้าแก๊งค์ที่นายก็เข้านอกออกในดี ชั้นสืบมาแล้ว ไม่งั้นคืนนั้นชั้นไม่เสียเงินซื้อตัวนายหรอก"

ผมหันไปมองเค้า คนตาโตยิ้มมุมปาก แหมๆๆ มันน่าจูบอีกแล้ว หน้าตากวนประสาทนั่น เอาเงินมาก็ซื้อไม่ได้...

"ผมรู้ สารวัตรมีตาหยั่งกะสับปะรด คนจนๆแบบผมจะไปสู้อะไรได้ แค่คืนนั้น ผมได้เงินมาพอกับค่าเช่าห้องเดือนนี้ผมก็พอใจแล้ว"

ผมตั้งใจถอดกางเกงต่อหน้าเค้า โดยไม่อายสักนิด ก็อยากจะรู้ว่าจะยืนดูผมแก้ผ้าหรือยังไง ตอนผมกำลังจะถอดกางเกงใน เค้าก็เอามือมาจับมันทันที

"แล้วนายต้องการเท่าไหร่ ชั้นให้ได้ทั้งนั้น ถ้านายยอมช่วยชั้น ชั้นจะให้มากกว่าเดิม 3 เท่าเลย"

มือนุ่มๆ จับคลึงไปมาไม่หยุด ร่างกายผมเริ่มรู้สึกร้อน และรับรู้ได้ถึงการตื่นตัวด้านล่างนั่น

"อืมมม 3 เท่าเหรอ ผมขอคิดดูก่อนนะ แล้วก็เอามือออกไปสิครับ เพราะผมยังไม่ได้ขายมันให้คุณนะวันนี้ หรือถ้าคุณจะซื้อ ก็ไม่เกี่ยวกับงานนะครับ ผมคิดต่างหาก"


เค้ายังคงเอามือบีบและคลึงมันไม่หยุด ไม่ยอมทำตามที่ผมสั่ง ผมเอาเอื้อมมือไปจับไหล่เค้าตั้งใจจะดึงตัวออกไป แต่พอจ้องหน้ากัน เป็นผมเองที่อดไม่ได้ ผมดึงเค้ามาจูบบดเบียดปากไปมา เหมือนความต้องการจากด้านล่างมันพุ่งขึ้นมาที่ด้านบน...

สารวัตรอี้เฟิงถอดเสื้อตัวเองออกจนท่อนบนเปลือยเปล่า ผมกลายเป็นถลำตัวลูบไล้แผ่นหลังพร้อมบดจูบไม่หยุด ในขณะที่เค้าเปลี่ยนจากการคลึงด้านนอกเป็นล้วงมือสัมผัสเข้าไปด้านใน 

เสียงดูดริมฝีปากของเค้ากระตุ้นผมอย่างมาก จูบเริ่มมาที่แผ่นอกผม ผมแทบจะไม่อยากหยุดเค้า แต่ไม่ได้สิ ผมจะยอมเค้าแบบนี้ไม่ได้ ผมรวบรวมแรงผลักเค้าออกไป...

"สารวัตร ผมบอกแล้วไงว่าผมจะอาบน้ำ ผมร้อน ถ้าคุณจะซื้อคืนนี้ก็เอาเงินมา"

"ชั้นไม่จ่ายหรอก คืนนี้นายนั่นแหละที่ต้องจ่ายชั้น ชั้นรู้นะว่านายไปเอาพวงกุญแจนั่นมาให้ชั้นแล้ว นายเอามาชั้นจะจ่ายเงินให้ แต่...;สำหรับคืนนี้ชั้นขอตัวนายอีกครั้งนะ"

เค้าถอดเสื้อผ้าส่วนล่างทุกชิ้นออกหมด ผมเริ่มงงกับท่าทางของเค้า แต่เมื่อผมเห็นร่างเปลือยเปล่าของเค้า ร่างกายผมก็เหมือนกับไม่ใช่ของผมอีกต่อไป มันร้อนขึ้นเรื่อยๆ และอยากจะให้เค้ามาลูบไล้ตัวผม สัมผัสผมแทน

"คุณ คุณทำอะไรผม"

ผมว่าบางอย่างต้องมีปัญหา ผมต้องการเค้า ตอนนี้มันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ กางเกงในแทบระเบิดเพราะส่วนล่างของผมเริ่มตื่นตัว จริงๆมันก็มาจากแรงกระตุ้นแรก แต่ตอนนี้มันมากขึ้นๆโดยที่ผมรู้สึกว่ามากเกินกว่าทุกครั้ง มันเหมือนผมโดนยาอะไรบางอย่าง

"ฮึๆ นายจะยอมให้พวงกุญแจนั่นกับชั้น หรือจะยอมให้พวง....นี่กับชั้นอีกล่ะ 5555 นายเหว่ยถิง"

เสียงหัวเราะเหมือนได้ชัยชนะ พร้อมมือที่เข้ามาล้วงและดึงกางเกงในผมลงไปคาไว้ที่ต้นขา...

"ผะ...ผม...อื้มมม อื้มมมม"

ผมเอามือยันกำแพงหน้าห้องน้ำไว้ ตอนนี้ผมแทบถูกเค้าควบคุมเพราะผมต้องการเค้ามาก

"กุญแจอยู่ไหน!!!"

"คุณ...อื้มมม...สารวัตร...คุณมันร้ายกาจ"

เค้าสอดตัวเข้ามาในวงแขนผมแล้วยืดตัวขึ้นเพื่อจะจูบ ผมเตรียมรับปากเค้าเต็มที่ด้วยความร้อนรุ่มไปทั้งตัว

"บอกมาสิ!!!"

เค้าจูบผมแล้วถอนปากออก ผมกำลังจะไล่ตามปากเค้าไป เค้าก็ถอยหนี...

"จูบผม จูบสิ!!!" ผมอยากให้เค้าจูบผมอีก

"บอกมาว่ากุญแจอยู่ไหน แล้วชั้นจะช่วยนายทุกอย่าง คิดเอาเองแล้วกัน"

เค้าถอนมือออกหยุดทุกอย่างแล้วยืนกอดอก ในขณะที่ส่วนนั้นของผมกำลังเต่งเหมือนจะแตกออก เค้าเหมือนแกล้ง เอามือมาถอดกางเกงในของผมที่ต้นขาออก ผมทำตามอย่างไม่ต้องสงสัย และทนไม่ไหว ผมชี้ไปที่กางเกงในตะกร้า...

"อยู่ในนั้น!!! สารวัตร ทำมันเถอะ เร็วๆ ผมร้อนมาก ผมอยาก....เอ่อ ไม่ไหวแล้ว"

เค้าเอื้อมมือไปหยิบกางเกงพร้อมคลำๆแล้วก็ได้พวงกุญแจทั้งหมด ที่มีกุญแจโกดังเก็บสินค้าที่เอาไว้ซ่อนยาเสพติด ที่ผมหายไปเพราะไปเอามาให้เค้านั่นแหละ อย่างที่บอก ผมไม่ได้ต้องการเงิน ผมชอบเค้าตั้งแต่วันนั้น ผมก็คิดจะช่วยนะ แต่ขอเล่นตัวหน่อยไม่ได้รึไง...แระนี่อะไร สมกับเป็นคนที่ผมชอบ ผมชอบคนร้ายลึกในมาดคนดีแบบนี้แหละครับ...

...เค้าวางยาผม ในน้ำที่กินสินะ ไม่น่าเชื่อ!!! สารวัตรอี้เฟิงเจ้าเล่ห์มาก


"ไป...ทำตัวน่ารักแต่แรกแบบนี้ ชั้นก็ไม่ต้องใช้เครื่องทุ่นแรงแล้ว ชั้นจะอาบน้ำให้นะ"

เค้าจูงผมเข้าไปในห้องน้ำ ที่เป็นแบบตักอาบ แคบๆไม่ได้กว้างขวางอะไร ผมถูกผลักให้หันหลังเข้ากำแพง เค้าตักน้ำที่เย็นเพราะอยู่ในอ่างปูน มาราดบนหลังผมพร้อมเอามือถูเบาๆ เค้าเอามือมาถูที่แผ่นอกด้านหน้า โดยอีกมือก็ตักน้ำราดไปเรื่อยๆ ร่างกายที่เปียกชุ่มของผมถูกเค้ารุกไล่จากด้านหลัง ผมเอามือยันกำแพงไว้อีกครั้ง พร้อมกัดริมฝีปากเพื่อลดความเจ็บปวด

"อึ๊กกก อึ๊กกกก นายเหว่ยถิง"

"อื้ออออออ อื้ออออ"

มือนึงเค้าบีบสะโพกผมเพื่อให้ตอบรับ และอีกมือก็รูดส่วนล่างของผมเพื่อกระตุ้นมันด้วย น้ำสีขาวไหลออกมาจากส่วนปลาย ผสมกับน้ำที่ราดรดลงมาที่ตัว...

ผมต้องการมากไม่หยุด เค้าก็ตอบสนองความต้องการผมเช่นกัน สองร่างบดเบียดไปมาในห้องน้ำที่เริ่มจะร้อนอบอ้าวจากร่างกายเราทั้งสองที่ยังต้องการกันและกัน จนสุดท้าย ผมลงไปนั่งกองที่พื้นห้องน้ำ เค้าก็เอาน้ำมารดที่หน้าและเอามือลูบที่แก้มผม พร้อมนั่งยองๆอยู่ด้านหน้า

"เป็นไง ดีขึ้นมั้ย!!!"

"คุณมันร้ายกาจ"

"ก็ชั้นถามนายแต่แรกแล้วว่า ตัวนายหน่ะ...ขายมั้ย???"

"พอผมไม่ยอมขายง่ายๆ คุณก็วางยาเนี่ยะนะ"

เค้าเอาปากประกบจูบลงมาใหม่ ผมตอบรับมันอย่างง่ายดาย ลมหายใจร้อนยังรดกันอยู่ เหมือนจะเริ่มใหม่อีกรอบ...

"ผมคิดคุณ 3 เท่านะคืนนี้ ไม่นับรวมค่ากุญแจนั่น"


"เอาน่า!!! ชั้นจ่ายแน่ จะให้มากกว่าเงินอีก ถ้านายยอมชั้นแบบนี้ ชั้นให้นายได้พร้อมตัวชั้นนะ นายเหว่ยถิง"


"อื้ออออ สารวัตรอี้เฟิงงงง"

ตอนนี้ผมคงต้องขายให้เค้าคนเดียวแล้วครับ ก็เล่นมาให้กันซะขนาดนี้ ผมขโมยพวงกุญแจหัวหน้าแก๊งค์นั่นมายังไง ผมขอไม่เล่านะ เอาเป็นว่า...ผมอยากได้ตัวคนจ้างแถมเงินด้วย ให้ทำอะไรก็ยอมแล้วล่ะครับ...



...................................จบบริบูรณ์...............................................