...The land before time...
"ทั้งมนุษย์และโลก เมื่อใดสงบ เมื่อนั้นย่อมเป็นสุข"
บทที่ 10 ดินแดนยื่ออ้ายเยว่
ณ คุกใต้ดินของวังดินแดนเหอ
เฟิงเยว่หลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเขาก็มีโซ่มัดไว้และมีพลังบางอย่างที่กั้นไม่ให้เขาสามารถรวบรวมพลังใดๆได้ เอ๊ะ!!!นี่มันอะไรกัน เขาต้องอยู่บนเรือกับถิงถิงสิ ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ได้นะ แต่แล้วก็มีเสียงหญิงสาวหัวเราะตามมา เขาคุ้นเสียงนี้มาก
"ฮ่าๆๆ พวกเจ้าทำดีมาก ข้าแทบอยากจะเอามีดเหอปิงมาแทงให้มันตายไปต่อหน้า ถ้าหากท่านพ่อไม่ห้ามไว้ซะก่อน เปิดประตูสิ" องค์หญิงสุ่ยเก๋อ ร้องสั่ง โดยมีเงาดำเดินตามมาข้างหลัง
"ท่านอาจารย์ ท่านจะให้ข้าทำยังไงกับมันล่ะ" หญิงสาวเอ่ยถามเงาดำด้านหลัง
"ท่านมิต้องทำอะไรหรอกองค์หญิง ข้าได้กรอกน้ำองุ่นแดงลงไปแล้ว คาดว่าไม่ช้ามันจะต้องตาย แต่ก่อนหน้านั้นองค์ชายถิงยื่อจะต้องมา ท่านและข้าจะได้สิ่งที่ปรารถนา" เงาดำด้านหลัง เปิดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงในอีกร่างหนึ่ง
เฟิงเยว่จำมันได้ดี เจ้าคนตัวร้ายนั่น
"เหย้าเหอ เจ้า เจ้าจะทำอะไรข้า เจ้าต้องการอะไร"
"องค์ชาย คราวก่อนที่พบกัน ท่านไม่ยอมดื่มมันดีๆ คราวนี้ข้าเลยต้องบังคับให้ดื่มมันอีก ฮ่าๆๆ" อาจารย์เฮยไห่และเหย้าเหอ ก็คือร่างแปลงนั่นเอง คนผู้นี้แฝงกายสืบข่าวไปทั่ว จริงๆแล้วเขาได้เรียนรู้จากแม่เฒ่าตงสุ่ยมาไม่น้อย หากแต่มักใหญ่ใฝ่สูงอยากจะครอบครองดินแดนทั้งหมด แม้แต่หญิงสาวตรงหน้า
"ท่านอาจารย์ ท่านแน่ใจว่าถิงยื่อจะหามันเจอรึ แล้วข้าจะจับเค้าได้อย่างไร" องค์หญิงเอ่ยถามเพราะอยากได้ตัวถิงยื่อมากกว่า
"ท่านไม่ต้องห่วงหรอก สองคนนี้มีดวงใจผูกพันธ์กัน เค้าจะต้องมาตามหาเจอแน่ๆ เมื่อนั้นตาข่ายเพลิงนี่จะช่วยเป็นที่กักขังอย่างดี เมื่อนั้นท่านก็จะสมหวัง" ฮึ คิดรึว่าเขาจะปล่อยให้องค์หญิงได้ตัวถิงยื่อ เมื่อเขาฆ่าถิงยื่อและเอาหัวใจนั่นมา คราวนี้เขาก็จะได้ครองทุกอย่าง
เมื่อถิงยื่อเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาก็พบว่าบนเรือว่างเปล่าไม่มีใคร เฟิงเฟิงของเค้าหายไป หายไปได้ยังไง แย่ล่ะ!!!เคลื่อนไหวไปมาดั่งเงาเช่นนี้จะต้องเป็นนักฆ่าฟางไห่อย่างแน่นอน เขาควรทำไงดี
ถิงยื่อไม่รอช้า ดำเนินการทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว เขาเรียกเจ้าเอ้อมาเพื่อพาเขาไปยังวังดินแดนเหอ เขารู้ว่าเขาต้องมาจัดการที่ต้นตอ ดังนั้นเขาจึงลอบเข้ามาที่วังได้ไม่ยาก หากแต่ไม่สามารถรู้ได้ว่าเฟิงเฟิงอยู่ที่ไหน เขาสัมผัสพลังพระจันทร์ของอีกฝ่ายได้อย่างเบาบางมาก รอจนค่ำเขาจึงต้องไปหาคนที่เขาคิดว่าจะรู้แน่ๆว่าเฟิงเฟิงอยู่ไหน
นั่นคือองค์ราชา
องค์ราชาดินแดนเหอกำลังหลับไหล ไม่ช้าก็รู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมาจ่อที่คอ
"เฮ้ยๆๆ องค์ชายถิงยื่อ ท่าน ท่านใจเย็นๆก่อน"
"ท่านรู้ดีว่าท่านทำอะไรไว้ หากท่านไม่บอกข้าว่าเฟิงเฟิงของข้าอยู่ไหน มีดนี่ถึงแม้จะไม่ใช่มีเหอปิง แต่นั่นก็ทำให้ท่านหมดลมหายใจได้เหมือนกันนะ" ถิงยื่อกล่าวเป็นเชิงขู่
"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ" องค์ราชายังคงปฏิเสธ
"ก็ได้ จะได้รู้กันว่ามีดของข้านั้นคมแค่ไหน"
ยังไม่ทันที่ถิงยื่อจะลงมือ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
"ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านต้องเห็นหน้าเฟิงเยว่ ฮ่าๆๆ แดงกล่ำมาก เอ้ย!!!นั่นใครหน่ะ"
ยังไม่มีใครพูดอะไร ถิงยื่อก็เอามีดจ่อคอองค์ราชาพร้อมร้องบอกองค์หญิง
"เป็นเจ้าจริงๆ ข้าสังเกตตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งแต่ที่พบเจ้าหน้าห้องหลิงมู่ จนมาถึงวังเยว่และที่หมู่บ้าน ที่มือเจ้ามีปานแดงอยู่ข้าเห็นและเพิ่งนึกออก" ถิงถิงรู้แล้วว่าที่แท้คนที่ตามฆ่าเขาคือใคร
"ถิงถิงเจ้าฟังข้าก่อน ข้าไม่ได้จะเอาชีวิตเจ้า เอาอย่างงี้นะ ข้าจะพาเจ้าไปหาเฟิงเยว่ เอามั้ย เจ้าปล่อยท่านพ่อก่อนสิ ค่อยมาคุยกัน" องค์หญิงสุ่ยเก๋อ คิดว่าต้องพาเขาไปที่คุกตามแผนก่อน
แต่ไม่ว่ายังไง ถิงถิงก็ไม่ยอมปล่อยองค์ราชาหรอก เขาต้องเจอเฟิงเฟิงก่อนให้ได้ เมื่อเดินลงมาในคุกด้านล่างวัง เขาเห็นสภาพเฟิงเยว่ที่ดูบ้าคลั่ง ตาแดงคล้ำและพยายามจะหลุดจากโซ่ออกมา หากแต่ไม่สามารถทำได้ เขาแทบจะอยากเข้าไปช่วย หากแต่ต้องมีสติก่อน
"พวกเจ้าทำอะไรเฟิงเฟิง ทำไมเขาเป็นแบบนี้" ถิงยื่อถามก่อน
"พวกเราก็แค่ให้เค้าดื่มน้ำเหมือนที่ท่านเคยดื่ม ท่านชอบไม่ใช่เหรอ ข้าจำได้" คนคลุมผ้าสีดำเอ่ย
"ท่านจะฆ่าข้าก็เข้ามา หากไม่เช่นนั้นข้านี่แหละจะเป็นคนทำลายแผ่นดินนี้เอง"
ถิงถิงพูดพร้อมกำมือแน่น และทำให้ภายในของเขาพลุ่งพล่าน ยามนี้พลังแสงอาทิตย์เข้าครอบงำอีกแล้ว เขาไม่พอใจ เขาโมโห เขาจะทำลายทุกอย่างที่นี่...
ดังนั้นเขาจึงระเบิดพลังออกมาทั้งหมด และทำให้องค์ราชากระเด็นออกไปไกลและชนเข้ากับเสาต้นใหญ่ ส่วนองค์หญิงสุ่ยเก๋อก็ลอยไปอีกทาง คงมีแต่เงาชุดดำนั้นที่เงื้อมมือกำลังจะเอามีดเหอปิงมาแทงเขา ถิงยื่อเห็นทุกอย่างเป็นภาพชัดเจน เขาจับมือที่อยู่ภายใต้ชุดดำนั้นจนไหม้เป็นควันขึ้นมา
"อร๊ากกกกก...ปล่อยข้า ถึงยังไงองค์ชายเฟิงเยว่ก็ต้องตาย ถ้าท่านไม่อยากให้เขาตายก็ต้องปล่อยข้า" คนชุดดำต่อรอง
หากแต่ตอนนี้เขาคุมสติไม่อยู่แล้ว เขาจึงซัดฝ่ามือที่มีแต่เปลวเพลิงใส่คนตรงหน้าจนหงายท้องกระเด็นไปและมีควันลอยออกมาจากร่างนั้น ตอนนี้เขาคุมสติไม่ได้ เขาต้องช่วยเฟิงเฟิงให้ได้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขารู้สึกว่าต้องทำ
ในเวลานั้นเฟิงเยว่ก็ดิ้นรนด้วยตาแดงกล่ำ ถิงยื่อที่กำลังปล่อยพลังทำลายทุกอย่าง หากแต่เงาดำยังคงเคลื่อนตัวได้ ยกมีดขึ้นมาแล้วปาไปหวังว่าจะให้ถูกตัวถิงยื่อ
แต่แล้วฉับพลันก็มีควันพร้อมร่างสีขาวลอยผ่านเข้ามาและจับมีดเหอปิงไว้ก่อนจะมาถึงตัวถิงยื่อพอดี เขาเอามือแตะร่างถิงยื่อ เพื่อให้เขาสงบและเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วเพื่อนำบางอย่างเข้าปากเฟิงเยว่ไปทันที เมื่อนั้น พลังเย็นในร่างเฟิงเยว่จึงกลับมาแก่กล้าขึ้นอีกครั้ง
ทั้งสองร่างเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน "อาจารย์ไป๋!!!" แล้วก็สลบไปทั้งคู่
ในระหว่างที่องค์ชายทั้งสองไม่รู้สึกตัวใดๆ อาจารย์ไป๋ได้นำกองทหารจากดินแดนยื่อ พร้อมด้วยเทียนอวิ๋น เซียงยื่อเพื่อเก็บกวาดทุกอย่างในดินแดนนี้ให้เรียบร้อย ทุกคนถูกจับไปขังรวมไว้ในคุกหลวงของดินแดนยื่อ รอการลงโทษจากราชาองค์ใหม่
ณ ห้องพักถิงยื่อในวังดินแดนยื่อ
พอเขาลืมตาตื่นขึ้นมา ใบหน้าแรกที่เห็นช่างสวยงาม นั่นคือท่านแม่นี่เอง
"ถิงถิง เจ้าฟื้นแล้ว มา ลุกมาทานยาหน่อยนะ เจ้าสลบไปตั้ง2วันแล้ว"
"ท่านแม่ นี่มันอะไรกัน" เขาฟื้นขึ้นมาแล้วกำลังปะติดปะต่อเรื่องราว พอเขาดื่มยาเข้าไปก็นึกถึงเรื่องสำคัญได้
"ท่านแม่ เฟิงเฟิงล่ะ เฟิงเฟิงของข้า เขาอยู่ไหน เขาเป็นอะไรรึเปล่า" เขาจำได้แล้วว่าพลังเขาพลุ่งพล่านหยุดไม่ได้ อาจารย์ไป๋มาช่วยเขาไว้ แต่ว่าเฟิงเฟิงล่ะ เขายังไม่เห็นเลย
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจ๊ะ เฟิงเฟิงของเจ้าเค้าปลอดภัยแล้ว อาจารย์ไป๋ดูให้ ไม่มีปัญหาอะไร แล้วตอนนี้เขากลับไปจัดการเรื่องที่ดินแดนเยว่ จนกว่าจะถึงวันสถาปนาของเจ้า เขาก็จะมาร่วมงานไงจ๊ะ"
"อะไรนะท่านแม่ เขาไปดินแดนเยว่ แล้วจะมาร่วมงานอะไรกัน โอ้ยๆๆ ข้าร้อนที่หัวจัง"
"นี่ไงล่ะ เจ้ายังไม่หาย แล้วยังจะโวยวายอีก เจ้ารู้มั้ย พลังที่เจ้าปล่อยออกมาครั้งนี้มันรุนแรงมากจนแทบจะไหม้ตัวเองได้เลยนะ คราวหลังเจ้าต้องหัดควบคุมพลังและเรียนรู้จากอาจารย์ไป๋ให้มาก อีกแค่เดือนเดียวเจ้าก็จะต้องขึ้นปกครองแล้ว ท่านพ่อรอเจ้าหาย แล้วจะมอบทุกอย่างให้"
หลังจากนั้นถิงยื่อก็ต้องนอนรักษาตัวเองอีกหลายวัน เขาต้องจัดการทุกอย่าง เขาจะทำให้เร็วที่สุด แต่ทำไม ดูเหมือนจะมีเรื่องมากมายที่เขาต้องจัดการแล้วดูเหมือนจะไม่เสร็จสักที
แต่ไม่ไหวแล้วนะ ทำไมเฟิงเฟิง ไม่แม้กระทั่งถอดจิตมาหาเขา หรือติดต่อเขามายังไงก็ได้ นี่เล่นหายตัวไปเลยแบบนี้ ไม่ได้แล้ว คืนนี้เขาจะต้องไปหาเฟิงเฟิงที่ดินแดนเยว่ให้ได้
ณ ห้องจันทรา วังดินแดนเยว่
ถิงยื่อยังจำกลิ่นอายของความมีเสน่ห์ของห้องนี้ได้เป็นอย่างดี เขาชอบอยู่ที่นี่มาก ให้ตายเหอะ อยากจะยกไปตั้งไว้ที่วังจริงๆ แต่วันนี้เขาเข้ามาแล้ว ยังไม่มีแสงใดๆ ทุกอย่างยังมืดสนิท เอ๊ะ!!!เฟิงเฟิงเขาหายไปไหนกันแน่นะ
เขามองเห็นทุกอย่างในที่มืดได้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงสบายมาก เขาเดินสำรวจรอบห้องอีกครั้ง ยังไม่ทันได้สำรวจอะไรมาก ก็มีเสียงฝีเท้าเดินมา เขาจำได้ เฟิงเฟิงของเขา เขาจึงเงี่ยหูฟังว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"เจ้า ไปเก็บของห้องท่านพ่อท่านแม่ให้เรียบร้อย แล้วก็ วันนี้ไม่ต้องยุ่งกับข้าแล้ว ข้าเหนื่อยมาก จะพักผ่อน
อ้อ!!!อีกอย่าง ชุดใหม่ของข้าที่เตรียมสำหรับงานพิธีล่ะ เรียบร้อยมั้ย อีกแค่อาทิตย์เดียวนะ ข้าก็จะไม่อยู่ พวกเจ้าต้องช่วยกันดูแลด้วยล่ะ ก่อนที่ข้าจะกลับมา"
อะไรกัน!!! ชุดใหม่ ใส่ไปงานพิธี เสร็จแล้วจะกลับมา เชอะ!!! ใครให้กลับมา ไม่มีทาง เจ้าต้องอยู่กับข้า
ที่พูดนี่ไม่เข้าใจกันเลยใช่มั้ยเจ้าแมวน้อย
เสร็จแล้วเจ้าของห้องผลักประตูเข้ามา เขารู้สึกได้ถึงพลังงานอีกฝ่าย จึงพูดขึ้น
"ถิงถิง นั่นเจ้าใช่มั้ย ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ทำไมถึงชอบเข้ามาห้องคนอื่นโดยไม่บอกกล่าว"
คนร่างยักษ์ เดินเข้าไปประจันหน้า
"ทำไม เดี๋ยวนี้ข้าจะมาต้องบอกก่อน จะเข้ามาหาเจ้าต้องเคาะประตูงั้นสิ ไม่มีวันหรอก เจ้าก็รู้ข้าคือใคร!!!"
"ถิงถิง เจ้ากลับไปก่อนได้มั้ย ข้าเหนื่อยแล้ว อยากพักหน่ะ นะๆๆ อีกอาทิตย์เดียวจะถึงงานแล้ว ยังมีอะไรที่ข้าต้องทำอีกเยอะเลย" ว่าแล้วเจ้าแมวน้อยก็เอามือดันคนตัวยักษ์ตรงหน้าให้ถอยหลังไปแต่ก็ทำได้แค่ให้เขาถอยไป 2-3 ก้าวเท่านั้น
"ไม่ ข้าไม่กลับ จนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง เจ้าทำไมไม่ไปหาข้า ทำไมไม่ส่งข่าว เจ้ารู้มั้ยข้าตื่นมาก็คิดถึงแต่เจ้า ตกลงดินแดนของเรา เจ้าก็จะไม่ไปอยู่ เจ้าจะทำให้ข้าคลั่งอีกรอบใช่มั้ย"
เขากอดแมวน้อยตรงหน้าด้วยความคิดถึงจับใจ นี่เกือบเดือนเลยนะ ที่เขาไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้กอดคนตรงหน้านี้เลย
"อื้อๆๆๆ ถิงถิง เจ้าปล่อยข้าก่อน เจ้ารัดแน่นจนข้าจะหายใจไม่ออกแล้ว" แมวน้อยดิ้นคลุกคลักจะสลัดให้หลุดออกมา จนกระทั่งหลุดออกมาได้
"ถิงถิง เจ้ากลับไปก่อนได้มั้ย ข้ายังไม่อยากเจอเจ้าตอนนี้ ข้าอยากพักผ่อน ข้าต้องจัดการทุกเรื่องก่อน เจ้าเข้าจะ...อื้อออออ" ถิงยื่อไม่ฟังอะไรแล้ว เขาไม่เข้าใจทำไมถึงไล่เขาไปตลอดเวลา เขาจึงบดขยี้ปากเขาเข้ากับเรียวปากเล็กๆนั่นที่เขาคิดถึงยิ่งกว่าอะไร
แล้วไม่พูดเปล่า เขายกตัวคนตรงหน้าลอยขึ้นแล้ววางให้นั่งบนโต๊ะ พร้อมกับพูดว่า
"ไล่ข้าใช่มั้ย ข้าไม่ไปไหน ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะไล่ข้าไปได้สักแค่ไหนกัน"
แต่แล้วเขาต้องประหลาดใจ สายตาสีฟ้านั่น ส่งประกายแว๊บวับจับตาขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เขาถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นหน้าอกขาวสวย ที่มีเนินอวบได้รูป พร้อมกับก้มลงกระซิบที่ข้างหูเขา
"เจ้าไม่ยอมไปดีๆเองนะ!!! ถิงถิง เจ้ารู้มั้ย อาจารย์ไป๋ให้ข้ากินอะไรถึงได้หาย" คราวนี้เขานึกออก ไข่มุกเลี่ยงซิน!!!
"คอยดูนะ เจ้าจะลืมหายใจเลยทีเดียว"
ขาดคำนั้นเขาดึงร่างยักษ์เข้ามาหา พร้อมขบติ่งหูและเอามือลูบไล้ไปทั่วทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แล้วจึงเอามือถอดชุดของอีกฝ่ายเหมือนกระหายอยากในร่างกายแข็งแรงตรงหน้า
จูบที่เร้าร้อนและรุนแรงแบบที่ถิงถิงชอบมาอีกแล้ว เขาจึงดันตัวเข้าติดโต๊ะ ถอดกางเกงของตัวเองและอีกฝ่ายออกอย่างไม่รอช้า เมื่อร่างกายด้านล่างสัมผัสกัน ความแรงเขย่าจนขาโต๊ะสั่นสะเทือนพื้นไปหมด เมื่อหมดไปหนึ่งรอบ คราวนี้แมวน้อยกระโดดแทบจะโถมเข้าใส่เขาอย่างรุนแรง จนเขาถอยหลังไป
อนิจจาแมวน้อยแสนร้อนแรงของเขา ไล่จูบเขาจนไปชนเตียงเขาจึงนั่งลง
โอ้ย!!!ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว พลังงานในร่างแทบจะระเบิดออกมา
แมวน้อยไม่พูดอะไร ยังคงส่งสายตาสีฟ้าระยับในความมืด
คราวนี้ปากน้อยๆนั่นถอยล่นลงมาที่ด้านล่าง พร้อมดูดกลืนส่วนล่างของเขาเข้าออก เป็นจังหวะอย่างไม่ยอมจบสิ้น สร้างความเสียววาบไปทั่วร่างของถิงยื่อ เขาจึงเอามือขยี้ที่หัวของเฟิงเฟิงของเขา
"โอ่สสสส อ่าสสสสสสส เฟิงเฟิง เจ้า...เจ้า เฟิงเฟิงของข้าาาาาส"
ตอนนี้เฟิงเฟิงได้ให้ความสุขกับเขาอีกจนเขารู้สึกได้ว่ามันทั้งร้อนและเย็นสลับกันไปหมด จนทั้งคู่หมดแรงและหลับไป...
"เฟิงเฟิง ใกล้เช้าแล้ว เดี๋ยวข้าต้องกลับวังแล้ว" ถิงยื่อไม่อยากจะปลุกแมวน้อยของเขาหรอกนะ
เขารู้ว่าอีกฝ่ายเหนื่อยขนาดไหน จึงหอมแก้มด้วยความรัก คนตรงหน้าจึงลืมตาขึ้น
"หืม ถิงถิง เจ้า...ข้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เจ้ากลับไป" เขาอายเอาหน้ามุดผ้าห่ม
แมวน้อยเขาเขิน น่ารักเสียนี่กระไร "ข้าทำเจ้าเหนื่อยล่ะสิ ฮึๆ นี่ข้าต้องขอบคุณใครดีน้า ที่ทำให้เฟิงเฟิงแสนเร้าร้อนของข้ากลับมาอีกแล้ว ข้าชอบคนนี้ เข้าใจมั้ย แมวน้อยของข้า"
ที่เขายังไม่อยากเจอเจ้าลิงยักษ์ตรงหน้าก็เพราะแบบนี้ ตอนนี้ร่างกายเขามีพลังไข่มุกมาใหม่อีกแล้ว
เขาก็จะกระหายอยากไม่จบไม่สิ้น เมื่อรวมกับพลังจันทราในร่างเขามันยิ่งไปกันใหญ่
แถมมีเป็นสองเท่าอีกต่างหาก ฉะนั้นรอให้ถึงเวลาจะดีกว่า เพราะเขาจะเหนื่อยมากจริงๆหน่ะสิ!!!
"ถิงถิง ข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้ ว่าข้าจะตามเจ้าไปครองดินแดนใหม่ อยู่ร่วมกับเจ้าตลอดไป เจ้าหน่ะ ชอบโวยวายเข้าใจผิดไปก่อนอยู่เรื่อย นี่ถ้าเจ้าไม่มาหาข้าก่อน วันสำคัญนั้น ข้าจะมีชุดใหม่ใส่ไปอวดเจ้าด้วยน้า ข้าเตรียมไว้แล้ว" เขาบอกให้อีกฝ่ายเข้าใจด้วยน้ำเสียงมีความสุข
"ข้าไม่เห็นจะสน สวยแค่ไหน สุดท้ายข้าก็เอาออกจนไปกองกับพื้นอยู่ดี จริงมั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ แต่บอกก่อนนะ
วันสถาปนาดินแดนใหม่ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าควบคุมข้าแบบนี้แน่ๆ จำไว้ ข้าไปล่ะ" เขาหันไปจูบคนด้านข้างที่นอนยิ้มอยู่แล้วก็กลับไปที่วัง
อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
ดินแดนยื่อและดินแดนเยว่ประกาศรวมกันเป็นดินแดนยื่ออ้ายเยว่ ดินแดนเหอและดินแดนมู่ ถูกควบคุมด้วยเหล่าคนที่ส่งไปจากดินแดนใหม่นี้ นักโทษถูกขังและลงโทษไปตามที่ราชาใหม่เห็นสมควร
ภายในงานสถาปนาเต็มไปด้วยผู้คนที่มาแสดงความยินดี องค์ชายเทียนอวิ๋นก็ได้อภิเษกกับองค์หญิงเซียงยื่อและทั้งคู่จะกลับไปปกครองดินแดนอวิ๋นต่อไป ส่วนตัวแทนดินแดนอื่นๆ ต่างก็มากันหมด รวมทั้งคนในหมู่บ้านชาวประมงก็ได้รับการช่วยเหลือรอดมาได้บางส่วน รวมทั้งแม่เฒ่าตงสุ่ยด้วย...
เด็กหญิงน้อยวิ่งมาหาแม่เฒ่า
"แม่เฒ่าๆ แล้วพี่เฟิงเอ๋อ แสนสวยของข้าไปไหนแล้ว นี่มันงานของเค้าสองคนนะ พี่ถิงยื่อก็หายไปด้วย"
แม่เฒ่ามองหน้าเด็กน้อยไร้เดียงสาตรงหน้าแล้วกล่าวว่า
"ฮวาเมาเอ้ย ต่อไปเจ้าจะเรียกแบบนี้ไม่ได้นะ เค้าไม่ใช่พี่สาวพี่ชายธรรมดา เป็นถึงองค์ราชาของดินแดนใหม่ด้วยกันทั้งคู่ แล้วเจ้าก็นะ หยุดบอกว่าองค์ราชาเฟิงเยว่เป็นพี่สาวเจ้าซะที"
"ก็ข้าชอบนี่นา พี่เฟิงเยว่ เอ้ย องค์ราชาใส่ชุดแดงวันนี้นะ ส้วยสวย ปกติเห็นตาคมๆใส่แต่สีมืดๆ ก็สวยแบบร้ายลึก ตอนนี้สิ โอ้โฮแม่เฒ่า สวยจนข้าอายเลยล่ะ" เด็กน้อยพูดจ้อยๆ จนพี่ชายต้องเดินมาห้ามปราม
"ฮวาเอ๋อ เจ้านี่ชักจะแก่แดดขึ้นทุกวันนะ" แล้วทั้งหมดก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข โดยหารู้ไม่ว่าองค์ราชาทั้งสองของพวกเค้านั้น หนีมามีความสุขเช่นเดียวกัน
ภายในห้องจันทราใหม่ที่ถิงถิงยังคงใช้ชื่อนี้ เพราะเขาชอบห้องนี้จริงๆ สิ่งของทั้งห้องถูกประดับด้วยรูปพระจันทร์เสี้ยวที่ทับอยู่บนพระอาทิตย์
แค่สัญลักษณ์ดินแดนใหม่ก็ทะเลาะกันจะแย่ รูปแบบนี้ก็เหมือนเฟิงเฟิงอยู่เหนือเขาตลอดเวลาหน่ะสิ ไม่ได้นะ ดินแดนใหม่นี้เขาต้องให้มันเท่ากันสิ เขาจะยอมก็เฉพาะเวลาแบบนี้เท่านั้นที่เฟิงเฟิงจะอยู่เหนือเขาได้
"ถิงถิง ข้า...ข้าอยากอยู่กับเจ้าตลอดไปนะ" ตอนนี้เฟิงเยว่เปลือยไหล่นิดนึงในชุดแดงสะพรั่งคล้ายกิมโมโนของญี่ปุ่นมากกว่า เผยให้เห็นส่วนขาวนิดนึงเป็นแนวยั่ว พร้อมเดินไล่ต้อนอีกฝ่ายจนไปติดผนังห้อง คราวนี้เขาเปิดต้นขาขาวพร้อมยกขาเพื่อจะยั่วอีกฝ่ายหนักขึ้น...
"เฟิงเฟิง ข้าบอกแล้ว วันนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าแกล้งข้าคนเดียวหรอกนะ ฮ่าๆๆ ข้าชอบเจ้าแมวยั่วคนนี้จริงๆ"
ว่าแล้วเขาก็อุ้มเฟิงเฟิงของเขาจนตัวลอย แล้วจูบเข้าที่หน้าผาก อีกฝ่ายก็โน้มคอเขาลงมาแล้วจูบตอบที่ปาก
เขาเดินตรงไปที่เตียง พร้อมวางอีกฝ่ายลงอย่างทะนุถนอม
เขานอนลงเพื่อคร่อมไปที่ตัวของอีกฝ่ายแล้วกระซิบ
"วันนี้เจ้างามมาก แต่ข้าบอกแล้ว ชุดแดงนี่ข้าขอนะ" พอเขากำลังจะก้มลงจูบ แมวน้อยตวัดตัวเองหลบ แล้วเป็นฝ่ายขึ้นมาคร่อมก่อน ตอนนี้เสื้อผ้าด้านบนถูกปล่อยลงมาจนเกือบครึ่งหน้าอกขาว
"ถิงถิง ข้ามีพลังไข่มุกนะ อย่าลืมสิ" เสร็จแล้วแมวน้อยก็ถอดเสื้อคลุมสีฟ้าสวยงามของอีกฝ่ายออก เอามือสอดประสานกัน พร้อมจูบที่ปากเบาๆ คนตัวใหญ่จึงบอกว่า
"เฟิงเฟิง ข้าขอบอกเจ้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในดินแดนเหนือฟ้านี้ ทั่วทั้งใต้หล้า ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า"
ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล สำหรับจังหวะตอบรับรักของทั้งคู่...
ท่ามกลางความสุขในดินแดนใหม่ "ยื่ออ้ายเยว่" หากมีสองมือที่กุมเกาะ สองเท้าที่ก้าวเดิน พร้อมที่จะเปลี่ยนโชคชะตา ขอเพียงเจ้าและข้าอยู่เคียงคู่ตลอดไป...#####
เสียงวิหคเพลิงในเขตสัตว์วิเศษร้องกันระงม คล้ายจะแสดงความยินดีกับเจ้านายของมัน แต่ใครจะรู้ อีก 1 ปีข้างหน้า คำทำนายจะเป็นจริงหรือไม่....
จบภาคแรก...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น