Love me=>if you dare
บทส่งท้าย ฟินนาเล่ Finale
ผมหลี่อี้เฟิง คนจีนที่มารับจ้างเป็นไกด์ให้พี่ถิง หรือเฉินเหว่ยถิง มหาเศรษฐีที่มีธุรกิจเกี่ยวกับการค้าขายของเก่า ของสะสมต่างๆ และตอนนี้ผมก็เป็นของเค้าทั้งตัวและหัวใจ
แต่ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับผม ผมอยู่ที่ไหนอ่ะ...
ผมค่อยๆลืมตาเพื่อมองไปรอบๆ โอ้ยๆๆ ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาที่ท้ายทอย...
พอผมลืมตา ภาพตรงหน้าคือคนคุ้นหน้าคนนึง
“คุณอี้เฟิง คุณฟื้นแล้ว เฮ้อ!!! ค่อยโล่งใจหน่อย คุณเป็นยังไงบ้างครับ”
“เอ่อ...คุณต้าหลุน ผมเป็นอะไรไปครับ เกิดอะไรขึ้น แล้วพี่ถิงล่ะ ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้ ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ”
“คุณถูกพวกแก๊งค์ลักภาพขายของเก่าที่มีเรื่องกับเรานั่นแหละครับทำร้าย เพราะพวกมันต้องการจะมาชิงตัวคุณหยวนหน่ะครับ แต่คุณไม่ต้องห่วงนะครับ ตอนนี้ทุกคนปลอดภัย มีแต่คุณนี่แหละครับ ที่สลบไป ดีว่าคุณถิงกลับมาช่วยไว้ นี่พวกมันอุกอาจมากนะครับที่มาทำแบบนี้ในพิพิธภัณฑ์ลูฟ ตอนนี้ทางตำรวจฝรั่งเศสเร่งจัดการอยู่ครับ”
“เอ่อ...แล้วพี่ถิงล่ะครับ เค้าไปไหน เค้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” ผมถามถึงคนที่อยากรู้ที่สุดว่าเค้าอยู่ที่ไหน เป็นอะไรหรือเปล่า
“อ้อ คุณถิงตอนนี้ไปจัดการเรื่องดำเนินคดีครับ แล้วก็เจอคุณยื่อปาแล้วด้วย คุณถิงคงต้องดูแลเธอก่อนหน่ะครับ แต่ว่าสั่งให้ผมมาเฝ้าคุณไว้ ถ้าคุณฟื้นให้รีบโทรบอก ขอผมไปโทรบอกคุณถิงก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะเรียกหมอมาเช็คคุณอี้เฟิงอีกรอบด้วย”
หลังจากนั้นผมก็ได้รับการตรวจ และให้รอดูอาการที่รพ.อีกคืน เพราะถูกตีที่ท้ายทอย หมออยากให้มั่นใจว่าไม่มีภาวะแทรกซ้อนใดๆ
ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวในห้องพักที่รพ. ต้าหลุนกลับไปแล้ว และบอกว่าจะมีพยาบาลมาเฝ้าผมแทน ต้าหลุนอธิบายว่ามีเรื่องทางโน้นให้ต้องจัดการเยอะ แถมผมได้รู้ข่าวอีกว่า ยื่อปามีปัญหาทางด้านสมองยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ.....
ตอนนี้ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีแสงไฟสีเหลืองนวล ไม่สว่างมากนัก คงเพราะอยากให้คนไข้ได้พักผ่อน แต่ผมนอนไม่หลับหรอก ใครจะไปหลับได้ พี่ถิงเป็นยังไง ผมยังไม่รู้เลย ถึงเค้าจะไม่เป็นอะไร แต่เกิดเรื่องในบ้านเค้ามากขนาดนี้ ผมอยากไปอยู่ข้างๆเค้าจริงๆ...
ตอนนี้มีสายน้ำเกลืออยู่ที่แขนผม หมอบอกว่าให้น้ำเกลือด้วย ผมจะได้ฟื้นตัวได้อย่างปกติ หมอว่าผมอ่อนแอไปหน่อย ก็แหม!!! ผมแทบไม่ได้นอนเลยนะ คิดไปคิดมา เรื่องพี่ถิงกับผมก็วนเวียนในหัวไม่หยุด ภาพความสุข หน้าพี่ถิงลอยไปมาจนผมอดคิดถึงเค้าไม่ได้...
เค้าจะคิดถึงผมมั้ยนะ ไหนจะเด็กหยวนนั่นอีก แต่คงไม่เป็นอะไรแล้ว ดีนะ ที่ผมเข้าไปขวางไว้ทัน
ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ เลยจำเป็นต้องเดินลากสายน้ำเกลือเข้าไปด้วย เพราะยังไม่เห็นพยาบาลที่ไหนโผล่มาเฝ้าผมสักคน ที่นี่ดูแลกันยังไงนะ!!!
พอออกมาจากห้องน้ำ ผมกำลังจะกลับไปนอนที่เตียง แต่ว่าๆๆๆ...มีบางอย่างเคลื่อนไหว
“พี่ถิงงงงง พี่มานอนตรงนี่ได้ยังไง นี่มันเตียงคนป่วยนะ” ผมดีใจมากที่เห็นเค้า แต่ทำไมเค้าดูเหนื่อยขนาดนี้เนี่ยะ
“เฟิงเฟิง พี่ขอนอนก่อนนะ วันนี้เหนื่อยมาก ภาพโมนาลิซ่าอะไร ยังไม่ทันได้ดูเท่าไหร่ ก็มีแต่เรื่องเต็มไปหมด ที่พี่ต้องจัดการ กว่าจะแว่บจากหยวนหยวนออกมาได้อีก
เฮ้อ!!! ทั้งๆที่พี่เป็นคนอุ้มเฟิงเฟิงมาส่งที่รถพยาบาลแท้ๆ แต่กลับตามมาดูเฟิงเฟิงไม่ได้ คิดถึงพี่มั้ย ขอกำลังใจหน่อยสิ”
พี่ถิงดูอิดโรย แต่ก็ยังไม่วายลืมตามามองผมและทำหน้าทะเล้นใส่
“ตกลงใครป่วยกันแน่ครับ” ผมยิ้มและจ้องหน้าเค้า น่าสงสารจริงๆ
“โธ่ พี่นี่แหละป่วยทั้งตัวและหัวใจ คนที่รักเค้า เค้าก็ไม่รัก ดูสิ ขอกำลังใจแค่นี้ก็ไม่ได้”
คนตัวใหญ่ตรงหน้าเวลาพูดออกมาแต่ละคำ ลูกอ้อนมาเต็มไปหมด แบบนี้ใครจะทนไหวละครับ
ผมนี่แทบอยากจะกระโดดไปกอดเค้าเลย แต่ที่นี่มันรพ.นะ!!! แถมผมก็มีสายน้ำเกลืออีกต่างหาก
“พี่ถิงอยากนอนก็นอนพักได้นะครับ ผมไม่เป็นไรแล้วเดี๋ยวผมนั่งตรงเตียงเฝ้าไข้นี่ก็ได้”
ผมกำลังจะหันหลังกลับไปนั่ง แต่มือใหญ่นั่นจับข้อมือผมไว้ ไม่ให้ไป...
“อะไรกัน ตกลงไม่รักพี่แล้วจริงๆ ผ่านไปแค่วันเดียว โดนตีหัวที ลืมหมดทุกอย่างเลยเหรอ”
ผมหันไปมองเค้า นี่ชักจะเป็นเด็กน้อยขึ้นทุกทีแระนะ พี่ถิงเนี่ยะ
“พี่ถิง ที่นี่มันรพ.พยาบาลนะครับ เกิดพยาบาลเข้ามาเห็นเข้ามันจะไม่ดี มันไม่เกี่ยวกับที่ผมไม่รักพี่อะไรนั่นซะหน่อย ตกลงพี่เล่าให้ผมฟังดีกว่า ว่าตกลงวันนี้เกิดอะไรขึ้น” ผมเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง แต่จริงๆผมก็อยากรู้เรื่องด้วยนั่นแหละ
“ไม่เอา ไม่เล่าหรอก จนกว่าเฟิงเฟิงจะให้กำลังใจพี่และตอบแทนในการมาเยี่ยมคนป่วยครั้งนี้ ส่วนพยาบาลอ่ะนะ พี่บอกเค้าแล้วว่าพี่จะเฝ้าเฟิงเฟิงเอง เค้าไม่เข้ามาหรอกน่า อีกอย่างพี่แค่ขอกำลังใจนิดๆหน่อยๆ เองนะ ไม่ต้องจัดเต็มแบบเมื่อคืนหรอก พี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน 555555”
พี่ถิงนะพี่ถิง ทำผมหน้าร้อนไปหมด ในเมื่ออ้างเหตุผลมาขนาดนี้ แล้วผมก็คิดถึงเค้าเหมือนกัน ผมเลยนั่งลงที่ข้างเตียงคนไข้ และก้มลงจูบปากเรียวได้รูปอีกครั้งอย่างแผ่วเบา...
พี่ถิงเอามือมาจับแก้มผมทั้งสองข้างและจูบตอบกลับอย่างไม่รอช้า ผมรู้สึกดีมากที่ได้รับจูบนี้อีกครั้ง
พี่ถิงเอามือกอดผมไว้ ตอนนี้หน้าผมมาซุกอยู่กับอกเค้าโดยที่มืออีกข้างยังมีสายน้ำเกลือติดอยู่...
“วันนี้พี่ได้เจอยื่อปาแล้ว เอาเป็นว่าเรื่องอื่นเฟิงเฟิงไม่ต้องรับรู้หรอกนะ เพราะเราต้องดำเนินคดีต่างๆอีกเยอะ จริงขโมยวันนั้นที่เราเจอที่ช็องเชลิเซ่ก็เกี่ยวด้วย แต่พี่ไม่อยากให้เราเข้ามาเกี่ยวข้องให้วุ่นวาย
หลังจากนี้พี่ต้องพายื่อปากลับไปจีนเพื่อรักษาอาการและกลับไปจัดการเรื่องที่บ้านโดยด่วน คงต้องออกเดินทางพรุ่งนี้ ถ้าพี่ทำธุระทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว พี่จะกลับมาหา เราสัญญากันแล้วนะ”
ผมซุกหน้าไว้อย่างนั้นเป็นเวลานานมาก พรุ่งนี้เหรอ เราต้องจากกันแล้วจริงๆสินะ...
ฮือ!!! ผมไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เลย
“พี่ถิงไปจัดการเรื่องที่บ้านให้เรียบร้อยเถอะครับ ไม่ว่ายังไง ผมก็จะรอพี่อยู่ที่นี่”
พี่ถิงดึงตัวผมขึ้นไปจูบอีกครั้ง มันช่างหวานและยาวนานมาก จนผมแทบหยุดหายใจ หลังจากนั้นเค้าก็กอดผมเอาไว้ตลอดทั้งคืน จนผมหลับไปตอนไหนไม่รู้...
ตอนนี้เช้าแล้ว แดดแยงตาจนผมต้องตื่น ผมนอนหลับสนิทไป อาจจะเป็นเพราะมีฤทธิ์ยานอนหลับด้วย พี่ถิงไปตอนไหนทำไมผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ...
พอผมลุกขึ้นมีพยาบาลเดินเข้ามาพอดี “คุณอี้เฟิงคะ เดี๋ยวคุณหมอจะมาตรวจเช็คอีกครั้ง ถ้าไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็กลับบ้านได้นะคะ อ้อ!!!มีคนฝากของกับจดหมายนี่ไว้ให้คุณค่ะ”
หลังจากนั้นพยาบาลก็เอาสายน้ำเกลือออกตรวจความเรียบร้อยแล้วเดินออกไป ผมจึงเปิดจดหมายออก พร้อมด้วยของที่เป็นกระเป๋าสตางค์ใบเล็กๆ ของหลุยส์วิคตอง...
“เฟิงเฟิง พี่ให้นะ ไม่รู้จะให้อะไรดี พี่ก็เป็นแบบนี้แหละ รักใครมากก็อยากให้ของเค้า
ก่อนหน้านี้ให้ไปครั้งนึง สุดท้ายเฟิงเฟิงก็เอามาคืนพี่ จำได้มั้ย ว่าพี่ขอเก็บค่ากระเป๋าด้วย 5555
มันเป็นของเฟิงเฟิง ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้น พี่เก็บค่ากระเป๋าเกินมาตั้งเยอะแล้ว พี่ให้ไว้แทนตัวพี่แล้วกัน เวลาเฟิงเฟิงเห็นจะได้นึกถึงพี่นะ หรือถ้าไม่พอใจที่ซื้อให้อีก พี่จะกลับมาเก็บค่ากระเป๋าล่ะ จำไว้...
เรามาเล่นเกมส์ Truth or Dare กันอีกรอบนะถ้าเฟิงเฟิงกล้าใช้มัน พี่จะกลับมา กล้ามั้ยล่ะ!!!
....................รักและต้องการเฟิงเฟิงมากกว่าใครในโลก...........
พออ่านจบน้ำตาผมค่อยๆไหลออกมา มันเป็นน้ำตาแห่งความสุขและความคิดถึง แยกกันแค่ไม่กี่ชม. เค้ายังทำให้ผมคิดถึงได้ขนาดนี้ ผมเอาจดหมายและกระเป๋ามากอดไว้กับตัว ผมจะรอเค้าอยู่ที่นี่...
รอรัก...ที่ปารีส
จบค่า....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น