ตอนพิเศษ 2 : 1121
เช้านี้ผมตื่นมายืนรับลมทะเลอยู่ด้านหน้าบ้านพัก เดินเล่นรู้สึกเย็นสบายจริงๆ ผม...หลี่อี้เฟิง ตอนนี้หลบเรื่องราวร้ายๆจากปารีส มายังฮาวาย มาหาเค้า เจ้าของตัวและหัวใจของผม...พี่ถิงมาติดต่อธุระและให้ผมมาพักกับเค้าที่นี่ เค้าว่างสองวัน ผมกับเค้ายังเหลือเวลาอยู่ด้วยกันอีกวันนึง ผมยังไม่รู้จะเอายังไงต่อ ก็คงต้องแล้วแต่เค้า รอให้เหตุการณ์ทุกอย่างเรียบร้อย ผมต้องกลับไปปารีสอีกครั้งเพื่อรับปริญญาแน่นอน ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านพัก เห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มให้ เค้าเอาสองมือประสานไปที่ท้ายทอย นอนมองมาที่ผมอย่างสบายอารมณ์...
"ไปไหนมา เฟิงเฟิง"
"เดินเล่นครับ พี่ถิงตื่นแล้ว อยากทานอะไรมั้ย ผมจะไปสั่งให้"
ผมเดินไปนั่งข้างเตียงเค้า มองหน้าเค้า เค้าก็ยังคงยิ้มแล้วมองมาที่ผม...
"ทานเฟิงเฟิงต่อได้มั้ย เมื่อคืนยังไม่อิ่มเลย"
"พี่ถิง ทะเล้นอีกแล้วนะ ไปครับ ไปอาบน้ำ ผมอยากไปเที่ยวฮาวายบ้าง ไหนพี่บอกจะเป็นไกด์พาผมเที่ยวไง"
ผมพยายามจะฉุดคนตรงหน้าขึ้นเพื่อให้ไปอาบน้ำ แต่เค้าก็แกล้งไม่ยอมลุก จนผมลงไปกองอยู่บนตัวเค้าอีกรอบ...
"จะรีบไปไหนล่ะเฟิงเฟิง เรายังมีเวลาอีกทั้งวันทั้งคืน พี่ยังไม่อยากไปไหนนี่นา"
เอาล่ะ ตามใจเค้าหน่อยก็ได้ ผมเลยไม่ขยับตัว นอนอยู่บนตัวเค้าแบบนั้น แล้วเอามือกอดเค้าไว้
"พี่ถิง พี่มีเวลาแค่นี้ เราก็ใช้มันให้คุ้มค่านะ เพราะไม่รู้ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันอีกเมื่อไหร่"
"ไม่!!! เฟิงเฟิง พี่ตัดสินใจแล้ว พี่จะขอลุงโจนาธานให้เฟิงเฟิงมาอยู่ที่บริษัท เรียนจบแล้ว มาอยู่กับพี่ เข้าใจมั้ย"
"ฮะ อะไรนะครับ"
ผมลุกขึ้นมองหน้าเค้า...ผมไม่เคยคิดว่าจะไปทำงานกับเค้ามาก่อน ผมไม่ได้เรียนอะไรที่เป็นประโยชน์กับเค้าได้เลย การแสดงเนี่ยนะครับ จะไปทำงานเกี่ยวกับการขายของโบราณ...
"ใช่ เรียนเสร็จแล้ว ก็กลับมาฮ่องกง ออฟฟิศใหญ่พี่อยู่ฮ่องกง พี่จะไม่ให้เราไปไหนอีก"
"พี่ถิงจะให้ผมทำอะไร ผมไม่ได้เรียนอะไรที่เกี่ยวกับบริษัทพี่มาเลยนะ"
"ก็ไม่เห็นต้องเรียนอะไร อยู่กับพี่ แค่นี้ต้องเรียนด้วยเหรอ พี่ให้ทำอะไรก็ทำ พี่ให้เงินเดือนนะ เฟิงเฟิงคนเดียว พี่เลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว"
"ผมไม่ได้อยากจะเป็นภาระพี่นะ ผมเรียนมาก็อยากจะทำงานที่ผมถนัด"
"แสดงว่าจะไม่อยู่กับพี่เหรอ พี่บอกแล้วว่าพี่เลี้ยงเฟิงเฟิงได้ ไม่เห็นต้องกลัวเลย"
ผมยังไม่รู้อนาคตเลยว่าจะเอายังไงดี ผมเลยไม่อยากรับปากเค้า ผมรักเค้า แต่ระหว่างเราสองคนก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญของการท่องเที่ยว เราเพิ่งได้อยู่ด้วยกันแค่ช่วงสั้นๆ ยังไม่รู้เลยว่า ถ้าผมต้องไปอยู่กับเค้าจริงๆจะเป็นยังไง
"ผมไม่รู้ครับ ผมบอกไม่ได้ ผม...เอ่อ...ผมอาจจะอยู่ปารีสต่อก็ได้"
คราวนี้เค้าดันตัวผมออก แล้วนอนหันหน้าไปอีกทาง ไม่ยอมมองผมเลย
"ไปไหนมา เฟิงเฟิง"
"เดินเล่นครับ พี่ถิงตื่นแล้ว อยากทานอะไรมั้ย ผมจะไปสั่งให้"
ผมเดินไปนั่งข้างเตียงเค้า มองหน้าเค้า เค้าก็ยังคงยิ้มแล้วมองมาที่ผม...
"ทานเฟิงเฟิงต่อได้มั้ย เมื่อคืนยังไม่อิ่มเลย"
"พี่ถิง ทะเล้นอีกแล้วนะ ไปครับ ไปอาบน้ำ ผมอยากไปเที่ยวฮาวายบ้าง ไหนพี่บอกจะเป็นไกด์พาผมเที่ยวไง"
ผมพยายามจะฉุดคนตรงหน้าขึ้นเพื่อให้ไปอาบน้ำ แต่เค้าก็แกล้งไม่ยอมลุก จนผมลงไปกองอยู่บนตัวเค้าอีกรอบ...
"จะรีบไปไหนล่ะเฟิงเฟิง เรายังมีเวลาอีกทั้งวันทั้งคืน พี่ยังไม่อยากไปไหนนี่นา"
เอาล่ะ ตามใจเค้าหน่อยก็ได้ ผมเลยไม่ขยับตัว นอนอยู่บนตัวเค้าแบบนั้น แล้วเอามือกอดเค้าไว้
"พี่ถิง พี่มีเวลาแค่นี้ เราก็ใช้มันให้คุ้มค่านะ เพราะไม่รู้ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันอีกเมื่อไหร่"
"ไม่!!! เฟิงเฟิง พี่ตัดสินใจแล้ว พี่จะขอลุงโจนาธานให้เฟิงเฟิงมาอยู่ที่บริษัท เรียนจบแล้ว มาอยู่กับพี่ เข้าใจมั้ย"
"ฮะ อะไรนะครับ"
ผมลุกขึ้นมองหน้าเค้า...ผมไม่เคยคิดว่าจะไปทำงานกับเค้ามาก่อน ผมไม่ได้เรียนอะไรที่เป็นประโยชน์กับเค้าได้เลย การแสดงเนี่ยนะครับ จะไปทำงานเกี่ยวกับการขายของโบราณ...
"ใช่ เรียนเสร็จแล้ว ก็กลับมาฮ่องกง ออฟฟิศใหญ่พี่อยู่ฮ่องกง พี่จะไม่ให้เราไปไหนอีก"
"พี่ถิงจะให้ผมทำอะไร ผมไม่ได้เรียนอะไรที่เกี่ยวกับบริษัทพี่มาเลยนะ"
"ก็ไม่เห็นต้องเรียนอะไร อยู่กับพี่ แค่นี้ต้องเรียนด้วยเหรอ พี่ให้ทำอะไรก็ทำ พี่ให้เงินเดือนนะ เฟิงเฟิงคนเดียว พี่เลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว"
"ผมไม่ได้อยากจะเป็นภาระพี่นะ ผมเรียนมาก็อยากจะทำงานที่ผมถนัด"
"แสดงว่าจะไม่อยู่กับพี่เหรอ พี่บอกแล้วว่าพี่เลี้ยงเฟิงเฟิงได้ ไม่เห็นต้องกลัวเลย"
ผมยังไม่รู้อนาคตเลยว่าจะเอายังไงดี ผมเลยไม่อยากรับปากเค้า ผมรักเค้า แต่ระหว่างเราสองคนก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญของการท่องเที่ยว เราเพิ่งได้อยู่ด้วยกันแค่ช่วงสั้นๆ ยังไม่รู้เลยว่า ถ้าผมต้องไปอยู่กับเค้าจริงๆจะเป็นยังไง
"ผมไม่รู้ครับ ผมบอกไม่ได้ ผม...เอ่อ...ผมอาจจะอยู่ปารีสต่อก็ได้"
คราวนี้เค้าดันตัวผมออก แล้วนอนหันหน้าไปอีกทาง ไม่ยอมมองผมเลย
"พี่ถิง พี่อย่าเป็นแบบนี้สิ ผมบอกแล้วว่าเราควรใช้เวลาอยู่ดัวยกันให้มีค่า"
"เฟิงเฟิงไม่รักพี่ ไม่ได้อยากอยู่กับพี่ ไหนบอกกันตอนนั้น ที่บนเรือแม่น้ำแซนแล้วก็อีกตั้งหลายที่ในปารีส ว่ารักพี่ไง"
"ผมรักพี่ แต่ว่ารักกับการอยู่ด้วยกัน บางทีมันก็ไม่ใช่นะครับ ผมคิดแบบนั้น"
"อะไร คนรักกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ ทำไม กลัวว่าคนอื่นจะนินทา หรือไม่ชอบหรือยังไง"
"เปล่านะครับ ผมแค่ไม่อยากให้พี่ต้องมาแบกภาระเลี้ยงดูผม"
เค้ายังคงไม่หันหน้ามา พูดแบบหันหลังหาผม
"พี่เลี้ยงได้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา พี่บอกแล้ว ถ้าเฟิงเฟิงเรียนจบก็มาทำงานกับพี่ มาดูแลพี่ แบบนี้ไม่ได้เหรอ หรือว่าระหว่างที่พี่ไม่อยู่เฟิงเฟิงมีคนอื่นไปแล้ว มันเป็นใคร??? บอกมาเลย พี่จะไปจัดการกับมัน"
"พี่ถิง มันไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย พี่เข้าใจผมบ้างสิ"
คราวนี้ผมรู้สึกว่าไม่อยากง้อเค้าแล้ว ทำไมไม่เข้าใจสิ่งที่ผมบอก ผมแค่ขอเวลาคิดและตัดสินใจ มันคือเรื่องของอนาคต ควรอยู่ด้วยกันตอนนี้ให้นานที่สุดจะดีกว่า
ผมเลยลุกมาห้องรับแขกด้านนอก แล้วยืนมองไปที่หน้าต่างที่เห็นวิว ขอรับลมทะเลของฮาวายให้สบายดีกว่า
สักพักก็มีเสียงอาบน้ำด้านใน คนตัวใหญ่นั่นคงมีสติและรู้เรื่องแล้วนะ ผมก็ไม่อยากคิดอะไรตอนนี้ เอาเป็นว่ารับปริญญาเสร็จค่อยคิดแล้วกันนะ ผมเลยมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่กลางบ้าน แล้วจึงเผลอหลับไป...
ผมรู้สึกว่ามีสัมผัสเบาๆที่ปาก
"อืมมม อร่อยจัง" ผมคิด กำลังจะเอาลิ้นเลียขนมหวานที่มาแตะที่ปากนั่น แต่มันก็เหมือนไม่ใช่...ผมจึงรู้สึกตัว คนตรงหน้าจึงถอนปากออกไป
"พี่ขอโทษ เราไปเที่ยวฮาวายกันนะ"
ผมกำลังจะลุกขึ้นตามเค้าไป แล้วก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาจึงเซล้ม เค้าเอาแขนประคองเอวผมไว้
"อะไรกัน เฟิงเฟิง เป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล่าครับ คงแค่แปลกที่ แปลกเวลา แล้วก็ไม่ค่อยได้นอน"
ผมจึงนั่งลงที่โซฟาอีกครั้ง คราวนี้คนตรงหน้าคุกเข่าลงต่อหน้าผม จับมือซ้ายผมไปแล้วลูบเบาๆอย่างทะนุถนอม
"เฟิงเฟิง ไม่ต้องคิดมากนะ พี่ก็เป็นแบบนี้แหละ มีแต่เงินแล้วก็คิดว่าเงินซื้อทุกอย่างได้"
"ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่าผมอยากให้พี่เข้าใจผมด้วย ผมรักพี่นะ แต่ขอเวลาหน่อย แล้วผมจะบอก"
"งั้นเราไปกินข้าวกัน แล้วพี่ก็จะพาเฟิงเฟิงไปล่องเรือ พี่เช่าเหมาเรือเล็ก สบายๆไว้ไปเที่ยวกันด้วย"
หลังจากนั้นผมและพี่ถิงก็มาอยู่ในเรือยอร์ช ลำไม่ใหญ่มาก แต่พี่ถิงเก่งนะ สามารถบังคับเรือแบบนี้ได้ด้วย พอมาห่างฝั่งหน่อย พี่ถิงก็ถอดเสื้อแล้วโดดลงไปในทะเลเลย พร้อมตะโกนบอก
"เฟิงเฟิง ลงมาสิ มาเล่นน้ำกัน"
"ไม่เอาหรอกครับ ผมว่ายน้ำไม่ค่อยแข็ง"
"ลงมาเถอะ ตามใจพี่หน่อยสิ ไม่กล้ารึไง เราหน่ะ ปกติไม่เห็นเคยกลัวอะไร"
พอได้ยินคำนี้เหมือนมากระตุ้นตัวผม ไม่มีอะไรที่ผมไม่กล้า จริงๆนะครับ ผมจึงกระโดดลงไปทั้งเสื้อผ้า
....ตู้มมมมมมม....
เสียงน้ำทะเลแตกกระจาย แล้วผมก็โผล่ขึ้นมา ลอยตัวอยู่ใกล้ๆคนที่อยู่ในน้ำก่อนแล้ว เค้าว่ายเข้ามาหาผม
"ใครเค้าลงน้ำมาแล้วใส่เสื้อผ้ามาแบบนี้ล่ะ"
พี่ถิงตรงเข้ามาถอดเสื้อและกางเกงผม โยนกลับขึ้นไปบนเรือ ตอนนี้ผมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวแล้ว ไม่ยุติธรรมเลย เค้ายังเหลือกางเกงอยู่นะ
"แล้วนี่อะไรครับ!!!" ผมเอื้อมมือไปในน้ำเพื่อจะไปปลดกางเกงเค้าออก แต่เค้าจับมือผมไว้ ถอดกางเกงแล้วเอามือผมไปจับส่วนนั้นของเค้าอย่างเต็มมือ ผมร้อง!!!
"พี่ถิงงงง นี่มันนน"
เค้าไม่พูดอะไร หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วดันตัวเองเข้ามาหาผม แต่เอามือผมไปกอดคอเค้าไว้ แล้วก้มลงจูบผม ค่อนข้างจะลำบากนิดหน่อย เพราะผมลอยตัวไม่ค่อยเก่ง คอยจะจมอยู่เรื่อย แต่คนตรงหน้านี่สิครับ เค้าแข็งแรงกว่าผมมาก ทำให้ผมยังลอยตัวอยู่ได้เมื่อเอามือกอดคอเค้าไว้
"ขึ้นเรือกันเถอะ แดดร้อนไปหน่อย"
พี่ถิงบอกผมให้ขึ้นไปบนเรือ พอผมเดินเข้าไปในเรือ เค้าก็ถอดกางเกงตัวเองออก ตอนนี้เราสองคนเหลือแค่กางเกงในคนละตัวและตัวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำทะเลที่นี่ เค้าเดินเค้ามาหาผม ดันผมติดผนังเรือแต่เป็นแววตาเจ้าเล่ห์
"เฟิงเฟิงรู้มั้ย วันนี้วันอะไร???"
ผมงงๆ ตอบไป"ก็วันที่ 21 เดือนพฤศจิกาไงครับ"
"ใช่ 1121 วันนี้วันเกิดพี่"
"อ้าววว จริงเหรอครับ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ"
"ไม่เอาๆ ไม่เอาแบบนี้ อวยพรแค่นี้เองเหรอ"
"แล้วพี่ถิงจะให้ทำไงล่ะ"
"ขอของขวัญด้วย"
"เราอยู่กันในเรือแบบนี้ผมจะไปหาของขวัญจากไหนมาให้พี่ล่ะ"
"ก็นี่ไง เอาเฟิงเฟิงผูกโบว์ให้พี่ได้มั้ย"
ว่าแล้วเค้าก็ไปหาริบบิ้นในเรือมาอันนึง แล้วถามใหม่
"นี่ไง ขอผูกก่อน เป็นของขวัญได้มั้ย"
แล้วเค้าก็เอาริบบิ้นมาพันรอบมือผม แล้วยิ้ม
"เป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดในรอบปีเลย ขอแกะของขวัญก่อนนะ"
เค้าก้มลงมาจะจูบผม ผมเลยเอามือไปบังไว้
"พี่ถิงเดี๋ยวก่อน ผมนึกออกแล้วว่ามีอะไรจะให้"
ผมนึกถึงสิ่งที่ผมพกมาด้วย กะว่าจะให้เค้าจริงๆ มันยังอยู่ในกระเป๋า ผมรื้อออกมา เป็นแหวนสีเงินเกลี้ยงวงนึง ด้านในสลักคำเป็นภาษาอังกฤษว่า Paris แล้วใส่ให้เค้าที่นิ้วที่มีรอยสัก
"อ่ะ นี่ ผมให้ เวลาเห็นมันก็จะได้คิดถึงผมนะ"
"ไม่เอาอ่ะ พี่อยากได้ทั้งตัว ไม่ได้อยากได้แหวน"
"พี่ถิง ผมบอกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ ผมให้เพราะรักพี่ แหวนนี้มีค่ากับผมมาก ผมชอบมาก ซื้อเก็บไว้นานแล้ว พอมีพี่ ผมเลยอยากให้มันอยู่กับพี่ เมื่อไหร่ที่คิดถึงเรื่องของเรา พี่ก็ต้องคิดถึงปารีสไง"
ผมสวมที่นิ้วเค้า เค้ายอมให้ผมสวมแต่โดยดี แล้วดึงผมไปกอด
"ทำยังไง เฟิงเฟิงถึงจะยอมอยู่กับพี่ล่ะ วันนี้วันเกิดพี่ พี่ขอไม่ได้เหรอ"
"ขออะไร ขอให้ผมไปอยู่กับพี่หน่ะเหรอ ไม่ได้สิ ผมบอกแล้วว่าขอคิดดูก่อน"
"เฟิงเฟิงใจร้าย ไม่เห็นใจพี่เลย"
"วันนี้วันเกิดพี่ ผมให้ได้แค่ตัวผมตอนนี้เลย"
ผมค่อยๆยื่นหน้าขึ้นไปจูบเค้า กอดเค้าและลูบไล้แผ่นหลังที่กว้างนั่น ทุกส่วนยังคงเปียกอยู่...
เค้าอุ้มผมขึ้นไปยังส่วนที่เป็นเตียงนอน เตียงนอนในเรือเป็นเตียงพิเศษ แบบด้านในก็มีน้ำ มันจึงช่วยให้สองร่างที่เปลือยเปล่า ได้เคลื่อนไหวรับกับจังหวะการเคลื่อนที่ของเตียง ส่งผลให้เรือโคลงไปมาเบาๆ ตามกระแสคลื่นและกระแสของความรักที่ส่งผ่านกัน
ผมบอกไม่ได้หรอกว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่วันนี้วันเกิดพี่ถิง วันที่ 1121 นั่นหมายถึง สองคนจะรวมเป็นหนึ่งเดียว ผมคงต้องให้ของขวัญเค้าจริงๆ พรุ่งนี้เราต้องไปจากฮาวายแล้ว ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ขอเพียงได้อยู่กับเค้า ผมก็รู้สึกมีความสุขมาก ขอบคุณที่เค้าเกิดมาในโลกใบนี้
"พี่ถิง ผมรักพี่นะ สุขสันต์วันเกิดครับ"
"อือออออออ ขอบคุณนะเฟิงเฟิง"
.................จบค่าาาาาา...............
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น