ออฟฟิศนี้ที่ปรารถนา
ประธานถิง : ผู้บริหารหนุ่มไฟแรง และมีความลับหลายอย่างแอบซ่อนเอาไว้ ความต้องการของเขาไม่เคยมีวันสิ้นสุด คร่ำเคร่งกับการทำงานในช่วงกลางวัน แต่พอตกกลางคืน ไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่ปรารถนาเรื่องนั้นเลยจริงๆ
เลขาอี้เฟิง : เขาเพิ่งเรียนจบปริญญาโทด้านการจัดการ เข้าทำงานในบริษัทนี้ในตำแหน่งเลขามาได้เพียงอาทิตย์เดียว ด้วยหน้าตาที่น่ารักและสายตาที่บ๊องแบ๊วทำให้เขาได้เข้าทำงานทันทีที่มาสมัครทั้งๆที่มาสมัครตำแหน่งอื่น แต่ประธานถิงให้เขามาเป็นเลขาและเขาก็ถูกใจเจ้านายตัวเองตั้งแต่แรกเห็นเช่นกัน
ตอน : ทำโอที
"เลขาเฟิง ผมขอน้ำเย็นแก้วสิ"
เสียงท่านประธานถิงกดโทรศัพท์สายในมาบอกผมที่นั่งทำงานที่โต๊ะด้านนอก ผมมองดูนาฬิกา นี่มันก็สองทุ่มแล้ว พนักงานทั้งหมดกลับกันไปหมดแล้ว เป็นที่รู้กันว่าประธานถิงจะทำงานจนถึงมืดค่ำ ไม่เคยกลับเร็วเลย ยกเว้นว่าจะมีนัดลูกค้าหรือเจรจาธุรกิจในตอนเย็น มีคนบอกผมไว้
แต่ตอนแรกๆที่มาทำงาน ผมกลับบ้านก่อน สุดท้าย ผมถูกประธานถิงเรียกไปต่อว่าอย่างแรงจนทุกคนในออฟฟิศได้ยินกันหมด ฝ่ายบุคคลคาดโทษผมไว้ว่าไม่ควรเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก...วันนี้เลยเป็นวันแรกที่ผมอยู่รอให้ประธานถิงกลับ ฝ่ายบุคคลบอกว่าผมสามารถเบิกโอทีได้แน่นอน ผมเลยนั่งทำงานเงียบๆ แต่ในสมองก็คิดถึงคำพูดและท่าทางเมื่อบ่ายนี้ที่เอาแฟ้มเข้าไปให้เขาเซ็นต์
"เลขาเฟิง วันนี้ห้ามกลับก่อนผม คุณเข้าใจแล้วนะ"
"ครับท่านประธาน"
เค้าดึงเนคไทผมจนทำให้ตัวผมแทบจะล้มไปหาเค้า แต่ผมเอามือดันที่โต๊ะไว้ เลยทำให้หูผมอยู่ที่ปากเค้าพอดี เค้าเลยกระซิบว่า
"เลิกงานแล้วผมขอเนคไทนี่นะ"
ผมแทบไม่ขยับตัว หันมามองหน้าเค้า ปากแทบจะชนปากแต่แล้วเค้าก็ปล่อยมือจากเนคไทก่อน
"คุณออกไปได้แล้ว ถ้ามีอะไรผมจะเรียกเอง"
ผมไม่คิดว่า...ผมจะมาเจอเจ้านายแบบนี้...เพราะในช่วงเกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมมีความสุขมากที่ได้ทำงานกับเขา ประธานถิงดูเก่ง ฉลาด และผมรู้สึกได้ถึงสายตาเขาที่จ้องมาที่ผม มันเหมือนเค้าจะกลืนผมเข้าไปอย่างงั้นแหละ แต่มันก็ยังไม่แน่ใจจนกระทั่งเมื่อบ่ายนี้!!! เอาล่ะ ตอนนี้ผมต้องไปเอาน้ำเย็นให้เค้าสินะ
พอผมเข้าไปในห้องประธานถิง เค้าปิดแฟ้มลงเก็บทุกอย่างจนโต๊ะโล่งเหมือนว่าจะเลิกงานแล้ว ผมจึงเอาแก้วน้ำไปวางบนโต๊ะ
"เลขาเฟิง จำที่ผมบอกเมื่อบ่ายได้มั้ย"
"อ้อ ครับ ประธานเลิกงานแล้ว ผมก็กลับได้แล้วใช่หรือเปล่าครับ"
"ไม่ใช่!!! มานี่!!!"
เค้าตวาดผมเสียงดังมาก จนผมสะดุ้งตกใจ เลยต้องเดินไปยืนข้างๆเค้าที่ใช้สายตาบ่งบอกว่าให้ผมไปอยู่ตรงจุดไหน
"ถอดเนคไทออก"
ผมทำตามที่เค้าสั่ง ยื่นเนคไทไปให้ ประธานถิงรับไปแล้วเก็บไว้ในลิ้นชัก
"วันหลังไม่ต้องใส่เนคไทแล้วนะ ผมอนุญาต"
"ครับ ท่านประธาน"
สักพักประธานถิงก็เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำ เค้าไม่ได้กินนะแต่เอามาราดบนตัวผม
"ประธานครับ อะไรกัน???"
ผมตกใจรีบเอามือเช็ดๆและกำลังจะเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะเค้ามาเช็ดอีก
"เลขาเฟิง อย่ายุ่งกับของบนโต๊ะผม"
ผมหยุดยืนนิ่งและกัดริมฝีปากแน่น ประธานถิงเค้าพยายามจะทำอะไรกันแน่นะ
"ผมจะช่วยเช็ดให้ คุณมานั่งนี่สิ"
เค้าตบเบาะที่ตัวเองนั่ง แล้วแยกขาออกเหมือนให้ผมนั่งลงบนตัวเค้า
ตอนนี้ใจผมเต้นแรงมาก...จากสายตาเค้ามันบ่งบอกชัดเจนว่าต้องการอะไร
ผมจึงไปนั่งคร่อมบนขาเค้า ประธานถิงปลดกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ดๆและดึงเสื้อออกจากกางเกง จนกระทั่งเอาเสื้อออกจากตัวผม แล้วโยนไปที่พื้น
"เอ่อ...ประธานครับ ผม..."
"ทำไม คุณไม่ชอบผมเหรอ"
"เอ่อ...ปะ...เปล่าครับ...ผม...เอ่อะ...ชอบ..."
"ผมเห็นแววตา เห็นปากนี่ ผมก็รู้ว่าคุณชอบผม"
ประธานถิงเอานิ้วโป้งมาลากไปที่ริมฝีปากล่างขณะที่พูดไปด้วย
"เข็มขัดนี้ ผมก็ขอนะ"
เค้าเอามือปลดเข็มขัดแล้วดึงมันออกอย่างง่ายดาย ผมขยับตัวเข้าไปใกล้อีก เพราะเกือบจะตกจากหน้าขาเค้าลงไปแล้ว
"ประธานก็ชอบผมเหรอครับ"
"ถามอะไร แบบนั้นล่ะเลขาเฟิง ผมต้องการคุณก็พอแล้ว"
เขาไม่ตอบอะไร แต่เอานิ้วชี้มาลากตรงยอดอกด้านขวาของผม วนเป็นวงเรื่อยๆ ผมเริ่มขยับตัวเล็กน้อย กัดริมฝีปากแน่นอีกครั้ง...เค้าก็หยุด
"ประธาน...ผม"
"ตกลงเป็นคุณสินะที่ต้องการ"
ประธานถิง เอามือปลดเปลื้องเสื้อตัวเองออกและปลดเข็มขัดออกอย่างรวดเร็ว...
ไม่น่าเชื่อว่าภายใต้เสื้อผ้าเนี๊ยบนั้น จะเป็นกล้ามเนื้อแน่น และหน้าท้องที่มีลอนชัดเจน ผมมองแบบอิจฉา เพราะรู้ว่าตัวเองนั้นไม่แข็งแรงเท่าเค้าแน่นอน
ขณะที่ผมกำลังมองอย่างเลื่อนลอย ประธานก็เอามือมาลูบไล้ที่แขนทั้งสองข้างของผม และเริ่มเอาลิ้นมาเลียรอบยอดอกและขบเล่นตรงส่วนเม็ดด้านขวาเบาๆ
"อ๊าาาาา"
ผมเผลอร้องออกไปตอนที่ประธานขบมันครั้งแรก หลังจากที่ใช้ลิ้นเลียก่อนแล้วหลายครั้ง
ผมเอามือกอดคอเค้าไว้และกดให้หน้าเค้าเข้ามาแนบชิดกับส่วนอกของผมแน่นขึ้น ประธานดูพอใจและดูดคลึงไปทั่ว
"อื้ม เลขาเฟิง อื้ม..."
ผมได้ยินเสียงประธานเรียกอู้อี้อยู่กับส่วนอกของผมไม่หยุด ผมเริ่มทนไม่ไหว จึงเอามือไปปลดกางเกงตัวเองออกและรูดซิบลง ประธานรู้ทันทีว่าผมต้องการอะไร เค้าเอามือล้วงเข้าไปด้านในและสัมผัสส่วนนั้นของผมที่กำลังเริ่มขยายตัวและอีกมือก็ดันตัวผมให้ชิดเขามาอีก
มือเค้ารูดส่วนแกนขึ้นลงเป็นจังหวะที่แรงและเร็ว ส่วนปากก็ยังเริ่มไซร้มาที่ซอกคอ ผมงอตัวลงเพื่อรับกับริมฝีปากที่ต้อนขึ้นมาเรื่อยๆ
"อ๊าาาาาา"
ผมลูบไล้ส่วนหลังเค้าไม่หยุด เหมือนกระตุ้นให้เค้าอย่าหยุดเร่งเร้าผม
มือเค้ายังคงทำหน้าที่ต่อไปจนกระทั่งถึงจุดที่ผมทนไม่ไหว ปลดปล่อยของเหลวออกมาด้านนอก
"อ๊าาาาาาา"
ริมฝีปากผมดูดและดึงริมฝีปากเค้าออก พร้อมบดจูบลงไปอีกครั้งจนเก้าอี้ที่มีล้อเลื่อนนี่ถูกเลื่อนไปติดพนัง ประธานยกผมขึ้นบนโต๊ะ พร้อมถอดกางเกงผมลงมาแค่ที่เข่า ผมปลดกางเกงเค้าออกและแหวกมือเข้าไปดึงส่วนนั้นออกมาเช่นกัน...
ประธานถิงกดผมลงไปที่โต๊ะ และกดมือผมลงที่ข้างตัว
"เลขาเฟิง ต่อไปคุณก็เป็นคนของผมแล้ว เข้าใจมั้ย"
ขาผมถูกแยกออกและช่องทางด้านหลังถูกนิ้วมืออันแข็งแรงค่อยๆแหวกออก...
"โอ๊ย...ประธานถิง"
ผมเบือนหน้าไปอีกทางและกัดฟันแน่น
"อีกนิดนึงนะ"
ประธานใส่ส่วนของเขาเข้ามาในตัวผมอย่างช้าๆ โดยที่ตัวเค้ายืนโค้งลำตัวมากดผมไว้
"อึกกก อึกกก อีกนิด อีกนิดนะเลขาเฟิง"
"ครับ ประธาน อื้ออออ.."
แรงที่ใส่เข้ามาทำให้ผมเจ็บแทบขาดใจ แต่ก็รู้ว่าผมกับเค้าเราพอใจกันทั้งคู่ จนกระทั่งทุกอย่างหยุดนิ่ง นี่เองสาเหตุที่ทำไมประธานถิงถึงเก็บของบนโต๊ะทุกอย่างออกไปหมด ผมยังคงกึ่งนอนอยู่บนโต๊ะ ถึงแม้ห้องนี้จะมีแอร์ แต่เราก็เหงื่อซึมจนตัวเปียกด้วยกันทั้งคู่
ประธานช้อนตัวผมขึ้นนั่ง ใส่กางเกงให้และเอาเสื้อมาใส่ให้ แต่ไม่ติดกระดุม ตัวเค้าก็แต่งตัวอย่างง่ายๆ แล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้เลื่อนมาที่ตัวผมซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม
"ต่อไปนี้นะเลขาเฟิง...คุณจะต้องทำงานล่วงเวลาด้วย"
"อะไรนะครับ ท่านประธาน"
"ใช่ เดี๋ยวตามผมกลับคอนโด ผมจะสั่งงานคุณอีก"
"เอ่อ...ครับ"
"แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วตามผมมา"
ประธานถิงหยุดยืนรอผม แล้วผมกับเค้าก็ออกจากออฟฟิศไปพร้อมกัน นี่ผมต้องทำงานอีกเหรอเนี่ยะ...ผมจะไปฟ้องใครได้ ในเมื่อผมเต็มใจมาทำงานกับเค้าเองนี่นา...
.............................จบตอนแล้วค่า.................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น