"Recall Memory"
...............................................................................................................................
"จับมันสิ ผมบอกให้จับมัน" ปากกระบอกปืนยังคงเล็งมาที่ผม
"ไม่!!!"
"หมออยากตาย หรือว่าจะช่วยผม นี่ถือเป็นการช่วยคนไข้อย่างนึงเชียวน้าาาาา"
"ไอ้บ้า ไอ้โจรโรคจิต นายต้องการอะไร"
"ก็ไม่ต้องการอะไร เห็นว่าหมอก็เคยทำแบบนี้ ก็น่าจะคุ้นเคยเป็นอย่างดี"
"ทำแบบนี้!!! ทำอะไร"
"อย่ามาถามมาก สั่งให้จับมันไงเล่า!!! โอ๋ๆๆๆ ลูกพ่อใจเย็นน้า มีคนปลุกลูกขึ้นมา เค้าต้องรับผิดชอบ"
"ไม่!!! ผมไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ ไม่มีวันนนนน!!!"
ผมตะโกนออกไปสุดเสียง เหมือนภาวะบีบบังคับตรงหน้า ทำให้ผมเครียดและปวดหัวแบบนี้อีกแล้ว ภาพตรงหน้าเลือนลางและเริ่มมืด......จนกระทั่งมืดสนิท
...................................................................................
"เฮ้ย!!! อะไรฟระ"
"หมอ หมออี้เฟิง น้องอี้เฟิง ลุกขึ้นมาสิ โอ๊ย แผลนี่ ทำไมเจ็บนักฟระ!!!"
ผมลุกจากเตียงเย็บแผลลงมาเขย่าตัวคนตรงหน้าที่เป็นลมสลบไปรึเปล่า ก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ตอนนี้เค้าไม่รู้สึกตัวแล้ว ไอ้เราก็ยิงปืนเป็นอย่างเดียว ไม่เคยดูแลรักษาใครด้วย นี่ต้องทำยังไงเนี่ยะ...
.........................................................................................
"รุ่นพี่ถิง รุ่นพี่ครับ ผมชอบพี่ครับ"
"ฮึๆ นายเป็นเด็กเรียน เรียนก็เก่ง อย่ามายุ่งกับคนแบบชั้นเลย"
"แต่ว่า...ก็ผมชอบรุ่นพี่นี่ครับ"
ผมอยู่โรงเรียนชายล้วนมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งผมขึ้นม.ต้น ผมก็ไปแอบชอบรุ่นพี่ม.ปลายคนนึง เค้าเป็นหัวหน้าแก๊งค์ขาใหญ่ประจำโรงเรียน แต่หน้าตาเค้าเวลายิ้ม ผมชอบมาก
จำได้ว่าครั้งแรกที่ผมหกล้มอยู่ข้างประตูโรงเรียน ขาผมเจ็บเดินไม่ไหว แต่ไม่มีใครยอมช่วยผมเลย ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะวันๆมัวแต่ท่องหนังสือแล้วที่บ้านก็มารับกลับ ดังนั้นผมจึงไม่รู้จะไปคุยกับใคร แต่แล้ววันนั้น รุ่นพี่คนนั้นเห็นผมล้ม เค้าแบกผมขึ้นบ่าพาไปนั่งบนโต๊ะม้าหินในสวนของโรงเรียน...
"เป็นบ้างล่ะเรา ไหนดูสิ"
ผมขยับแว่นมองหน้าเค้าให้ชัด หน้าผากเค้าเหมือนมีแผลเป็นอยู่ ผมเลยจ้องเข้าไปใกล้ๆ ตอนที่เค้ากำลังจับข้อเท้าผม เค้าเงยหน้าขึ้นมา จมูกเราอยู่ใกล้กันมาก ผมตกใจจึงถอยออกมา
"โอ๊ย!!!"
"เด็กคนนี้ ข้อเท้าเล็กนิดเดียว แถมตัวก็ผอม จะเอาแรงเดินมาจากไหนเนี่ยะ วันๆตากแดดบ้างมั้ย ตัวขาวอย่างกับกระดาษ"
"เอ่อ...ผมไม่เป็นไรครับ"
"แล้วที่ร้องเมื่อกี้คืออะไร หมากัดเหรอไง"
"เปล่าครับ"
"เอ๊ะ!!! แกนี่ กวนตีนเหมือนกันนี่นา"
"ผมเปล่านะครับ ผมหกล้ม"
"555 โอ๊ย ชั้นจะบ้าตาย เอางี้นายขี่หลังชั้น เดี๋ยวจะพาไปส่งห้องพยาบาลนะ"
หลังจากนั้นผมก็อยู่บนแผ่นหลังแข็งแรงนั่น จนกระทั่งถึงห้องพยาบาล พี่เค้าก็เอาผมไปนั่งบนเตียง
"สงสัยอ.จะกลับไปแล้วตามเคย ไม่มีใครอยู่เลย"
"พี่ครับ ผมวานหยิบผ้าพันเท้าตรงนั้นให้หน่อย"
"นี่หน่ะเหรอ"
ผมเอาผ้ามาพันข้อเท้าไว้เพื่อให้เท้าอยู่กับที่ พี่เค้าก็นั่งขัดสมาธิมองอย่างตั้งใจ
"เออ...นายนี่เก่งไม่ใช่เล่นนี่นา ทำแผลเองก็ได้"
"ผมอยากเป็นหมอหน่ะครับ ผมเลยหัดไว้"
"อืม ดูท่าก็รู้แล้ว เอางี้ ไว้ถ้าชั้นบาดเจ็บจะให้นายรักษาก็แล้วกัน"
"จริงเหรอครับ"
"อืม จริงสิ"
ผมรู้สึกอบอุ่นและดีใจที่มีคนคุยกับผม และเหมือนไว้ใจผม วันนั้นผมดีใจมาก พี่เค้าก็ให้ผมขี่หลังเพื่อไปรอคนขับรถมารับที่หน้าโรงเรียน ระหว่างที่ผมขี่หลังเค้าไป ผมคุยจ้อไม่หยุด เหมือนไม่เคยคุยกับใครมานาน
"นี่เจ้าแมวเหมียวพูดมาก หยุดพูดบ้างได้มั้ย"
"อิอิ ก็ไม่ค่อยมีใครคุยกับผมนี่ครับ ผมดีใจ"
"เออ...นั่นสินะ จริงๆก็ไม่เห็นมีใครชอบคุยกับชั้นนอกจากนายเลย"
"พี่ครับ พี่ชื่ออะไรเหรอครับ"
"ชื่อเหว่ยถิง เฉินเหว่ยถิง นายไม่เคยได้ยินชื่อชั้นหรือยังไง"
"ไม่นี่ครับ งั้นผมเรียกพี่ว่าพี่ถิงนะ"
"ก็แล้วแต่สิ นายแมวเหมียว"
หลังจากนั้น ผมก็ไปตามหา ตามสืบจนกระทั่งรู้ว่าพี่เหว่ยถิงเป็นรุ่นพี่ที่มีแต่คนบอกว่าเค้าเป็นเด็กเกเร ไม่ค่อยเข้าเรียน และที่สำคัญมีคนบอกว่าเค้าขายยาให้พวกเด็กๆในโรงเรียนด้วย
"รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่ขายยาจริงๆเหรอครับ"
ผมถามตอนเจอเค้าในห้องพยาบาล เหมือนบางทีเค้าจะชอบมาแอบนอนที่นี่ตอนเย็นๆ ผมตามมาเจอเค้าหลายครั้งแล้ว
"ใครบอกนายล่ะ"
"พี่ถิงอย่าทำเลยนะ มันไม่ดีหรอก"
"ถ้านายคิดว่าชั้นทำแบบนั้น ก็แล้วแต่ นายมันเด็กเรียน ไม่เข้าใจหรอก"
ผมนั่งอยู่ข้างเตียงที่เค้านอน แล้วก็ยื่นหน้าเค้าไปใกล้ตัวเค้ามากขึ้น
"พี่เชื่อผมนะ ทำแบบนั้นมันเป็นคนไม่ดีนะครับ"
เค้าลืมตาขึ้นมา เอามือมาถอดแว่นผมออก
"ถ้านายถอดแว่นออก นายจะเห็นว่าความจริงคนเรามันไม่ได้เป็นแบบที่เห็นเสมอไปนะ"
"พี่ถิง เอาแว่นผมคืนมานะ"
ผมเอามือคว้าแว่นที่โดนแย่งไป แต่รุ่นพี่ก็ยื่นแขนไปจนสุด ผมเอื้อมเท่าไหร่ก็ไม่ถึง...
"พี่ถิง พี่ถิง...เอามาสิ"
...........................................................................
"หมอ หมออี้เฟิง ตื่นสิ"
เสียงเงียบไปอีก ผมว่าเค้าเหมือนหลับมากกว่านะ ผมเลยเอามือจับมือเค้าที่คว้าอากาศสะเปะสะปะมาจับเอาไว้
"เด็กคนนี้นะ จะกี่ปีก็เป็นเหมือนเดิม ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย"
ผมก้มหน้าลงประกบปากอย่างแผ่วเบาไป เอาจมูกเขี่ยจมูกเค้าเล่นเหมือนที่เคยทำ และเอาหน้าผากชนหน้าผากเค้าไว้ พร้อมถอยออกมาสักพักแล้วมองใบหน้าที่เปลี่ยนไป ตอนนี้เป็นแมวเหมียวอวบอิ่ม ไม่ใช่เด็กน้อยผอมขาวคนนั้นอีกต่อไปแล้วสินะ
ผมเลยตัดสินใจอุ้มเค้าขึ้นทั้งๆที่เจ็บแผล หันซ้ายหันขวามันต้องมียาดมอะไรอยู่ตรงไหนสักแห่งสิ นี่ผมมาหาหมอนะ ทำไมต้องมาช่วยหมอกันล่ะเนี่ยะ...
..................โปรดติดตามตอนต่อไป......................................
"เป็นบ้างล่ะเรา ไหนดูสิ"
ผมขยับแว่นมองหน้าเค้าให้ชัด หน้าผากเค้าเหมือนมีแผลเป็นอยู่ ผมเลยจ้องเข้าไปใกล้ๆ ตอนที่เค้ากำลังจับข้อเท้าผม เค้าเงยหน้าขึ้นมา จมูกเราอยู่ใกล้กันมาก ผมตกใจจึงถอยออกมา
"โอ๊ย!!!"
"เด็กคนนี้ ข้อเท้าเล็กนิดเดียว แถมตัวก็ผอม จะเอาแรงเดินมาจากไหนเนี่ยะ วันๆตากแดดบ้างมั้ย ตัวขาวอย่างกับกระดาษ"
"เอ่อ...ผมไม่เป็นไรครับ"
"แล้วที่ร้องเมื่อกี้คืออะไร หมากัดเหรอไง"
"เปล่าครับ"
"เอ๊ะ!!! แกนี่ กวนตีนเหมือนกันนี่นา"
"ผมเปล่านะครับ ผมหกล้ม"
"555 โอ๊ย ชั้นจะบ้าตาย เอางี้นายขี่หลังชั้น เดี๋ยวจะพาไปส่งห้องพยาบาลนะ"
หลังจากนั้นผมก็อยู่บนแผ่นหลังแข็งแรงนั่น จนกระทั่งถึงห้องพยาบาล พี่เค้าก็เอาผมไปนั่งบนเตียง
"สงสัยอ.จะกลับไปแล้วตามเคย ไม่มีใครอยู่เลย"
"พี่ครับ ผมวานหยิบผ้าพันเท้าตรงนั้นให้หน่อย"
"นี่หน่ะเหรอ"
ผมเอาผ้ามาพันข้อเท้าไว้เพื่อให้เท้าอยู่กับที่ พี่เค้าก็นั่งขัดสมาธิมองอย่างตั้งใจ
"เออ...นายนี่เก่งไม่ใช่เล่นนี่นา ทำแผลเองก็ได้"
"ผมอยากเป็นหมอหน่ะครับ ผมเลยหัดไว้"
"อืม ดูท่าก็รู้แล้ว เอางี้ ไว้ถ้าชั้นบาดเจ็บจะให้นายรักษาก็แล้วกัน"
"จริงเหรอครับ"
"อืม จริงสิ"
ผมรู้สึกอบอุ่นและดีใจที่มีคนคุยกับผม และเหมือนไว้ใจผม วันนั้นผมดีใจมาก พี่เค้าก็ให้ผมขี่หลังเพื่อไปรอคนขับรถมารับที่หน้าโรงเรียน ระหว่างที่ผมขี่หลังเค้าไป ผมคุยจ้อไม่หยุด เหมือนไม่เคยคุยกับใครมานาน
"นี่เจ้าแมวเหมียวพูดมาก หยุดพูดบ้างได้มั้ย"
"อิอิ ก็ไม่ค่อยมีใครคุยกับผมนี่ครับ ผมดีใจ"
"เออ...นั่นสินะ จริงๆก็ไม่เห็นมีใครชอบคุยกับชั้นนอกจากนายเลย"
"พี่ครับ พี่ชื่ออะไรเหรอครับ"
"ชื่อเหว่ยถิง เฉินเหว่ยถิง นายไม่เคยได้ยินชื่อชั้นหรือยังไง"
"ไม่นี่ครับ งั้นผมเรียกพี่ว่าพี่ถิงนะ"
"ก็แล้วแต่สิ นายแมวเหมียว"
หลังจากนั้น ผมก็ไปตามหา ตามสืบจนกระทั่งรู้ว่าพี่เหว่ยถิงเป็นรุ่นพี่ที่มีแต่คนบอกว่าเค้าเป็นเด็กเกเร ไม่ค่อยเข้าเรียน และที่สำคัญมีคนบอกว่าเค้าขายยาให้พวกเด็กๆในโรงเรียนด้วย
"รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่ขายยาจริงๆเหรอครับ"
ผมถามตอนเจอเค้าในห้องพยาบาล เหมือนบางทีเค้าจะชอบมาแอบนอนที่นี่ตอนเย็นๆ ผมตามมาเจอเค้าหลายครั้งแล้ว
"ใครบอกนายล่ะ"
"พี่ถิงอย่าทำเลยนะ มันไม่ดีหรอก"
"ถ้านายคิดว่าชั้นทำแบบนั้น ก็แล้วแต่ นายมันเด็กเรียน ไม่เข้าใจหรอก"
ผมนั่งอยู่ข้างเตียงที่เค้านอน แล้วก็ยื่นหน้าเค้าไปใกล้ตัวเค้ามากขึ้น
"พี่เชื่อผมนะ ทำแบบนั้นมันเป็นคนไม่ดีนะครับ"
เค้าลืมตาขึ้นมา เอามือมาถอดแว่นผมออก
"ถ้านายถอดแว่นออก นายจะเห็นว่าความจริงคนเรามันไม่ได้เป็นแบบที่เห็นเสมอไปนะ"
"พี่ถิง เอาแว่นผมคืนมานะ"
ผมเอามือคว้าแว่นที่โดนแย่งไป แต่รุ่นพี่ก็ยื่นแขนไปจนสุด ผมเอื้อมเท่าไหร่ก็ไม่ถึง...
"พี่ถิง พี่ถิง...เอามาสิ"
...........................................................................
"หมอ หมออี้เฟิง ตื่นสิ"
เสียงเงียบไปอีก ผมว่าเค้าเหมือนหลับมากกว่านะ ผมเลยเอามือจับมือเค้าที่คว้าอากาศสะเปะสะปะมาจับเอาไว้
"เด็กคนนี้นะ จะกี่ปีก็เป็นเหมือนเดิม ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย"
ผมก้มหน้าลงประกบปากอย่างแผ่วเบาไป เอาจมูกเขี่ยจมูกเค้าเล่นเหมือนที่เคยทำ และเอาหน้าผากชนหน้าผากเค้าไว้ พร้อมถอยออกมาสักพักแล้วมองใบหน้าที่เปลี่ยนไป ตอนนี้เป็นแมวเหมียวอวบอิ่ม ไม่ใช่เด็กน้อยผอมขาวคนนั้นอีกต่อไปแล้วสินะ
ผมเลยตัดสินใจอุ้มเค้าขึ้นทั้งๆที่เจ็บแผล หันซ้ายหันขวามันต้องมียาดมอะไรอยู่ตรงไหนสักแห่งสิ นี่ผมมาหาหมอนะ ทำไมต้องมาช่วยหมอกันล่ะเนี่ยะ...
..................โปรดติดตามตอนต่อไป......................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น