บอดี้การ์ดหน้าใส กับคุณหนูตัวร้าย...My Pretty Boy (NC17) ตอนจบ

เฉิน เหว่ยถิง : บอดี้การ์ดหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลา ดึงดูดใจ นิสัยเงียบ

ขรึม บางครั้งก็ขี้เล่น ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ถูกประธานเคน เก็บมา

เลี้ยงตั้งแต่ 10 ขวบ ไม่รู้ชาติกำเนิดของตัวเอง จำได้เพียงชื่อตัวเองเท่านั้น

หลี่ อี้เฟิง : คุณหนูของบ้านตระกูลหลี่ เป็นลูกคนเดียวของประธานบริษัทผลิตน้ำหอมรายใหญ่ของโลก จึงถูกเรียกว่าคุณหนู นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง เพราะถูกตามใจแต่เล็ก รวมทั้งพอแม่เสียตอนอายุ 15 ปี นิสัยนี้ยิ่งเป็นมากขึ้น อยากได้อะไรก็ต้องได้ เอาเงินซื้อทุกอย่าง

ประธาน เคน : ประธานบริษัทหลี่เพอร์ฟูม ทำธุรกิจมากมาย ไม่มีเวลาให้กับลูกชายคนเดียวมากเท่าไหร่นัก เนื่องจากเมียตายจึงเสียใจมากและทุ่มเทกับงาน มีศัตรูมากมายจึงต้องจ้างบอดี้การ์ดดูแลหลายคน


อู๋ อี้ฝาน : ลูกชายของบริษัทอู๋ คู่แข่งคนสำคัญของอี้เฟิง นิสัยร่าเริงสนุกสนาน มองโลกในแง่ดีตลอดเนื่องจากครอบครัวอบอุ่นมากจนบางทีเค้าก็บ่นว่าร้อนเลยที เดียว

แม่ นมเหยียน : ผู้ดูแลความเรียบร้อยในบ้านและอาหารการกินทุกอย่างของคุณหนูอี้เฟิง และเป็นคนดูแลเหว่ยถิงมาตั้งแต่ถูกเก็บมาเลี้ยงที่บ้านตระกูลหลี่

เลขา เทียน : ผู้คอยดูแลเรื่องเกี่ยวกับในบริษัทให้กับคุณหนูหลี่อี้เฟิง และต้องคอยบอกรายละเอียดงานกับบอดี้การ์ดเฉินเหว่ยถิงด้วย เขามักจะเห็นว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแปลกๆ แต่ก็ยังไม่มั่นใจนัก

ตอนจบ (It should be the last order.)

"ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!" 


"พี่ถิง!!! พี่ถิง ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!!"


เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน เสียงคุณหนูนี่นา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก...เท่าที่จำได้ คุณหนูแค่กำลังจะกลับคฤหาสถ์ มีรถมารับ เราตกลงกันแล้วว่าจะขอนายท่านไปอยู่ฝรั่งเศสด้วยกัน แต่จู่ๆ ผมก็รับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณ มีใครกำลังเล็งปืนมาที่คุณหนู และก็เป็นจริง ผมมองรอบด้าน จนกระทั่งเห็นตัวมือปืนมาจากอีกฟากของถนน...

ก่อนที่คุณหนูจะได้รับอันตราย ผมกดตัวคุณหนูให้ต่ำลง เอารถเป็นกำบังไว้ แต่ผมไม่สามารถจะป้องกันตัวเองได้ทัน กระสุนวิ่งตรงเข้ามา และแล้วทุกอย่างก็แทบมืดสนิทไป....


"อี้เฟิง ลูกต้องเข้าใจว่าเหว่ยถิงเค้าผ่าตัดแล้ว แต่อาการยังไม่ดีขึ้น ป๊าก็หาหมอที่ดีและเก่งที่สุดมาแล้ว แต่หมอก็บอกแล้วว่าเราต้องรอ"

"ไม่ ป๊า ผมจะเฝ้าพี่ถิง ผมจะไม่ปล่อยให้เค้าอยู่กับใครที่ไว้ใจไม่ได้"

"แต่เค้าอยู่ใน ICU เราปล่อยให้เป็นหน้าที่หมอเถอะ ถึงเวลาเยี่ยมก็ค่อยไป"

"คุณหนูคะ เชื่อป้าเถอะค่ะ วันนี้คุณหนูก็ไปเฝ้ามาแล้ว พักผ่อนบ้างเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน"

คฤหาสถ์หลี่เคนชางในวันนี้ ดูเงียบเหงาเศร้าซึม คงเป็นเพราะคุณหนูหลี่อี้เฟิง ไม่แผลงฤทธิ์อะไรออกมาอีก ตรงกันข้ามเขากลับเงียบมาก จนทุกคนในบ้านไม่มีใครกล้าพูดอะไร...

ผมได้แต่ยืนมองร่างตัวเองและคุณหนูที่มาเฝ้าผมทุกวัน นี่ผมตายไปแล้วเหรอ หรืออะไร ทำไมผมถึงมองเห็นตัวเองมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด และคุณหนูก็มาเฝ้าผมอีกเป็นวันที่ 3 หน้าตาดูอิดโรยไปมาก แต่ผมก็ได้เฝ้ามอง ใบหน้าที่ผมคิดถึง ผมอยากจะลุกขึ้นไปกอดคุณหนูแต่ก็ทำไม่ได้

"พี่ถิง!!! พี่ถิง ฟื้นสิ ผมสั่งให้พี่ฟื้น ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ พี่ถิง!!!"

เสียงนั้นดังกังวานไปทั่วห้อง แต่ที่ดังกว่าคือเสียงเครื่องจับชีพจรและความดัน ซึ่งตอนนี้ร้องจนพยาบาลและหมอกรูกันเข้ามาในห้อง......



.................ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.................................................





2 ปีผ่านไป คุณหนูหลี่อี้เฟิงขอท่านประธานเคนไปคุมกิจการของบริษัทที่ฝรั่งเศส เนื่องจากเขาไม่ต้องการทนอยู่กับสิ่งแวดล้อมเดิมๆอีกต่อไป...........


"นี่เลขาเทียน ใครใช้ให้นายตามชั้นมาที่นี่ ชั้นบอกแล้วไง ว่าไม่ต้อง"

"โธ่!!! คุณหนูครับ นี่ก็ปีที่ 2 แล้ว คุณหนูพูดกับผมแบบนี้ทุกวัน ไม่เบื่อหรือไงครับ"

"ก็มันรำคาญนี่นา เห็นหน้านายแล้วมันทำให้ชั้นโมโหทุกครั้ง"

"อะไรกันครับ ผมออกจะน่ารัก สาวๆเมืองน้ำหอมนี่ก็ชอบผมกันทั้งนั้นแหละ"

"นั่นก็เรื่องของนาย ว่าแต่เข้ามานี่มีอะไร บอกแล้วใช่มั้ยเวลาชั้นใช้ความคิด ไม่อยากให้ใครมากวน"

"มีของส่งมาจากคุณอู๋อี้ฝานครับ"


"อะไรของนายนี่นะ ชั้นบอกไปไม่รู้กี่รอบแล้ว ว่าไม่เอาๆ ส่งมาอยู่ได้ทุกเดือนๆ"

"แฮะๆๆ ดูท่าเค้าจะชอบคุณหนูจริงนะครับ แล้วอีกอย่างนี่ก็จะถึงวันเกิดคุณหนูแล้ว คงจะทำเซอร์ไพรส์นะครับ คิดถึงเมื่อก่อนที่...เอ่อ...ไม่มีอะไร นี่ครับคุณหนูของ"

พอแกะของออกมาในนั้นมีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุด และการ์ดอีกใบหนึ่ง

"สำหรับอี้เฟิง...

ใกล้วันเกิดแล้วนะ ชั้นรู้ว่าไม่ว่ายังไง นายก็คงไม่ยกโทษให้ชั้นและพ่อ ชั้นทำร้ายจิตใจนาย ในขณะที่พ่อชั้นทำร้ายคนที่นายรัก แต่ตอนนี้พ่อชั้นกำลังรับผลกรรมที่เค้าได้ก่อไว้กับครอบครัวแม่และพี่ถิงแล้ว พ่อป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วล่ะ ตอนแรกชั้นคิดว่าจะไปเซอร์ไพรส์นายด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่านายจะไม่ต้องการ แต่ชั้นก็ยังอยากไป แต่ช่วยไม่ได้เพราะชั้นคงต้องอยู่ดูใจพ่อก่อนที่จะสายเกินไป วันเกิดปีนี้นายคงอยากให้พี่ถิงอยู่ด้วย ปีที่แล้วนายผ่านมันมาได้ยังไงนะ ชั้นแปลกใจมากจริงๆ ชั้นเลยส่งเสื้อผ้าที่พี่ถิงเคยทิ้งไว้ตอนที่นายมาพักที่บ้าน งงล่ะสิ!!! ว่าทำไมถึงเพิ่งส่งมาให้ ก็เป็นของขวัญให้นายไง ชั้นรู้ว่านายอยากได้อะไรมากที่สุดตอนนี้...

รัก...

อู๋อี้ฝาน"


"คุณหนูๆ เป็นอะไรไปครับ ร้องไห้ทำไม???"

"เลขาเทียน ชั้นกลับก่อน มีอะไรไว้ค่อยคุยกันก็แล้วกัน"


...เสื้อผ้าเค้า เสื้อของเค้า...

"พี่ถิง!!!" 

ที่พักกลางกรุงปารีส ท่ามกลางความวุ่นวาย แต่ในห้องพักของคุณหนูหลี่อี้เฟิง ก็เงียบสงบเหมือนเคย เขาไม่ต้องการบอร์ดี้การ์ดอีกแล้ว ไม่มีใครคุ้มครอง ไม่สิ!!! เขาไม่อยากให้ใครมาแทนที่บอร์ดี้การ์ดคนเดิมอีก ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว กี่คืนแล้วที่เขาต้องสะดุ้งตื่นยามดึก เพียงเพื่อเรียกชื่อคนๆเดิมที่ไม่มีอีกต่อไป ไม่งั้นถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาจะต้องได้รับการกอดหรือจูบเพื่อให้มั่นใจว่าปลอดภัย...

เขาหลับตาลงอีกครั้งพร้อมคราบน้ำตา...หลับไปนานจนคิดว่าฝันเห็นพี่ถิงของเขาอีกแล้ว


"คุณหนูครับ คุณหนู!!!"

ลมหายใจอุ่นๆปะทะที่แก้มด้านซ้าย มือที่หยาบเล็กน้อยลูบไล้อยู่ข้างใบหน้า

"พี่ถิง ทำไมพี่ไม่อยู่กับผม ผมบอกแล้วไง พี่จะเป็นของคนอื่นไม่ได้ พี่ต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น"


"พี่ถิงของคุณหนูเชื่อฟังคำสั่งแน่นอนครับ"

ดวงตากลมโตค่อยๆเปิดออก พร้อมตื่นขึ้นมองคนตรงหน้า

"พี่ถิง!!! พี่ถิง!!! พี่จริงๆ พี่จริงๆด้วย"

"โอ๊ยยยย คุณหนูครับ ผมหายใจไม่ออก"

คุณหนูกอดผมเต็มแรง ผมก็คิดถึงคุณหนูมากเช่นกัน คุณหนูกอดแน่นมากพร้อมร้องไห้เหมือนเด็กๆอีกครั้ง

"คุณหนูครับ ผมขอโทษ พี่ถิงกลับมาแล้ว กลับมาหาคุณหนูแล้ว"

"ทำไมๆๆ ทำไมพี่ต้องทิ้งผมไว้ นี่พี่จริงๆเหรอ แล้วตอนนั้นๆ ทำไม"

การกอดเปลี่ยนเป็นการทุบตีผม ตีผมแรงมากแต่ผมไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว ผมรู้ว่าการพลัดพรากจาก โดยที่คุณหนูไม่รู้เรื่องมันทรมานแค่ไหน

"พี่ถิง ทำไมทำแบบนี้ ฮือๆๆ พี่รู้มั้ยว่า 2 ปีนี้มันยากแค่ไหน ผมต้องนอนฝันทุกคืนให้พี่กลับมา เพื่อพบกับความว่างเปล่า"

"โอ๊ยๆๆ ผมรู้ครับ ผมรู้ แต่ผมไม่สามารถทำอะไรได้ ทุกอย่างเป็นความต้องการของแม่ ท่านกลัวว่าผมจะถูกทำร้ายอีก"

"เลยปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว โดยที่คิดว่าพี่ตายไปเนี่ยะนะ 2 ปีนะพี่ถิง 2 ปีเลย"

ตอนนี้คุณหนูเริ่มออกแนวโกรธมากกว่าเสียใจแล้ว คุณหนูลุกจากเตียง เดินไปที่กระจกแล้วมองออกไปด้านนอก...

ผมเข้าไปกอดจากด้านหลัง...

"คุณหนูครับ กว่าผมจะหายดีขึ้น ก็เป็นเดือนๆ กระสุนเฉียดที่สำคัญไปหลายจุด ไม่เชื่อดูสิครับ"

ผมแกะกระดุมเสื้อออกให้คุณหนูดู คุณหนูหันมาเห็นรอยแผลเป็นและรอยผ่าตัดหลายรอย พร้อมเอานิ้วมือมาลูบที่แผลเบาๆ

"พี่คงเจ็บมากสินะ แล้วทำไมพอหายถึงไม่บอกผม"

"คุณหนูครับ การลอบยิงคราวนั้น เป็นฝีมือประธานอู๋ เป้าหมายไม่ใช่คุณหนู แต่ว่าเป็นผม ดังนั้นแม่จึงอยากให้ผมหายตัวไปก่อน เพราะกลัวว่าประธานอู๋จะไม่ยอมเลิกรา ผมเลยจำเป็นต้องหายไปสักระยะ"

"อย่าบอกนะ ว่านายอู๋อี้ฝานรู้มาตลอดว่าพี่ไปอยู่ที่ไหน มิน่าในการ์ดนั่น..."

"ครับ รู้ แต่ว่าแม่ก็บอกให้ปิดเอาไว้ก่อน รอเวลาที่เหมาะสม ค่อยให้ผมมาหาคุณหนูได้"

"เวลาที่เหมาะสมเหรอ นี่พี่กับมันรวมหัวกันสินะ"

"โธ่!!! คุณหนูครับ ผมคิดถึงคุณหนูมาก แต่ว่าผมก็ไม่เคยได้อยู่กับแม่มานาน ผมก็อยากจะทนแทนท่าน ส่วนน้องอี้ฝาน เค้าก็ช่วยดูแลคุณหนูอยู่ ผมไว้ใจเค้า"

"ดูแลผม โดยการส่งภาพงานศพพี่มาให้ผมดูเนี่ยะนะ"

"แม่กลัวว่ามันจะไม่สมจริงหน่ะครับ ช่างเถอะ ต่อไปนี้ผมจะมาอยู่กับคุณหนูแล้ว คุณหนูไม่ดีใจเหรอครับ"

ผมกอดคุณหนูเอาไว้แน่น ผมคิดถึงความอบอุ่นนี้มากจริงๆ ผมก้มลงจะจูบปากที่คุ้นเคยอีกครั้ง...คุณหนูผลักผมออก

"ไปเลย พี่ไปอยู่กับมันสิ จะมาอยู่กับผมทำไม"

คุณหนูเดินหนีไปจนผมต้องดึงแขนไว้ แล้วกดจูบลงไปอย่างง่ายดาย โดยคุณหนูไม่สามารถต้านแรงผมได้

"อื้อออออ"

ริมฝีปากอวบอิ่มที่คุ้นเคยนี้ ผมห่างจากมันไปนาน ตอนนี้ได้มาสัมผัสอีกครั้ง ผมจึงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปอีก ผมคิดถึงคุณหนูตลอดระยะเวลาที่ไม่เจอกัน ผมทะเลาะกับแม่หลายครั้งที่จะมาหาคุณหนูให้ได้ แต่ตอนนี้ผมเป็นอิสระแล้ว ผมไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีกต่อไป

"พี่ถิง ผมคิดถึงพี่มาก"

พอผมถอนปากออก คุณหนูมองหน้าแล้วพูดกับผม

"ผมรู้ครับคุณหนู ผมอยากให้คุณหนูสั่งผมอีก คุณหนูอยากได้อะไร ผมจะทำให้ ผมจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว"

"ถ้างั้น คืนนี้พี่ต้องทำให้ผมมีความสุข"

"ได้ครับ แต่ผมขอทำให้คุณหนูมีความสุขทุกคืนนะครับ"

"ฮึๆ นี่หายไปเรียนคำพูดพวกนี้มาจากนายอี้ฝานรึไง"

"ไม่นะครับ ผมรับคำสั่งคุณหนู คุณหนูก็สั่งผมทุกคืนได้จริงๆ ผมจะเชื่อฟังและรักคุณหนูตลอดไป"

"แหน่ๆๆ พี่ถิง คำพูดแบบนี้เมื่อก่อนพี่พูดไม่เป็นนะ"

"ก็ผมไม่อยากให้คุณหนูเสียใจอีก คุณหนูเสียใจเพราะผมมามากพอแล้ว เอาเป็นว่าคืนนี้ผมรับคำสั่งทำให้คุณหนูมีความสุขครับ!!!"

ผมอุ้มคุณหนูตัวลอยขึ้นแล้วไปวางที่เตียง ปลดปล่อยความต้องการที่โหยหามาตลอด 2 ปี เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกถอดออกไปกองที่พื้น ผมไม่รอช้า จูบไปที่ซอกคอไล่ไปจนถึงติ่งหู ขบเล็กน้อยจนคุณหนูร้องเรียกชื่อผมออกมาเบาๆ

"อื้มมม พี่ถิง"

ขาทั้งสองข้างของคุณหนูถูกแยกออกอีกครั้ง ผมค่อยๆจัดท่าทางด้วยความคุ้นเคย คุณหนูเอามือลูบไล้ส่วนอกและบีบไหล่ผมอย่างแรงเมื่อนิ้วมือผมค่อยๆควานหาทางเข้าด้านหลังอย่างช้าๆ

"อึ๊กกก อ๊าาาส์"

ผมค่อยๆสอดใส่ส่วนของผมเข้าไปเมื่อทุกอย่างพร้อม มือขวาลูบส่วนนั้นของคุณหนูด้วยเพื่อกระตุ้นความต้องการของเค้าให้มากขึ้นอีก

"อ๊าาาาส์ พี่ถิง โอ๊ะ!!! พี่ถิง"

ปากผมขบกัดที่ผิวกาย ส่วนมือก็รูดรั้งส่วนล่าง พร้อมด้วยใส่ความต้องการของตัวเองเข้าไปไม่หยุด ทุกอย่างกลับมาพร้อมด้วยความรู้สึกคุ้นเคยอีกครั้ง

"คุณหนูครับ อยากได้อะไรอีกมั้ย"

ผมถามขณะกอดคุณหนูไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง

"ผมสั่งไม่ให้พี่ไปไหนอีกเข้าใจมั้ย พี่ต้องอยู่กับผมตลอดไป"

"ครับคุณหนู!!!"

"พี่ถิงเบื่อมั้ย ที่ผมเอาแต่สั่งพี่"

"ไม่เบื่อหรอกครับ ผมชอบรับคำสั่งมากกว่า"

"งั้นคืนนี้ผมสั่งให้พี่กอดผมไว้แบบนี้จนเช้านะ"

"ผมขอขัดคำสั่งนะครับ เพราะผมคงกอดอย่างเดียวไม่ได้หรอกครับ"

"พี่ถิง!!! กล้าเหรอ"

เสียงหัวเราะที่ผมไม่ได้ยินมานาน กลับมาอีกครั้ง ผมได้กลับมาเป็นบอดี้การ์ดให้คุณหนู ผมจะคุ้มครองและดูแลคุณหนูไปตลอดชีวิตครับ...


.............................จบบริบูรณ์..............................................