...You're my destiny...
"ปิดตา ปิดหู ปิดปาก แล้วเปิดใจ จะสัมผัสความจริงได้ไม่ยาก"
ตอนที่ 1 ราชินีเฟิงเยว่
ดินแดนเหนือฟ้า ที่เคยประกอบด้วย 9 ดินแดนย่อย บัดนี้ สองดินแดนได้รวมเป็นหนึ่ง นั่นคือดินแดน "ยื่ออ้ายเยว่" แบ่งการปกครองออกเป็นสองส่วนอย่างชัดเจน เรื่องทางการดูแลความสงบเรียบร้อยทางดินแดน เป็นของราชาถิงยื่อ และส่วนเรื่องจิปาถะอื่นๆ เช่น พวกความสวยงาม การเงินการคลัง กลับเป็นราชาเฟิงเยว่เป็นผู้ดูแล ประชาชนในดินแดนใหม่นี้ ถึงจะแปลกใจบ้างในช่วงแรกๆ หากแต่ตอนนี้ก็ผ่านมา 6 เดือนแล้ว ทุกอย่างเริ่มเข้าที่ สัญลักษณ์ดินแดนใหม่ที่เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวทับอยู่บนพระอาทิตย์ กลายเป็นสัญลักษณ์ที่ทุกคนเริ่มคุ้นชิน ภาพการดูแลจากราชาทั้งสอง ทำให้พวกเค้าเป็นสุข แค่นี้ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว...
ภายนอกวังเป็นแบบนี้ แต่ภายในวังใหม่ยิ่งเป็นมากกว่า ทั้งเหล่านางกำนัลและทหารทั้งหลายเป็นการรู้กันภายในว่า ราชาถิงยื่อไม่โปรดเรื่องหยุมหยิม เรื่องเล็กๆน้อยๆ ละเอียดลออทั้งหลาย ต้องไปรายงานราชาเฟิงเยว่ทั้งหมด จนเกิดการกระซิบหรือแอบเรียกกันภายในว่าราชินีเฟิงเยว่แทนอย่างง่ายดาย...
ทุกคนเห็นภาพราชาทั้งสองเดินเคียงคู่กันในสวนจนชินตา ภายนอกก็รักใคร่สนิทสนมเป็นที่ชื่นชม ส่วนภายในนั้นสัมพันธ์แนบแน่นยิ่งกว่า ทั้งคู่พักอยู่ในห้องแห่งจันทราที่ราชาถิงยื่อตั้งชื่อตามห้องที่วังเดิมของเฟิงเยว่ เรื่องนี้ภายในวังรู้กันดี...มีนางกำนัลส่วนตัวและทหารคนสนิทที่ไว้ใจได้ไม่กี่คนที่รู้ว่าที่จริงแล้ว ทั้งสององค์นั้นมีความสัมพันธ์แบบใด
ถึงตอนนี้อีก 7 ดินแดนที่เหลือ ล้วนมีผู้ปกครองใหม่ เนื่องจากเหล่าทายาททั้งหลาย และเหตุการณ์ครั้งก่อนนั้น ทำให้แต่ละดินแดนได้รับผลกระทบทั้งหมด คำทำนายเรื่อง นกวิหคเพลิงที่จะวนครบทั้ง 9 ดินแดนจะมาถึงในไม่ช้า...ดินแดนหนึ่งจะต้องถูกทำลาย หายนะจะมาเยือน ตอนนี้สองดินแดนถูกรวมไปแล้ว คำทำนายนี้จะยังเป็นจริงหรือไม่ อีก 6 เดือนก็จะได้รู้...
เย็นนี้ก็เหมือนเช่นทุกวัน ราชาถิงยื่อนั่งทานข้าวเย็นกับราชาเฟิงเยว่อย่างสบายอารมณ์ สักพักเจ้าเอ้อ วิหคเพลิงตัวโปรดของเค้า ก็อยู่ที่สวนหน้าห้องทานข้าว พร้อมร้องเรียก...องค์ราชาถิงยื่อเดินออกไปหยิบจดหมายที่ถูกผูกติดอยู่ที่ขนของมัน แล้วเดินกลับเข้ามา
"โอ้โฮ!!! เฟิงเฟิง มาดีใจกับเทียนอวิ๋นแล้วก็เซียงยื่อกัน นางท้องแล้วนะ ข้าก็จะเป็นลุงแล้ว โอ้ววว!!! ดีจริงๆเลย"
"อืม น่าดีใจกับพวกเค้า ไว้ข้าจะช่วยเตรียมของขวัญให้หลานตัวน้อยก็แล้วกัน...." เฟิงเยว่พูดจบ ก็ก้มหน้าลง แต่ในใจเค้านั้นรู้สึกเศร้าอยู่บ้าง ความรู้สึกของคนเป็นแม่ เค้าก็ไม่เคยได้รับหรอก แต่ก็เกือบเป็นมาแล้วครั้งนึง ตอนนั้นพลังของไข่มุกเลี่ยงซิน ทำให้เค้าเกือบจะมีทายาทให้ถิงยื่อได้ แต่นั่นก็เป็นอดีตไปแล้ว...
ถิงยื่อจับสังเกตได้ จึงเอื้อมมือใหญ่ไปกุมเอาไว้ แล้วเอามาวางที่หน้าขาตัวเองอย่างทะนุถนอม
"เฟิงเฟิง เจ้าไม่ต้องเศร้าไปหรอก ตอนนี้เจ้าก็มีพลังไข่มุกมันก็ไม่แน่นะ หรือถึงเจ้าไม่สามารถมีลูกได้ ข้าก็ไม่เห็นจะสนใจ ข้ารักเจ้า อยากอยู่กับเจ้า ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ซะหน่อย อีกอย่างตอนนี้เราก็มีหลานแล้ว พวกเราควรจะดีใจถึงจะถูกนะ"
เค้าแอบกระซิบข้างหู ไม่แคร์สายตานางกำนัลคนสนิทข้างหลัง
"เดี๋ยวคืนนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง เอามั้ย???"
มือเล็กอีกข้างตวัดลงมาตีบนมือใหญ่...
"นี่แหน่ะ!!! เป็นราชาแล้ว ยังชอบพูดแบบนี้อีก คนอะไรไม่อายคนอื่นบ้าง"
"โหหหห...อายใคร เจ้าอยู่กับข้าทุกคืน ยังมีอะไรต้องอาย แต่ว่าพักนี้ ข้าอาจจะเหนื่อยเกินไป จนไม่ได้เอาใจเจ้าสักเท่าไหร่ ราชกิจนี่มันวุ่นวายจริงๆ ท่านพ่อนะท่านพ่อ ทิ้งกันไปมีความสุขกับท่านแม่ ไม่สนใจอะไรเลย"
"ท่านเป็นราชานะถิงถิง ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา อย่าบ่นไปหน่อยเลย แค่ประชาชนในดินแดนเรามีความสุข ก็น่าจะหายเหนื่อยแล้ว"
"ผิงอัน เจ้าว่า ราชินีของเจ้าสวยขนาดนี้ ข้าควรจะเหนื่อยมั้ย ฮึ!!!"
ถิงยื่อให้ไปสบตากับนางกำนัลคนสนิท ตั้งใจพูดความหมายกำกวมที่คิดว่านางคงรู้ทัน ผิงอันอยู่กับเฟิงเยว่มาตลอดตั้งแต่ครองดินแดน นางเป็นคนที่แม่เฒ่าตงสุ่ยหามาให้จากหมู่บ้านประมง สนิทและไว้ใจได้ ผิงอันรู้ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของสองนายเป็นอย่างดี โดยเฉพาะราชาเฟิงเยว่ หรือพออยู่กันไม่กี่คน ราชามักจะถูกเรียกว่าราชินีอย่างที่ว่า...
"หยุดเลยนะเจ้า ไม่ต้องหาพวกด้วย เออนี่ ผิงอัน เจ้าช่วยไปบอกฝ่ายผ้าทอของวังนะ ว่าให้หาผ้าสวยๆ ไว้ ข้าจะเตรียมไว้ให้เป็นของกำนัลหลานข้า แล้วเจ้าก็ไปพักเถอะ ข้าจัดการต่อได้"
"เจ้าค่ะ ราชินีเฟิงเยว่" นางรับคำตามความคุ้นเคย ถึงนางจะมาดูแลราชาเฟิงเยว่ได้เพียง 6 เดือน แต่ทุกกิริยาท่าทาง ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความละเอียดอ่อน ร่างกายที่เย็นยะเยือกของราชาเฟิงเยว่ บางครั้งทำให้นางรู้สึกกลัวด้วยซ้ำไป แต่สิ่งที่นางกลัวที่สุดคือตาสีฟ้าคู่นั้น ที่พอเวลาใครทำอะไรผิด สีฟ้านั้นจะกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม ทำให้คนตรงหน้าหวาดกลัวได้จับหัวใจ สำหรับนางแล้ว ราชาองค์นี้ ทั้งหน้าสวย แต่ก็น่ากลัวไปในเวลาเดียวกัน...สมควรได้รับตำแหน่งราชินีเฟิงเยว่จริงๆ
"อย่าเพิ่งไปผิงอัน ตอบข้าก่อน ราชินีข้าสวยมั้ย"
"สวยเจ้าค่ะ ราชาถิงยื่อก็น่าจะทราบดีกว่าใคร!!!"
"5555 ตอบได้ดีๆๆ ไว้ข้าจะให้รางวัลเจ้า ไม่สิ เดี๋ยวจะบอกให้แม่ทัพกวงเมาให้รางวัลเจ้าดีมั้ย"
ฉับพลันใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าแดงกล่ำ กวงเมามาจากหมู่บ้านประมงที่เคยช่วยพวกเขาไว้คราวนั้น ถูกขอร้องให้มาช่วยงานในวัง อีกทั้งความสามารถของคนดินแดนเหอ ก็ไม่อาจดูแคลนได้ ดินแดนใหม่นี้ จึงมีแม่ทัพเป็นคนอีกดินแดน...
"ถิงถิง เจ้าไปล้อผิงอันอีก ดูสิ นางหน้าแดงไปหมดแล้ว ไปเถอะผิงอัน ไม่ต้องห่วงข้า"
หลังจากทานข้าวกันเรียบร้อย ทั้งคู่ก็เข้าห้อง วันนี้เป็นวันจันทร์เต็มดวง เฟิงเยว่ผู้มาจากดินแดนเยว่ จะมีพลังมากเป็นพิเศษเป็นเรื่องปรกติ ถิงยื่อรู้ดีแถมบางทีนับวันรอ...บางครั้งถึงกับบ่นออกมาเลยว่า เมื่อไหร่จะวันเพ็ญอีกน้า...ก็ทำไมหน่ะเหรอ เวลาที่แสงจันทร์สาดส่อง ตาสีฟ้าคู่นี้จะสุกปลั่ง และมีพลังมากจนเขาแทบอยากละลายไปต่อหน้าด้วยซ้ำ
พักนี้เขายังมีภารกิจยุ่งมาก จนไม่ได้อยู่ห้องแห่งจันทรานี้มาหลายคืนแล้ว...แต่วันนี้เขาจะไม่ยอมไปไหนแน่ๆ
"เฟิงเฟิง อาบน้ำกับข้านะ" พอเข้ามาในห้องถิงยื่อก็โอบกอดเฟิงเยว่จากด้านหลังทันที
"ไม่เอาหรอก เจ้าลิงยักษ์ เจ้าตัวใหญ่คับถัง เบียดข้าอาบน้ำไม่สบายเลย"
เขายังคงเอาคางเกยคนตัวเย็นตรงหน้าและถ่ายเทความร้อนไปมาเหมือนสิ่งคุ้นเคย เฟิงเยว่ก็รู้สึกสบายขึ้นทุกครั้งที่เขากอด
"เจ้านี่นะ ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ค่อยจะยอมตามที่ข้าขออยู่ร่ำไป"
"ข้าก็เป็นราชานี่นา เจ้าอย่าคิดมาสั่งข้า เราฐานะเท่าเทียมกันนะ เจ้าบอกเอง"
"ไม่ๆ ข้าเป็นทาสเจ้า ยิ่งคืนนี้นะ ข้าขอเป็นทาสเจ้า 555 ได้มั้ยขอรับ"
"ถิงถิง เจ้ามีความสุขมั้ยที่อยู่กับข้า" อยู่ดีๆ คนตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง
"เจ้าถามแบบนี้ทำไม เจ้าก็น่าจะรู้อยู่ว่าข้ารู้สึกยังไง ไม่งั้นข้าจะรวมดินแดนทำไมล่ะ ข้าต้องถามเจ้าต่างหาก บางครั้งข้าก็รู้สึกว่าเจ้าไม่รักข้า เหมือนถูกบังคับมากกว่า" คราวนี้คนตัวใหญ่ทำเหมือนจะงอนกลับ คลายมือออกจากการกอดแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาวที่ไว้สำหรับนอนเล่นหรือนั่งพัก
"ข้าไม่มีลูกให้เจ้านะ เจ้ามีราชินีได้ที่เค้าสามารถให้กำเนิดลูกให้เจ้า" เฟิงเยว่เดินมาหยุดข้างเก้าอี้
"เฟิงเฟิง ถ้าเจ้าไม่หยุดพูดเรื่องนี้อีก ข้าจะโกรธจริงๆแล้วนะ ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่สนใจ!!!" คราวนี้เขาเงียบไปเลย รู้สึกว่าไม่อยากพูดแล้ว เค้ารักเฟิงเยว่ที่ตัวตนทั้งหมด ทำไมต้องมาพูดเรื่องน่ารำคาญนี่ซ้ำไปซ้ำมา ทำยังกับผู้หญิง...
"ก็ได้ ข้าไม่พูดแล้ว เจ้าอย่าโกรธข้าสิ" ตอนนี้ที่เขากลัวที่สุดก็คือคนตรงหน้าไม่สนใจเขา บางครั้งเค้าก็รู้สึกว่าถิงยื่อยิ่งใหญ่ เกินกว่าที่ตัวเองจะเก็บเอาไว้ได้ ตัวเขาเองมีดีตรงไหนกัน ถึงได้รับความรักมากมายขนาดนี้...
"ถ้าจะไม่ให้ข้าโกรธต้องไปอาบน้ำกับข้า!!!" เขาเล่นใช้ไม้นี้มาต่อรองเลย แต่ก็ทำไงได้ เจ้าลิงยักษ์ตรงหน้าต้องไม่หายงอนแน่ๆ ถ้าเขาไม่ยอมคราวนี้
เฟิงเยว่เดินไปดึงสองแขนคนตัวใหญ่ตรงหน้าให้ลุกขึ้น กว่าจะดึงขึ้นมาได้ ก็ดึงกันไปมาสามสี่รอบ จนคนตัวยักษ์ที่ทำเหมือนงอนลุกขึ้นมาและเดินตึงๆๆ ตามหลังเค้ามายังห้องอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นอยู่ในถังใบใหญ่ เขาสองคนก็เคยอาบน้ำด้วยกันในถังแบบนี้มาหลายครั้ง นี่ก็ห่างหายไปนานแล้ว ต้องจัดการซะหน่อย...ถิงยื่อนึกในใจ
"ข้า......ราชาถิงยื่อวันนี้พิการซ้ำซ้อน ไม่มีใครรัก ไม่มีแรงทำอะไรแล้ว" แล้วถิงยื่อก็ยืนกางแขนออกเหมือนเด็กน้อย ไม่ยอมถอดเสื้อผ้าหรือทำอะไรเอง เค้าจะให้เฟิงเฟิงจัดการให้หมดเป็นการลงโทษที่พูดเรื่องเดิมไม่จบซะที
"ถิงถิง เจ้าไม่มีแรง ข้าไม่เชื่อหรอก"
"จริงๆ ตอนนี้ข้าไม่มีแรงแม้กระทั่งถอดเสื้อผ้า"
"น่าเชื่อมากนะ ราชาถิงยื่อ" เฟิงเยว่เดินเข้าไปตรงหน้าคนที่ยังกางแขนไว้ แล้วค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้ พร้อมเอามือค่อยๆมาปลดเสื้อผ้าตัวเอง เมื่อสองร่างเปลือยเปล่า...
"เจ้าหน่ะ ชักช้าจริงๆ" คราวนี้ถิงยื่อไม่รอช้า เอามือที่กางออกเข้าไปอุ้มคนตรงหน้าอย่างเร็ว พร้อมกับเหวี่ยงลงไปในถังน้ำอย่างง่ายดายแล้วรีบกระโดดตามลงไปจนน้ำล้นแทบจะหมดถัง
"โอ้ยยยยยย เจ้านี่มัน!!! ถิงถิงน้ำจะหมดถังแล้ว ข้าบอกแล้วเนี่ยะ เจ้าหน่ะตัวใหญ่ อึก......อือ......."
เค้าไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พูดต่อ เอาปากไปบดเบียดปากด้านหน้าจนมิด พร้อมดึงตัวที่เย็นเฉียบของอีกฝ่ายมากอดรัดอย่างแน่น เมื่อสองร่างเบียดกัน ทุกส่วนเหมือนผสานเข้าด้วยกัน ความร้อนและความเย็นถ่ายเทออกจากผิวกายคนทั้งสอง น้ำยังคงกระฉอกไปมาออกจากถัง ทั้งๆที่เหลือไม่มากเท่าไหร่
"อืม...อืออออออออออออ ถิงถิง ข้าๆๆ ข้ารักเจ้า รักเจ้ามาก"
ส่วนบนและล่างยังคงบดเบียดกันไปมา เฟิงเยว่เอามือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังที่หยาบกระด้างของคนตัวใหญ่ที่แสดงให้เห็นว่ามีการฝึกฝนวิชา จริงๆตัวเขาก็ฝึกฝนนะแต่หลังๆมานี่ งานของเขาแทบไม่ได้ใช้แรงมากส่วนใหญ่ใช้แต่สมอง...
คราวนี้ราชาถิงยื่ออุ้มราชินีของเค้ามานอนที่เตียง เขามีเรี่ยวแรงเหลือเฟือ พอมองตาคนตรงหน้าวันนี้ก็สุกสว่างฟ้าครามไม่แพ้กัน คืนนั้นเสียงเนื้อแนบกระทบกันและบริเวณเตียงที่ขยับเคลื่อนไหวไม่หยุดเกือบทั้งคืน มีเสียงแห่งความสุขเล็ดลอดออกมาบ้าง...
"เฟิงเฟิงของข้า พอมีแสงจากพระจันทร์ทีไร เจ้านี่แทบจะทำให้ข้าหมดแรงเลยนะ"
สองร่างยังคงสอดรับเป็นจังหวะไปมา...จนกระทั่งรุ่งสาง
เฟิงเยว่ตื่นก่อนเสมอ เขาจะลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าและไปดูแลความเรียบร้อยของห้องต่างๆในวัง ทั่วทั้งวังวันนี้จึงดูสดชื่นเมื่อราชินีของเหล่านางกำนัลเดินผ่าน...เขาเข้าไปในห้องทำงานของถิงยื่อเพื่อดูแลความเรียบร้อยดังเช่นทุกวัน ป่านนี้ลิงยักษ์นั่นยังหลับสนิทอยู่ ทันใดนั้นดวงตาสีฟ้าก็เห็นจดหมายอีกฉบับที่ไม่ใช่จากดินแดนอวิ๋น
จดหมายนั้นมีตราประทับและถูกเปิดออกแล้ว นั่นคือจดหมายจากดินแดนซา ดินแดนที่มีแต่ทะเลทราย ดินแดนนี้ค่อนข้างยากจน ไม่มีทรัพยากรอะไรมากนัก แต่มีสินแร่ที่สำคัญหลายอย่าง ในจดหมายที่เขียนมาจากองค์ราชาบอกว่า
"ราชาแห่งดินแดนยื่ออ้ายเยว่ ข้าน้อยนั้นขอพึ่งใบบุญพำนักภายใต้ร่มเงาของดินแดนที่ยิ่งใหญ่ของท่าน ข้าได้ส่งบุตรสาวมาเป็นบรรณาการ นางจะเดินทางมาถึงหลังจากจดหมายแจ้งก็คงไม่กี่วัน ขอท่านอย่าได้ปฏิเสธ นี่เป็นไมตรีจากเรา ข้าฝากลูกสาวข้าด้วย "อู๋อี้" รบกวนท่านราชาทั้งสองเมื่อพบนางแล้ว จึงใคร่ครวญว่า นางควรจะเป็นของผู้ใด"
นี่มันอะไรกัน!!! จดหมายนี่ทำไมเขาไม่รู้เรื่อง ถิงยื่อไม่เห็นบอกอะไรเลยทั้งๆที่มันน่าจะผ่านมาหลายวันแล้ว ฮึ!!! จะเป็นของผู้ใด นางจะเป็นของผู้ใดกันเล่า ไม่ใช่เขาแน่ๆ...หยดน้ำใส ไหลออกมาจากตาโตสีฟ้าอ่อนนั่นได้ยังไงไม่รู้ เฟิงเยว่เดินกลับไปที่ห้องพร้อมถือจดหมายเพื่อกลับไปถามให้รู้เรื่อง...
พอเขาเปิดประตูเข้ามาในห้อง ถิงยื่อกำลังแต่งตัว พอเห็นอีกฝ่ายกลับมาซะที ก็ดีใจ รีบเข้าไปกอดทั้งๆที่ยังใส่เสื้อไม่เสร็จดี พอเห็นถิงยื่อน้ำตาก็พาลหยดลงมาอีก...
"เฟิงเฟิง เจ้าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเจ้า!!!"
"นี่อะไร ถิงถิง" แล้วเฟิงเยว่ก็เอาจดหมายปาใส่หน้าอกคนตัวใหญ่ตรงหน้า...
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
"ราชาแห่งดินแดนยื่ออ้ายเยว่ ข้าน้อยนั้นขอพึ่งใบบุญพำนักภายใต้ร่มเงาของดินแดนที่ยิ่งใหญ่ของท่าน ข้าได้ส่งบุตรสาวมาเป็นบรรณาการ นางจะเดินทางมาถึงหลังจากจดหมายแจ้งก็คงไม่กี่วัน ขอท่านอย่าได้ปฏิเสธ นี่เป็นไมตรีจากเรา ข้าฝากลูกสาวข้าด้วย "อู๋อี้" รบกวนท่านราชาทั้งสองเมื่อพบนางแล้ว จึงใคร่ครวญว่า นางควรจะเป็นของผู้ใด"
นี่มันอะไรกัน!!! จดหมายนี่ทำไมเขาไม่รู้เรื่อง ถิงยื่อไม่เห็นบอกอะไรเลยทั้งๆที่มันน่าจะผ่านมาหลายวันแล้ว ฮึ!!! จะเป็นของผู้ใด นางจะเป็นของผู้ใดกันเล่า ไม่ใช่เขาแน่ๆ...หยดน้ำใส ไหลออกมาจากตาโตสีฟ้าอ่อนนั่นได้ยังไงไม่รู้ เฟิงเยว่เดินกลับไปที่ห้องพร้อมถือจดหมายเพื่อกลับไปถามให้รู้เรื่อง...
พอเขาเปิดประตูเข้ามาในห้อง ถิงยื่อกำลังแต่งตัว พอเห็นอีกฝ่ายกลับมาซะที ก็ดีใจ รีบเข้าไปกอดทั้งๆที่ยังใส่เสื้อไม่เสร็จดี พอเห็นถิงยื่อน้ำตาก็พาลหยดลงมาอีก...
"เฟิงเฟิง เจ้าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเจ้า!!!"
"นี่อะไร ถิงถิง" แล้วเฟิงเยว่ก็เอาจดหมายปาใส่หน้าอกคนตัวใหญ่ตรงหน้า...
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น