รอรัก...ที่ปารีส ตอนพิเศษ ความคิดถึงจากฮาวาย

รอรัก...ที่ปารีส ตอนพิเศษ ความคิดถึงจากฮาวาย

Love me => If you dare : Miss me?

             ยังจำผมได้มั้ยครับ ผม...หลี่อี้เฟิง เคยเป็นไกด์ส่วนตัวให้คนจีนที่มาเที่ยวปารีส แต่ตอนนี้เลิกทำไปแล้วครับเพราะอะไรหน่ะเหรอ จากวันนั้นที่เค้ากลับบ้านไปจัดการทุกอย่าง ผ่านมา 3 เดือนแล้วครับ ที่เราไม่ได้เจอกัน เค้าโทรมา ส่งข้อความมาตลอด แต่ยังไงก็ตามเค้าก็บินไปบินมาหลายประเทศตลอดครับ ปากก็พูดว่าคิดถึง อยากมาหา แต่ไม่เคยมาได้สักครั้งเดียว ผมพยายามเข้าใจ...แต่...ผมก็อยากเจอเค้าอยู่ดี

             พี่ถิง หรือเฉินเหว่ยถิง รุ่นพี่ผู้เป็นจูบแรก เจ้าของตัวและหัวใจผม ผมไม่เคยสักวันที่จะไม่คิดถึงเค้า ดังนั้นผมไม่สามารถพาใครเที่ยวปารีสได้อีกแล้ว เพราะไม่ว่าจะไปตรงไหน ภาพเค้าไปเที่ยวกับผม มันก็ล่องลอยอยู่เต็มไปหมด...

           ผมไม่รู้จะบอกยังไงว่าตอนนี้ความคิดถึงและอยากไปอยู่ใกล้ๆเค้ามันล้นออกมาขนาดไหน ตอนแรกผมกะว่าอีก 3 เดือนผมก็เรียนจบแล้วผมก็กะว่าจะหางานทำที่ปารีสสักพัก ที่บ้านก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร แต่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่า จะอยู่ที่นี่ต่อดีรึเปล่า...ก็เพราะเค้านั่นแหละ ทำให้ผมเปลี่ยนใจจะกลับไป

         และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มีระเบิดพลีชีพจากกลุ่มผู้ก่อการร้าย ตอนนี้ทั้งเมืองถูกสั่งให้อยู่ในภาวะฉุกเฉิน ห้ามทุกคนออกจากบ้านโดยไม่จำเป็น เพราะเราไม่รู้ว่าจะมีระเบิดที่ไหนอีกบ้าง กลางดึกคืนนั้น คนที่ผมคิดถึงก็โทรมาหาทันที...

"เฟิงเฟิง พี่ได้ข่าวแล้วเป็นอะไรมั้ย ตอบสิ!! ตอบ!! อยู่ที่ไหนแล้ว ไม่เป็นไรใช่มั้ย"

"............" ผมพูดไม่ออกครับ ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าผมไม่รอด เค้าจะเป็นยังไง ถ้าผมต้องบาดเจ็บ หรือไม่สามารถไปหาเค้าได้ เค้ายังจะคิดถึงผมมั้ย หลายๆอารมณ์มันประดังเข้ามา 3 เดือนที่ผ่านมา ผมถามตัวเองมาตลอด ว่ารอเค้าทำไม คิดถึงเค้าทำไม เค้าก็แค่เห็นผมเป็นทางผ่าน เป็นของเล่นเท่านั้นแหละ เหมือนคนที่มาเที่ยว เก็บความสุขความประทับใจแล้วก็จากไป ผมน้อยใจครับ...ทำไมล่ะ แค่แบ่งเวลามาหาผมแค่นี้ ถ้ารักกันจริง ทำไมถึงทำไม่ได้!!!

"เฟิงเฟิง ตอบพี่สิ ตอบพี่!!! อย่าเงียบ เป็นอะไรมั้ย?"

"ถ้าผมตาย พี่จะทำยังไง..." ผมถามด้วยความน้อยใจ

"เฟิงเฟิง ทำไมพูดแบบนี้ เป็นอะไรรึเปล่า"

"ผมไม่เป็นอะไรครับ แล้วพี่ล่ะ อยู่ที่ไหน?" ไม่ว่ายังไงผมก็ยังเป็นห่วงเค้า

"พี่มาทำงานให้ลุงโจนาธานที่ฮาวาย พี่ได้ข่าวแล้วเป็นห่วงมากนะ อย่าทำเสียงเหมือนประชดพี่แบบนี้สิ ให้ตายเหอะ!!!"

...โครม เพล้ง!!!....

"พี่ถิง พี่เป็นอะไรมั้ย ผมขอโทษ เกิดอะไรขึ้นหน่ะ"

"บัดซบเอ้ย!!!"

...............................................


และแล้วโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป ผมพยายามกดโทรอีกหลายครั้ง ก็ไม่ติด อาจเป็นเพราะตอนนี้คนใช้โทรศัพท์เยอะ สัญญาณเลยไม่ค่อยมี...

ผมไม่น่าเลย ทำไมนะ พอเป็นแบบนี้ทีไร ผมชอบน้อยใจ ประชดเค้าทุกที ที่ผ่านมา มีไม่กี่ครั้งที่จะคุยกันดีๆ จะต้องทะเลาะกันตลอด ผมเสียใจ...น้ำตาค่อยๆหยดออกมาจากดวงตาผม ตอนนี้ผมต้องอยู่แต่ในห้อง ออกไปไหนไม่ได้ แถมยังทะเลาะกับเค้าอีก ผมควรจะทำยังไงดี ทำไมน้ำตาไม่ยอมหยุดไหลซะทีนะ... T T


กลางดึกคืนนั้น ก็มีภาพพร้อมข้อความส่งมาในมือถือผม เป็นภาพพี่ถิงนั่งมองพระอาทิตย์ตก ด้วยดวงตาเหม่อลอย...

"...Miss me?" เค้าถามผมเหรอ ทำไมต้องถาม เค้าก็ต้องรู้ว่าผมคิดถึงเค้าจะแย่แล้วนะ...


ผมเอามือปาดน้ำตาที่ยังไหลมาเรื่อยๆ...

หลังจากนั้นข้อความก็ถูกส่งมาอีกเป็นภาพตั๋วเครื่องบินไปฮาวายที่เป็นชื่อผม..ใต้ภาพนั้นเขียนว่า

"พี่ขอโทษที่ไปหาไม่ได้ แต่อยากให้เฟิงเฟิงมาหาพี่ ได้มั้ย???"




ให้ผมไปหาเค้า อะไรเนี่ยะ!!!!!! ทำไมๆ ทำไมผมต้องไปหาเค้า เค้าสิต้องมาหาผม 

แต่ว่า...........ผมก็คิดถึงเค้าจริงๆ พี่ถิงนี่รู้ข้อมูลผมหมดนะ ผมโกหกเค้าไม่ได้เลยใช่มั้ย ว่าผมไปไม่ได้ ผมมีวีซ่าอเมริกาอยู่แล้ว เลขพาสปอร์ต ทุกอย่างเค้าคงมีข้อมูลหมด เชอะ!!! ผมไม่ไปหรอก ปล่อยให้อยู่แบบนั้นแหละ


ข้อความใหม่มาอีก...
"กล้ารักพี่ ก็ต้องกล้ามาหาพี่สิ Do you love me?"

พี่ถิง...ถามผมแบบนี้ ผมจะตอบอย่างอื่นได้ยังไงล่ะ ผมเลยส่งข้อความกลับไป

"Yes, I do."

หลังจากข้อความถูกส่งไป ผมไปเช็คดูตั๋วเครื่องบินที่พี่ถิงส่งมาในเมล และเช็คข่าวให้แน่ว่าสนามบินชาร์ล เดอ โกลไม่ถูกปิด ผมจึงเก็บของเท่าที่จำเป็น ว่าแต่ผมต้องไปอยู่กี่วัน ถึงมหาวิทยาลัยจะปิดและผมไม่มีเรียนแล้วก็ตาม แต่ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ถิงวางแผนอะไรไว้มั้ย เอาเป็นว่า ไปก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ 

นี่ผม...ผม...อยากไปหาเค้าสินะ หลี่อี้เฟิง...ไหนบอกจะไม่สนใจไง >_<!!!
ผมไปลาป้าซาแมนธา ป้าดูงงๆ และตกใจ แต่ป้าก็บอกว่าดีกว่าอยู่ที่นี่ตอนนี้ เพราะเราไม่รู้สถานการณ์ที่แท้จริง...

ผมได้แต่ขอร้องให้อย่ามีเรื่องร้ายมากไปกว่านี้ ปารีสเป็นเมืองที่ผมรัก มันสวยงามและมีเสน่ห์ อย่าให้มันต้องเปื้อนเลือดแบบนี้เลย...

ผมบินจากเมืองปารีสมาหลับแล้วหลับอีก จนกระทั่งมายืนอยู่ที่สนามบินนานาชาติโฮโนลูลู ของฮาวาย ให้ตายสิ!! ผมมา...ผมมาแล้วจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย นี่ถ้าไม่ใช่เค้า เฉินเหว่ยถิง...ผมจะมายืนงงอยู่แบบนี้มั้ย!!!

พอผมเดินออกมาทางช่องผู้โดยสารขาออก ก็พบคนที่คุ้นเคย...

"คุณอี้เฟิงครับ คุณอี้เฟิง ทางนี้!!!"

"คุณต้าหลุน สบายดีมั้ย ขอบคุณนะครับที่มา ผม...เอ่อ..ผม"


"คุณอี้เฟิงไม่ต้องกังวลอะไรนะครับ คุณถิงได้จัดการทุกอย่างไว้หมดแล้ว แต่พอดีเค้ายังไม่ว่าง ที่นี่นักธุรกิจเยอะครับ แล้วก็มีเรื่องให้ต้องจัดการหลายอย่าง เดี๋ยวผมจะพาคุณอี้เฟิงไปโรงแรมที่พักก่อนนะครับ คุณคงเหนื่อย นั่งเครื่องมาหลายชั่วโมง"

"พี่ถิงรู้อยู่แล้วใช่มั้ยครับ ว่ายังไงผมก็มา"

"ครับ ตอนแรกคุณถิงเป็นห่วงคุณมาก สั่งให้ผมเช็คข่าวตลอด พวกเราก็ตกใจถึงแม้จะอยู่ฮาวาย แต่ก็รับฟังข่าว ผมเห็นคุณถิงโมโหมาก คงอึดอัดมั้งครับที่ทำอะไรไม่ได้ เล่นเอาผมงงไปเลย คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว มาอยู่นี่สักพักก็ดีครับ ที่นี่ดีนะ สาวๆนุ่งบิกินีเดินชายหาด ผมชอบมาก 5555"

"แล้วพี่ถิงล่ะครับ ชอบมัั้ย" ผมถามไปแบบไม่รู้ตัวว่าถามไปได้ยังไง พูดถึงเรื่องของเรา เหมือนต้าหลุนก็คงจะรู้อยู่บ้าง แต่ไม่เคยคุยกันตรงๆ

"คุณถิงเหรอครับ ทำแต่งาน แต่ก็มีบ้างนะ เห็นเหล่ๆอยู่ 555 ล้อเล่นนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นคุณถิงจะมารับคุณไปทานอาหารนะครับ เราอยู่ต่อกันอีกสองวันก็คงกลับพอดี ถือว่ามาพักผ่อนแล้วกันครับ"


หลังจากนั้น ต้าหลุนก็มาส่งผมที่ห้องพัก โรงแรมเป็นแนวบูติค แต่ด้านในหรูหรา ตกแต่งให้เหมือนอยู่ริมทะเล ประดับด้วยเปลือกหอยและปะการังหลายๆสี เฟอร์นิเจอร์ต่างๆภายในห้องดูมีราคา ลงตัวและกลมกลืนไปกับบรรยากาศที่ดูมีสีสันในเมืองนี้...



ผมจึงอาบน้ำเปลี่ยนชุดสบายๆ ตอนแรกก็คิดว่าจะนั่งรอ แต่ต้าหลุนบอกว่าพี่ถิงจะมารับผมตอนเย็นก็อีกหลายชม. ผมเลยออกไปเดินเล่นแถวๆนั้น หาอะไรกินง่ายๆ อืม...ผู้หญิงที่นี่ แต่งตัวกันน่าชวนให้ต้าหลุนหลงอยู่หรอกนะ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไร จึงเดินกลับมาที่พัก แล้วก็รู้สึกว่าผิดเวลาและเหนื่อยมาก จึงคลานขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างช่วยไม่ได้...



เอ๊ะ....เหมือนมีมือใครมาซุกไซร้แถวๆด้านหน้าอกผม แล้วก็เหมือนมีคนตัวใหญ่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลังผม กำลังเอาหน้ามาซุกที่ซอกคอผมด้วย นี่ผมฝันไปรึเปล่า...


อืมมมม...ดีจังเลย 



ผมรู้สึกโหยหาสัมผัสนี้ที่ไม่ได้รับมาเนิ่นนานหลายเดือน...


สักพักผมเริ่มรู้สึกว่าซอกคอผมเริ่มมีไอร้อนจากลมหายใจเป่า และร่างกายเริ่มรู้สึกได้ถึงความร้อนและกลิ่นกายที่เหมือนจะคุ้นเคย...


ผมจึงหันไป...

"พี่ถิง!!!"


เค้าไม่ปล่อยให้ผมได้พูดคำต่อไป ปากที่มีความร้อนจากไอแดดประกบมาที่ปากผมอย่างเต็มที่ บดเบียดมาอย่างโหยหา ลิ้นเริ่มควานเข้าไปหาลิ้นผม ผมก็คิดถึงเค้ามาก และจูบตอบอย่างไม่ปิดบัง...ปากเค้าเลื่อนมาจูบที่จมูก และหน้าผาก รวมทั้งเอามือกอดผมไว้อย่างแนบแน่น

"เฟิงเฟิง พี่คิดถึงมาก รู้มั้ย???"

ผมพลักเค้าออกแล้วลุกขึ้นนั่ง

"พี่คิดถึง แต่พี่ไม่เห็นมาหา นี่ถ้าไม่เกิดเรื่อง ผมจะได้มาหาพี่มั้ย!!!"

เค้าก็ลุกขึ้นนั่งประจันหน้ากับผม 


"อะไรกัน!!! ไหนบอกว่ารักพี่ ไม่เจอกันไม่กี่เดือน เดี๋ยวนี้ขี้งอนใหญ่แล้วนะ"

"ผมเปล่า ผมจะเอาสิทธิ์อะไรไปงอนพี่ล่ะ พี่มีงานต้องทำ ผมจะไปเรียกร้องอะไรได้"

เค้าดึงผมเข้าไปกอดไว้

"นี่ไงล่ะ...พี่ก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว พี่ว่างสองวันเลย หลังจากนี้พี่จะให้เวลาเฟิงเฟิงเต็มที่ พี่ขอโทษนะ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย พี่ไม่รู้จะทำยังไง อยากบินไปหา แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องไปโน่นมานี่ เฟิงเฟิงก็รู้ เรามีเวลาอยู่ด้วยกันไม่เยอะ อย่ามางอนพี่เลย มานี่พี่ซื้อชุดไว้ให้ด้วยน้าาาา"


เสร็จแล้วเค้าก็โชว์ชุดทูพีชสีแดงสดใสแล้วเอามาทาบกับตัวผม


"นี่ไง อโลฮา ฮาวาย แปลว่า สวัสดีครับ เล็กไปมั้ยนะ 555 ใส่ได้ด้วย มาๆ เดี๋ยวพี่ใส่ให้นะ"

เค้าก็พยายามจะเอาชุดท่อนบนนั่นมาใส่ให้ผม ผมก็อดขำไม่ได้ เล่นอะไรพิเรนตลอด...

"พี่ถิงไม่เอา ทำอะไรเนี่ยะ ผมไม่ใส่ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ พี่อยากเห็นก็ไปให้คนอื่นใส่สิ"


"อ๊ะๆๆ พูดแบบนี้ เดี๋ยวพี่เอาไปให้คนอื่นใส่น้า"

"เชิญเลย ผมไม่เห็นจะสน"


เสร็จแล้วเค้าจึงโยนชุดทูพีชนั่นทิ้งไป แล้วหันมาจับมือผม


"ไม่เล่นแล้ว พี่อยากให้เราอยู่ด้วยกันที่นี่ สำหรับวันเวลาที่เหลืออย่างมีค่า ที่จริงปารีสไม่ควรเกิดเรื่องร้าย แต่ว่าอย่างน้อย ก็ทำให้เฟิงเฟิงกับพี่ยังสามารถอยู่ด้วยกันที่นี่ เราคงโชคดีกว่าคนอื่นๆนะ ไป พี่จะพาไปกินข้าว มาครับ ผมเฉินเหว่ยถิงจะเป็นไกด์พาเที่ยวฮาวายเองนะ"

"แหม เพิ่งมาไม่กี่วัน จะมาทำตัวเป็นไกด์นะ"

"ไม่รู้ซะแล้ว ว่าพี่เตรียมอะไรไว้ให้เฟิงเฟิงบ้าง"


เค้าพาผมไปกินอาหารริมทะเล บรรยากาศใต้แสงเทียน ไม่มีใครเลย พี่ถิงบอกว่าเหมาบริเวณนี้ไว้หมด มันเหมือนอยู่ในความฝันจริงๆ เค้าพยายามจะให้ผมกินไวน์ด้วยกันเพื่อฉลอง

"พี่ถิง ผมบอกแล้วไง ผมแพ้แอลกอฮอล์"

"งั้นกินพั้นซ์นี่ละกัน แอลกอฮอล์ไม่เยอะมาก อร่อยด้วย"

ไม่เยอะอะไรกันละครับ แต่ก็อร่อยนะ ผมกินไปหลายแก้วมาก จนตัวแดงไปหมด...


สุดท้ายก็มึนๆ พี่ถิงเลยต้องอุ้มผมมาที่ห้อง...

เค้าวางผมลงบนเตียง...


"พี่ถิง ผมร้อนจัง ตัวแดงไปหมดแล้วอ่ะครับ"


"เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ดีกว่า เอาน้ำเย็นๆแล้วกันนะ"

ผมยังมีสติอยู่นิดหน่อย แต่ก็รู้สึกว่าห้องไม่ได้เย็นขึ้นเลย นี่ขนาดมีแอร์นะ ตอนนี้ปวดหัวด้วยจึงเอามือจับที่ขมับสองข้าง นวดๆเพื่อคลายความปวด


"มานี่ พี่จัดการให้ เราหน่ะอยู่เฉยๆเลย เด็กดื้อ ตอนแรกบอกไม่กินๆ พออร่อยล่ะกินใหญ่ พี่ห้ามก็ไม่ฟัง"


พี่ถิงค่อยๆแกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดอย่างตั้งใจ เค้าเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดที่คอ หน้า และหน้าอกผมอย่างช้าๆ มันเย็นวาบๆ ไปทั้งตัว ผมรู้สึกประหลาดปนจั๊กกะจี้นิดๆ จึงหัวเราะออกไป

"ฮึๆๆ พี่ถิง มันจั๊กกะจี้นะ อิอิ"

"เฟิงเฟิง นี่เวลาเมายิ่งน่ารักมากเลยรู้ตัวมั้ย"


"ผมไม่ได้เมานะ พี่ถิงหน่ะสิเมา"

"ไม่ได้เมาใช่มั้ย งั้นพี่จะเช็ดตัวให้แบบนี้นะ"

คราวนี้พี่ถิงหันเอาก้อนน้ำแข็งอมไว้ที่ปาก แล้วก้มลงมาถูบนหน้าอกผมที่เปลือยเปล่า

"อ๊า พี่ถิงมันเย็นนะ!!!"


เค้าหยิบน้ำแข็งออกจากปาก แล้วพูดต่อ

"งั้นเอาแบบนี้นะ ถ้าพรุ่งนี้พี่เมา เฟิงเฟิงต้องเช็ดตัวให้แบบพี่วันนี้ด้วยนะ พี่จะทำให้ดู..."

เสร็จแล้วเค้าก็เอาปากอมน้ำแข็งและถูมาที่หน้าอกผมต่อไป

"อ๊าาาา มันเย็นๆๆ" ผมดิ้นๆไปมา จนพี่ถิงหัวเราะ

"อ่ะ ไม่เล่นแล้วก็ได้ ดูสิ น้ำแข็งละลายเลอะเทอะเลย มาเช็ดก่อนนะ"

เค้าเอาปากมาดูดน้ำและเนื้อที่หน้าอกผม ไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนในตัวที่ตอนนี้เริ่มมากขึ้น 

น่าจะไม่ได้มาจากแอลกอฮอล์แล้ว แต่มาจากการปลุกเร้าจากคนตรงหน้ามากกว่า


พี่ถิงถอดเสื้อตัวเองออก พร้อมเดินไปปิดไฟ แล้วเปิดแอร์ให้แรงขึ้นอีกนิดเพื่อให้ผมได้ผ่อนคลาย 

กางเกงที่ผมใส่เป็นกางเกงผ้าสบายๆ ดึงทีเดียวก็หลุดแล้ว พี่ถิงจึงแกะเชือกที่มัดอยู่ที่กางเกงผม พร้อมเอามือใหญ่ล้วงเข้าไปด้านใน ส่วนนั้นของผม รู้สึกตัวมากขึ้นหลังจากที่มือใหญ่เริ่มจับต้องและคลึงเล่นไปมา...

"พี่ถิง ผม...ผม...ผมคิดถึงพี่"

ผมเอามือสัมผัสกล้ามท้องตรงหน้า มันเป็นอะไรที่ผมหลงไหลมาก ผมลูบไปมาด้วยความอยากสัมผัส

"พี่รู้ คืนนี้ที่ฮาวายนี่ พี่จะทำให้เราลืมปารีสไปเลยนะ"

"อ่ะ อื้มมมมมมมมม" ผมส่งเสียงบอกไปพร้อมกับความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นด้วยมือนั่นที่ส่วนกลางกายมากขึ้นจนเกือบพร้อมแล้ว...

คราวนี้พี่ถิงเอามือมาปลดกางเกงผมลงและปลดเปลื้องกางเกงตัวเองออกอย่างง่ายดาย เค้าขึ้นมาคร่อมบนตัวผม แล้วเอาหน้ามาแนบที่ข้างหู...

"แล้วเฟิงเฟิงจะรู้ว่าพี่คิดถึงมากแค่ไหน"


หลังจากนั้นริมฝีปากที่คุ้นเคยถูกประกบลงมาอีกครั้ง มันถูกดูดและเคล้าคลึงเล่นเหมือนคิดถึงกันมาก 

พี่ถิงค่อยๆจูบไล่ลงมาที่ซอกคอ หน้าอกและดูดคลึงส่วนเม็ดยอดที่ตอนนี้สีแดงสุกไปหมดเพราะการขบเน้นทั้งตัวผมและเค้าตอนนี้ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ด้วยแรงปรารถนาของทั้งคู่ที่สะสมมานาน...
มือใหญ่ยังคงคลอเคลียส่วนล่างไม่หยุด รูดขึ้นลงเป็นจังหวะ จนกระทั่งผมรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด...
"อ๊าาาา"

พี่ถิงจับมือผมไปเกาะกุมและคลึงส่วนนั้นของเค้าเช่นกัน ผมรู้สึกได้ว่ามันต้องการผม ผมจึงใช้มือลูบไปมาให้เค้าผ่อนคลายและเร่งจังหวะขึ้นเหมือนที่เค้าทำให้ผม...เราต่างฝ่ายต่างดึงดูดเข้าหากัน

พี่ถิงช้อนสะโพกผมขึ้น พร้อมที่จะผสานร่างกายเป็นส่วนหนึ่งของผม 

"อ๊าาาา พี่ถิง อ่ะอื้ออออ"

"เฟิงเฟิง อืมมม พี่รักเฟิงเฟิงนะ"

....ผมมาฮาวายก็เพราะคิดถึงเค้า และตอนนี้เค้าก็กำลังบอกรักผม 

เค้ารักผม...แค่นี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว อี้เฟิงก็รักพี่ถิงนะ!!! 


                                                       จบค่าาาาาาา...เจอกันตอนพิเศษหน้า 1121 ค่ะ