เฉินเหว่ยถิง = หมอเฉินเหว่ยถิง เป็นหมอฟัน เจ้าของคลินิกแห่งหนึ่งในเซี่ยงไฮ้ ชื่อ “ถิงหยาฉือ”
อุปนิสัย-เงียบ สงบ เย็น ภูมิฐาน เป็นงานเป็นการ ความรู้แน่น แต่บางทีก็สามารถขี้เล่นขึ้นมาได้
หลี่อี้เฟิง = ดาราดาวรุ่งสุดฮอตแห่งวงการ ถ่ายละครและหนัง คิวแน่นไม่หยุดหย่อน
อุปนิสัย-ร่าเริง กินเก่ง ชอบกินขนม ของหวาน ลูกอม เค้ก ไอติม แต่กลัวเลือดมากที่สุด
คนเป็นหมอ ก็ต้องมีใจอยากดูแลรักษาคนไข้ให้หาย จริงมั้ยครับ!!!
แต่กับบางคน ผมอยากดูแลมากกว่าเรื่องการทำฟันให้เค้า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน หมอฟันที่ครำ่เคร่งกับการทำงาน กับปล่อยเวลาวันหยุดวันนี้ ด้วยการมาดูแลเค้า หลี่อี้เฟิง ดาราดัง ที่ผมไม่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อหรือดูผลงานอะไรของเค้ามาก่อน...
แต่วันนี้ผมกลับมาหาเค้า แบกหนังสือที่คิดว่าจะไปอ่าน พุ่งมาที่คอนโดเค้าแต่เช้าตามที่ใจอยากมา ขนาดเค้าส่งข้อความตอบกลับไปว่าไม่ต้อง เค้าดูแลตัวเองได้ แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ผมยิ่งอยากมา...
ผมซื้อข้าวต้มมาให้เค้า แปลกนะครับ เมื่อคืนผมคิดทั้งคืน ทบทวนว่าคนไข้คนนี้ผมทำอะไรไม่ดีหรือยังไง ทำไมเค้าต้องร้องไห้ตอนที่ผมผ่าฟันคุด ทำไมผมต้องไปกวนเค้า และไปประคบน้ำแข็งให้เค้าแบบนั้น...
ผมอยากรู้ว่าเค้าจะทำยังไงเมื่ออยู่ใกล้ผม ตากลมโต ภายใต้ใบหน้าร่าเริงนั่น ที่มาผ่าฟันคุดกับผมแต่กลับดูกังวล ผมอยากรู้จักเค้าให้มากขึ้น...
จนตอนนี้ ผมปล่อยใจให้ไปกับเรียวปากที่ออกจะเย้ายวนนั่น พร้อมกับการประคบร้อน ในแบบที่ผมไม่เคยทำให้คนไข้คนไหนมาก่อน บอกได้เลยครับว่า คนไข้คนอื่นหน่ะ ผมไม่ได้ทำแบบนี้นะ...ถึงผมจะมีประสบการณ์พอตัว แต่ทุกทีแฟนก็ส่วนแฟน คนไข้ก็ส่วนคนไข้ ไม่เคยปนกัน แล้วทำไมความรู้สึกผมตอนนี้ เค้าไม่ใช่คนไข้ธรรมดาแล้วล่ะครับ!!!
ริมฝีปากเค้ากับผม ประกบกันอยู่ครู่ใหญ่ ความหวานจากปากผม บ่งบอกว่าเค้าพึงพอใจ เค้าเริ่มเอาลิ้นมาโลมเลียกลับบ้าง เค้าตอบรับผม...อืมมมมม เค้าชอบ เค้าบอกผม...ผมพอใจมาก
เค้าจะยังเจ็บแผลมากมั้ย นั่นสินะ แต่ผมก็ยังอยากจะจูบเค้าใหม่ แต่ใครนะ มาตอนนี้!!!
เค้ารีบผละออกจากผม คงเป็นปฏิกิริยาของนักแสดงเวลาที่เหมือนมีใครจะมาจับผิดได้สินะ...หลี่อี้เฟิง
เค้าเดินไปเปิดประตู พลันมีผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างท้วมๆหน่อย เดินเข้ามา
"ผกก.คุณมาได้ยังไง???" อ้อ!!! คนๆนี้เป็นผกก.รึเนี่ยะ หน้าตาดูเอาเรื่องพอตัว
"ผมอยากรู้ว่าคุณซ้อมบทไปถึงไหนแล้ว" สายตาที่เค้าพูด แต่จับจ้องมาที่ผม
"แล้วนี่ใครรึ คุณควรจะมีสมาธิสิและซ้อมบท ผมโทรบอกผจก.คุณแล้วนะว่าจะมาซ้อมบทให้ เห็นเค้าบอกว่าคุณไปผ่าฟันคุดมา ต้องอยู่คนเดียววันนี้ แล้วนี่อะไร คุณจะซ้อมบทกับผมไหวมั้ยอี้เฟิง ผมอยากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปเพราะนี่เป็นความลับของหนังนะ"
"เอ่อ...คนนี้หมอเฉินเหว่ยถิงครับ พอดีเค้ามาดูเรื่องยาแล้วดูแลผม ผมขอให้เค้ามาเองแหละครับ"
"ทำไมต้องมา คนอื่นก็ดูแลคุณได้ ผมมาแล้ว หมอก็กลับไปได้แล้วล่ะ"
ผมว่านะ ไอ้ผกก.อ้วนนี่ ไม่ท้วมแระนะครับ 555 ชักจะยังไงๆ สายตาที่อาฆาตนั่น พร้อมกับคำพูดแบบนี้มันส่งมาหาผมโดยตรง รู้จักหมอคนนี้น้อยไปซะแระ....
"ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้อยากจะมารู้ความลับในวงการอะไรของพวกคุณ ผมเป็นหมอ มีหน้าที่มาติดตามอาการและดูแลคนไข้ของผม ผกก.คงไม่อยากให้อี้เฟิงเค้าต้องแผลอักเสบ หรือว่าบวมเป็นหนอง แก้มโย้ จนถ่ายละครต่อไม่ได้หรอกมั้งครับ"
น้ำเสียงผม คงไปสะกิดต่อมอะไรของผกก.เข้า เค้าหันไปมองหน้าพระเอกคนงามด้วยสายตาโมโห เหมือนอยากจะไล่ผมไป แต่มันไม่ง่ายหรอกนะ วันนี้ผมว่าง สู้กับคนพาลแบบนี้ได้ทั้งวันแหละครับ ผมไม่มีทางปล่อยให้ความหวานของผมวันนี้ต้องมาหยุดเพราะตาผกก.อ้วนที่ดูวางอำนาจแบบนี้หรอก...
"เอ่อ...ผกก.ครับ วันนี้ผมคงซ้อมไม่ไหวจริงๆ ขอเป็นพรุ่งนี้ได้มั้ย ถึงจะพักกอง แต่ผมก็กะจะซ้อมบทกับเจ๊เฉินอยู่แล้วครับ"
"แปลว่าวันนี้ที่ผมถ่อมาถึงนี่ คุณจะไม่ซ้อมไรเลย!!!" ผกก.ยังคงพยายามจะตื้อต่อไป
"ผกก.ครับ คิดว่าที่หมอพูด คุณควรจะเข้าใจนะครับ ถ้าอยากให้อี้เฟิงหายเร็วและไม่มีปัญหาแทรกซ้อน คุณเห็นเป็นแผลฟันคุด คิดว่าเป็นเรื่องเล็กรึไงครับ แต่ผมบอกได้เลยว่า ถ้าอักเสบติดเชื้อขึ้นมา ไปถ่ายละครคุณไม่ได้อีกเป็นอาทิตย์ คุณจะเอาแบบนั้นรึครับ ถ้าอย่างนั้นก็ซ้อมเลยครับ ตามสบาย...แต่ผม หมอเฉินเหว่ยถิงจะไม่ยอมแน่ๆ เพราะอี้เฟิงคือคนไข้ผม ผมต้องรับผิดชอบ ขอให้เข้าใจด้วยนะครับ"
เงียบครับ....ผกก.คงไม่รู้จะงัดไม้ไหนมาเถียงกับผม เค้าไม่มองหน้าผมเลย หันไปบอกกับดาราตาโตของผมว่า
"งั้นพรุ่งนี้ เจอกันที่กองนะ หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไร ถ้าไม่งั้น ต้นสังกัดคุณจะได้รับรายงานจากผมแน่"
ว่าแล้วเค้าก็เดินหันหลังจากไปด้วยท่าทางขัดเคืองใจ...
ส่วนผมเหรอครับ สะใจจริงๆ รู้สึกขำปนเศร้านิดๆ นี่การเป็นดาราดัง ต้องมาทนรองรับอารมณ์ผกก.ที่เหมือนจะมากินดาราหน้าใสของผมด้วยเหรอครับเนี่ยะ...มันเหมือนอีกโลกนึงสำหรับผมเลย ชีวิตผม ตรงไปตรงมา ความเป็นหมอและความเก่งของผม ทำให้ผมไม่ต้องง้อหรือรองรับอารมณ์ใคร มีแต่คนอื่นต้องมารองรับอารมณ์ผม 555
ผมไม่รู้เค้าต้องผ่านอะไรมาบ้าง กว่าจะมาถึงจุดนี้!!!
ดาราดังคนไข้ของผมทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยสีหน้าเซ็งๆ...
"ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ผมไม่รับเล่นเรื่องนี้ดีกว่า เฮ้อๆๆ กว่าจะถ่ายเสร็จ ไม่รู้จะต้องเจออะไรอีก"
ผมนั่งลงข้างๆเค้า เอ่ยถามออกไป "เค้าเป็นแบบนี้บ่อยเหรอ???"
"ผมก็เพิ่งมาเจอเค้าเรื่องแรก ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมโดนดุตลอด ไม่รู้ทำไม ผมเครียดมากนะ เมื่อวานผมรู้สึกแย่มาก ถึงได้...เอ่อ...ร้องไห้ที่ร้านหมอ"
ผมถึงเข้าใจว่าเค้าคงไม่สบายใจหลายเรื่อง แล้วผมยังไปกวนใส่เค้าอีก แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะ แค่อยากแกล้งนิดนึงเท่านั้นเอง...
"ผมว่าเค้าดูไม่ใช่อยากดุคุณนะ คุณหลี่อี้เฟิง!!! สายตาเค้าเหมือนอยากทำอย่างอื่นมากกว่า ฮึๆ"
"อะไรนะ!!! คุณหมอ คุณอย่ามาพูดแบบนี้ อย่ามาดูถูกผม แล้วเมื่อกี้หน่ะ คุณเรียกชื่อผม อี้เฟิง เหมือนเราจะสนิทสนมกันมากนะ"
เค้าหันมาส่งสายตาต่อว่าผม มันทำให้ผมหยุดคิดอีกแล้ว...
เจ้าของตาโตคู่นี้ ช่างน่าสนใจจริงๆ
ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วถามว่า "ถ้างั้น หมอขอสนิทกับดาราได้มั้ยล่ะ คุณหลี่อี้เฟิง"
เค้าถอยหน้าหนีผม ที่ยังคงเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ แล้วเอามือมาผลักที่หน้าอกผมเบาๆ
"หมอ...อย่ามาล้อเล่น เราแค่รู้จักกันไม่ถึงสองวัน แล้วผมก็เป็นดาราดังนะ คุณเป็นหมอฟัน เราจะมาสนิทกันได้ยังไง"
ผมเขยิบตัวเข้าไปอีก "ก็หมออยากสนิทกับดารา ไม่ได้เหรอ"
คราวนี้ผม โถมทั้งตัวเข้าหาเค้า จริงๆผมแค่อยากจะแกล้งเล่น แต่ยิ่งดาราตรงหน้าผม ตอนนี้หน้าแดง แก้มแดง จนหูแดง ว้าวๆๆ ผมยิ่งชอบ...
เมื่อผมแทบจะหายใจรดต้นคอเค้าแล้ว เค้าถอยหนีผมจนนอนติดโซฟา 555
"หมอฟันอะไร มีที่ไหนกันที่ดูคนไข้แบบนี้" เค้ายังคงเอามือดันหน้าอกผมไว้ แต่ผมหน่ะ ตัวใหญ่และแรงเยอะกว่าเค้ามาก ผมเลยฝืนตังลงไปกระซิบข้างหูเค้า
"เป็นดาราดัง ไม่คิดอะไรกับหมอฟัน ก็ไม่เห็นต้องหน้าแดงขนาดนี้เลยนี่ครับ คุณหลี่อี้เฟิง" ผมแกล้งเค้าจนพอใจแล้วเลยหอมแก้มเบาๆไปที่ข้างขวาซึ่งผ่าฟันคุดมา แล้วลุกขึ้นปล่อยเค้าเป็นอิสระ พร้อมบิดขี้เกียจ
"วันนี้ผมว่าง ขออ่านหนังสือที่นี่ได้มั้ย นานๆจะมีที่ให้ผมอยากนั่งอ่านหนังสือได้เงียบๆนานๆ ขออนุญาตนะครับ คุณอี้เฟิง 555"
แปลกดีนะ ผมไม่อยากไปไหน อยากใช้เวลาอยู่กับเค้า อยู่ที่นี่ดูแลเค้า ผมรู้สึกว่ามีความสุขและชีวิตมีสีสันอย่างบอกไม่ถูกครับ ผมเลยอ้อยอิ่งไม่ยอมไปไหน...
นั่งอ่านหนังสืออยู่มุมห้องที่โต๊ะกินข้าวของเค้า นานแค่ไหนไม่รู้ แต่ดาราดังของผม หลับไปแล้ว สงสัยคงจะเครียดแล้วก็เหนื่อย ผมเดินไปดูเค้าที่โซฟา ท่าทางตอนหลับของเค้า ที่ไม่มีมาดดารา ดูน่ารักและทำให้ผมรู้สึกชอบมาก
ผมลงไปนั่งข้างๆ มองดูหน้าหล่อๆ ไม่สิ ต้องบอกว่าสวยนะ ผมชอบขนตาเค้า มันดูงอนยาวได้รูป ชอบแก้มเค้าที่แดงสุกปลั่ง ชอบปากเค้าที่เรียวงามจนอยากจะจูบทุกครั้งที่เห็นโดยไม่สนใจอะไร...
ผมค่อยๆประกบปากเข้ากับปากของเค้าอย่างแผ่วเบา หวังว่าเค้าคงยังไม่ตื่นนะ
"คนไข้ของผม แล้วเจอกันนะ" ผมเอ่ยเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูเค้า เหมือนเค้าจะรู้ตัวเล็กน้อย เค้าเริ่มขยับและยิ้มนิดๆนะผมว่า ตอนนี้ก็เกือบจะเย็นแล้ว ผมคงต้องกลับบ้านซะที แต่จริงๆก็ไม่อยากไปหรอกครับ แต่คิดว่าจะอยู่นี่จนดึกดื่นก็คงไม่ได้ วันนี้ต้องพาหลานๆตัวแสบไปหาข้าวกินด้วย สัญญากันไว้แล้ว ผมจึงค่อยๆออกมาอย่างเงียบ...
ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มน้อยๆของคนที่ยังนอนอยู่ที่โซฟา พลันมีเสียงพูดออกมาเบาๆหลังจากหมอถิงออกไปว่า
"ผมชอบคุณ คุณหมอฟันของผม"
^_________^
....โปรดติดตามตอนต่อไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น