บทที่ 2 ห้องแห่งความลับ
สามวันแล้วที่ผมยังไม่ยอมลุกจากเตียงไปไหน ข้าวก็ไม่ค่อยกิน แม้แต่น้ำยังไม่อยากจะดื่ม ผมเหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ที่จริงคือผมคิดถึงวัดต้ามู่มากกว่า ถึงแม้คนที่อยู่ตรงหน้า เค้าแทบจะขอร้องให้ผมกินข้าวและหลายครั้งที่ผมตื่นมาเห็นเค้าหลับฟุบข้างเตียง...
คนตัวโตออกไปทำงานตอนเช้าและพอกลางคืนก็มาเฝ้าผม แต่ผมไม่ยอมทำตามที่เค้าขอร้อง ผมแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว วินาทีที่หมดสติและถูกคุณชายเอ้อร์หงทำร้าย มันทำให้ผมกลัว กลัวที่จะต่อสู้...
คืนนั้นผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"อย่าๆ ผมกลัวแล้ว"
"อู๋น้อยๆ ไม่เป็นไรนะ ชั้นอยู่นี่"
นายฉีซานลุกขึ้นมากอดผมไว้อีกเหมือนเคย อ้อมกอดเค้าอบอุ่นเสมอสำหรับผม จริงๆผมก็ไม่แน่ใจว่าอยากจากอ้อมกอดนี้ไปมั้ย แต่ว่าความกลัวในใจมันมีมากกว่า
"ฉีซาน ชั้นอยากกลับบ้าน"
"อู๋น้อย นายพูดแบบนี้มา 3 วันแล้วนะ จะให้ชั้นทำยังไง"
"นายก็ปล่อยชั้นกลับสิ"
"ไม่ได้ไง ก็ชั้นบอกแล้ว นายไม่เชื่อฟังชั้นอีกแล้วนะ ข้าวก็ไม่กิน ดูสิ นี่ก็ผอมลงอีก"
"นายฉีซาน ชั้นขอร้อง"
"อื้อออ อื้ออออ"
เค้ากดปากลงมาจูบ เอามือจับแก้มทั้งสองข้างไม่ให้หนีไปไหน และบดปากลงมาอย่างรุนแรง
"ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้"
"อะไรกัน คนรักกันจะจูบกันไม่ได้รึไง"
"ฉีซาน นายอย่าเป็นแบบนี้สิ นายก็เห็นว่าชั้นต้องโดนอะไรบ้าง"
"ก็บอกแล้วว่าชั้นจะปกป้องอู๋น้อยของชั้นเอง เฉินฉีซานขอสั่งไม่ให้นายไปไหน ต่อไปนี้ชั้นจะไม่ตามใจนายอีก ลุงฟุ!!! ลุงฟุ!!! อยู่แถวนี้มั้ย เอาข้าวต้มมา เดี๋ยวชั้นจะให้อู๋น้อยกินข้าว"
"ฉีซาน นายจะบ้าเหรอ ตอนนี้มันกี่ยามแล้ว คนทั้งบ้านเค้าก็หลับกันหมด เบาๆสิ"
"ก็นายมันอู๋น้อยจอมดื้อ ชั้นตามใจนายมาหลายวัน ต่อไปนี้จะไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว ในเมื่อไม้อ่อนไม่เชื่อกัน ก็ต้องใช้ไม้แข็งนี่แหละ"
"ฉีซาน หยุดนะ อื้อออ นายจะทำอะไร ปล่อยสิ"
เค้ากดผมลงไปนอน พร้อมกดปากลงมาใหม่อีก ริมฝีปากครอบลงมามิดและโถมแรงลงมาจนผมต้านไม่ไหว จมูกเค้าเบียดจมูกผมไปมา ผมจึงอดไม่ได้ที่จะจูบตอบและเลิกต้านทานอีกต่อไป...พอทุกอย่างสงบ ผมก็เบือนหน้าไปอีกทาง
"นายชอบให้ชั้นบังคับสินะ ต่อไปจะกินข้าวดีๆหรือจะให้ป้อนถึงปาก"
"ฉีซาน นายมันบ้าอำนาจ"
"ฮึๆ ถ้าไม่ทำแบบนี้ จะรู้ได้ยังไงว่าอู๋น้อยจอมดื้อ ก็สงบเป็นเมื่อเจอพลังจูบ"
ผมไม่อยากเถียงเค้าแล้ว จึงหลับตาลงและคิดทบทวนแผนการณ์ในใจ ผมจะหาทางกลับเองก็ได้ ในเมื่อเค้าไม่ยอมบอก คอยดูเถอะ!!!
เช้าวันนั้นผมเปลี่ยนไปจาก 3 วันก่อนเป็นคนละคน ในเมื่อดันทุรังไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมจะต้องแข็งแรงเพื่อแก้ปัญหาเองให้ได้
"ฉีซาน ในเมื่อลายมือสกุลเอ้อร์ เรายังไปเอาไม่ได้ เราไปหากุญแจกันก่อนมั้ย"
"ห๋าาาา อะไรกัน พอกินข้าวได้ก็จะไปหากุญแจ เด็กคนนี้"
"ก็ชั้นอยากหาอะไรทำนี่นา อยู่แบบนี้มันน่าเบื่อออก หรือนายไม่อยากช่วยเพื่อนนายแล้ว ปู่ชั้นจะหายได้ยังไง แล้วเมื่อไหร่จะพาไปเจอปู่ที่นายว่าซะที"
"นี่อะไรกัน ลุงฟุเอายาอะไรให้นายกินหรือเปล่า ทำไมถึงได้ถามมาก อยากได้นั่นนี่แบบนี้"
สุดท้าย เค้าก็ยังยืนยันให้ผมอยู่เฉยๆ และกินข้าวจนกว่าจะแข็งแรงเหมือนเดิม อีกสองวันหลังจากนั้นกิจวัตรของผมก็เริ่มเข้าสู่แบบเดิม ช่วยลุงฟุ ทำกับข้าว ดูแลบ้านให้นายฉีซาน อ่านหนังสือ ดูแผนที่ จนกระทั่งผมไปอ่านเจอเลขพิกัดห้องลับที่เป็นอุโมงค์ใต้ดิน ที่มีกุญแจอยู่ พอเทียบกับแผนที่หลายๆอย่าง มันบ่งบอกว่าอยู่ที่นี่ ในเขตบ้านนี้...
ผมจึงแอบลุงฟุหาทางเข้าตามพิกัดที่อ่านได้ ซึ่งต้องเข้าไปในสวนหลังบ้าน และหลังหินก้อนใหญ่ที่ผมไม่เคยรู้ว่ามีทางเข้าอยู่ที่นี่ ในที่สุดก็หาเจอ...
ผมค่อยๆเดินลงไป ทางใต้ดินนั่นมืดลงเรื่อยๆ คล้ายๆกับสุสานโบราณที่ผมเคยลงไปกับนายฉีซาน แต่นี่มีน้ำไหลข้างๆ มากกว่า เหมือนเป็นทางส่งน้ำสมัยก่อนด้วย...ตะไคร้น้ำเริ่มเยอะขึ้นและลื่นมากขึ้น จนในที่สุด ผมก็ลื่นล้มจนได้
"หลี่อู๋เสีย นะหลี่อู๋เสีย นายอย่ามาทำอ่อนแออีก ไม่งั้นจะไม่ได้กลับบ้านรู้มั้ย"
ผมกำลังจะลุกขึ้น แต่แล้วก็มีมือใหญ่มาปิดปากผมไว้
"อื้อออ อื้ออออ"
"อู๋น้อย นายจะทำอะไร???"
"อื้อออ อื้อออ"
ผมดิ้นอีกแล้ว ดิ้นสุดแรง จนตัวเปียกชุ่มน้ำและตะไคร้ไปหมดแต่คนตัวใหญ่ก็ยังไม่ปล่อยผม จนในที่สุดผมก็เหนื่อยและดิ้นไม่ไหว
"เมื่อไหร่จะหายดื้อ เด็กอะไรเนี่ยะ อู๋เหล่า นายมีหลานที่ดื้อจริงๆ"
ผมถูกเค้ายกขึ้นบ่า แล้วเดินลึกเข้าไปในอุโมงค์ สักพักก็ไปเปิดออกที่ห้องใต้ดิน มีไฟสีส้มสว่างอยู่กลางห้อง และมีช่องด้านบนที่มีแสงลอดเข้ามา มองออกไปเห็นสวนด้านหลังได้พอดี
ผมถูกวางลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่สีน้ำตาลสะอาดข้างกำแพง ด้านตรงข้ามเป็นโต๊ะทำงานมีโคมไฟสวยงามและกองเอกสารจำนวนมาก รวมถึงหีบปริศนานั่น ตอนนี้ก็มาอยู่นี่แล้ว
ผมจับโซฟากำลังจะลุกขึ้น...นายฉีซานก็มานั่งข้างๆเอามือกันไว้ไม่ให้ลุก
"หยุดเลย อู๋น้อย นายกำลังบุกรุกห้องใต้ดินของชั้น"
"ห้องใต้ดินอะไร ชั้นมาเอากุญแจ"
"อู๋น้อย ชั้นบอกให้นายอยู่เฉยๆ ไม่เชื่อกันเลยใช่มั้ย"
"ก็นายไม่ทำอะไร ชั้นก็ต้องทำเองไง ไม่งั้นจะหาของเจอได้ยังไงล่ะ"
"มานี่เลย ผู้ใหญ่พูดไม่เชื่ออีกแล้วนะ มันต้องทำโทษให้หนัก"
เค้าจับผมปลดกางเกงออก ผมพยายามขัดขืนแล้ว แต่สู้แรงไม่ไหวจริงๆ เค้าจับผมพลิกกลับหลังอย่างง่ายดาย
"นี่แหน่ะ!!! ต่อไปจะดื้ออีกมั้ย"
"โอ๊ยๆๆ คนแก่บ้า ชั้นเจ็บนะ"
นายฉีซานตีก้นผมจนเจ็บไปหมด ผมถูกเค้ากดที่หลังจนดิ้นไม่ได้ ได้แต่ร้องและก็พูดออกมา
"ฉีซาน นายมันบ้า ถือว่าแรงเยอะ ชอบใช้กำลัง คนอะไร แก่ๆๆๆ"
"อู๋น้อย ถ้านายไม่หยุดว่าชั้นว่าแก่ล่ะก็ นายจะต้องเจ็บตัวกว่านี้"
"ไม่หยุดๆๆๆ ชั้นมันเด็กดื้อ ไม่เชื่อฟังคนแก่ๆๆๆ"
"อู๋น้อย นายตั้งใจจะยั่วโมโหชั้นใช่มั้ย"
เค้าถอดกางเกงผมออกหมด แล้วพลิกตัวผมกลับมาประจันหน้ากันอีกครั้ง ผมเอามือยันหน้าเค้าไว้...
"คนแก่บ้า นายจะทำอะไร"
"อู๋น้อย นายนี่มัน!!!"
ผมเอามือเข้าปากเค้าแหวกปากออก เอานิ้วไชเข้าจมูก จนหน้าตาเหยเกไปหมด เค้าเอามือกดผมแต่ผมไม่ยอมแพ้ จนตอนนี้หน้าเค้ามันขำมาก ผมจึงหลุดหัวเราะออกไป...
"5555 ตลกจัง"
เค้าก้มหน้าลงมาใกล้ๆ ไม่ใช้แรงกดผมอีก แต่หน้าตาเหยเกจากมือผมยังอยู่ คราวนี้เค้าเลยทำหน้าทะเล้นช่วย
"555 ฉีซาน นี่มันขำแล้วนะ"
เค้าเอามือบีบแก้มผมทั้งสองข้าง แล้วช้อนตัวผมขึ้นนั่ง ผมเลยเริ่มคลายมือออก
"อู๋น้อย นายน่ารักมาก น่ารักจริงๆนะ ทำไมถึงชอบทำให้ชั้นเป็นห่วง"
ผมเอามือแหวกปากเค้าใหม่...
"เวลานายทำหน้าแบบนี้ก็น่ารักดีรู้มั้ย คุณปู่ 555"
"เดี๋ยวเถอะ เด็กคนนี้"
เค้าเอาสองมือมาดึงแขนผมลงอย่างช้าๆ พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อผมออกแล้วถอดเสื้อออกหมด
"ชุดนายเปื้อนหมดแล้ว เดี๋ยวเปลี่ยนชุดก่อนนะ"
เค้าเดินไปเอาเสื้อคลุมที่แขวนไว้แล้วเดินมานั่งข้างผมที่นั่งกอดเข่าและมีแค่กางเกงในตัวเดียว เค้าเอามือจับขาผมลง ผมเอามือกอดอกไว้
"จะอายอะไรอีก ทำเหมือนชั้นไม่เคยเห็นไปได้"
"ก็นายหน่ะ...คนแก่บ้า"
"อู๋น้อย นายเป็นคนเริ่มเองนะ ตอนแรกว่าจะปล่อยไปแล้ว แต่บอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าว่าชั้นแก่นายจะต้องโดนลงโทษ"
คนตัวโตเอาเสื้อคลุมวางไว้ที่พื้นแล้วกดผมลงนอนทันที เค้าถอดเสื้อตัวเองออก ล็อคแขนผมไว้ทั้งสองข้าง เอาวางไว้เหนือหัว แล้วก้มลงมาจูบที่หน้าอกผม พร้อมกับขึ้นมานั่งคร่อมผมไว้
"อ๊าาา ฉีซาน อ๊าาาา"
ตัวผมถูกเค้าทั้งจูบ และดูดคลึง เลียยอดอกและขบกัดจนแดงไปหมด เค้าเลื่อนจูบลงมาที่ท้องน้อย ดูดขึ้นลงไม่หยุด ผมแอ่นตัวตามแรงดูดที่เค้าดึงขึ้น
"อื้มมม อื้มมมม"
สักพัก เค้าก็เอามือปลดเข็มขัดและรูดซิบกางเกงลง พร้อมกับดึงส่วนแก่นกายออกมา มันพร้อมที่จะรุกไล่ผมอยู่แล้ว นายฉีซานไม่รอช้า ปลุกอารมณ์ผมด้วยมือมาที่ส่วนนั้นของผม กางเกงในถูกดึงลง พร้อมการคลึงส่วนนั้นไปมา จนผมบิดตัวและร้องไม่หยุด
"อื้อมม อื้อมมม"
พอเค้าเอาแก่นกายพร้อมที่จะใส่เข้ามายังช่องทางด้านท้าย ผมยกขางอขึ้นตอบรับจากการปลุกปั่นอารมณ์ของเค้า
"อ๊าาา อ๊าาาาา"
"อู๋น้อย นายน่ารักมากจริงๆ"
"เจ็บ อ๊าาา"
"อืมม อู๋น้อย"
"ฉีซาน อ๊าาา อ๊าาาา"
กินเวลาพักใหญ่เลยที่ผมโดนปู่บ้าอำนาจลงโทษจนเจ็บไปหมด แต่นั่นก็เพราะผมเต็มใจและยินยอม ช่วยไม่ได้ เค้ามากระตุ้นผมจนผมทนไม่ไหว นี่คือการลงโทษจริงเหรอ...หรือว่าไม่ใช่...สุดท้ายผมและเค้าก็หมดแรงนอนลงบนโซฟาในห้องนั้น
นายฉีซานทับลงมาบนตัวผม...
"หนัก!!! ปู่บ้า"
"อู๋น้อย นายเรียกว่าอะไรนะ"
"คนแก่!!!"
"ไม่เข็ดใช่มั้ย"
เค้ากำลังจะลุกขึ้นแต่ผมกอดคอเค้าไว้ให้นอนลงก่อนแล้วกระซิบถามว่า
"ตกลงนายได้กุญแจมาแล้วใช่มั้ย"
"อื้อ ได้แล้ว อยู่บนโต๊ะนั่นไง บอกแล้วเด็กดื้อชอบหาเรื่องใส่ตัวสินะ"
"ถ้าไม่หาเรื่องจะมาอยู่ในห้องนี้กับนายได้ยังไง คนแก่ชอบสั่ง แต่ชั้นก็ชอบห้องนี้นะ มันดูลึกลับดี"
ผมจูบแก้มพร้อมกับขบที่ใบหูเค้าไปหนึ่งที
"ทำแบบนี้แสดงว่าอยากโดนลงโทษอีกแล้วสินะ"
ผมหวังว่าเสียงแห่งความสุขของผมกับเค้าคงไม่ลอดขึ้นไปข้างบนนะ เพราะเย็นนั้น ผมแทบไม่ได้หายใจ...
แต่ในที่สุดแผนการณ์ของผมที่จะรวบรวมของก็สำเร็จไปอีกขั้น ถึงแม้ว่าจะแทบไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ตอนนี้ผมมีความสุขก็พอแล้ว ที่เหลือค่อยคิดก็แล้วกัน...
....................................โปรดติดตามตอนต่อไป............................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น