ตอนที่ 4 แครมบรูว์เล
เช้าวันเปิดร้านที่แสนวุ่นวายกว่าวันไหนๆที่ผมเคยมีมา ผมบอกให้พ่อมดตัวแสบนี่อาบน้ำแล้วก็อยู่แต่ในห้อง พยายามจะให้เค้าอยู่เฉยๆ เพราะผมจะต้องดูแลลูกค้าและทำงาน เค้าก็จะแต่งชุดพ่อมดลงมา ผมรีบห้าม แล้วเอาชุดใหม่ให้ใส่ กว่าจะแต่งตัวกันได้ก็ทุลักทุเลอีก...จนสุดท้าย พ่อมดน้อยเฟิงเฟิง ก็มานั่งยิ้มเผล่อยู่กับผมที่หน้าร้าน
อ้อ!!! ผมลืมบอกไป ผมมีเด็กฝึกงานที่ร้านคนนึงด้วย ชื่อต้าซุน เค้าจะมาช่วยผมช่วงเช้า แล้วไปเรียนช่วงบ่าย จนจะกลับมาอีกทีช่วงเย็น
พอต้าซุนเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจ...
"เอ้ย พี่ถิงครับ นี่พี่รับเด็กใหม่เหรอ"
"เอ่อ เปล่า ญาติผู้น้องหน่ะ มาจากบ้านนอก เค้าชื่อเฟิงเฟิง จะมาขอฝึกงานสักพัก แล้วก็อยู่กับพี่ด้วย"
"เจ้าชายครับ นี่ใครหน่ะ แต่คนๆนี้ก็ไม่มีรังสีของพวกอสูรร้าย" พ่อมดเข้าไปมองต้าซุนตั้งแต่หัวจรดเท้า
"555 ญาติพี่นี่ท่าจะสติไม่ดีนะ ใครหน่ะเจ้าชาย ใครคืออสูรร้าย"
"เฟิงเฟิงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว มานี่!!! ต้าซุนฝากหน้าร้านหน่อยนะ"
ผมลากพ่อมดน้อยเข้าไปที่ในครัวหลังร้าน ในนี้พื้นที่ค่อนข้างแคบ แต่ก็จัดเป็นสัดส่วน อุปกรณ์มากมาย วางอย่างเป็นระเบียบ
ผมดึงเค้ามาที่หน้าตู้เย็นใหญ่ พ่อมดน้อยมองท่าทางผมอย่างมึนงง...
"เจ้าชายพาผมมาที่นี่ทำไมครับ"
"เฟิงเฟิง คุณต้องหยุดเรียกผมว่า เจ้าชายนะ"
"อ้าว ก็เจ้าชายเป็นเจ้าชายของเทียนแลนด์ ท่านจะให้ผมเรียกอะไรล่ะครับ"
"ต่อไปนี้เรียกผมว่าพี่ถิง เข้าใจมั้ย"
"พี่ถิง!!! ผมเรียกไม่ได้หรอกครับ"
"ได้สิ ก็ผมให้คุณเรียก ไม่งั้นคนอื่นก็งงกันหมด"
"อุ้ย!!! เจ้าชายครับ นั่นกลิ่นอะไรอ่ะ หอมจัง"
"เฟิงเฟิง ผมบอกให้คุณเรียกว่าพี่ถิงไงล่ะ โอ๊ะ!!! แครมบรูว์เล เกือบลืมแหน่ะว่าทำทิ้งไว้"
ผมรีบไปเอาขนมแครมบรูว์เลที่อบไว้ออกจากเตา ที่จริงเหลือขั้นตอนสุดท้าย คือเอาไฟ Torch มาเป่าด้านบนให้มันเป็นส่วนไหม้ๆ เพื่อกระตุ้นความหอมนิดนึง
พอผมเอาถาดวางกำลังจะเอา Torch เป่าที่หน้าขนม เป่าไปได้อันนึง ก็มีแสงพุ่งเข้ามาจากด้านขวา...
"ลูมอสสสส"
ผมรีบหันขวับไป พ่อมดน้อยกำลังใช้ไม้กายสิทธิ์ของเขา เล็งมาที่ขนมของผม ผมรีบเข้าไปจับข้อมือที่เล็งนั่นไว้แล้วบิดไปด้านข้าง
"โอ๊ย!!! เจ็บๆๆๆ เจ้าชาย เฟิงเฟิงเจ็บ"
"ผมบอกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ให้คุณทำแบบนี้ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง"
"ผมแค่อยากช่วย" พ่อมดน้อยก้มหน้าลงต่ำ
"ถ้าจะช่วยก็ช่วยอยู่เฉยๆ แล้วก็ให้เรียกพี่ถิงไง จำไม่ได้เหรอ"
ผมเผลอตัวเสียงดังใส่เค้าไป โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมร้อนใจกลัวคนอื่นจะสงสัยเหมือนต้าซุนกันหมด
"ผม...ผมขอโทษ"
พ่อมดน้อยเริ่มเสียงสั่นเครือ ผมตกใจ เลยจับหน้าเค้าเงยขึ้น เห็นน้ำตาอาบสองแก้ม
ผมคลายมือออกหลังจากที่บีบไว้แน่น แววตาที่แฝงไว้ด้วยความกลัวกับดวงตาที่กลมโตแต่ตอนนี้น้ำตามาคลอเต็มไปหมด ทำให้ผมรู้สึกผิดอย่างมาก
"เฟิงเฟิง เป็นอะไร ร้องไห้เลยเหรอ"
"ผมไม่รู้ เจ้าชาย...เอ้ย พี่ถิง เฟิงเฟิงขอโทษ"
น้ำตายังคงไหลต่อเนื่องมาเรื่อยๆ จนผมต้องเอากระดาษที่อยู่ใกล้มือมาเช็ดให้
"เอางี้นะ เรามาทำความเข้าใจกันก่อน อย่าเพิ่งร้องไห้ ผมไม่ได้อยากดุหรอก"
"เฟิงเฟิงไม่รู้ เฟิงเฟิงแค่เสียใจ น้ำตามันก็ไหลออกมาเองอ่ะครับ ตอนอยู่เทียนแลนด์ แม่มดต้ามี่ก็ชอบดุ เฟิงเฟิงก็ไม่ร้องนะ แต่วันนี้พอพี่ถิงดุ เฟิงเฟิงใจไม่ดีเลย อย่าดุแบบนี้อีกได้มั้ยครับ"
คนตรงหน้าไม่พูดเปล่า โผเข้ามากอดผมแล้วเริ่มร้องไห้อีกรอบ
"เอาล่ะๆ ไม่ต้องร้องแล้ว" ผมเอามือประคองใบหน้าเค้าแล้วใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาทั้งสองข้าง
"เฟิงเฟิงเรียกพี่ถิงแล้ว เฟิงเฟิงเก็บไม้กายสิทธิ์แล้ว"
เอาล่ะ มานี่ มานั่งนี่ ผมลากเก้าอี้มาให้เค้านั่งแล้วผมก็นั่งข้างๆเค้า
"เฟิงเฟิงดูนะ มนุษย์เราทำขนมนี่ โดยใช้เครื่องมือนี้ เป็นหัวพ่นไฟ เค้าเรียกว่า Torch เอาไว้สำหรับเป่าไฟแบบนี้"
"โหหห มันหอมขึ้นมากเลยครับ ขอเฟิงเฟิงลองทำหน่อยนะ"
ผมจับมือเค้าใช้ Torch และเป่าหน้าแครมบรูว์เลจนเสร็จหมดทุกอัน
"ต่อไปนี้ เราจะต้องเรียนรู้การทำแบบมนุษย์ธรรมดา ถ้าอยากอยู่ด้วยกัน เฟิงเฟิงเป็นญาติผม ผมจะเรียกคุณว่าเฟิงเฟิง แล้วก็เป็นพี่ถิงของคุณนะ"
"ก็ได้ครับ เฟิงเฟิงจะเชื่อฟังเจ้าชาย เอ้ย!!! พี่ถิง แหะๆๆ"
"งั้นเรามาลองชิมแครมบรูว์เลนี่แบบวิธีมนุษย์ธรรมดากันนะ"
ผมหยิบช้อนคันเล็กมาตักขนมนี้ ที่มีลักษณะเหมือนคัสตาร์ดด้านล่าง แต่จะผสมคาราเมลและน้ำตาลด้านบน ที่สำคัญพอเผาไหม้น้ำตาลส่วนบนจะคล้ำขึ้นแต่ก็หอมมาก
"อ่ะ อร่อยมั้ยเฟิงเฟิง"
"อร่อยมากครับ งั้นเฟิงเฟิงแบ่งให้พี่ถิงกินด้วยนะ"
พ่อมดน้อยที่หน้าเปื้อนคราบน้ำตาคนเมื่อกี้ ตอนนี้ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม สงสัยจะได้กินขนมอร่อยแล้วอารมณ์ดีสินะ เค้าตักขนมเหมือนที่ผมทำ มือสั่นนิดๆ เหมือนจะใช้ช้อนไม่คล่องเท่าไหร่ ดูน่ารักมาก...
ผมกินขนมที่เค้าตักให้แล้วอมยิ้ม มันอร่อยมากครับ แต่ไม่รู้เพราะบรรยากาศความน่ารักที่นั่งอยู่ตรงหน้านี่ด้วยมั้ย ที่ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
พ่อมดน้อยวางช้อนลงแล้วเอามือมากอดคอผมไว้
"งั้นถ้าผมชอบแบบมนุษย์ พี่ถิงเคยบอกไว้ เราต้องทำแบบนี้ใช่มั้ยครับ"
เฟิงเฟิงประกบปากมาที่ปากผมอย่างช้าๆ เริ่มบดเบียดเข้ามาเหมือนชื่นชอบ ความหวานจากแครมบรูว์เลยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นเค้าเลย นี่ผมสอนเค้าหรือยังไงนะ ทำไมเค้าถึงได้เริ่มรู้จักเอาปลายลิ้นเข้ามาหยอกเย้าผมได้น่ารักแบบนี้...
ผมปล่อยให้ความหวานของขนมเข้ามาในปากผมต่อไปโดยไม่ได้สนใจโลกภายนอก ผมโอบเอวพ่อมดน้อยเข้ามาใกล้ แล้วบดปากเข้าไปอีกเพื่อตอบสนองเค้า...
ถ้าพ่อมดหยุดเวลาได้ ผมก็อยากเปลี่ยนใจบอกเค้าว่าขอให้เสกคาถาเดี๋ยวนี้เลยนะ เพราะผมว่า ตอนนี้ผมเริ่มอยากมีเค้าอยู่แบบนี้ตลอดไปแล้วล่ะ
.....................................โปรดติดตามตอนต่อไป..................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น