บทที่ 5 enchante อองชองเต ยินดีที่ได้รู้จัก
ตอนนี้ผม "หลี่อี้เฟิง" ผู้ทำหน้าที่ไกด์ส่วนตัวให้ชาวจีนผู้อยากมาเที่ยวปารีส กำลังอยู่ในอ้อมแขนข้างหนึ่งของเศรษฐีหนุ่ม "เฉินเหว่ยถิง" ที่ดูสีหน้ามีเรื่องหนักใจ หลังจากวางโทรศัพท์จากเลขาคนสนิท ต้าหลุน...
"เป็นไรไปครับพี่ ผมได้ยินเหมือนพรุ่งนี้พี่ต้องไปเจอใครที่พิพิธภัณฑ์ลูฟ"
ผมกล้าถามออกไปเลยเพราะอยู่ในอ้อมกอดพี่ถิง จะไม่ได้ยินที่เขาคุยได้ยังไงกัน
"ใช่ พรุ่งนี้เฟิงเฟิงพาพี่ไปพิพิธภัณฑ์ลูฟหน่อยนะ พี่มีเรื่องต้องจัดการที่นั่น"
เขากระชับแขนเข้ามาพร้อมเอามือเอามือสอดประสานที่มือผม
"เฟิงเฟิง ถ้าพี่เป็นอะไรไป เฟิงเฟิงจะทำยังไง"
ผมตกใจมากที่เค้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา ผมหันหน้ามาประจันหน้าเค้า
"พี่ถิง ทำไมพี่พูดแบบนี้ ผมไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อไหร่พี่จะเล่าความจริงทั้งหมดให้ผมฟังซะที
ผมไม่สำคัญกับพี่เลยใช่ไหมครับ"
ผมเสียใจ เสียใจจริงนะ นี่ผมรักเค้าแล้วแท้ๆ แล้วทำไมเค้าถึงพูดแบบนี้
ผมจึงตะโกนเป็นภาษาฝรั่งเศสออกไปบอกคนขับเรือ เพื่อให้เอาเรือจอดท่าที่ใกล้ที่สุดที่เราจะกลับโรงแรมกันได้
เขากระชับแขนเข้ามาพร้อมเอามือเอามือสอดประสานที่มือผม
"เฟิงเฟิง ถ้าพี่เป็นอะไรไป เฟิงเฟิงจะทำยังไง"
ผมตกใจมากที่เค้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา ผมหันหน้ามาประจันหน้าเค้า
"พี่ถิง ทำไมพี่พูดแบบนี้ ผมไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อไหร่พี่จะเล่าความจริงทั้งหมดให้ผมฟังซะที
ผมไม่สำคัญกับพี่เลยใช่ไหมครับ"
ผมเสียใจ เสียใจจริงนะ นี่ผมรักเค้าแล้วแท้ๆ แล้วทำไมเค้าถึงพูดแบบนี้
ผมจึงตะโกนเป็นภาษาฝรั่งเศสออกไปบอกคนขับเรือ เพื่อให้เอาเรือจอดท่าที่ใกล้ที่สุดที่เราจะกลับโรงแรมกันได้
ผมลุกขึ้น พยายามจะแกะมือออกจากมือใหญ่นั่น
"เฟิงเฟิง ทำอะไร จะไปไหน ฟังพี่ก่อนสิ"
ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่บนเรือที่โคลงเคลงอยู่ในแม่น้ำแซนด์
"พี่ถิง ถ้าพี่ไม่บอกว่าเกิดเรื่องอะไร ผมจะไม่อยู่กับพี่แล้วนะ"
ตอนนี้ผมเซไปเซมา เริ่มยกมือขึ้นจะปัดป้องเค้าออกจากผม ก็ผมอยากรู้นี่นา ว่าเป็นอะไร ทำไมเค้าถึงจะต้องเกิดเรื่องร้าย แล้วตกลง ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ถิงไปทำอะไรมากันแน่...
ผมทำท่าจะเดินแบบโงนเงนไปมาบนเรือ ออกมาจากเค้า แต่พี่ถิงดึงผมไปกอดไว้
"ก็ได้ พี่จะเล่าให้ฟัง เฟิงเฟิงรักพี่ไม่ใช่เหรอ เราเป็นของพี่แล้วนะ จะหนีพี่ไปไหนได้ยังไง นายนี่กล้าต่อรองกับพี่ตลอดเลยนะ"
เขากอดผมไว้แน่น พร้อมกับเล่าเรื่องตั้งแต่ที่มาอยู่กับลุง จนพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ซึ่งตัวพี่ถิงเชื่อว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ ครอบครัวลุงโจนาธาน เป็นญาติห่างๆกัน แต่เค้าชวนครอบครัวพี่ถิงมาทำธุรกิจค้าของเก่าหรือของหายากข้ามชาติ จนทำให้เกิดปัญหากับพ่อค้าหลายคน หรือบางทีก็มีเรื่องกับพวกค้าของเถื่อนบ้างเหมือนกัน พี่ถิงบอกว่าจริงๆแล้ว ลุงโจนาธานไม่ได้ทำผิดกฎหมายนะ เพียงแต่ไปพัวพันกับเรื่องที่เสี่ยงบ้างเท่านั้นเอง แต่นั่นก็ทำให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โต และที่พี่เค้ามาที่นี่เพื่อตามหาน้องสาว ชื่อยื่อปา ที่ถูกพวกแก๊งค์ที่ขโมยของจากพิพิธภัณฑ์ลูฟลักพาตัวไป...
จริงๆ ระหว่างที่เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ ผมเริ่มเข้าใจปัญหาที่พี่เค้าต้องเผชิญ เพราะบางที นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับงานของแก๊งค์มาเฟียเลยนะ ที่บอกมา เราเดินกันมาเรื่อยๆ ตามเส้นทางเดิม คือถนนช็องเชลิเซ่ คราวนี้ผมบีบมือเค้าแน่น เป็นเชิงให้กำลังใจ ว่าไม่ว่ายังไงเค้าก็ยังมีผมนะ
"เฟิงเฟิง พรุ่งนี้ ที่พิพิธภัณฑ์ลูฟ ต้าหลุนบอกพี่ว่า เราน่าจะได้เบาะแสเรื่องยื่อปา ซึ่งนั่นก็หมายความว่า อาจจะมีฝ่ายตรงข้ามที่จ้องทำร้ายพี่อยู่ด้วย พี่อยากให้เราส่งพี่ไว้ แล้วก็กลับไปซะ เข้าใจมั้ย ถ้าพี่เสร็จธุระแล้ว จะโทรไปบอก"
"ไม่ ผมไม่ไป พี่พูดแบบนี้ จะให้ผมออกมาได้ยังไงครับ"
"เอ๊ะ เรานี่ยังไง ตอนแรกก็บอกจะทิ้งพี่ พอมาตอนนี้พี่บอกให้ไป กลับบอกจะอยู่"
"ก็...ก็ผมอยากอยู่กับพี่ นะครับ พี่อย่าให้ผมไปไหนเลย เผื่อผมจะช่วยอะไรได้"
"เอางี้นะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน แต่คืนนี้ ช่วยพี่ได้แน่ๆ" พูดเสร็จ เค้าก็โอบเอวผมไว้
พอเราเข้ามาถึงที่ห้องในโรงแรม มันน่าแปลกที่ไฟถูกเปิด และทีวีก็ถูกเปิดทิ้งไว้ เราสองคนยืนอยู่กลางห้องด้วยความงง
"เอ!!! ก็ไหนต้าหลุนบอกว่าจะไปเตรียมความพร้อมใกล้ๆพิพิธภัณฑ์ลูฟไงล่ะ ทำไมกลับมาก่อน"
ตอนนั้นผมยังไม่ทันได้ทำอะไร จู่ๆก็มีเด็กผู้ชายตัวขาว สูงไม่มากเท่าไหร่คนนึง พุ่งออกมาจากทางห้องครัว แล้วก็มากระโดดโอบเอวจากด้านหลังพี่ถิง พร้อมกับเอาหน้าซุกที่หลังเค้า แล้วก็พูดว่า
"เย้ๆ เฮียกลับมาแล้ว หยวนคิดถึงนะ" เอ๊ะๆๆๆๆ @_@ นี่มันใครกันนะ ทำไมเข้ามาแบบนี้ แล้วมากอดพี่ถิง แถมพูดแบบนี้อีก มันแปลว่าอะไร
พี่ถิงหันไปยกเด็กชายตรงหน้าจนตัวลอยแล้วก็มาวางทางด้านหน้าได้อย่างง่ายดาย เขาดูสนิทสนมกันมาก ทำไมนะ!!! ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บนิดๆที่หน้าอก พี่ถิงเอามือขยี้ผมคนตรงหน้าด้วยท่าทางเอ็นดู
"เอ้ย หยวน น้องมาได้ยังไง แสดงว่าลุงโจนาธานมาถึงแล้วเหรอ"
"ใช่สิเฮีย ป๊า พักอยู่ห้องข้างๆ แต่ผมขอกุญแจสำรองเข้ามา คืนนี้ผมขอนอนด้วยนะ ไม่ได้เจอเฮียตั้งหลายอาทิตย์แล้ว คิดถึงจะแย่"
"อะไรกันเรา จะมานอนกับเฮียไม่ได้หรอก เราต้องไปอยู่กับลุงโน่น"
เด็กชายตรงหน้า คราวนี้กอดพี่ถิงจากด้านหน้าอีก แล้วเอาหน้าซุกไซ้ที่ท้องเขา
"ไม่เอาๆๆ นะเฮียนะ ผมอยากนอนคุยกับเฮีย แล้วนี่ใครอ่ะเฮีย ผู้ชายหน้าแมวนี่เป็นใคร?"
ดูดู๊ดู เด็กคนนี้ หันหน้ามามองผมพร้อมกอดพี่ถิงไปด้วย เหมือนผมจะไปแย่งของรักของเค้ามา
"หยวนหยวน เรานี่นะ พูดจาแบบนี้ ได้มาจากใครนะ สงสัยจะเป็นเฮีย 555 นี่พี่เฟิง เค้ามาเป็นไกด์ให้พี่ เค้าเป็นคนจีนนะ แต่พูดฝรั่งเศสได้ ถ้าไม่อยากอดตายที่นี่ก็ต้องอยู่กับพี่เค้านี่แหละ"
เด็กชายหยวน หันหน้ามา พร้อมจับแขนพี่ถิงมาพาดไหล่เอาไว้ แล้วทำหน้าท้าทายผมนะ ผมรู้สึกได้
"สวัสดีฮะ นีฮ่าว พี่หน้าแมว พี่ลืมภาษาจีนรึยัง นี่ฮ่าวแปลว่าสวัสดี ผมหวังหยวน เป็นน้องชายที่รักของเฮียถิง"
"เอ๊ะ อะไรกัน เรานี่ เฮียบอกว่าให้เรียกพี่เฟิง ยังจะเรียกพี่หน้าแมวอยู่ได้ ถึงพี่เค้าจะหน้าเหมือนแมวก็เถอะ 555555555555"
เอาเข้าไป พี่น้องคู่นี้ พี่ถิงก็พลอยเป็นไปกับเค้าด้วย ไหนเมื่อกี้ยังดูรันทด เหงา บอกว่ามีแค่ลุงโจนาธานคนเดียวไงล่ะ แล้วนี่อะไร ท่าทางสนิทสนมขนาดนี้ ผมกลายเป็นส่วนเกินสินะ
"ก็ได้ พี่เฟิง ไหน ผมขอจับมือแบบฝรั่งทักทายกันหน่อยนะฮะ"
เด็กหยวนนี่มาขอจับมือผม ดูเป็นเด็กท้าทายไม่ใช่เล่น เขาบีบมือผมด้วย ผมรู้เลยว่าเหมือนเค้าต้องการประกาศสงครามกับผมสินะ
"เฟิงเฟิง นี่หวังหยวน เค้าเป็นลูกเลี้ยงของลุงโจนาธานหน่ะ เด็กคนนี้ออกจะดื้อไปสักหน่อย อย่าไปถือสาเลยนะ ถูกคนตามใจจนเสียนิสัย เดี๋ยวพี่เข้าไปหยิบของในห้องก่อน แล้วพี่ต้องไปคุยกับลุงก่อน เดี๋ยวพี่กลับมานะ"
ว่าแล้วพี่ถิงก็เดินหายกลับเข้าไปในห้องตัวเอง เอาล่ะสิ!!! ตอนนี้เหลือแค่ผมกับเด็กตัวขาว หน้าตายียวนนี่...
ผมยังไม่ทันพูดอะไร หวังหยวนก็นั่งลงที่โซฟา พร้อมกับเอาขาพาดไปที่โต๊ะ แล้ววางโทรศัพท์บนโต๊ะ เหมือนตั้งใจให้ผมเห็น
"พี่เฟิง เฮียถิงอยู่กับผมมาตลอด ผมจะไม่ปล่อยให้ใครมาแย่งพี่ถิงไปหรอกนะ"
ผมมองไปที่หน้าน้องเค้า แล้วไล่มาตามขา ที่พาดขวางหน้าทางเดินตรงหน้าผมอยู่ พอมองไปที่โทรศัพท์ หน้าจอเป็นรูปพี่ถิงเดี่ยวเต็มจอมาก เหมือนเค้าจะต้องการให้ผมเห็น!!!
"อองชองเต" ผมพูดเสร็จ ก็วางโทรศัพท์ผมลงไปข้างๆโทรศํพท์น้องเค้าบ้าง พร้อมกับให้เห็นภาพหน้าจอที่ผมเซ็ตไว้ เป็นภาพเซลฟี่แบบแก้มแนบแก้มของผมกับพี่ถิงพอดี ก็เอาสิ ให้มันรู้กันไป!!!
ทันใดนั้น น้องหยวนหดขาลง ก้มมองที่โทรศัพท์ หยิบขึ้นมาดู แล้วกำลังจะคว้างออกไป
ผมจับมือเค้าไว้แล้วก้มลงกระซิบที่หูเค้า
"คิดจะสู้พี่เหรอ ไม่มีทางหรอกนะน้องหยวนนนนน" พร้อมกับหยิบโทรศัพท์จากมือหยวนเอามาไว้กับตัว "อ้อ เมื่อกี้ อองชองเต เป็นภาษาฝรั่งเศส แปลว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ รู้ไว้นะครับ"
น้องหยวนนี่เอาเรื่องไม่ใช่เล่น เขาเหมือนจะเถียงอะไรผม เลยลุกขึ้น พอน้องเค้ายืนขึ้นอยู่หน้าผม ตัวก็สูงพอใช้ได้เหมือนกันนะ
ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไร พี่ถิงก็ออกมาจากห้อง พร้อมกับบอกว่า
"เฟิงเฟิงรอก่อนนะ หยวนหยวน มานี่ ไป ไปหาลุงโจนาธานกัน"
อีกฝ่ายหันหน้ามายิ้มให้แบบเหนือกว่า พร้อมกับไปกอดแขนพี่ถิงไว้ แล้วก็เดินตามกันไป
หลังจากนั้นผม พยายามสะกดอารมณ์โมโห พร้อมกับท่องบทสวดมนต์ให้ใจสงบ เด็กคนนี้พยายามจะเอาชนะผมสินะ แต่ผมไม่ยอมหรอก บอกไว้เลย
ผมเลยไปอาบน้ำให้หัวโล่งๆ ใจจะได้สบาย นอนแช่ในอ่างอาบน้ำของโรงแรม เพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน วันนี้เจออะไรมาเยอะ ทั้งเรื่องที่พี่ถิงเล่า ทั้งไอ้เจ้าเด็กหวังหยวนนี่อีก อะไรกันนักหนานะ
ผมหลับตาไปพร้อมกับความอุ่นสบายกำลังดีของน้ำ กำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็มีความรู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างขนาดใหญ่ลงมาอยู่ในอ่างด้วย...
ผมลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องประหลาดใจ เฮ้ย!!! พี่ถิง เค้ามาได้ยังไง ทำไมถึงได้เงียบขนาดนี้ เค้านอนลงเอาหัวพาดขอบอ่างอีกฝั่ง หลังตาแล้วยิ้ม
"พี่ถิง พี่มาได้ยังไง ทำไมผมไม่ได้ยินอะไรเลยล่ะ"
เขาไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว
"พี่ถิง ผมพูดกับพี่นะครับ ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ เอาแต่ยิ้มอยู่ได้"
"ก็พี่ขำ คนขี้หึงหน่ะสิ 555 มีรูปเซลฟี่ในอ่างน้ำก็ดีนะเฟิงเฟิง เอามั้ย เรามาถ่ายกัน" คราวนี้พี่ถิงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม
"อะไรล่ะ ก็ไปอยู่กับน้องหยวนสิ มาสนใจผมทำไม" ผมดันเค้าออกไปให้ห่างตัว
"ฮั่นแน่ คนขี้หึง หึงได้แม้กระทั่งเด็กอายุ 15" พี่ถิงยังคงยื่นหน้าเข้ามา
"ผมเปล่า ผมไม่ได้หึง ก็น้องหยวนเค้าบอกว่า พี่อยู่กับเค้ามาตลอด เค้ามาแล้วพี่ก็ไปอยู่กับน้องเค้าสิ"
"โอ้ย เฟิงเฟิง พี่กับน้องหยวน เราก็สนิทกันแบบพี่น้อง เล่นกันแบบเตะต่อย พี่ก็สอนเค้าเต้น เล่นบาส เหมือนน้องชายนั่นแหละ นี่ยังบอกว่าไม่ได้หึงนะ"
"จะไปรู้เหรอ ก็น้องเค้าไม่อยากให้ผมอยู่กับพี่นี่นา" ผมพูดพร้อมเอามือผลักพี่ถิงออกไป กลายเป็นว่าตอนนี้มือผมสัมผัสกับแผงอกของเค้า แล้วผมลืมไปได้ยังไง ตอนนี้ผมกับเค้าก็เปลื่อยเปล่าอยู่ในอ่างน้ำนี่สินะ
พี่ถิงเอามือมาจับที่ข้อมือผมไว้ทั้งสองข้าง เค้ากดมือซ้ายของผมเข้ากับหน้าอกอย่างแรงขึ้น
"เฟิงเฟิง ใจพี่ตอนนี้มีแต่เฟิงเฟิงนะ จะให้พี่บอกอีกกี่ครั้งว่า ตั้งแต่วันแรกที่พี่จูบเรา เกมส์นั่นก็ทำให้พี่ประทับใจและมาถึงตอนนี้ ก็มีแต่เราเท่านั้น ที่ทำให้พี่ไม่อยากไปไหน อยากอยู่ปารีสตลอดไปเลย"
หลังจากนั้นพี่ถิงก็ค่อยๆ เอาหน้าเข้ามาใกล้ จนจูบที่ปากได้สำเร็จ เค้าเอาลิ้นค่อยๆเคลื่อนไหว สัมผัสทุกส่วนในปากผม ตอนนี้น้ำในอ่างเหมือนจะเพิ่มความร้อนขึ้นเล็กน้อย ผมเอามือลูบไล้แผงอกนั่นอย่างชื่นชม ผมรักในแผงอกนี้ รักคนตรงหน้านี้จริงๆ
คราวนี้พี่ถิงยกขาผม พาดบ่าเค้า จนผมต้องงอตัวเข้าหาเค้าเล็กน้อย เราขยับเข้าหากันและกัน ท่ามกลางฟองสบู่และน้ำที่ล้อมรอบเรา พี่ถิงยังคงรุกไล่ผม ไม่หยุด จนผมเอาหัวค่อยๆนอนพาดที่ขอบอ่าง แล้วเอามือป้ายแปะ ไม่เป็นที่ไปข้างๆฝา อย่างฉุดอารมณ์ไม่อยู่
อ๊าาาาาาาา!!!! พี่ถิงๆๆ ผมๆๆๆ ซี๊ดดดดดดดดดดดดด
พี่ถิงยังคงซุกไซร้ส่วนคอและใบหูของผมไม่หยุด เหมือนเค้ากระหายจะกลืนผมเข้าไปทั้งตัว ผมแทบจะละลายไปกับน้ำในอ่างแล้ว
"เฟิงเฟิง เฟิงเฟิง ไม่ต้องสนใจใครนะ เราเป็นของพี่ พี่ก็จะเป็นของเราเท่านั้น เข้าใจมั้ย"
ผมพยักหน้าเสร็จก็เอามือไปจับแก้มเค้าทั้งสองข้าง พร้อมกับบอกว่า "พี่ก็เป็นของผม ตั้งแต่วันที่ผมเลือก Dare แล้ว รู้ใช่มั้ย พี่ห้ามไปไหนนะ"
พอผมพูดจบ พี่ถิงและผมยังคงคลอเคลีย สลับกับรุกเร้าในอ่างนั้นอีกสักพักใหญ่ พอผมกำลังจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัว
พี่ถิงลุกขึ้นก่อนผม หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็มาเช็ดตัวให้
"หลังจากเราไปพิพิธภัณฑ์ลูฟท์แล้ว พี่ต้องกลับพร้อมลุงโจนาธานเลยนะ"
ผมเงียบไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้าเค้าที่ยังคงเช็ดตัวผมไปเรื่อยๆ
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น