ตอนที่1 น้ำขุ่นๆ...Muddy water and me
วันรุ่งขึ้น พอเลิกเรียนคาบบ่าย ผมรีบวิ่งไปที่ชมรมเพื่อบอกเพื่อนๆ แต่ให้ตายสิ ยังไม่มีใครมาสักคน สงสัยติดเรียนเย็นกันหมด ผมเลยจัดการเก็บของ เอกสารต่างๆ อ้อ!!! ใช่ต้องทำเรื่องแต่งตั้งอ.เหว่ยถิงเป็นที่ปรึกษาด้วย จะได้ให้อ.เซ็นต์เย็นนี้
ว่าแต่เค้าจะมาตอนไหนกันนะ ผมก็ไม่กล้าถามซะด้วยสิ
สักพักก็มีเสียงเดินของใครคนนึงเข้ามาในชมรม พร้อมด้วยเสียงเตะถังน้ำด้านนอก....เพล้ง!!!! อะไรบางอย่างแตกรึเปล่า ผมรีบวิ่งออกไปดู
"อะไรเนี่ยะ!!! ทำไมวางของริมสระแบบนี้"
อ.เหว่ยถิงนี่นา เค้ามาได้ยังไง ยังไม่ถึงเวลาเข้าชมรมเลย...
"นี่พะยูนน้อย มาเก็บกระป๋องน้ำ กะแก้วที่แตกนี่ไปทิ้ง"
"เอ่อ...อ.ครับ ผมชื่อหลี่อี้เฟิง อ.เรียกว่าอี้เฟิงก็ได้นะครับ"
"ชั้นจะเรียกอะไรมันก็เรื่องของชั้น เก็บสิ!!!! รออะไร"
อ.บ้านี่ ผมล่ะอยากจะเอาอะไรทุบหัวอ.จริงๆ ถ้าไม่ติดว่ากลัวเพื่อนจะด่าเอา.......>_<!!!
"ครับ ว่าแต่อ.มาทำอะไร ชมรมเราจะซ้อมกันช่วงเย็นนะครับ"
อ.โรคจิตนี่ไม่ตอบผม เดินสำรวจสระไปทั่ว เหมือนกับจะหาอะไร
"ทำไมสระขุ่น"
เออนะ...ตัวเองก็เคยอยู่ชมรมนี้มาแท้ๆ ก็น่าจะรู้สระที่นี่มีใครดูแลและเค้าจะมาเปลี่ยนน้ำให้ทุกๆกี่วันกัน
"พรุ่งนี้ถึงจะเปลี่ยนน้ำครับ สระเราเป็นน้ำเกลือ ก็อาจจะขุ่นเร็วหน่อยนะครับ แต่พวกเจ้าหน้าที่เค้าก็ดูให้ตลอดนะครับ"
อ.ไม่พูดอะไรต่อ ย่อตัวลงเอานิ้วจิ้มน้ำในสระ เอาเข้าปาก อร๊ายยย!!! คนอะไรจิ้มน้ำในสระกินเลยอ่ะ ถึงจะกินอยู่ดีตอนว่ายก็เหอะ แต่ชิมแบบนั้นมันใช่เหรอ???
"เป็นประธานชมรมต้องหัดรู้ว่าน้ำขุ่นได้แค่ไหน นี่เกือบจะใช้ไม่ได้แล้วนะ"
"ครับ ผมทราบ แต่!!! ผมมีเครื่องวัดนะครับ แล้วเย็นนี้ก็น่าจะมาใช้กันไม่กี่คน พรุ่งนี้ก็เปลี่ยนน้ำแล้ว"
"อืมม มันมีผลกับเวลาซ้อม นายต้องจำไว้ น้ำขุ่นๆแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่ ว่าแต่กล้วยของชั้นล่ะ"
เออนะ...ใครจะคิดว่าอ.จะมาตอนนี้ ผมเลยยังไม่ได้ไปซื้อมาเลย นี่ถ้าต้องให้ทุกวันจริงๆ ผมต้องปลูกกล้วยเองแล้วมั้ง @_@
"ไม่มีครับ ก็ผมไม่คิดว่าอ.จะมาเร็วขนาดนี้"
"ฮะ!!! ไม่มี งั้นนายจะต้องโดนลงโทษ ชั้นฝึกนายก่อน แล้วค่อยไปซื้อกล้วยมาให้ชั้นกิน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"ตอนนี้เหรอครับอ. แต่ว่า......"
"ใช่สิ!!! ทำไม!!! อย่าลืมนะ ชั้นแค่รับปาก ยังไม่ได้ถูกแต่งตั้ง จะเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็ได้ อีกอย่างถ้าอยากจะเป็นพะยูนเกยตื้นไปตลอดแบบนี้ก็ตามใจ 5555"
ฮืม!!!!! ผมชักจะโมโหแระนะ คำก็พะยูน สองคำก็พะยูน คอยดูนะ ผมจะทำให้อ.เห็นว่าผมไม่ใช่พะยูนให้ได้!!!
ผมจึงไม่พูดอะไรต่อเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าออกแล้วใส่กางเกงว่ายน้ำตัวโปรดของผม แปลกแฮะ!!! ทำไมผมต้องใจเต้นแรงแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าอ.จะทำอะไรบ้าง...ผมเดาไม่ออกจริงๆ พอผมปิดประตูล็อคเกอร์ อ.ก็มายืนหน้าล็อคเกอร์ผม มาตอนไหนเนี่ยะ!!! ผมกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่งตัว
"หยุด อย่าเพิ่งไป"
"ทำไมเหรอครับอ."
"อ่ะนี่ กางเกงว่ายน้ำ เปลี่ยนกางเกงให้หน่อย"
เอ้ย!!!! จะบ้ารึไง ให้ผมเปลี่ยนให้ ก็....เห็นหมดดิ มันใช่รึเนี่ยะ!!! แต่อย่างว่านะ ผมก็เห็นของพวกเพื่อนๆมาหมดแระ จริงๆอยู่ชมรมนี้ทั้งอาบน้ำ เปลี่ยนชุด เป็นเรื่องธรรมดามาก แต่กับคนๆนี้ แค่ถอดเสื้อผมยังกลัวเค้าเลย นี่...เอ่อ...จะให้เปลี่ยนกางเกง
"ทำไม!!! แค่นี้ทำไม่ได้ เป็นการทำโทษที่นายไม่มีกล้วยมาให้ชั้น"
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จำเป็นต้องเข้าไปยืนหน้าอ.แล้วค่อยๆถอดเสื้อเชิ้ตเค้าออก แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ทีละเม็ด
"พะยูนน้อย นายนี่มัน...น่ารักดีนะ กลัวชั้นขนาดนี้ มือสั่นเชียว 5555"
อีอ.นี่ตกลงจะโหดหรือโรคจิตฟระ เรียกผมเป็นพะยูนน้อยจนติดปากไปแล้วรึไงนะ เอาแต่หัวเราะอยู่ได้ มีอะไรน่าขำหรือไง ก็คนมันตื่นเต้นนี่นา ยิ่งได้เห็นกล้ามเนื้อส่วนบนของอ.ที่แน่นมากขนาดนี้ คนที่ออกกำลังกายมาอย่างจริงจังมันเป็นแบบนี้นี่เอง แค่นี้หัวใจผมก็เต้นโครมครามๆแล้วครับ...
ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ อ.ก็เอามือมาจับมือผม ค่อยๆลูบไปทีละส่วน...
"นี่ต่างหาก ที่เค้าเรียกว่ากล้ามเนื้อ"
ผมค่อยๆสัมผัสตามมือที่อ.พาไป อืมมมม จริงๆนะ หลังจากนั้นผมเผลอเอาหน้าเข้าไปมองตรงซิกแพ็คโดยไม่ได้ตั้งใจ...
อ.คงเห็นพอดี เลยจับคอผมให้แนบชิดตัว ตอนนี้แก้มผมถูกับซิคแพ็คอ.ไปแล้ว...อ๊ากกกกก
"อืมมมม ดีมาก" อ.พูดออกมา พร้อมกับค่อยให้หน้าผมลูบไปกับกล้ามเนื้อท้องนั้น ผมรู้สึกชอบนะ ผมไม่เคยได้สัมผัสแบบนี้มาก่อน กับพวกแก๊งค์โฉด ผมเห็น...แต่ไม่เคยทำแบบนี้เลย ตอนนี้ใจผมเต้นแรงมากและหน้าผมคงจะแดงมากเช่นกัน อ.ดึงตัวผมขึ้นมา
"พะยูนน้อย สัมผัสชั้นแล้วชอบเหรอ ดูสิ!!! หน้าแดงเลย นี่อย่าบอกนะ ว่านายยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้"
อะไรครับ...ใครจะไปเคยเอาหน้าถูไถกับอกผู้ชายกล้ามโตแบบนี้ ผมชอบผู้หญิงนะ แต่ก็อย่างที่อ.บอก ผมชอบสัมผัสนี้ หน้าผมมันคงบ่งบอกแบบนั้น แล้วอีกอย่างผมแค่เกือบมีอะไรกับแฟนเก่า แต่สุดท้ายผมก็ทำไม่ได้ตอนนั้นมันมีเหตุนิดหน่อย ช่างเถอะ...เอาว่าตอนนี้ ผมจะทำไงกับคนตรงหน้านี่ดี
"อ.เอ่อ.......ผม.......ไปได้รึยัง"
"อะไรกัน นายนี่ ชั้นบอกว่าไง กางเกงล่ะ ยังไม่ได้เปลี่ยนเลย"
"ผม....เอ่อ....ผม...ไม่ทำดีกว่าครับ ผม...ไม่กล้า"
ในที่สุด ผมก็บอกความจริงออกไป...จนอ.ระเบิดหัวเราะออกมา
"5555555 น่ารักๆ น่ารักที่สุด นานแล้วที่ไม่มีใครมาทำให้ชั้นหัวเราะได้ขนาดนี้"
"งั้นชั้นทำเอง แต่นายอย่าเพิ่งไปไหน อยู่นี่ก่อน"
หลังจากนั้นผมก็เหมือนถูกสต๊าฟให้ยืนนิ่ง ยังไม่ทันที่ผมจะหนีไปไหนพ้น อ.เหว่ยถิงก็ถอดกางเกงตัวเองออกอย่างรวดเร็ว จนเหลือกางเกงในตัวเดียวแล้ว เค้าก็หันหน้ามามองผมที่กำลังจ้องอย่างไม่วางตา ก็ทำไมหน่ะเหรอครับ...
คือผมว่ามัน...มันใหญ่มาก ขนาดผมว่าหลายๆคนที่ผมเห็นมา ทำให้ผมรู้สึกว่ามันใหญ่มากแล้ว
แต่นี่...ผมแทบไม่สามารถละสายตาไปจากตรงนั้นของอ.ได้ นี่ผมกำลังคิดอะไรเนี่ยะ...
“จ้องอยู่นั่นแหละ ไม่เคยเห็นรึไง เอากางเกงว่ายน้ำของชั้นมาสิ”
ผมรู้ตัวเลยว่าอ.ต้องรู้แน่ๆว่าผมกำลังสนใจมันอย่างมาก เค้ามีรอยสักรูปกางเขนอยู่ที่ขอบกางเกงในด้านบนด้วย
ถึงแม้จะเป็นกางเกงในยี่ห้อสุพรีมที่ผมรู้จักและเป็นสีดำแต่มันก็ไม่สามารถบดบังความอูมนูนนั่นได้เลย...
ผมหยิบกางเกงว่ายน้ำที่อ.ส่งให้ตอนแรกคืนกลับไป โดยพยายามจะเบือนหน้าไปทางอื่น เพราะรู้ว่าอ.กำลังจะถอดกางเกงในตัวเองแล้ว
“อยากมองก็มองสิ อย่ามาทำเป็นไม่สนใจ!!!”
ยิ่งอ.พูดแบบนี้ผมยิ่งไม่กล้ามองครับ แต่ตอนนี้อ.ก็ยังไม่ยอมหยิบกางเกงว่ายน้ำไป ตรงข้ามเค้ากลับเอามือมาจับมือผม
“ใส่สิ”
เฮ้ย!!! ไม่นะ ผมไม่อยากรู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ แค่นี้ผมก็คิดว่ามันบ้ามากๆ ที่ผมมายืนทำแบบนี้และคิดอะไรก็ไม่รู้ในห้องแต่งตัวของชมรมผมเอง
“ชั้นบอกว่าให้ใส่!!! หลี่อี้เฟิง”
ผมทำอะไรไม่ถูก ใจมันเต้นไม่เป็นส่ำ พอหันหน้ากลับไปก็พบว่า แก่นกลางนั่นยังแน่นิ่ง แต่ว่าขนาดจริงของมันทำให้ผมถึงกับนิ่งไปจริงๆ
อ.ดึงกางเกงไปจากมือผม แล้วโยนกองไว้ข้างตัว หลังจากนั้นก็ยืนเข้ามาแนบชิดกับผมอย่างรวดเร็ว...
“เป็นอะไรไป กลัวชั้นมากเหรอ”
“เอ่อ...เปล่านี่ครับ”
อ.ขยับเอาตัวเบียดด้านหน้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกได้ถึงส่วนล่างนั้น
“อวดเก่งนักนะนาย”
“อ.ครับ ใส่กางเกงก่อนมั้ย ผม...เอ่อ”
“ก็ชั้นให้นายใส่ ในเมื่อนายไม่ใส่ก็ตามใจ”
อ.ยืนเข้ามาชิดตัวผมมากขึ้นอีก คราวนี้ส่วนด้านล่างของอ.ที่กำลังมีปฏิกิริยาบางอย่าง และกำลังเริ่มไถไปกับร่างกายส่วนของผม...ตอนนี้ผมควรทำยังไงดี หัวผมมันตื้อไปหมด...
ไวกว่าใจผมจะคิดอะไรได้ อ.ก็เอามือผมไปจับส่วนนั้นของอ.ทันทีและเคล้าคลึงเล่น เหมือนไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับอ.เลย แต่ผมนี่สิ...
“อ. อื้อออ อ.ทำอะไร”
“นายไม่เคยทำให้ตัวเองหรือยังไง ก็แค่ช่วยชั้นแค่นี้ พะยูนน้อยนะพะยูนน้อย นายยังต้องเรียนรู้อีกมาก”
“แต่...นี่มัน...ผม...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เอาเป็นว่าชั้นไม่เร่งรีบ ค่อยๆฝึกไปนะ เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน อืมมม ดี ดี...”
ผมเอาฝ่ามือเคล้าคลึงส่วนนั้นอยู่สักพัก มันเริ่มตั้งชันขึ้นมาทันที มือผมเริ่มไปเองโดยที่อ.ไม่ต้องบอกอะไรเลย
อ.เอาแขนอีกข้างมาดันตัวผมให้เข้ามาชิดมากขึ้นไปอีก ตอนนี้มีเพียงมือผมที่สัมผัสจนรู้สึกได้ว่าส่วนนั้นแข็งและขยายจนมีน้ำไหลออกมาเปรอะที่มือผม.
“อื้อออ อ. มัน...”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร อ.ก็เอาปากมาประกบที่ปากผม
ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอยากจะปฏิเสธเหมือนครั้งก่อน ร่างกายผมมันไม่ยอมหนี แปลกจริงๆ ผมรู้สึกอยากแนบชิดกับเค้ามากขึ้นไปอีก อื้มมม มันดีมากจริงๆ!!!
ลิ้นอ.แหวกเข้ามาชอนไชในปากผม จนผมแทบหายใจไม่ออก ผมรู้สึกว่ามันหวานปนขมแปลกๆ แบบที่ผมไม่เคยลิ้มลอง ผมพยายามจะหายใจทางจมูก แต่ว่าไม่สามารถทำได้ เพราะตอนนี้ผมแทบไม่หายใจซะมากกว่า
“อื้ออ อ. อื้อ...”
ผมเริ่มมีสติขึ้นมานิดหน่อยจึงพยายามจะผละตัวออก พร้อมด้วยมือที่เลอะน้ำสีขาวขุ่นนั่น...
พอมองไปส่วนนั้นของอ.ยังคงตั้งชูขึ้น ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้ผมตะลึงเพราะมันยิ่งขยายขนาดขึ้นอีกกว่าตอนแรก...
“ไปล้างมือ ตรงนี้ชั้นจัดการเอง”
ผมยังรู้สึกว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ผมแทบลืมหายใจ ตอนนี้ขาแทบยืนไม่ไหว นี่มันอะไรกัน คนอย่างผม ประธานชมรมนะ มาทำอะไรแบบนี้กับอ.แค่คิดผมก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองแล้ว...
ผมค่อยๆเดินคิดทบทวนไปจนถึงห้องน้ำ พอล้างมือเสร็จผมเดินออกมาก็เห็นอ.อยู่ในกางเกงว่ายน้ำ ทำหน้ายิ้มมุมปาก
“ว่าไงพะยูนน้อย บางทีน้ำขุ่นๆ นายก็ดูชอบนี่นา”
“อ.ทำไมทำแบบนี้ ผม...ผมไม่ใช่พวกบ้ากามนะครับ”
“เหรอ ชั้นก็ไม่ใช่ 555”
ดูหน้าเค้าสิ ดูสนุกมากกว่าที่จะรู้สึกผิดหรือว่าอะไร
“แต่ว่า...ที่เราทำกันเมื่อกี้ มัน เอ่อ...ไม่ดีนะครับ”
“ใครว่าดี ใครว่าไม่ดี ชั้นตัดสินเอง ถ้านายไม่ต้องการชั้นก็จะหยุด”
ไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการแต่ผมแค่รู้สึกว่ามันไม่ดี ถ้าเกิดใครรู้เข้าและจะอะไรอีกหลายอย่างที่ผมว่ามันไม่ถูกต้อง
“อ.ครับ ผม...ไม่รู้...ผมแค่...”
“ตกลงนายนี่ติดอ่างรึไงนะ เรียนพวกหนังละคร เค้าต้องพูดจาฉะฉานสิ แต่นี่นายไม่เคยพูดเต็มประโยคได้เลย”
“ก็...ผม...ผมไม่เคย...เอ่อ...ทำแบบนี้”
“555 ชั้นรู้ ชั้นถึงได้บอกว่านายนี่มันน่ารักดีไง ไปเถอะไปฝึกว่ายน้ำกัน ชั้นจะสอนนายหายใจใหม่”
“อ.ครับ อ.จะทำอะไรกับผมกันแน่”
ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรแล้ว บางทีก็โหด บางทีก็ดูตลก ผมเลยอดถามไม่ได้
"ก็ฝึกสอนพะยูนน้อยไง”
“อ.แต่ว่า.....”
“ถามมาก มาไปฝึกกัน”
หลังจากนั้นอ.ก็จับข้อมือผมแล้วลากไปยังสระว่ายน้ำ...
.................โปรดติดตามตอนต่อไป....................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น