บทที่ 2 กลุ่มดาวนายพราน
ผมเลื่อนประตูห้องเพื่อเข้ามาพักผ่อนตอนค่ำแล้ว หลังจากเมื่อตอน
เที่ยงผมต้องแอบขนเสบียงของกินมาส่งให้คนแปลกหน้าตัวยักษ์ใน
ห้อง ผมไม่กล้าบอกพระอาจารย์ตอนนี้ เพราะผมรู้สึกว่าผมอยากรู้
เรื่องแผนที่ดาวนั่นก่อน ทำไมภาพนี้ด้านหลังถึงมีแผนที่ดาวอะไรนี่ได้
นะ พระอาจารย์ให้ผมแท้ๆ ไม่เห็นบอกอะไรเลย...
พอผมเข้ามา ผมแทบจะบ้าตาย!!! เพราะนายคนแปลกหน้านี่ กำลังงัด
พื้นห้องผมออกด้วยอุปกรณ์อะไรไม่รู้ แต่ตอนนี้ กลางห้องเป็นโพรง
ลงไปแล้วครับ ผมจึงรีบวางของแล้ววิ่งเขาไปดู!!!
"นี่นาย ทำอะไรหน่ะ ทำไมทำแบบนี้ นายจะพังห้องชั้นรึไง"
"อ้าว!!! อู๋น้อย กลับมาแล้วเหรอ ไหนล่ะมื้อค่ำ"
เค้ายังไม่หยุดทะลวงหลุมที่พื้นห้องผมให้กว้างขึ้นอีก...ผมจึงรีบ
เข้าไปดึงมือเค้ากับเครื่องมือขุดประหลาดๆนั่นออกมา
"หยุดนะ!!! ถ้าพระอาจารย์รู้ ชั้นต้องตายแน่ๆ นี่อะไร เอามานะ!!!"
ผมพยายามจะดึงของที่คล้ายๆที่ขุดสั้นๆในมือเค้าออก แต่มันต้องใช้
แรงเยอะทีเดียว
"เฮ้ย!!! จะดึงทำไม อู๋น้อย นายไม่มีทางสู้แรงชั้นได้หรอก แต่นี่ชั้นหิว
ขอข้าวกินหน่อย"
ผมไม่ยอมปล่อยหรอก เรายังยื้อยุดฉุดกระชากกันอีกสักพัก จนอยู่ดีๆ
นายฉีซานนี่ก็ปล่อยมือ ผมเลยเสียหลักหงายท้องลงไปอีกรอบ แต่
คราวนี้ไม่พลาด ผมลุกขึ้นมาก่อนที่เค้าจะเอาตัวขึ้นมาจากหลุมที่ลึก
เกือบครึ่งเมตรไปแล้ว
"ถถถถ!!!! อู๋น้อยของปู่เฉิน นายไม่เข้าใจ แผนที่ดาวนี่บอกว่าพื้นห้อง
นายคือจุดกึ่งกลางของเข็มขัดนายพราน ตามกลุ่มดาวนี่ไง"
เค้าเอามือชี้ที่แผนที่ดาวนั่น แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ ผมมองตามมือที่ชี้
แต่ไม่อยากจะไว้ใจเค้าเลย...
"หยุดเรียกชั้นแบบนั้น ใครเป็นอู๋น้อยของนายกัน แล้วไหนนายว่าจะ
บอกเรื่องแผนที่ชั้นไง ใครอนุญาตให้นายมาขุดพื้นห้องชั้นแบบนี้
ฮะ!!!"
นายปู่ฉีซานนั่นลุกขึ้นเดินมาหาผม แล้วคว้าที่ขุดนั่นไปเก็บใส่กระเป๋า
ข้างตัว พร้อมกับจับมือผมแล้วลากไปข้างหน้าต่างที่มีแสงจันทร์
พร้อมทั้งดับไฟในห้อง ผมเอามือแกะข้อมือใหญ่นั่นออก!!!
"ปล่อยนะ!!! นายฉีซาน ปล่อยสิ"
"ไม่!!! เอ้!!! อู๋น้อย ทำไมถึงได้ดื้อมากไม่เคยเชื่อฟัง ปู่นายไม่เห็นเป็น
แบบนี้"
เค้าอุ้มผมขึ้นไปวางบนขอบหน้าต่างที่มีแค่แสงจันทร์ส่อง ในขณะที่
เค้ายืนอยู่ข้างๆ
"อ่ะ นี่!!! นั่งนิ่งๆ ชั้นจะอธิบายให้ฟัง" เค้าเอาแขนมาเท้าที่หน้าขาของ
ผม ยืนพิงสบายๆ ทำให้ผมได้กลิ่นตัวจากเค้าเต็มที่ เป็นกลิ่นเหงื่อ
ผสมโคโลญเบาๆอ่อนๆ แบบที่ผมไม่เคยได้กลิ่น เพราะในวัดห้ามใช้
เครื่องหอมปรุงแต่งอยู่แล้ว แปลกแฮะ!!! ผมกลับสงบนิ่งลง เมื่ออยู่
ใกล้ๆเค้าจริงๆแบบนี้
แต่ก็เหมือนเดิม ตอนนี้หัวใจผมเต้นโครมครามมาก จนไม่รู้ว่าเค้าจะ
ได้ยินมั้ย ผมจึงต้องรีบพูดออกไปก่อน
"ไหนล่ะ มีอะไรจะอธิบายก็ว่ามา ชั้นรอฟังอยู่"
"นายเห็นนี่มั้ย เวลามันสะท้อนแสงจันทร์นี่จะเห็นเป็นจุดของกลุ่มดาว
เรียกว่ากลุ่มดาวนายพราน ขอบเขตและพิกัดของมัน เท่ากับรอบๆวัด
นายนี่เลยตามภาพนี้"
เค้าชี้ให้ผมดูและลากนิ้วผมไปด้วย ผมก็มองตาม เป็นจริงเหมือนที่
เค้าบอก ผมเลยเถียงไม่ออก
"แล้วยังไง มันเกี่ยวอะไรกับที่นายมาขุดห้องชั้นเละเทะแบบนี้"
"ก็นี่ไง นายเห็นจุดตรงกลางที่พาดผ่านนี่มั้ย เค้าเรียกว่าเข็มขัดนาย
พราน ตำแหน่งตรงกับห้องนายพอดี"
ตอนนี้เค้าเอานิ้วผมไปจิ้มไว้ที่จุดนั้น ผมเข้าใจแล้วจึงจะดึงนิ้วขึ้นมา
แต่เค้ายังดึงเอาไว้แล้วเปลี่ยนเป็นไปจับไว้ทั้งสองข้าง
"อู๋น้อย ชั้นอยากให้นายช่วย!!!"
สายตาที่ดูอ้อนวอนจ้องมาที่หน้าผม ลมเบาๆอ่อนๆจากนอกหน้าต่าง
พัดผมด้านหน้าของเค้าปลิวจนเผยให้เห็นหน้าผากกว้าง มันช่างดูน่า
สัมผัสจริงๆ เฮ้ย!!! ผมกำลังคิดอะไรเนี่ยะ!!!
"ช่วย ช่วยอะไร แล้วทำไมชั้นต้องช่วย"
"ของที่ชั้นตามหา มันสำคัญกับชีวิตปู่นาย ถ้าชั้นหาไม่ได้ นายก็อาจ
ไม่มีตัวตนอีกต่อไปนะอู๋เสีย"
ผมมองหน้าเค้าเป็นเชิงสงสัย ทำไมคนๆนี้ถึงได้พูดจาประหลาดและ
ชอบอ้างว่ารู้จักปู่ผมตลอดเวลา
"นายพูดบ้าอะไรของนายอีกแล้ว ว่าแต่นายหาอะไรหน่ะ ถ้าตาม
แผนที่ขุดลงไปต้องเจอสินะ"
"นายต้องรับปากก่อนว่าจะช่วย ไม่ว่ายังไงก็ต้องเป็นนายที่จะช่วยได้
เท่านั้นนะๆๆๆ ได้โปรด นี่มันหมายถึงชีวิตคนเลย" เค้าพูดไปกอดผม
ไป แล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้ด้วยซ้ำ เสียงเค้าสั่นมาก เค้ากอดผม
ไว้แน่น จนผมต้องบอกออกไป
"ก็ได้!!! แต่ถ้านายได้ของแล้ว นายก็ไปซะนะ อย่ามาวุ่นวายที่นี่อีก ให้
ชั้นอยู่อย่างสงบเหมือนเดิม"
เค้าค่อยๆคลายมือที่กอดเอวผมไว้ แล้วมองขึ้นมาอีกรอบ
"นี่นายคิดว่าชั้นวุ่นวายมากสินะ นายรู้มั้ยว่าปู่นายกับชั้น เราเป็นเพื่อน
รักกันมาก ชั้นมักจะต้องคอยปกป้องเค้าเสมอ แต่แล้วชั้นก็ทำพลาด
แต่ช่างเถอะ...เอาเป็นว่าอู๋น้อยรับปากแล้วนะ เอ้า...มาลงมาสิ"
น้ำเสียงเค้าแฝงความเศร้าอยู่ในใจ ผมสัมผัสความจริงใจตรงจุดนี้ได้
ว่ามันเป็นเรื่องจริง เค้าเอาผมลงจากขอบหน้าต่าง ผมจึงเอาแผนที่หัน
หาแสงจันทร์อีกครั้ง เพื่อดูจุดต่างๆให้ชัดๆอีกที...
แต่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกถึงตัวเค้าที่มากอดผมไว้จากด้านหลัง...
"นะ...นาย ทำอะไรหน่ะ"
"อู๋น้อย...ขอชั้นอยู่แบบนี้แป๊บนึงได้มั้ย ชั้นเหนื่อย"
เค้าเอามือกอดผมแน่นขึ้นอีกเมื่อผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ไม่รู้สิ คงเป็น
เพราะผมเริ่มคุ้นเคยกับสัมผัสต่างๆของเค้าขึ้นมาบ้างและพบว่ามัน
ทำให้ผมอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด...
ผมเงียบ เค้าก็เงียบ ทุกอย่างเหมือนหยุดเวลาเอาไว้ ผมมองออกไป
ภายในวัดทุกอย่างก็สงบ มีเพียงเสียงลมเบาๆเท่านั้น...
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น