พ่อมดน้อยเฟิงเฟิง กับ ร้านเติ๋งเติงขนมหวาน ตอนที่ 3

ตอนที่ 3 แยมแอปเปิ้ล

...โกโก้ในปากผม ตอนนี้ได้ถูกปล่อยเข้าสู่ปากพ่อมดน้อยตรงหน้า สายตาบ๊องแบ๊วยังคงส่องประกายตรงหน้าผม จนผมแทบลืมตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ พอริมฝีปากล่างเค้าหลุดออกจากปากผม ผมสังเกตว่าหน้าเค้าเปลี่ยนเป็นสีชมพู เค้าเอาสองมือจับแก้ม

"เจ้าชายครับ โกโก้อร่อยมาก แต่ทำไม ใจผมเต้นแรงขึ้น แล้วรู้สึกร้อนที่หน้ามากเลย"

"หืมมม จริงเหรอ"

ผมแอบขำท่าทางตรงหน้า นี่เค้าไร้เดียงสาหรือผมกำลังโดนทดสอบอะไรกันแน่นะ ตกลงนี่คงไม่ใช่โจรบุกร้านแล้วจริงๆสินะ คงต้องยอมรับว่าท่าทางเค้าที่ถามมันน่ารักมากๆเมื่ออยู่ในชุดพ่อมดนี่

เค้าเอามือผมไปจับตรงหน้าอกและแก้มโดยไม่คิดอะไร จริงหรออออ @__@

"ไม่เชื่อลองจับดูสิครับ"

"อยากกินอีกมั้ยล่ะ"

"ไม่เอาดีกว่าครับ ผมว่ามันแปลกๆ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ทำไมตอนอยู่เทียนแลนด์ แบ่งของกินกับใครก็ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ผมว่าโกโก้นี่มันผิดสูตรรึเปล่า"

"หึหึ เอาล่ะ งั้นเราขึ้นข้างบนกันเถอะ ผมก็อยากอาบน้ำนอนแล้ว เออ...ว่าแต่พ่อมดเค้าต้องนอนกันมั้ยเฟิงเฟิง"

"นอนสิครับ แต่ไม่ต้องอาบน้ำ เรามีเวทมนตร์ในการทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนชุด แต่ชุดที่เราใส่ก็แบบนี้แหละครับ ไม่เคยมีชุดแบบอื่นเหมือนพวกมนุษย์ทั่วไป"

พ่อมดเล่าด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว ที่จริงเค้าก็ดูเป็นผู้ใหญ่มาก ถ้าเทียบกับคนทั่วไป แต่ว่าผมก็รู้สึกว่าเค้าดูเด็กน้อย ไร้เดียงสา เหมือนกับว่าในโลกของเค้าไม่มีเรื่องอะไรแบบที่มันแว๊บๆเข้ามาในหัวผมเลย..

ห้องนอนผมจริงๆก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก อยู่ชั้น 2 ของร้าน และมีห้องน้ำในตัว ผมอยู่คนเดียวจนเคย ไม่เคยคิดว่าจะต้องมีใครมาอยู่ด้วย ก็เริ่มจะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน 

"เอาล่ะเฟิงเฟิง งั้นผมไปอาบน้ำก่อน คุณก็จะเสกเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าอะไรก็ตามสบายนะ แต่ว่าจะใส่ชุดแบบนี้นอนจริงๆเหรอ"

"ทำไมพวกมนุษย์ต้องทำให้ยุ่งยากกันด้วยนะ ผมหน่ะไม่เข้าใจเลย อีกหน่อยถ้าเจ้าชายกลับไปครองเมืองเทียนแลนด์ของเรา แม่มดต้ามี่ฟื้นคืนความจำให้ เจ้าชายก็ไม่ต้องทำอะไรแบบนี้แล้วแหละ หรือว่าอยากให้ผมใช้คาถาเปลี่ยนชุดให้มั้ยครับ"

"ไม่ต้องดีกว่า ผมอยากอาบน้ำมากกว่า มันทำให้เราสดชื่นและสบายมากขึ้นหน่ะ เดี๋ยวผมมานะ ถ้าเสร็จแล้วคุณจะนอนก่อนก็ได้นะ คุณพ่อมด"

ผมไปอาบน้ำสระผม และก็ได้ยินเสียงโครมครามเล็กน้อยในห้อง พอผมออกไป ก็พบว่าในห้องถูกเปลี่ยนเป็นสีลูกกวาดสดใส และดูเหมือนทั้งห้องจะดูกว้างขึ้น เตียงก็ใหญ่ขึ้นจนนอนได้สองคนอย่างสบาย

"เจ้าชาย ชอบมั้ยครับ"

ผมกำลังเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดหัวที่เปียกและมองการเปลี่ยนแปลงตรงหน้า พ่อมดน้อยยืนอยู่หน้าตัวผมที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกมา

"นี่ชุดอะไรอ่ะครับ เจ้าชายจะนอนชุดนี้เหรอ"

"เปล่านะเฟิงเฟิง เดี๋ยวผมไปแต่งตัวก่อน"

"เจ้าชาย บอกผมก่อนสิ ว่าชอบห้องที่ผมเปลี่ยนให้มั้ย"

คุณพ่อมดพุ่งเข้ามากอดผม เอาหน้ามาซุกไซร้ที่หน้าอกเปลือยเปล่าของผม

"เฮ้ย!!! เฟิงเฟิง คุณจะทำอะไร"

ผมยกมือกางออกเพราะเค้ากอดผมแน่น นั่นไม่เท่าเอาแก้มมาถูไถร่างกายผมอีกแล้ว

"เจ้าชายตัวหอมจัง ผมชอบ"

"เดี๋ยวสิ ผมจั๊กจี้ 555 ออกไปก่อนนะ เดี๋ยวๆๆ เอ้ย เฟิงเฟิง อย่าขยับตัวแบบนี้ ผ้าผมจะหลุด เอ้ย"

พ่อมดน้อยเอาหน้าซุกไซร้ไปมา และเอามือกอดแน่นในขณะที่ผมขยับจะหนี เมื่อดิ้นกันไปมาผลก็คือ ตอนนี้ผ้าขนหนูผมหลุดลงไปกองที่พื้นครับ และพ่อมดก็ดูไม่เข้าใจที่ผมพูด

"เจ้าชาย ทำยังไงตัวถึงจะหอมแบบนี้ เฟิงเฟิงชอบ"

ตอนนี้เค้าไม่ฟังเสียงผม เอามือลูบไล้และลากลงล่างไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบจะถึงตรงนั้น

"เจ้าชายถิง ผมไม่เคยสัมผัสใครแบบนี้มาก่อน เจ้าชายเนื้อแน่นจังเลยครับ ไม่เหมือนผมเลย"

"เดี๋ยวนะ เฟิงเฟิง ไปนอนที่เตียงก่อนนะ ผมขอใส่เสื้อผ้าก่อน ตอนนี้ผมยังตอบอะไรไม่ได้"

ก่อนที่อะไรๆจะไม่ได้การ ผมรีบบอกให้เค้าออกไปก่อน...
คุณพ่อมดก็ยอมถอยไปนั่งที่เตียง ทำหน้างงๆ สงสัย ผมถึงได้หยิบผ้าขนหนูมาพันตัวลวกๆ หยิบชุดนอนมาใส่ได้ทัน แล้วมานั่งข้างเค้า ทุกอิริยาบถของผมถูกมองอย่างตั้งใจ จนผมแทบจะเป็นคนอายแทน

"เฟิงเฟิง เป็นอะไรไป ทำไมเงียบล่ะ"

"ก็เจ้าชายไม่ตอบผมสักอย่าง งั้นผมขอใส่ชุดแบบนี้บ้างได้มั้ยครับ"

"ได้สิ แต่มันอาจจะหลวมนะ เดี๋ยวผมหยิบให้ แป๊บนึง"

ผมหันกลับไปที่ตู้เสื้อผ้า รื้อค้นสักพักก็หาชุดที่เคยเก็บไว้ เหมือนเป็นชุดเก่าที่เคยใส่เมื่อหลายปีก่อนเผื่อจะทำให้ขนาดพอดี แต่พอหันกลับมาก็ได้ยินเสียงพร้อมแสงสีขาว

"ฟูเฟิง ลีมูฟด้าาาาาาาา"

"เฮ้ย!!! คุณทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า"

ร่างกายอวบขาวของพ่อมดน้อย กลายเป็นเปลือยเปล่า ตอนนี้ผมเห็นหมดแล้วครับ ใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อกี้ก็โดนจู่โจม ตอนนี้ยังมาเปลือยต่อหน้า นี่ถ้าเค้าเห็นว่าผมชอบดูหนังสืออะไรที่ลิ้นชักนั่น ผมจะทำยังไงกัน

"ก็เฟิงเฟิงจะใส่เสื้อผ้าของเจ้าชายไงครับ"


"แต่คุณก็ไปเปลี่ยนเองในห้องน้ำสิ อ่ะ นี่เสื้อผ้า"

"เฟิงเฟิงใส่ไม่เป็นอ่ะครับ ปกติเราไม่ใส่เสื้อผ้าเอง แค่เสกชุดก็มาแล้ว เจ้าชายใส่ให้หน่อยได้มั้ย"

"ห๋าาาา อะไรนะ!!!"

"ถ้าไม่งั้นเฟิงเฟิงก็ต้องนอนแบบนี้แหละครับ"

พ่อมดไร้เดียงสานี่ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กระเถิบตัวขึ้นไปนอน ที่หมอนโดยไม่แยแสว่าผมจะกำลังอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้านี่แค่ไหน เค้าหันหลังนอนตะแคงและหันก้นให้ผมแล้วทำเป็นหลับ

ผมเลยจำใจต้องก้าวขึ้นไปบนเตียง มองก้นที่โค้งสวยงามได้รูป นี่ถ้าเอามือไปลูบ เค้าจะรู้มั้ยว่าผมกำลังจะลวนลามเค้าเนี่ยะ

"งะ...งั้นผมใส่ให้นะ ลุกขึ้นก่อนสิ"

เค้าลุกขึ้นมานั่งยิ้มและมองหน้าผม...

โอ๊ยๆๆ ผมต้องกลืนน้ำลายอีกแล้ว เมื่อแก้มป่องๆนี่ยิ้มจนตาแทบจะปิด ร่างกายอวบขาวตรงหน้า มันดูหน้าสัมผัสไปทุกส่วน...อดใจไว้เหว่ยถิง สงบจิตสงบใจก่อน...

พอใส่เสื้อเสร็จติดกระดุมเรียบร้อย ทีนี้ก็เหลือกางเกง

"เอ่อ...เฟิงเฟิง ยืดขาออกก่อนได้มั้ย"

"นี่ครับ เจ้าชาย ลองจับท้องเฟิงเฟิงสิ มันไม่เป็นเนื้อแน่นๆเหมือนเจ้าชายเลย มันนิ้มนิ่ม"

พ่อมดนี่ไม่พูดพร่ำ เอามือผมไปลูบท้องเค้าอีก ผมใกล้จะบ้าแล้วครับ!!!

"เฟิงเฟิง อย่าทำแบบนี้ ที่นี่ไม่ควรทำแบบนี้"

"อ้าว!!!ทำไมล่ะ เอ๊ะ เจ้าชายผมรู้สึกใจเต้นอีกแล้ว แล้วดูสิ เจ้าชายก็เหงื่อออกด้วย ทำไมล่ะครับ"

ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่พอทักแบบนี้เริ่มทนไม่ไหวจริงๆ เลยประกบปากไปที่เค้าเพื่อให้หยุดพูดซะที ปากผมกับเค้าแทบจะประสานกันอย่างง่ายดาย ด้วยการโถมลงไปของผม ทำให้เค้านอนล้มลงไปที่เตียงอีกครั้ง...

"อื้อออ อื้ออออ เจ้าชาย"

ผมเงยหน้าขึ้นมองเค้าที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมด...

ผมสะบัดหน้าอีกสองทีและรีบเอากางเกงใส่ให้

"เฟิงเฟิง นอนเถอะ ผมขอโทษด้วย"

ผมจับเค้านอน เอาหมอนข้างใบใหญ่คั่นไว้ แล้วปิดไฟ นอนหลับตาเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านอีก

ผมไม่รู้เค้ามึนงงอะไรมั้ย แต่เสียงเงียบมาก จนกระทั่งผมเห็นแสงแว๊บอีกครั้ง...

"ไคราฟ ฟรีด้า"

หมอนข้างลอยขึ้นตกลงไปข้างเตียง พ่อมดน้อยพุ่งเข้ามากอดผมแน่น พร้อมด้วยมีแนวเหมือนลูกโป่งสีขาวรอบๆเตียง

"เฟิงเฟิง ทำอะไรหน่ะ ปล่อยก่อนเถอะ"

"ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องปกป้องเจ้าชาย นี่เป็นวงกลมแห่งความปลอดภัย และผมต้องกอดเจ้าชายไว้แบบนี้ ถ้าเราอยู่ด้วยกันแบบนี้พวกอสูรร้ายก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเราได้ครับ"

"เอ่อ...นี่คุณต้องนอนกอดผมแบบนี้ทุกคืนเลยรึเปล่า"

"ใช่ครับ เพื่อความปลอดภัย"

"ผมว่าคุณจะไม่ปลอดภัยนะเฟิงเฟิง"

"ทำไมล่ะครับ ผมชอบกอดเจ้าชายแบบนี้ ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย"

เฮ้อ!!! เค้าจะรู้มั้ยว่าตอนนี้ในหัวผม มันคิดอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด ความฟุ่งซ่านเมื่อกี้กว่าจะตัดออกได้ แล้วนี่อะไร ความพยายามเมื่อกี้แทบจะพังทลายตรงหน้า เค้าจะกอดผมทั้งคืน บ้าไปแล้ว!!!...

"เจ้าชายครับ เมื่อกี้นี้ขอโทษทำไม แล้วก็ไม่เห็นมีของกินอะไร ทำไมเจ้าชายต้องเอาปากมาแบ่งของกินกับผมด้วย"

"เอ่ออออ...โลกของพ่อมดคุณนี่ เค้าไม่จูบกันเหรอ"

"จูบ จูบคืออะไรครับ แบบเมื่อกี้มนุษย์เค้าเรียกว่าจูบเหรอ"

"อืม...ใช่"

"แล้วทำเพื่ออะไรเหรอครับ ทำไมผมรู้สึกดีจัง มันทำให้เรามีความสุขเหรอครับ ทำไมตั้งแต่เจอเจ้าชาย สิ่งที่ผมเคยเจอมามันไม่เหมือนกันเลย"

"ก็เพื่อ...เอาเป็นว่า ถ้าเฟิงเฟิงชอบก็พอแล้วแหละนะ นอนเถอะ"

สรุปคือ คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลยครับ วงกลมปลอดภัยอะไรนั่น ลอยเป็นวงสีขาวทั้งคืน ผมมองวงนั้นและมองหน้าใสๆของคนตรงหน้าอกผม มือที่วางพาดมา เค้านิ่มไปหมด พอตอนใกล้สว่างผมคงนอนต่อไม่ได้แล้ว เลยลุกขึ้นจับตัวเค้าให้พลิกนอนลงไป...

พ่อมดนี่ก็หลับขี้เซาเหมือนกันนะ แล้วบอกจะปกป้องผม กลายเป็นว่าผมปล่อยเค้านอน ลุกไปอาบน้ำแล้วเตรียมเปิดร้านจะดีกว่า...

พอเตรียมของเสร็จ ผมเลยเอาขนมปังและแยมแอปเปิ้ลที่ผมเตรียมจะกินตอนเช้าขึ้นมาบนห้องอีกรอบ...

พ่อมดน้อยตื่นและลุกขึ้นมาจ้องมองผมที่กำลังเอาแยมป้ายขนมปัง

"นี่อะไรอ่ะครับ อร่อยจัง"

เค้าเอานิ้วจิ้มลงไปที่ขวดแยมทั้งนิ้ว แล้วอมเข้าไปในปาก ดูดกินอย่างอร่อย...

"เฟิงเฟิง ใช้ช้อนสิ นี่เค้าเรียกว่าแยมแอปเปิ้ล เอาแอปเปิ้ลแดงมาทำหน่ะ ไม่เคยกินล่ะสิ ผมทำมาให้เป็นอาหารเช้า ลองดูนะ"

"นี่แหน่ะ!!!"

"เอ้ย เฟิงเฟิง คุณนี่!!!"

เค้าเอานิ้วมาป้ายแยมเป็นก้อนๆแล้วมาป้ายปากผม แก้มผม จนเลอะเทอะไปหมด

"อิอิ อร่อยๆๆ"

พ่อมดน้อยหัวเราะคิกคัก เค้าเอาปากมาดูดเลียที่หน้าผมอีก เช้านี้ของผม เริ่มวุ่นวายอีกแล้ววววว...เฮ้อ!!! 

"มานี่เลยๆ จะหนีไปไหน"

"ผิงกว๋อ เคราฟดร้าาาา"

พ่อมดน้อยหนีไปนอนบนเตียงแล้วเสกแอปเปิ้ลมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ผมมองภาพตรงหน้าแบบไม่สามารถละสายตาไปได้ ท่านอนเค้า แสงที่ส่องมากระทบตัว ปากอวบอิ่มที่กัดกินแอปเปิ้ลแดงนั่นอย่างมีความสุข มันทำให้ผมแทบทนไม่ไหว...

"ผมรู้จักแอปเปิ้ล มันอร่อยมาก เจ้าชายกินด้วยกันมั้ยครับ ผมจะแบ่งให้"

รอยยิ้มนี่ คำชวนเชิญนี้ ผมอยากกินพ่อมดมากกว่าแอปเปิ้ลแล้วนะครับ ช่วยด้วย!!!

.........................โปรดติดตามตอนต่อไป..................................