บอดี้การ์ดหน้าใส กับคุณหนูตัวร้าย... (NC17) ตอนที่ 6

เฉิน เหว่ยถิง : บอดี้การ์ดหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลา ดึงดูดใจ นิสัยเงียบขรึม บางครั้งก็ขี้เล่น ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ถูกประธานเคน เก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ 10 ขวบ ไม่รู้ชาติกำเนิดของตัวเอง จำได้เพียงชื่อตัวเองเท่านั้น

หลี่ อี้เฟิง : คุณหนูของบ้านตระกูลหลี่ เป็นลูกคนเดียวของประธานบริษัทผลิตน้ำหอมรายใหญ่ของโลก จึงถูกเรียกว่าคุณหนู นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง เพราะถูกตามใจแต่เล็ก รวมทั้งพอแม่เสียตอนอายุ 15 ปี นิสัยนี้ยิ่งเป็นมากขึ้น อยากได้อะไรก็ต้องได้ เอาเงินซื้อทุกอย่าง

ประธาน เคน : ประธานบริษัทหลี่เพอร์ฟูม ทำธุรกิจมากมาย ไม่มีเวลาให้กับลูกชายคนเดียวมากเท่าไหร่นัก เนื่องจากเมียตายจึงเสียใจมากและทุ่มเทกับงาน มีศัตรูมากมายจึงต้องจ้างบอดี้การ์ดดูแลหลายคน


อู๋ อี้ฝาน : ลูกชายของบริษัทอู๋ คู่แข่งคนสำคัญของอี้เฟิง นิสัยร่าเริงสนุกสนาน มองโลกในแง่ดีตลอดเนื่องจากครอบครัวอบอุ่นมากจนบางทีเค้าก็บ่นว่าร้อนเลยที เดียว

แม่ นมเหยียน : ผู้ดูแลความเรียบร้อยในบ้านและอาหารการกินทุกอย่างของคุณหนูอี้เฟิง และเป็นคนดูแลเหว่ยถิงมาตั้งแต่ถูกเก็บมาเลี้ยงที่บ้านตระกูลหลี่

เลขา เทียน : ผู้คอยดูแลเรื่องเกี่ยวกับในบริษัทให้กับคุณหนูหลี่อี้เฟิง และต้องคอยบอกรายละเอียดงานกับบอดี้การ์ดเฉินเหว่ยถิงด้วย เขามักจะเห็นว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแปลกๆ แต่ก็ยังไม่มั่นใจนัก

ตอนที่ 6 กลัว (I'm scared)

...เมื่อหมดงานน้ำหอมแล้วก็ถึงเวลาที่คุณท่านสั่งให้คุณหนูต้องไปอยู่บ้านตระกูลอู๋ ผมได้เล่าความจริงทุกอย่างเกี่ยวกับความลับที่ผมตามสืบอยู่ให้คุณหนูฟังทั้งหมด คุณหนูพูดกับผมตอนพวกเรากำลังไปยังคฤหาสถ์สกุลอู๋ว่า

"พี่ถิง สัญญากับผมนะ ว่าระหว่างที่อยู่บ้านนั้น พี่จะไม่ไปยุ่งกับมัน"

"คุณหนูครับ แล้วเรื่องที่ผมตามสืบอยู่ล่ะ"

"ถ้าพี่รู้อะไรต้องมาบอกผมก่อน ถ้ามันนัดไปคุยพี่ก็ต้องให้ผมไปด้วย เข้าใจมั้ย"

"งั้นก็ได้ครับคุณหนู"

...ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าบ้านสกุลอู๋ ผมก็รู้สึกได้ว่าปัญหาและเรื่องวุ่นวายต่างๆคงตามมาแน่นอน ซึ่งก็เป็นจริงตามที่คิดตั้งแต่แรกที่สองคนนี้เจอหน้ากัน

"ป๊ะป๋า ดูสิว่าใครมา ฮึๆๆ"

คุณชายอู๋ทักทายก่อนพร้อมรอยยิ้มที่ผมว่า สำหรับผม มันทำให้ผมหวั่นใจมากกว่าจะยินดี...

"อ้าว มากันแล้ว มาๆๆ มานั่งลงกินข้าวด้วยกัน ลุงคุยกะพ่อเราแล้วนะ ไม่มีปัญหาอะไร ถ้าเราสองบริษัทจะร่วมหุ้นกัน"

คุณหนูเงียบไม่ตอบอะไรกับประธานอู๋ ทุกคนนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ตรงกลาง

"คุณลุงจะให้ผมอยู่ที่นี่สักกี่วันครับ พอดีป๊าก็ไม่ได้บอกผมด้วย ว่าผมต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน"

"ก็อยู่จนกว่าหลานจะพอใจนั่นแหละ"

ประธานอู๋ตอบแบบไม่เปิดช่องให้คุณหนูได้พูดต่อเลย ทั้งโต๊ะเงียบ ไม่มีการสนทนาใดๆอีก ผมสังเกตเห็นคุณนายอู๋ลอบมองผมอยู่บ่อยครั้งเหมือนมีเรื่องจะคุย จนกระทั่งตอนท้าย...

"ลุงให้แม่บ้านจัดห้องไว้ให้แล้วนะ ห้องหลานก็อยู่ข้างๆห้องอี้ฝานนั่นแหละ ส่วนบอดี้การ์ดหลาน ลุงให้อยู่ห้องข้างล่างนะ ที่บ้านไม่มีอันตรายที่ไหน คงไม่ต้องให้บอดี้การ์ดขึ้นไปวุ่นวายข้างบนหรอกมั้ง"

ประธานอู๋จัดแจงเสร็จสรรพ แต่คุณหนูไม่ยอมจึงบอกออกไป

"เห็นจะไม่ได้หรอกครับคุณลุง ผมกับพี่ถิง เราต้องอยู่ห้องเดียวกัน ผมจะไม่ยอมให้พี่ถิงไปนอนที่อื่นแน่ๆ"

"อะไรกัน หลานเห็นว่าบ้านลุงนี่มันอันตรายขนาดนั้นเชียวรึ"

"โธ่!!! ป๋า คนมันขี้ขลาด ไม่กล้านอนคนเดียว เด็กน้อยแบบนี้ เค้าก็ต้องกลัวผีเป็นธรรมดา 555"

"นายอี้ฝาน มันจะมากไปแล้วนะ"

"เอาล่ะๆ ลุงรับประกันเลย ที่นี่ปลอดภัย ไม่มีอันตรายอะไรหรอก อีกอย่าง ลุงไม่อยากให้ใครอื่นขึ้นไปยุ่งวุ่นวายข้างบน"

"ก็ได้ครับ แต่เอาเป็นว่า ช่วงกลางวันที่ผมไปทำงานและช่วยงานลุงที่บริษัท พี่ถิงต้องอยู่กับผมนะครับ"

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณหนูถึงได้ยอมง่ายนัก คงเป็นเพราะคำดูถูกของคุณชายอู๋ล่ะมั้งที่ทำให้คุณหนูไม่อยากโดนสบประมาท 

"คุณท่านครับ เดี๋ยวผมขอขึ้นไปดูแลความเรียบร้อยในห้องคุณหนูสักครู่ แล้วจะลงมานอนห้องข้างล่างนะครับ เพราะที่บ้านผมก็ทำหน้าที่นี้ตลอด"

"งั้นก็ได้ เดี๋ยวให้แม่บ้านขึ้นไปด้วยแล้วกัน"

ผมขึ้นไปข้างบนเพื่อตรวจดูทุกอย่าง ก็ไม่น่าจะมีอะไร ห้องด้านในก็สะอาดเรียบร้อยดี แม่บ้านก็มาทำความสะอาดด้วยอีกรอบ จนคุณหนูเข้ามาในห้องและบอกแม่บ้านให้ออกไปก่อน...

คุณหนูพุ่งตัวเข้ามากอดผมไว้แน่น...

"พี่ถิง จำที่สัญญากับผมได้นะ พี่อย่ายุ่งกับมันเด็ดขาด ที่ผมยอมให้พี่ไปนอนข้างล่างเพราะไม่อยากให้ใครมาว่าเอาได้ ว่าผมไม่เอาไหน เป็นเด็กไม่รู้จักโต แต่พี่ก็น่าจะรู้ว่าทำไมผมต้องหวงพี่"

"คุณหนู พี่ถิงของคุณหนูไม่มีวันทรยศคุณหนูอยู่แล้วครับ"

ผมจับคางคุณหนูขึ้น และกำลังจะก้มลงจูบ ก็มีเสียงไขประตูเปิดเข้ามา

"นี่!!! ยัยคุณหนูตัวร้าย หยุดอ้อนคนอื่นได้แล้ว"

ผมตกใจมาก นั่นมันเสียงคุณชายอู๋นี่นา...ผมเลยแยกออกจากคุณหนู

"แหมๆ นี่ถ้าไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน ผมคงไม่รู้เลยนะ ว่าคุณหนูร่างอวบนี่ ออดอ้อนพี่แค่ไหน"

"นายอู๋อี้ฝาน ใครใช้ให้นายเข้ามาในห้องชั้น"

"555 ไหนห้องนาย ที่นี่บ้านชั้น นายลืมไปแล้วเหรอ ห้องทุกห้องก็คือห้องของชั้น ชั้นมีกุญแจทุกห้องนั่นแหละ"

"เอ่อ...คุณชายอู๋ครับ พวกเราเหนื่อยกันมามากแล้ว แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะครับ"

"อ้อ...พี่หน่ะครับ แยกได้ พอดีแม่อยากคุยกับพี่ เชิญที่ห้องหนังสือลงไปแล้วเลี้ยวขวานะครับ"

"ไม่!!! พี่ถิง พี่ห้ามไปนะ"

คุณหนูมาคว้าแขนผมไว้...

"คุณหนูครับ ไม่มีอะไรหรอก คุณนายอู๋เคยคุยกับผมบ่อยๆ คุณหนูก็พักผ่อนดีกว่า ไปครับคุณชายอู๋"

 พอผมลงไปจากห้องคุณหนู ก็ลงมาพบคุณนายอู๋ที่ห้องหนังสือ พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ คุณนายก็น้ำตาคลอหน้า เข้ามากอดผมอีกคน...นี่เป็นอะไรกันไปหมดนะ

"ลูกๆ ลูกแม่จริงๆด้วย ฮือๆๆๆๆ"

"เดี๋ยวครับ คุณนาย นี่มันอะไรกันครับ"

"ในที่สุด ก็เป็นแบบนั้น ที่ผ่านมา แม่ขอโทษนะลูก"

ผมคุยกับคุณนายอู๋จนเข้าใจ ที่จริงแล้ว ก่อนจะเกิดเรื่องผมถูกให้อยู่กับพ่อ และประธานอู๋ไม่รู้ว่าคุณนายมีผมอยู่ก่อนแล้ว เรื่องราวซับซ้อนมากมาย ที่สุดท้าย ประธานอู๋มารู้ทีหลัง จึงให้คนไปจัดการและทำให้ผมไปนอนอยู่ข้างถังขยะนั่นในที่สุด คุณนายอู๋เล่าเรื่องราวทุกอย่างเพราะเธอไปสืบมาหลังจากเห็นแผลเป็นที่หน้าผากผมและก็เพื่อให้มั่นใจจึงวางแผนให้คุณหนูมาอยู่ที่นี่ เพื่อที่เธอจะได้คุยกับผม

"อย่าโกรธใครเลยนะจ๊ะ ทุกอย่างเพราะแม่ไม่ดีเอง ตอนนั้นแม่อยากให้ตัวเองสบาย เลยต้องทำแบบนี้"

"ผมงงไปหมดแล้วครับ แต่เดี๋ยวก่อนนะครับ คุณชายอู๋ไปไหนแล้ว"

ผมมองไปมองมา ก็ไม่เห็น ไม่สิ!!!เหมือนเค้าจะรู้ทุกอย่างอยู่ก่อนแล้วมากกว่า...

"ลูกอู๋คงขึ้นไปนอนแล้วมั้ง ที่ผ่านมา เค้าก็ช่วยแม่คิดนะ รวมถึงแผนการณ์ให้ลูกมาอยู่ที่นี่ด้วย"

"จริงเหรอครับ ทำไมคุณชายอู๋ถึงคิดว่าจะให้ผมมาอยู่ที่นี่"

"เค้าบอกว่าแม่ว่า ถ้าเอาคุณหนูอี้เฟิงมาอยู่บ้านเรา ลูกก็จะมาเอง"

ผมรู้สึกติดใจอะไรบางอย่างกับคำพูดนี้ แต่ก็ยังอยากรู้เรื่องของตัวเองมากกว่า...โดยที่ผมไม่รู้เลยว่า ข้างบนนั้น ที่ห้องของคุณหนู ตอนนี้กำลังเกิดเรื่องใหญ่มาก จนได้ยินเสียงดังโครมครามลงมาข้างล่าง

เพล้ง!!!! โครม!!!

ผมวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว พยายามเปิดประตูก็เปิดไม่ออก...

"คุณหนูครับ คุณหนู เป็นอะไรรึเปล่า ไอ้ประตูบ้านี่!!!"

ผมกระแทกประตูเท่าไหร่ก็ไม่เปิด และหมุนลูกบิดเท่าไหร่ก็ไม่ออก สุดท้ายผมต้องถีบประตูนั่นอย่างแรง!!!

พอผมเข้าไปถึงสภาพที่เห็นคือ คุณหนูเสื้อผ้าหลุดลุ่ย กางเกงถูกถอดออก แต่ที่ผมไม่อยากเชื่อสายตาเลยคือ คุณชายอู๋ที่คร่อมอยู่บนตัวคุณหนู สภาพก็ไม่ต่างกัน แต่คุณหนูถูกผ้ามัดที่ปากไว้ ผมเลยเข้าไปดึงคุณชายอู๋ออกมาแล้วต่อยเข้าไปเต็มแรง...

พร้อมแก้มัดที่ปากคุณหนูออก...คุณหนูกอดผมไว้

"พี่ถิง ช่วยด้วย ไอ้บ้านี่ ไอ้บ้าอี้ฝาน มัน...มัน!!!"

เนื้อตัวคุณหนูมีแต่รอยช้ำ ผมหันไปมองคุณชายอู๋ที่กำลังลุกขึ้นมา และถุยเลือดในปากทิ้งจากหมัดที่ผมต่อยไปเต็มแรง

"อ้าว!!! คุยธุระกับแม่เสร็จแล้วเหรอครับพี่ชาย ทำไมเร็วจังล่ะ"

ผมกอดคุณหนูไว้แน่น...

"คุณชายจะบ้าเหรอไง ทำไมทำแบบนี้"

"พี่ถิงไม่รู้เหรอว่า ผมอยากได้เค้ามากแค่ไหน ผมเฝ้ามองเค้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่คนที่เค้ามอง ทำไมมีแต่พี่"

"คุณชายชอบคุณหนูเหรอครับ!!!"

"ใช่!!! แล้วยังไงล่ะผมไม่เคยคิดเลยว่าคนชั้นต่ำแบบพี่ เป็นแค่บอร์ดี้การ์ดจะมาเอาตัวเค้าไป ทั้งๆที่ผมพยายามจะให้เค้าสนใจผมมานานแค่ไหน พี่ไม่รู้หรอก"

"ถ้างั้นก็บอกคุณหนูดีๆสิครับ ไม่เห็นต้องทำกันแบบนี้"

คุณหนูสลบไปแล้ว ผมคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ผมจึงอุ้มคุณหนูไว้ กำลังจะออกจากห้อง

"พี่ถิงจะเอาอี้เฟิงไปไหน"

"คุณชายไม่จำเป็นต้องรู้ ผมมีหน้าที่ปกป้องคุณหนู ผมไม่ฆ่าคุณชายเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผมเพิ่งได้ทราบ แต่ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ผมจะไม่ปล่อยคุณชายไว้แน่"

ผมพาคุณหนูทิ้งทุกอย่างออกมาจากบ้านใหญ่โตหลังนั้น ถึงวันนี้ผมจะเจอแม่ผมแล้ว และเรื่องราวทุกอย่างกำลังจะกระจ่าง แต่ในเมื่อคุณหนูเป็นแบบนี้ผมก็ไม่สามารถปล่อยให้คุณหนูอยู่ที่นี่ได้อีก...

จะพากลับบ้านหลี่ตอนนี้ก็คงไม่ได้ ผมจึงตัดสินใจไปเปิดโรงแรมที่นอกเมืองอยู่คืนนี้ก่อน...

จนกระทั่งเช้าผมนั่งเฝ้าคุณหนูจนหลับไป มีไออุ่นบางอย่างมาปะทะแก้มผม

"หืมม อื้มมม"

กลิ่นหอมที่ผมคุ้นเคยลอยมาปะทะจมูก ผมลืมตาเงยหน้ามอง ก็เห็นคุณหนูเพิ่งหอมแก้มผมไป

"คุณหนูฟื้นแล้ว!!! เป็นไงบ้างครับ"

"อื้ม พี่ถิง ผมปวดไปหมดทั้งตัวเลยล่ะ ไอ้บ้าอี้ฝานนี่ก็แรงเยอะมาก ผมสู้นะ มันก็มาต่อยผมจนจุกไปหมด พร่ำบอกว่ารักผมๆ จะบ้ารึเปล่า"

"แต่คุณชายอู๋รักคุณหนูจริงๆนะครับ เค้าบอกผมเมื่อคืน"

"พี่ถิงก็เชื่อมันเหรอ มันทำกับผมขนาดนี้ พี่ยังไปเชื่อมันอีก"

คุณหนูเดินไปที่ริมระเบียงห้องพัก มองออกไปนอกหน้าต่าง...ผมรู้ว่าคุณหนูอ่อนแอและต้องการความอบอุ่นอย่างมาก ผมจึงเข้าไปกอดเค้าจากด้านหลัง

"คุณหนู เจ็บมากมั้ย ไม่เป็นไรนะ พี่ถิงอยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ข้างๆคุณหนูไม่เคยไปไหน เห็นมั้ยครับ"

"พี่ถิง ผมไม่อยากกลับไปเลย เราไปหาที่อยู่ใหม่กันเถอะนะ ผมกลัวแล้ว กลัวทุกอย่าง กลัวทุกคน"

ผมเลยตัดสินใจพาคุณหนูไปหลบที่บ้านพักของคนๆนึงที่ผมคิดออกเพราะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี...

"เลขาเทียน!!!"

"ใช่ครับคุณหนู ไม่ต้องห่วงนะครับ ไม่มีใครทราบว่าผมมีบ้านพักที่นี่ รับรองความปลอดภัยได้ คุณหนูอยู่ที่นี่ตามสบายเลยครับ อ้อ!!! นี่ครับ พี่เหว่ยถิง กุญแจบ้าน เดี๋ยวผมต้องกลับไปที่ออฟฟิศก่อน เรื่องคุณหนูหายออกจากบ้านตระกูลอู๋ตอนนี้คุณท่านทราบแล้ว และโกรธมาก แถมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ดูเหมือนสองตระกูลจะมีปัญหากันแล้วล่ะครับ...ท่านประธานก็กลัวนักข่าวจะรู้ด้วย เลยปิดข่าวกันใหญ่ ก็กลัวหุ้นตกกันทั้งคู่แหละครับ เอาเป็นว่ามีอะไรผมจะแจ้งมาอีกทีแล้วกันนะครับ พักกันให้สบายนะครับ"

"ขอบคุณมากนะเลขาเทียน คุณนี่พึ่งได้จริงๆ"

พอผมเดินออกไปส่งเลขาเทียนหน้าบ้าน เค้าหันมากระซิบกระซาบกับผม

"ผมว่าแล้ว ว่าพี่กับคุณหนูต้องมีอะไรกันแน่ๆ ชอบส่งสายตาแปลกๆ 555 ดูแลคุณหนูของผมด้วยนะ"

ผมตบบ่าเค้าไปทีนึงแล้วยิ้มให้ หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรตามมาในเร็วๆนี้ก็แล้วกัน

พอผมเดินเข้าไปในบ้าน ก็เห็นคุณหนูหลับไปบนโซฟา คงจะเหนื่อยและเพลียไม่หายสินะ...

ผมเดินเข้าไปจูบที่แก้มเบาๆ และก็อดไม่ได้เมื่อเห็นปากอวบอิ่มนั่นยิ้ม..จึงกดจูบลงไป อีกฝ่ายไม่รอช้า จูบตอบทันทีและเอาลิ้นเข้ามากวนในปากผมเล่น จนผมต้องถอนปากออก...

"เอ้า!!! คุณหนู ไม่หลับเหรอครับ"

"พี่ถิงอยากให้ผมหลับเหรอ???"

"คุณหนู!!!"

"พี่ถิงกอดผมหน่อยสิ"

ผมยกคุณหนูตัวลอย แล้วอุ้มไว้ คุณหนูเอามือกอดคอผม

"ในเมื่อไม่หลับ ก็ไม่ใช่แค่กอดแล้วล่ะครับ ฮึๆ"

ผมไม่รอช้า เปิดประตูห้องนอนที่ยังมืดสนิท วางคุณหนูลงบนเตียงใหญ่...

"เลขาเทียนบอกให้ผมดูแลคุณหนู"

"พี่ถิงก็กอดผมสิ จูบผมสิ ผมอยากให้พี่มาลบรอยที่นายอู๋อี้ฝานนั่นทำไว้"

ผมจึงถอดเสื้อตัวเองออกและคุณหนูก็ช่วยถอดสิ่งพันธนาการของเราทั้งสองออกอย่างรวดเร็ว จนร่างกายเปลือยเปล่าทั้งคู่ ร่องรอยเก่าๆ เมื่อวันก่อน ยังมีอยู่เป็นจ้ำๆ

ผมจูบตรงหน้าอก หน้าท้องที่เห็นยังมีรอยช้ำอยู่...

"อ่ะ...โอ๊ย!!!"

ผมตกใจเงยหน้าขึ้น...

"คุณหนูเจ็บเหรอครับ"

"อื้ม นิดหน่อย ไม่เป็นไร พี่ถิงจะทำให้ผมหายกลัวทุกอย่าง มีพี่อยู่ผมไม่เคยกลัวอะไร"

"ครับ พี่ถิงคนนี้จะปกป้องคุณหนูเอง"

ผมยังคงใช้ปากลูบไล้ทุกส่วนในร่างกายของคนตรงหน้า ที่นอนกัดริมฝีปากแน่น เพราะยังมีบางส่วนที่เจ็บอยู่บ้าง...

แต่เมื่อร่างกายเค้าถูกกระตุ้นและสอดใส่ส่วนของผมเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้คุณหนูไม่ร้องแต่ดึงผมไปกอดไว้ ผมจึงใส่เข้าไปได้แรงขึ้นๆ

"อ๊าาาส์ อ๊าาาส์ พี่ถิง"

สองร่างกอดก่ายกันไปมา เหมือนคุณหนูอยากจะลืมความรุนแรงทุกอย่าง ด้วยความรุนแรงแบบที่มากกว่า คุณหนูนั่งคร่อมบนตัวผม และจับส่วนนั้นของผมใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังนั้นด้วยมือของตัวเอง และเริ่มโยกเป็นจังหวะที่แรงขึ้นตามความต้องการของตัว...

ผมนอนพร้อมมีเหงื่อแตกเต็มหน้าและตัวไปหมด แต่ยังเอามือเคล้าคลึงส่วนกลมกลึงที่หน้าอกนั่นเพื่อสอดรับกับแรงกระแทกที่คุณหนูใส่ลงมา

"อึ้บส์ อ๊าาาส์"

คุณหนูยังแอ่นตัวและเงยหน้าขึ้นเพื่อกระแทกไม่หยุด เหมือนไม่หมดความต้องการ...

ผมบีบแขนสองข้างคุณหนูแน่น และปลดปล่อยทุกอย่างออกมาหมด ภาพตรงหน้ามันช่างยั่วยวนใจจนผมต้องยอมจริงๆ ผมไม่รู้จะขอบคุณเหตุกาณ์ของคุณชายอู๋ดี หรือว่าจะขอบคุณคุณหนูดี ที่รักผมขนาดนี้...

สุดท้ายคุณหนูก็หลับอยู่ในอ้อมแขนผมเหมือนเคย ผมกอดกระชับร่างกายอวบแน่นเต็มวงแขน คุณหนูเอาหน้าซุกเข้ามาอีกเหมือนกระหายความอบอุ่นจากผม เค้าลืมตาแล้วเอามือลูบหน้าอกผมเล่น...

"ผมอยากให้มีแค่เราสองคนแบบนี้ ผมกลัวว่าวันเวลาแบบนี้จะหายไปอีก ผมมีความสุขมาก เราอย่ากลับไปเลยได้มั้ยพี่ถิง"

ผมไม่รู้จะตอบยังไง ผมจูบหน้าผากคุณหนูไปทีนึง กอดเค้าไว้ เพื่อให้คุณหนูได้พักผ่อน ผมจะต้องดูแลคนๆนี้ไปตลอดชีวิตให้ได้ ผมสัญญา...

............................จบแบบนี้ได้มั้ยนะ..........................อิอิ