บทที่ 1 WL
"อี้เฟิง รับไป นี่เป็นจดหมายจากคุณเหว่ยถิง ผู้ปกครองของเธอ"
อาจารย์เรียกผมเข้าไปพบเพื่อรับจดหมายเหมือนเคย
"ขอบคุณครับอ. ว่าแต่เมื่อไหร่ผมจะได้พบเค้า ผู้มีพระคุณของผม"
ผมถามเหมือนทุกครั้งที่มารับจดหมาย
"ใกล้แล้วล่ะ ก็อีกไม่กี่เดือน เธอก็เรียนจบแล้ว คุณเหว่ยถิงสั่งชั้นไว้ว่า เมื่อเธอเรียนจบ เค้าจะรับเธอเข้าทำงานด้วย ให้สมกับที่ส่งเสียเธอเรียนมา"
อาจารย์บอกผมวันนี้ ผมไม่รู้มาก่อนว่าผู้มีพระคุณ หรือที่ผมคิดในใจว่าเค้าเป็นเหมือนพ่อผม จะรับผมไปทำงานด้วย
"รับผมไปทำงาน ผมจบด้านพฤกษศาสตร์ คุณเหว่ยถิงเค้าจะรับผมไปทำอะไรหน่ะครับ"
"ชั้นก็คงตอบเธอไม่ได้ เอาเป็นว่า รับจดหมายนี่ไป แล้วก็รอไปก่อนแล้วกัน เมื่อถึงวันที่เธอเรียนจบ เธอคงรู้คำตอบเอง"
ผมรับจดหมายจากอ.มา เมื่อมาถึงหอพัก ผมก็นั่งลงที่เตียง แล้วอ่านจดหมายอย่างตั้งใจ ถึงแม้โลกทุกวันนี้จะเปลี่ยนไปขนาดไหน แต่เค้า...ผู้มีพระคุณของผม ก็ยังคงเขียนจดหมายด้วยลายมือธรรมดา มาหาผมเป็นประจำทุกเดือน เดือนละฉบับ...
"ถึงอี้เฟิงที่รัก...
..........ชั้นรู้ว่า อีกไม่นานเธอก็จะเรียนจบแล้ว ชั้นไม่เคยหวังอะไรมากไปกว่าได้เห็นเด็กคนนึง เติบโตและมีงานทำ ตอนที่ชั้นส่งเสียเธอให้เรียนตั้งแต่ชั้นมัธยมนั้น ชั้นก็ไม่คิดว่า มันจะมาถึงวันนี้เลยจริงๆ
แต่ยังไง ชั้นก็หวังว่า วันที่เราเจอกัน เธอจะพร้อมสำหรับชั้น และทำงานกับชั้นจริงๆ อย่างที่ชั้นบอกเธอมาตลอด ชั้นไม่ใช่คนที่อยู่กับใครได้ง่ายๆ เธอคงจะต้องปรับตัวเมื่อเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านกับชั้นด้วย...
แล้วเจอกัน....
เฉินเหว่ยถิง"
เมื่ออ่านจนจบ จากที่ผมนอนกลิ้งลงไปที่เตียง ผมก็สะดุ้งตัวขึ้นมาทันที...อะไรนะ!!! ไปอยู่บ้าน ไปทำงานด้วย นี่ตกลงเค้าไม่ถามผมสักคำเลยเหรอ ว่าผมอยากไปหรือเปล่า
ผมเทิดทูนและรู้สึกรักเค้ามาตลอด เค้าเป็นเหมือนผู้มีพระคุณ ให้ชีวิต ให้อนาคต ทำให้ผมได้เรียนในสิ่งที่รัก ผมรักต้นไม้ ธรรมชาติ ผมถึงได้เลือกเรียนพฤกษศาสตร์ แล้วนี่เค้าจะให้ผมไปทำอะไรกันนะ...
ผมจึงลุกขึ้นไปหยิบปากกาและกระดาษจดหมายสีน้ำตาลที่ผมชอบ มีกลิ่นหอมนิดๆ ทุกฉบับที่ผมตอบไป ผมจะต้องใช้กระดาษนี้เสมอ คุณเหว่ยถิงก็บอกว่าชอบ ผมเลยใช้มันเรื่อยมา...ผมนั่งลงเขียนที่โต๊ะอ่านหนังสือ เอาปากกาหมุนเล่นไปเรื่อย คราวนี้ผมจะตอบเค้าว่าไงดีน้า
"ถึงคุณเหว่ยถิงที่เคารพ
...........ผมไม่ทราบมาก่อนเลยว่า คุณจะรับผมไปอยู่และทำงานด้วย ผมเกรงว่าจะทำให้คุณไม่พอใจซะมากกว่า แต่ยังไงก็ตาม ผมก็ขอบคุณที่คุณให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับผม เอาเป็นว่า เด็กที่เรียนจบพฤกษศาสตร์มา ถ้าสามารถทำประโยชน์ให้คุณได้ ผมก็ยินดี แต่ว่าผมขออนุญาตไปลองสมัครงานที่อื่นก่อนได้มั้ยครับ เพราะผมไม่อยากรบกวนคุณอีก ผมเกรงใจจริงๆครับ...
สุดท้ายนี้หวังว่าคุณคงสบายดี และมีความสุขกับทุกๆวัน ผมหวังว่าผมจะได้พบคุณเร็วๆนี้
ด้วยรัก...
หลี่อี้เฟิง"
ผมคิดทุกครั้งที่เขียนจดหมายเสร็จ เวลาผมมองข้อความ ผมรู้สึกทั้งตื่นเต้น ทั้งคิดถึงและมีความสุขอย่างประหลาด บางครั้งผมรู้สึกว่าความรู้สึกที่ผมมีให้เค้ามันไม่ธรรมดา มันพิเศษมากจริงๆ แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเรียกว่าอะไร...
........หลายวันผ่านไป ผมยื่นใบสมัครไปหลายๆที่ แปลกมากๆ ไม่มีที่ไหนตอบรับผมสักที่เลย ผมไม่เข้าใจ คุณสมบัติขนาดเกียรตินิยม จนอ.แทบจะขอให้ผมอยู่เป็นอ.ที่นี่ แต่ไม่มีที่ไหนรับผมเข้าไปทำงาน...
ผมเดินไปหาอ.ที่ห้องอีกครั้ง เพราะครบหนึ่งเดือนที่ต้องมารับจดหมายจากคุณเหว่ยถิง ผมเห็นแขกคนหนึ่งนั่งที่โต๊ะ แผ่นหลังกว้าง แต่งตัวดูดี น้ำเสียงทุ้มนุ่มสิ่งที่ผมได้ยินออกมาจากห้องทำให้ผมใจเต้นแรง...
"ผมอยากให้เค้าไปทำงานด้วยครับ ผมต้องการแบบนั้น อ.ควรเข้าใจเพราะผมเป็นผู้ปกครองเค้า ถึงแม้ว่าเค้าจะตัดสินใจได้เองแล้วตามกฏหมาย แต่ผมก็อยากให้เค้าทำตามที่ผมบอกจะดีกว่า"
ผมไปยืนอยู่หน้าประตูกระจก อ.เห็นผมก็ทำหน้าตกใจ และทำมือให้ผมเดินออกไปก่อน ผมจึงหันหลังเดินออกไป แต่เสียงที่ผมได้ยิน คำพูดนั้น ผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องของผมหรือเปล่า...เค้าจะใช่คุณเหว่ยถิงของผมมั้ย...
ผมไปยืนรอที่ทางออกลงบันได แล้วพอผมเห็นเค้าเดินออกมา ผมยังเห็นหน้าไม่ชัด แต่เค้าก็เลี้ยวไปกดลิฟท์แทน...ฮ่วย 2 ชั้นยังจะลงลิฟท์อีก ผมรีบวิ่งไปที่ลิฟท์ แต่ประตูลิฟท์ก็ปิดลงพร้อมกับใบหน้าคมเข้ม ผมจึงลงไปดักหน้าลิฟท์ชั้นล่าง พอประตูเปิดออก...
เค้าเดินผ่านผมไปเหมือนเป็นอากาศ เค้าจะใช่คุณเหว่ยถิงมั้ย ผมก็ไม่รู้ แต่เป็นจังหวะที่มีของบางอย่างตกจากมือเค้าลงมาที่พื้น ผมจึงก้มลงไปเก็บ เป็นผ้าเช็ดหน้าสีน้ำตาลสะอาด ผมจึงบอกเค้า...
"คุณครับ รอสักครู่ครับ คุณทำผ้าเช็ดหน้าตก"
สายตาคมกริบหันมามองหน้าผม ไม่พูดอะไร แล้วเดินต่อไป
"อ้าว คุณครับ นี่ของคุณนะครับ"
เค้าหันมามอง แล้วบอกว่า
"นี่ไม่ใช่ของชั้น"
ผมก้มลงมองผ้าเช็ดหน้าอยู่นาน เพราะเห็นตัวหนังสือบางอย่าง แล้วก็นึกขึ้นได้ พอเงยหน้าขึ้นมา ก็ไม่เห็นเค้าอยู่แถวนั้นแล้ว...
...ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ผมปักตัวหนังสือเองกับมือ มันนานมากจนผมเกือบลืมไปแล้ว...
"WL"
ผมใช้ด้ายสีแดงปักตัวอักษรสองตัวนี้ W แทนชื่อเค้า วิลเลี่ยม และ Lแทนชื่อผม คือหลี่อี้เฟิง แต่จริงๆความหมายที่ผมคิดคือ With Love ด้วยรักจากใจผมครับ...
..................โปรดติดตามตอนต่อไป.........................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น