ผมเดินออกมาจากเค้าอีกเป็นครั้งที่สอง เค้าไม่รู้หรอกว่า ผมเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่ต้องปล่อยให้เค้าอยู่ลำพังแบบนั้น แต่ก็เพื่ออนาคตของเค้า ตอนนี้อี้เฟิงของผม กลายเป็นหมอคนเก่งไปแล้ว เค้ามีอนาคตที่สดใส แต่ว่าผมแทบไม่มีอะไรที่จะเทียบเค้าได้เลย
พอคิดย้อนไปตอนนั้น ผมเป็นเด็กที่ไม่มีเพื่อนมากนัก แถมมีศัตรูมากกว่าด้วยซ้ำ มีแต่เค้าที่หวังดีกับผมอย่างจริงใจ ทุกครั้งที่ผมกอดเค้า จูบเค้า ผมรู้สึกได้ว่าเค้าคนนี้รักผมจริงๆ ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขมาก ผมคิดว่าผมคงอยู่กับเค้าคอยดูแลเค้าได้ แต่ไม่หรอก เป็นเค้าต่างหาก เจ้าแมวเหมียวที่คอยดูแลผม...
ห้องพยาบาลที่โรงเรียน กลายเป็นเหมือนที่นัดพบยามเย็นของเราสองคน เค้าจะมาติวหนังสือให้ผม แต่ผมก็ไม่ค่อยจะอยากอ่านหรอกครับ จนเค้าเริ่มจะดุผมแล้ว แต่ผมไม่ได้กลัวหรอกนะ ดุมากๆ ก็จับจูบซะเลย 555
............................................................................................................
"พี่ถิง ตรงนี้นะ มันต้องใส่วงเล็บไว้ พี่ก็ไม่ต้องเข้าใจความหมายทั้งหมด แล้วก็อ่านแบบข้ามๆ ก็จะรู้ว่าประโยคนี้คืออะไร ก็ตอบข้อสอบได้แล้วล่ะ พี่ถิง!!! พี่อย่าหลับสิ"
"แมวน้อย พี่ไม่ไหวแล้ว ก็มันง่วงนี่นา"
"ไม่ได้นะ พรุ่งนี้พี่ต้องสอบภาษาอังกฤษหมดนี่ ถ้าพี่ไม่เรียนรู้เทคนิคแล้วจะทำทันได้ยังไง"
"ช่างเถอะ งึมๆๆ พี่กาไปมั่วๆนั่นแหละ"
เค้ากับผมก็เหมือนตัวติดกันไปแล้ว ใครๆในโรงเรียนก็เริ่มจะซุบซิบนินทาว่าอี้เฟิงมาเป็นเด็กผม แต่ผมไม่แคร์ ไม่สนใจหรอก ผมรู้แค่ว่า ผมมีความสุขเวลามีเค้าก็พอแล้ว แต่ผมคิดผิดถนัด...
"พี่ถิง ทำไมปากพี่เป็นแบบนี้ล่ะ ใครต่อยพี่มาอีก"
เสียงคนข้างๆที่เป็นห่วงผมเสมอ เริ่มจะดังขึ้นอีกครั้งเย็นนี้
"เบาๆสิแมวเหมียว เดี๋ยวใครมาได้ยิน ก็รู้ว่าเรามาแอบอยู่ในห้องพยาบาลนี่ โอ๊ยๆๆ ไอ้บ้านี่หมัดหนักไม่ใช่เล่น"
"ทำไมพี่ถึงไปมีเรื่องกับเขาล่ะ"
"ก็มันปากไม่ดี ช่างเถอะ โอ๊ยๆๆ ไหนว่าที่คุณหมอของพี่ถิง ดูแลคนเจ็บหน่อยสิ"
"ทำไมพี่ถึงไปมีเรื่องกับเขาล่ะ"
"ก็มันปากไม่ดี ช่างเถอะ โอ๊ยๆๆ ไหนว่าที่คุณหมอของพี่ถิง ดูแลคนเจ็บหน่อยสิ"
"มา ผมทายาให้นะ"
นิ้วเล็กๆแตะมาที่มุมปาก ผมยังไม่วายดึงเค้ามาอยู่ในอ้อมกอด แต่เค้าก็ยังเอามือทายาต่อไป
"พี่ถิง อย่าขยับสิครับ!??"
"พี่ไม่อยากได้ยาแบบนี้"
ผมประกบปากลงไปที่ปากเค้าเบาๆ
"โอ๊ะ...โอ๊ย!!! เจ็บ ซี้ดดดดดดด"
"ฮึ สมน้ำหน้า เจ็บตัวขนาดนี้ยังจะซ่าส์อีกนะ"
"ก็อยากได้ยาจากหมอนี่นา"
"งั้นเอาแบบนี้นะ ถ้าหายแล้ว ผมจะพาพี่ไปที่ๆนึง เป็นรางวัลที่เป็นคนไข้ที่ดี โอเคมั้ย"
ผมรับปากเค้าอย่างเต็มใจ ใบหน้าจริงจังที่มีความสุข ดวงตากลมโตคู่นั้นที่มองมาที่ผม มันทำให้ผมพลอยยิ้มไปกับเค้าด้วย
สองวันหลังจากนั้น เค้าพาผมไปที่โรงเลี้ยงสัตว์และปลูกผักหลังโรงเรียน ตอนเย็นๆมันเงียบมาก มีแต่เสียงไก่ หมู จนไปถึงม้า ผมเพิ่งเคยรู้ว่าโรงเรียนเรามีที่แบบนี้ด้วย
"เจ้าแมวเหมียว จะพาพี่มาเลี้ยงหมูหรือไง"
"ใช่ครับ 555"
"จะบ้าเหรอ ที่นี่มันมีด้วยเหรอเนี่ยะ โรงเรียนเรา"
"เมื่อก่อนที่ยังไม่เจอพี่ ผมมักจะมาที่นี่ มาคุยกับเจ้าพวกนี้ ผมมีหมูเป็นเพื่อนนะ พี่คงไม่คิดว่าผมบ้าใช่มั้ย"
ผมเอามือขยี้หัวเค้าแบบที่คุ้นเคยประจำ พร้อมโยกไปมา
"ที่นายมาคุยกับพี่ เพราะเห็นพี่เป็นเจ้าพวกนี้ใช่มั้ยล่ะ มิน่าเราถึงคุยกันได้ 555"
"พี่ถิงอ่ะ ผมอุตส่าห์พาพี่มาดูที่เก็บตัวของผมบ้าง พี่มีห้องพยาบาล ผมก็มีที่นี่ จริงๆบางทีผมก็เอาไว้ศึกษาพวกร่างกายดูเส้นเลือดอะไรต่างๆของเจ้าพวกนี้นะ เผื่อจะเข้าใจมากขึ้น"
เค้าจูงมือผมไปที่ห้องด้านในที่แยกออกจากโรงเลี้ยงสัตว์ เป็นพื้นที่สะอาด มีกระดาน โต๊ะ และเก้าอี้สามสี่ตัววางอยู่
"พี่ถิงนั่งนี่สิ ผมจะวาดอะไรให้ดู"
เค้าไปยืนที่กระดาน แล้วก็เริ่มต้นวาดรูปพร้อมกับพูดไปด้วย
"คนเรามีหัวใจสี่ห้อง เลือดเสียจะเข้าทางนี้ แล้วก็จะไปฟอกที่ปอดแบบนี้ เสร็จแล้วเลือดดีก็จะเข้ามาที่นี่ แล้วก็ปล่อยออกมาแบบนี้ พี่เข้าใจมั้ย"
ไม่น่าเชื่อนะครับ เสียงเค้ากับลมพัดทางหน้าต่างและอากาศที่กำลังสบาย แสงก็ไม่สว่างจ้ามาก ทำให้ผมเคลิ้มอีกแล้ว ผมจึงนอนหงายลงไปกับโต๊ะแบบไม่ได้ตั้งใจ
"พี่ถิง!!! อะไรกัน หลับอีกแล้ว คนอะไร พอผมจะสอนก็หลับตลอด แบบนี้ต้องแกล้งให้เข็ด"
"อี้มมมม เฮ้ย!!!"
สีเมจิกเขียนกระดาน ถูกเขียนเป็นวงกลมที่ตาผม บังอาจมากที่มาแกล้งผมแบบนี้
"มานี่เลย!!! อี้เฟิง นายอย่าหนีนะ"
ผมวิ่งไล่เค้าออกไปนอกห้อง จนไปสะดุดล้มทับกันบนสนามหญ้าหน้าห้องนั้น
"แบร่!!! พี่ถิงตาเป็นแพนด้าแล้ว 5555 "
เค้าผลักผมออกแล้ววิ่งหนีปรู๊ดดด เข้าไปในห้องอีกรอบ แน่นอนคราวนี้ไม่รอดหรอก ผมวิ่งกลับเข้าไปล็อคประตูแน่น ใส่กลอนหมด แล้วดักเค้าไว้ จนเค้าถอยไปติดที่มุมห้องอีกฟาก
"พี่แพนด้า ผมขอโทษน้าาา อิอิ"
"นี่นายไม่กลัวชั้นเลยใช่มั้ย"
ผมเข้าไปจับเค้าแทบจะปลิว แล้วเอามาวางบนโต๊ะ เอาสองมือล็อคเค้าไว้ แล้วเอาหน้าผากชนเหมือนเคย
"พี่รักเรานะ อี้เฟิง"
"หืมมม อะไรนะ"
"พี่รักเรา รักเราจริงๆ"
เจ้าเหมียวน้อยของผมคงแปลกใจที่ผมพูดกับเค้าแบบนี้ ถึงกับถอยหน้าออกมามองผม
"พี่แพนด้า เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"พี่อยากบอกว่าพี่รักเราจริงๆ ตั้งแต่อยู่ที่นี่มา ไม่เคยมีใครทำให้พี่รู้สึกแบบนี้ได้เลย"
เค้าเอามือกอดคอผม แล้วเอาหน้าผากกลับมาแตะใหม่
"ผมก็รักพี่ครับ"
"อืมม นายสำคัญที่สุดสำหรับพี่นะ"
ผมถูกเค้าดึงไปกอดไว้แน่น
"พี่ถิง ขอบคุณนะ"
ผมจับไหล่เค้าสองข้างเบาๆ แล้วกดปากลงไปจูบเค้า ลิ้นผมแตะที่ปลายลิ้นเค้า ผมเริ่มโถมตัวเข้าหาเค้า บดเบียดปากเข้าไปมากขึ้น เค้ารับปากผมอย่างไม่ยากนัก มือผมเริ่มไปดึงเสื้อเค้าออกจากกางเกง กระดุมถูกปลดออกอย่างง่ายดายทีละเม็ดๆ โดยที่ปากยังคงกดเบียดอยู่แบบนั้น นิ้วโป้งและนิ้วชี้ผม เริ่มชอนไชไปหาตุ่มไตที่บริเวณอก เมื่อเจอแล้วก็นวดและบีบเล่นอยู่แบบนั้น จนอีกฝ่ายเริ่มมีอารมณ์ตอบสนอง ผมรู้ได้ทันทีว่าส่วนล่างของเค้าเริ่มบ่งบอกความต้องการ...
เค้ากอดผมแน่นอีก ผมเริ่มจูบลงมาที่ซอกคอและไล่ลงมาจนถึงกลางอก ดูดกลืนตุ่มไตนั่นแทนนิ้วมือ ขบกัดเล่นไปมาแทน
"อื้มมมมม อื้อมมมมมมม อ๊าาาาาาา"
มือผมเลื่อนลงมาด้านล่างเมื่อปลดซิบได้ก็ไม่รอช้า ผมดึงกางเกงเค้าลงและปลดกางเกงตัวเองเช่นกัน ผมเอามือรูดแก่นกายของเค้าขึ้นลงอย่างเร็ว แล้วเอาปลายนิ้วโป้งกระตุ้นส่วนยอดสุดของมัน จนกระทั่งน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาในไม่ช้า
"อ๊าาาาาส์ อ๊าาาาาาส์ อ๊าาาาาาส์"
ผมเอามือแยกขาของเค้าออกและกระเถิบตัวเข้าไปใกล้อีกจนกระทั่งพอดีกับช่องทางด้านหลัง นิ้วสองนิ้วถูกสอดเข้าไปก่อน พร้อมดึงตัวเค้ามาจูบเพื่อช่วยผ่อนคลาย
"อื้อออ อื้อออออ"
หลังจากนั้นนิ้วถูกสอดเข้าไปเพิ่มขึ้นเพื่อขยายให้ช่องทางพอดีกัน ผมจึงสอดใส่ส่วนของผมเข้าไปแทน ผมเร่งจังหวะเข้าออก พร้อมกับดันตัวเค้าเข้ามาให้สอดรับกัน
"อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ"
เสียงเจ้าแมวผมครางไม่หยุด พร้อมกับโต๊ะที่เขย่าไปด้วยกัน ผมจับหัวเค้าแล้วขยี้ผมไปมา
"อ๊า อ๊า พะ...พี่ อื้ออ"
น้ำสีขาวขุ่นไหลเปรอะขาอี้เฟิงไปหมด เค้าฟุบลงมาที่ไหล่ผม ผมประกบจูบไปอย่างแนบแน่นอีกครั้ง พร้อมกระซิบบอกเค้า
"พี่ไม่มีวันทิ้งนายไปไหน พี่รักนายนะ แมวเหมียวของพี่"
ผมออกมาจากที่นั่น โดยเอาเค้าขี่หลังมาส่งที่หน้าประตูโรงเรียน เค้าหลับอยู่บนไหล่ผม
"ไหนว่าพี่ชอบหลับ เราก็หลับเหมือนกัน นั่นไง รถมารับแล้ว เจ้าเหมียวๆ"
"พี่ถิง ผมไม่อยากกลับบ้านเลย ผมอยากนอนหลับบนหลังพี่แบบนี้"
"ไม่ได้หรอก นั่น ลุงเค้ามองใหญ่แล้ว เดี๋ยวพี่จะบอกแล้วกันว่านายขาแพลง พี่ไปส่งที่รถนะ"
.......................................................................................................
อาทิตย์นึงหลังจากนั้น ผมไม่ได้กลับไปที่แก๊งค์เหมือนเคย ผมยังไม่อยากกลับ แต่ตอนนี้กลับมายืนอยู่ที่โรงเลี้ยงสัตว์ ที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก คงเป็นเพราะโรงเรียนไม่ค่อยได้สนใจส่วนนี้มากนัก มันยังคงเงียบเชียบเหมือนเดิมแต่ประตูห้องนี่ก็เก่ากว่าเดิมเยอะ เหมือนมันจะล็อคไม่ได้แล้วนะเนี่ยะ
ผมเปิดเข้าไป แล้วไปยืนมองที่กระดานอันว่างเปล่า...
"พี่ถิง ขอบคุณนะ"
ผมหันกลับไป ก็ไม่เห็นใคร นี่ผมคงคิดถึงเค้ามากสินะ ผมกำลังจะเปิดประตูออกไป แต่ก็มีคนๆนึงกำลังจะเดินเข้ามาเช่นกัน
"พี่ถิง!!!"
.........................................โปรดติดตามตอนต่อไป............................
"พี่ไม่อยากได้ยาแบบนี้"
ผมประกบปากลงไปที่ปากเค้าเบาๆ
"โอ๊ะ...โอ๊ย!!! เจ็บ ซี้ดดดดดดด"
"ฮึ สมน้ำหน้า เจ็บตัวขนาดนี้ยังจะซ่าส์อีกนะ"
"ก็อยากได้ยาจากหมอนี่นา"
"งั้นเอาแบบนี้นะ ถ้าหายแล้ว ผมจะพาพี่ไปที่ๆนึง เป็นรางวัลที่เป็นคนไข้ที่ดี โอเคมั้ย"
ผมรับปากเค้าอย่างเต็มใจ ใบหน้าจริงจังที่มีความสุข ดวงตากลมโตคู่นั้นที่มองมาที่ผม มันทำให้ผมพลอยยิ้มไปกับเค้าด้วย
สองวันหลังจากนั้น เค้าพาผมไปที่โรงเลี้ยงสัตว์และปลูกผักหลังโรงเรียน ตอนเย็นๆมันเงียบมาก มีแต่เสียงไก่ หมู จนไปถึงม้า ผมเพิ่งเคยรู้ว่าโรงเรียนเรามีที่แบบนี้ด้วย
"เจ้าแมวเหมียว จะพาพี่มาเลี้ยงหมูหรือไง"
"ใช่ครับ 555"
"จะบ้าเหรอ ที่นี่มันมีด้วยเหรอเนี่ยะ โรงเรียนเรา"
"เมื่อก่อนที่ยังไม่เจอพี่ ผมมักจะมาที่นี่ มาคุยกับเจ้าพวกนี้ ผมมีหมูเป็นเพื่อนนะ พี่คงไม่คิดว่าผมบ้าใช่มั้ย"
ผมเอามือขยี้หัวเค้าแบบที่คุ้นเคยประจำ พร้อมโยกไปมา
"ที่นายมาคุยกับพี่ เพราะเห็นพี่เป็นเจ้าพวกนี้ใช่มั้ยล่ะ มิน่าเราถึงคุยกันได้ 555"
"พี่ถิงอ่ะ ผมอุตส่าห์พาพี่มาดูที่เก็บตัวของผมบ้าง พี่มีห้องพยาบาล ผมก็มีที่นี่ จริงๆบางทีผมก็เอาไว้ศึกษาพวกร่างกายดูเส้นเลือดอะไรต่างๆของเจ้าพวกนี้นะ เผื่อจะเข้าใจมากขึ้น"
เค้าจูงมือผมไปที่ห้องด้านในที่แยกออกจากโรงเลี้ยงสัตว์ เป็นพื้นที่สะอาด มีกระดาน โต๊ะ และเก้าอี้สามสี่ตัววางอยู่
"พี่ถิงนั่งนี่สิ ผมจะวาดอะไรให้ดู"
เค้าไปยืนที่กระดาน แล้วก็เริ่มต้นวาดรูปพร้อมกับพูดไปด้วย
"คนเรามีหัวใจสี่ห้อง เลือดเสียจะเข้าทางนี้ แล้วก็จะไปฟอกที่ปอดแบบนี้ เสร็จแล้วเลือดดีก็จะเข้ามาที่นี่ แล้วก็ปล่อยออกมาแบบนี้ พี่เข้าใจมั้ย"
ไม่น่าเชื่อนะครับ เสียงเค้ากับลมพัดทางหน้าต่างและอากาศที่กำลังสบาย แสงก็ไม่สว่างจ้ามาก ทำให้ผมเคลิ้มอีกแล้ว ผมจึงนอนหงายลงไปกับโต๊ะแบบไม่ได้ตั้งใจ
"พี่ถิง!!! อะไรกัน หลับอีกแล้ว คนอะไร พอผมจะสอนก็หลับตลอด แบบนี้ต้องแกล้งให้เข็ด"
"อี้มมมม เฮ้ย!!!"
สีเมจิกเขียนกระดาน ถูกเขียนเป็นวงกลมที่ตาผม บังอาจมากที่มาแกล้งผมแบบนี้
"มานี่เลย!!! อี้เฟิง นายอย่าหนีนะ"
ผมวิ่งไล่เค้าออกไปนอกห้อง จนไปสะดุดล้มทับกันบนสนามหญ้าหน้าห้องนั้น
"แบร่!!! พี่ถิงตาเป็นแพนด้าแล้ว 5555 "
เค้าผลักผมออกแล้ววิ่งหนีปรู๊ดดด เข้าไปในห้องอีกรอบ แน่นอนคราวนี้ไม่รอดหรอก ผมวิ่งกลับเข้าไปล็อคประตูแน่น ใส่กลอนหมด แล้วดักเค้าไว้ จนเค้าถอยไปติดที่มุมห้องอีกฟาก
"พี่แพนด้า ผมขอโทษน้าาา อิอิ"
"นี่นายไม่กลัวชั้นเลยใช่มั้ย"
ผมเข้าไปจับเค้าแทบจะปลิว แล้วเอามาวางบนโต๊ะ เอาสองมือล็อคเค้าไว้ แล้วเอาหน้าผากชนเหมือนเคย
"พี่รักเรานะ อี้เฟิง"
"หืมมม อะไรนะ"
"พี่รักเรา รักเราจริงๆ"
เจ้าเหมียวน้อยของผมคงแปลกใจที่ผมพูดกับเค้าแบบนี้ ถึงกับถอยหน้าออกมามองผม
"พี่แพนด้า เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"พี่อยากบอกว่าพี่รักเราจริงๆ ตั้งแต่อยู่ที่นี่มา ไม่เคยมีใครทำให้พี่รู้สึกแบบนี้ได้เลย"
เค้าเอามือกอดคอผม แล้วเอาหน้าผากกลับมาแตะใหม่
"ผมก็รักพี่ครับ"
"อืมม นายสำคัญที่สุดสำหรับพี่นะ"
ผมถูกเค้าดึงไปกอดไว้แน่น
"พี่ถิง ขอบคุณนะ"
ผมจับไหล่เค้าสองข้างเบาๆ แล้วกดปากลงไปจูบเค้า ลิ้นผมแตะที่ปลายลิ้นเค้า ผมเริ่มโถมตัวเข้าหาเค้า บดเบียดปากเข้าไปมากขึ้น เค้ารับปากผมอย่างไม่ยากนัก มือผมเริ่มไปดึงเสื้อเค้าออกจากกางเกง กระดุมถูกปลดออกอย่างง่ายดายทีละเม็ดๆ โดยที่ปากยังคงกดเบียดอยู่แบบนั้น นิ้วโป้งและนิ้วชี้ผม เริ่มชอนไชไปหาตุ่มไตที่บริเวณอก เมื่อเจอแล้วก็นวดและบีบเล่นอยู่แบบนั้น จนอีกฝ่ายเริ่มมีอารมณ์ตอบสนอง ผมรู้ได้ทันทีว่าส่วนล่างของเค้าเริ่มบ่งบอกความต้องการ...
เค้ากอดผมแน่นอีก ผมเริ่มจูบลงมาที่ซอกคอและไล่ลงมาจนถึงกลางอก ดูดกลืนตุ่มไตนั่นแทนนิ้วมือ ขบกัดเล่นไปมาแทน
"อื้มมมมม อื้อมมมมมมม อ๊าาาาาาา"
มือผมเลื่อนลงมาด้านล่างเมื่อปลดซิบได้ก็ไม่รอช้า ผมดึงกางเกงเค้าลงและปลดกางเกงตัวเองเช่นกัน ผมเอามือรูดแก่นกายของเค้าขึ้นลงอย่างเร็ว แล้วเอาปลายนิ้วโป้งกระตุ้นส่วนยอดสุดของมัน จนกระทั่งน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาในไม่ช้า
"อ๊าาาาาส์ อ๊าาาาาาส์ อ๊าาาาาาส์"
ผมเอามือแยกขาของเค้าออกและกระเถิบตัวเข้าไปใกล้อีกจนกระทั่งพอดีกับช่องทางด้านหลัง นิ้วสองนิ้วถูกสอดเข้าไปก่อน พร้อมดึงตัวเค้ามาจูบเพื่อช่วยผ่อนคลาย
"อื้อออ อื้อออออ"
หลังจากนั้นนิ้วถูกสอดเข้าไปเพิ่มขึ้นเพื่อขยายให้ช่องทางพอดีกัน ผมจึงสอดใส่ส่วนของผมเข้าไปแทน ผมเร่งจังหวะเข้าออก พร้อมกับดันตัวเค้าเข้ามาให้สอดรับกัน
"อื้อ อื้อ อื้อ อื้อ"
เสียงเจ้าแมวผมครางไม่หยุด พร้อมกับโต๊ะที่เขย่าไปด้วยกัน ผมจับหัวเค้าแล้วขยี้ผมไปมา
"อ๊า อ๊า พะ...พี่ อื้ออ"
น้ำสีขาวขุ่นไหลเปรอะขาอี้เฟิงไปหมด เค้าฟุบลงมาที่ไหล่ผม ผมประกบจูบไปอย่างแนบแน่นอีกครั้ง พร้อมกระซิบบอกเค้า
"พี่ไม่มีวันทิ้งนายไปไหน พี่รักนายนะ แมวเหมียวของพี่"
ผมออกมาจากที่นั่น โดยเอาเค้าขี่หลังมาส่งที่หน้าประตูโรงเรียน เค้าหลับอยู่บนไหล่ผม
"ไหนว่าพี่ชอบหลับ เราก็หลับเหมือนกัน นั่นไง รถมารับแล้ว เจ้าเหมียวๆ"
"พี่ถิง ผมไม่อยากกลับบ้านเลย ผมอยากนอนหลับบนหลังพี่แบบนี้"
"ไม่ได้หรอก นั่น ลุงเค้ามองใหญ่แล้ว เดี๋ยวพี่จะบอกแล้วกันว่านายขาแพลง พี่ไปส่งที่รถนะ"
.......................................................................................................
อาทิตย์นึงหลังจากนั้น ผมไม่ได้กลับไปที่แก๊งค์เหมือนเคย ผมยังไม่อยากกลับ แต่ตอนนี้กลับมายืนอยู่ที่โรงเลี้ยงสัตว์ ที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก คงเป็นเพราะโรงเรียนไม่ค่อยได้สนใจส่วนนี้มากนัก มันยังคงเงียบเชียบเหมือนเดิมแต่ประตูห้องนี่ก็เก่ากว่าเดิมเยอะ เหมือนมันจะล็อคไม่ได้แล้วนะเนี่ยะ
ผมเปิดเข้าไป แล้วไปยืนมองที่กระดานอันว่างเปล่า...
"พี่ถิง ขอบคุณนะ"
ผมหันกลับไป ก็ไม่เห็นใคร นี่ผมคงคิดถึงเค้ามากสินะ ผมกำลังจะเปิดประตูออกไป แต่ก็มีคนๆนึงกำลังจะเดินเข้ามาเช่นกัน
"พี่ถิง!!!"
.........................................โปรดติดตามตอนต่อไป............................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น