บอดี้การ์ดหน้าใสกับคุณหนูตัวร้าย...My Pretty Boy (NC-17)
NC-17My Pretty boy
เฉินเหว่ยถิง : บอดี้การ์ดหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลา ดึงดูดใจ นิสัยเงียบขรึม บางครั้งก็ขี้เล่น ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ถูกประธานเคน เก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ 10 ขวบ ไม่รู้ชาติกำเนิดของตัวเอง จำได้เพียงชื่อตัวเองเท่านั้น
หลี่อี้เฟิง : คุณหนูของบ้านตระกูลหลี่ เป็นลูกคนเดียวของประธานบริษัทผลิตน้ำหอมรายใหญ่ของโลก จึงถูกเรียกว่าคุณหนู นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง เพราะถูกตามใจแต่เล็ก รวมทั้งพอแม่เสียตอนอายุ 15 ปี นิสัยนี้ยิ่งเป็นมากขึ้น อยากได้อะไรก็ต้องได้ เอาเงินซื้อทุกอย่าง
ประธานเคน : ประธานบริษัทหลี่เพอร์ฟูม ทำธุรกิจมากมาย ไม่มีเวลาให้กับลูกชายคนเดียวมากเท่าไหร่นัก เนื่องจากเมียตายจึงเสียใจมากและทุ่มเทกับงาน มีศัตรูมากมายจึงต้องจ้างบอดี้การ์ดดูแลหลายคน
อู๋อี้ฝาน : ลูกชายของบริษัทอู๋ คู่แข่งคนสำคัญของอี้เฟิง นิสัยร่าเริงสนุกสนาน มองโลกในแง่ดีตลอดเนื่องจากครอบครัวอบอุ่นมากจนบางทีเค้าก็บ่นว่าร้อนเลยทีเดียว
แม่นมเหยียน : ผู้ดูแลความเรียบร้อยในบ้านและอาหารการกินทุกอย่างของคุณหนูอี้เฟิง และเป็นคนดูแลเหว่ยถิงมาตั้งแต่ถูกเก็บมาเลี้ยงที่บ้านตระกูลหลี่
หลี่อี้เฟิง : คุณหนูของบ้านตระกูลหลี่ เป็นลูกคนเดียวของประธานบริษัทผลิตน้ำหอมรายใหญ่ของโลก จึงถูกเรียกว่าคุณหนู นิสัยเอาแต่ใจตัวเอง เพราะถูกตามใจแต่เล็ก รวมทั้งพอแม่เสียตอนอายุ 15 ปี นิสัยนี้ยิ่งเป็นมากขึ้น อยากได้อะไรก็ต้องได้ เอาเงินซื้อทุกอย่าง
ประธานเคน : ประธานบริษัทหลี่เพอร์ฟูม ทำธุรกิจมากมาย ไม่มีเวลาให้กับลูกชายคนเดียวมากเท่าไหร่นัก เนื่องจากเมียตายจึงเสียใจมากและทุ่มเทกับงาน มีศัตรูมากมายจึงต้องจ้างบอดี้การ์ดดูแลหลายคน
อู๋อี้ฝาน : ลูกชายของบริษัทอู๋ คู่แข่งคนสำคัญของอี้เฟิง นิสัยร่าเริงสนุกสนาน มองโลกในแง่ดีตลอดเนื่องจากครอบครัวอบอุ่นมากจนบางทีเค้าก็บ่นว่าร้อนเลยทีเดียว
แม่นมเหยียน : ผู้ดูแลความเรียบร้อยในบ้านและอาหารการกินทุกอย่างของคุณหนูอี้เฟิง และเป็นคนดูแลเหว่ยถิงมาตั้งแต่ถูกเก็บมาเลี้ยงที่บ้านตระกูลหลี่
ตอนที่ 3 ลงโทษ (Who is the Punisher?)
"น่าเบื่อชะมัด เลขาเทียนไปประชุมแทนไม่ได้เหรอ พวกลุงๆพวกนั้นหน่ะ ผมไม่ชอบเลย ชอบทำเหมือนผมดูแลบริษัทนี้ไม่ได้ ทั้งๆที่ผมก็ออกแบบกลิ่นน้ำหอมแล้วก็ทำกำไรให้บริษัทปีนึงไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ยังจะมองผมเป็นเด็กอยู่นั่นแหละ"
"เอาเถอะครับคุณหนู พวกเค้าก็รู้แหละ เพียงแต่ว่าคนอายุมากก็อยากให้คนเห็นความสำคัญ คุณหนูก็ไม่ต้องใส่ใจหรอกนะครับ อ้อ!!! แต่ว่าคุณท่านสั่งผมไว้ว่า ให้คุณหนูจับตาดูรองประทานติงด้วย เพราะคุณท่านสงสัยว่าเค้ายักยอกเงินบริษัทหน่ะครับ แต่ยังหาหลักฐานไม่ได้"
เลขาเทียนยังคงบอกเล่าเรื่องราวในบริษัทต่อไปซึ่งตรงนั้นผมเองก็ไม่มีหน้าที่ไปก้าวก่าย หน้าที่ผมมีแค่ดูแลความปลอดภัยให้คุณหนูเท่านั้น เรื่องงานอื่นๆ ผมก็ไม่ได้ยุ่งด้วย ดังนั้นผมจึงออกมานอกห้องแล้วก็เกิดความคิด พอเลขาเทียนออกมา ผมจึงบอกเค้าไปว่า
"ผมไปธุระข้างนอกก่อนนะครับ ฝากดูคุณหนูด้วย เดี๋ยวผมให้อาฟงกับอาเกา มาเฝ้าหน้าห้องไว้ให้นะ แล้วผมจะกลับมาก่อนเที่ยงนะครับ"
...เลขาเทียนพยักหน้าตอบ หลังจากนั้นผมจึงรีบออกไปจากออฟฟิศ ผมจำได้ว่าที่อยู่ที่คุณนายอู๋ให้มานั้น ไม่ไกลจากออฟฟิศสักเท่าไหร่ ผมเลยคิดว่าไปตอนนี้เลยดีกว่า ผมอยากรู้เรื่องมากแล้ว
คุณนายอู๋เคยเห็นรอยแผลเป็นที่หน้าผากผม เค้าเคยมาคุยกับผมแบบลับๆครั้งหนึ่ง เค้าบอกว่าผมหน้าคล้ายและมีแผลที่เดียวกับลูกชายของเพื่อนสนิทเค้าที่หายไปนานมาก แต่ว่าคุณนายก็ไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้มานานแล้วด้วยปัญหาบางอย่าง เค้าจึงให้ผมมาตามที่อยู่นี้ ผมไม่แน่ใจหรอกครับ รอยแผลแบบนี้ใครๆก็มีกันได้ แต่ผมก็เสียดายทุกเบาะแส...
ผมกดกริ่งหน้าบ้านอยู่นานก็ไม่มีใครมาเปิดประตู หลังจากนั้นบุคคลไม่คาดคิดก็มายืนอยู่ข้างๆผม
"ไม่มีใครอยู่เหรอครับพี่ถิง!!!"
"คุณชายอู๋ คุณมาได้ยังไง"
"ผมกะแล้วว่าพี่ต้องมา แต่ไม่คิดว่าพี่จะมาเร็วแบบนี้ เอาเป็นว่าผมมีสายสืบของผมก็แล้วกัน ว่าแต่วันนี้คุณหนูของพี่เค้าไม่กักตัวพี่ไว้เหรอครับ"
"คุณชายอู๋ ผมต้องรีบไป ขอผมดูบ้านนี้ให้แน่ใจก่อนนะครับ"
"ผมว่า ไม่น่าจะมีใครอยู่มั้งครับ อ้าวๆ นั่นไง มีคนออกมาแล้ว"
........................................................................
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า คุณนายหวังอยู่มั้ย"
"ไม่อยู่หรอกค่ะ คุณนายไปข้างนอก เย็นๆกว่าจะกลับ มีอะไรรึเปล่า เอ๊ะ คุณ...เอ่อ...พวกคุณเป็นใครคะ"
"ผมชื่อ เฉินเหว่ยถิงครับ พอดีว่าผมมีธุระอยากจะคุยกับคุณนายหวังนิดหน่อย"
"ป้าครับ แล้วมีเบอร์โทรมั้ยครับ พวกเราอยากจะติดต่อหน่ะครับ" คุณชายอู๋ช่วยผมอีกแรง
"เอ่อ...ดิชั้นคงให้พวกคุณไม่ได้หรอกค่ะ คุณนายจะว่าเอาได้ เอาเป็นว่าไว้มาใหม่วันหลังก็แล้วกันนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ"
เสร็จแล้วป้าคนนั้นก็รีบเดินเข้าบ้านไป เหมือนกลัวใครจะมาเห็น ก็แปลกดีนะ ตอนแรกเค้าทำเหมือนคุ้นหน้าผม จ้องผมด้วยสายตาแปลกๆด้วยซ้ำ แต่ว่าอยู่ดีๆก็ตัดบทไป เฮ้อ!!! ไว้ต้องมาใหม่สินะ...
"คุณชายอู๋ครับ กลับไปก่อนเถอะ วันนี้ไม่ได้อะไรเลย ผมต้องกลับแล้ว เดี๋ยวคุณหนูจะถามหา"
"ฮึๆ ห่างกันไม่ได้เลยนะครับ ว่าแต่พี่ถิงมายังไง ให้คนของผมไปส่งมั้ย จะได้ถึงเร็วหน่อย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้"
"แล้วยัยคุณหนูนั่น วันนี้ไม่ไปไหนเหรอครับ ถึงได้ปล่อยพี่ออกมาได้แบบนี้"
"ไม่ครับ วันนี้คุณหนูอยู่ที่ออฟฟิศ ผมไปก่อนนะครับคุณชาย"
"เอาแบบนี้มั้ยพี่ถิง ผมจะให้คนมาเฝ้าให้ ถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไร ผมจะบอกไป พี่มาแบบนี้ก็อาจจะไม่สะดวก ใช้คนของที่บ้านก็ไม่ได้ด้วย ผมจะช่วยพี่อีกแรง"
ผมคิดไปคิดมา แค่นี้ผมก็เกรงใจคนสกุลอู๋จะแย่แล้ว แต่ว่าเหตุผลเค้าก็ถูก ผมจะเทียวไปเทียวมาแบบนี้บ่อยๆคงไม่ได้ ถ้ามีอะไรหรือว่าคุณนายหวังอยู่ ผมค่อยหาทางมาใหม่จะดีกว่า ผมเลยตกลงยอมรับความช่วยเหลือ
หลังจากนั้นผมก็กลับไปประจำหน้าที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งตอนบ่าย พอการประชุมสิ้นสุดลง ผมก็คุ้มกันคุณหนูไปขึ้นรถ คุณหนูสั่งคนขับ
"ไปบ้านพักที่โรงงาน พี่ถิงสั่งแม่นมว่า คืนนี้ผมไม่กลับบ้านนะ ผมจะนอนที่บ้านเล็ก"
บ้านเล็กคือบ้านที่คุณหนูเอาไว้ออกแบบกลิ่นน้ำหอมต่างๆ จะมีข้อมูลและน้ำหอมหลากหลายยี่ห้อ รวมทั้งส่วนผสมทางเคมีต่างๆมากมายในบ้านนั้น ผมเคยตามคุณหนูมาที่นี่ไม่บ่อยนัก เพราะส่วนใหญ่ถ้าคุณหนูมาที่นี่แปลว่าคุณหนูต้องการสมาธิและทำงานอย่างจริงจัง ที่โรงงานมีระบบป้องกันภัยค่อนข้างดี จึงไม่ต้องเป็นห่วงมาก...
อืม ก็แปลกดีนะ หรือว่าการประชุมมีอะไร หรือว่าคุณหนูคิดอะไรออกถึงต้องมานอนที่นี่กัน
"พี่ถิง แล้วก็สั่งให้คนเอาอาหารมาส่งที่บ้านเล็กด้วย ผมขอไปทำงานก่อน แล้วจะเรียกนะ"
...ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ทำตามที่คุณหนูสั่งทุกอย่าง ผมก็รอที่ด้านนอกห้องทำงาน ภายในบ้านเล็ก ทุกอย่างมีแต่ของใช้ที่มีการออกแบบ คุณหนูเป็นคนชอบงานออกแบบที่มีเอกลักษณ์ สมแล้วที่เป็นคุณชายที่สามารถออกแบบกลิ่นน้ำหอมมาขายทำกำไรให้บริษัทหลี่ได้มากมาย ด้วยความที่เป็นศิลปินนี่เอง...
หลังจากนั้นสักพักใหญ่ คุณหนูก็ออกมาจากห้องทำงาน พร้อมกับน้ำหอมขวดนึง แล้วเดินตรงมาหาผม...
"พี่ถิง ลองดมสิ นี่น้ำหอมกลิ่นใหม่นะ ผมลองทำดู หอมมั้ย"
ผมดมเข้าไป แล้วก็รู้สึกว่าหอมเย็นๆ รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก...
"อืม หอมดีครับ เหมาะกับผู้ชายที่ไม่ชอบแบบหอมหวานมาก ว่าแต่คุณหนูตั้งชื่อไว้รึยังครับ"
"ชื่อเหรอ อืมมมม รอก่อนนะ อ่ะ ผมให้ดมอีกทีนะ หอมใช่มั้ย นี่ผมออกแบบให้พี่ถิงคนเดียวเลยนะ"
ผมยังคงกระแทกเป็นจังหวะเข้าออกไปเรื่อยๆ เหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...มันเป็นความต้องการที่มีความสุข มันรู้สึกสุดยอดมากจริงๆ ผมชักชอบน้ำหอมนี่ซะแล้ว แต่คนตรงหน้าสิครับ ดูหมดแรงไปเลย ผมจึงค่อยๆช้อนตัวเค้าขึ้นมาพิงกับอกผม ตอนนี้เหงื่อคุณหนูออกแทบจะมากกว่าผมในตอนแรกอีก...
"คุณหนู ชอบมั้ย...ผม...ผมยังต้องการอีก"
"อื้อ ผม...พี่ถิง อื้อ"
คืนนั้น คนที่เหมือนถูกลงโทษคือคุณหนูครับ ไม่ใช่ผม...ผมแทบจะคลอเคลียและรุกไล่ร่างกายทุกส่วนของคุณหนูทั้งคืน เหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ช่องทางหลังบวมแดง ปากเจ่อแดงด้วยความต้องการของผมที่ถูกปลดปล่อย น้ำหอมนี่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้ หรือว่ามันเป็นแค่ส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือตัวผมเองที่ต้องการร่างกายคนตรงหน้าไม่หยุดแบบนี้ คุณชายอู๋นะคุณชายอู๋ เล่นอะไรอีกเนี่ยะ!!!
....โปรดติดตามตอนต่อไป.......
ใกล้สว่างแล้ว แขนเล็กๆของคุณหนูยังคงพาดทับอยู่บนตัวผม แขนข้างหนึ่งของผมแทบจะเป็นเหน็บชา แต่ทว่าผมก็ไม่กล้าขยับ เพราะกลัวร่างที่อยู่ข้างๆจะตื่น ผมคอยคุ้มครองเค้า ไม่อยากให้เค้าได้รับอันตรายทั้งยามหลับและยามตื่น นี่คือสิ่งที่ผมคิดมาตลอด...
คุณหนูคือผู้ให้ชีวิตใหม่กับผม แต่ผมก็อยากรู้ว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวและตัวผมกันแน่ ดังนั้นผมต้องสืบให้ได้ไม่ว่าจะยากแค่ไหน...
แต่ไปๆมาๆ ดูเหมือนหลักฐานที่ผมมีจะโยงไปที่ตระกูลอู๋ ตอนนี้คุณนายอู๋ก็ให้แค่ที่อยู่มา เอาเป็นว่าคงต้องค่อยเป็นค่อยไป เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้ชีวิตผมก็ต้องขึ้นกับคนตรงหน้ามากกว่า ผมก้มลงจูบที่ผมเค้าเบาๆ เค้าขยับตัวเล็กน้อย พร้อมส่งเสียงในลำคอด้วยความพึงพอใจ...
คุณหนูคือผู้ให้ชีวิตใหม่กับผม แต่ผมก็อยากรู้ว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวและตัวผมกันแน่ ดังนั้นผมต้องสืบให้ได้ไม่ว่าจะยากแค่ไหน...
แต่ไปๆมาๆ ดูเหมือนหลักฐานที่ผมมีจะโยงไปที่ตระกูลอู๋ ตอนนี้คุณนายอู๋ก็ให้แค่ที่อยู่มา เอาเป็นว่าคงต้องค่อยเป็นค่อยไป เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้ชีวิตผมก็ต้องขึ้นกับคนตรงหน้ามากกว่า ผมก้มลงจูบที่ผมเค้าเบาๆ เค้าขยับตัวเล็กน้อย พร้อมส่งเสียงในลำคอด้วยความพึงพอใจ...
เช้านี้อาจจะแปลกกว่าทุกวันเพราะคนที่ดูแลคุณหนูปกติจะต้องเป็นแม่นม แต่วันนี้พอแม่นมมาเคาะประตู คุณหนูกลับไล่แม่นมไป
"มีพี่ถิงแล้ว แม่นมไม่ต้อง ไปเตรียมอาหารเถอะ" เสียงคุณหนูตะโกนออกไป ตอนที่ผมยังใส่เสื้อไม่เรียบร้อยแต่กำลังติดกระดุมเสื้อให้คุณหนู โดยที่คนตรงหน้านี่มือซุกซนเอานิ้วลากไปตามแผ่นอกผมตลอดเวลา
"คุณหนูครับ ทำแบบนี้ผมจะไม่แต่งตัวให้นะ"
"ได้ยังไงล่ะ พี่ถิงต้องดูแลการแต่งตัวผมแทนแม่นมสิ"
"แหน่ะๆ ยังไม่ยอมหยุดนะครับ"
"พี่ถิงก็ติดกระดุมไปสิ ทำไม??? แค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอ นี่เป็นคำสั่งนะ"
ผมเลยต้องฝืนคำสั่งดึงคนตรงหน้ามาจูบหนักๆไปสองสามครั้ง...
เค้ายังคงพอใจที่จะลูบไล้แผ่นอกผมอย่างเต็มไม้เต็มมือและจูบตอบผมอย่างเร่าร้อน
"อืมมมมมม"
ผมถอนปากออกแล้วพูดออกไป
ผมถอนปากออกแล้วพูดออกไป
"คุณหนูครับ เราจะไปทำงานสายได้นะ!!!"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ผมอยากอยู่กับพี่ถิงแบบนี้มากกว่า"
"คุณหนูนี่เอาแต่ใจอีกแล้วนะครับ ไม่งั้นผมจะโดนดุไปด้วย"
"ก็ได้ เห็นแก่พี่นะ แม่นมก็อะไรนักหนาก็ไม่รู้ โน่นนั่นนี่ ผมล่ะเบื่อมาก!!!"
"เอาน่า แม่ก็รักและเป็นห่วงคุณหนูเหมือนผมนั่นแหละ คุณหนูอย่าไปเบื่อแกเลย"
"เหมือนเหรอ เหมือนที่ไหน ผมไม่ไปจูบแม่นมแบบนี้นะ"
คราวนี้คุณหนูยืดตัวขึ้นมาจูบปากผมทีนึง แล้วหันหลังไปติดกระดุมเสื้อตัวเอง แต่งตัวจนเรียบร้อย เราจึงลงไปกินข้าวเช้าและเข้าบริษัทกัน...
บริษัทน้ำหอมหลี่เพอร์ฟูม บริหารงานกันโดยมีท่านประธานเคนเป็นผู้บริหารสูงสุด แต่เวลานี้ท่านประธานไม่อยู่ คุณหนูหลี่จึงต้องมาจัดการเรื่องภายในบริษัทและเซ็นต์เอกสารต่างๆให้เรียบร้อย ตอนเช้าพอเข้ามาที่ห้อง เลขาเทียนรออยู่แล้ว มีเอกสารเป็นกองมากมายที่คุณหนูจะต้องจัดการ ผมจึงต้องถามเลขาเทียนก่อน
"โปรแกรมวันนี้มีอะไรบ้างครับ"
"ก็ไม่มีอะไรมากครับ แต่ว่าคุณหนูต้องเคลียร์เอกสารการส่งออกเหล่านี้ให้หมด แล้วบ่ายก็มีประชุมผู้ถือหุ้นแทนคุณท่านด้วย วันนี้น่าจะมีแค่นี้นะครับ ไม่มีนัดที่อื่น"
"โปรแกรมวันนี้มีอะไรบ้างครับ"
"ก็ไม่มีอะไรมากครับ แต่ว่าคุณหนูต้องเคลียร์เอกสารการส่งออกเหล่านี้ให้หมด แล้วบ่ายก็มีประชุมผู้ถือหุ้นแทนคุณท่านด้วย วันนี้น่าจะมีแค่นี้นะครับ ไม่มีนัดที่อื่น"
"น่าเบื่อชะมัด เลขาเทียนไปประชุมแทนไม่ได้เหรอ พวกลุงๆพวกนั้นหน่ะ ผมไม่ชอบเลย ชอบทำเหมือนผมดูแลบริษัทนี้ไม่ได้ ทั้งๆที่ผมก็ออกแบบกลิ่นน้ำหอมแล้วก็ทำกำไรให้บริษัทปีนึงไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ยังจะมองผมเป็นเด็กอยู่นั่นแหละ"
"เอาเถอะครับคุณหนู พวกเค้าก็รู้แหละ เพียงแต่ว่าคนอายุมากก็อยากให้คนเห็นความสำคัญ คุณหนูก็ไม่ต้องใส่ใจหรอกนะครับ อ้อ!!! แต่ว่าคุณท่านสั่งผมไว้ว่า ให้คุณหนูจับตาดูรองประทานติงด้วย เพราะคุณท่านสงสัยว่าเค้ายักยอกเงินบริษัทหน่ะครับ แต่ยังหาหลักฐานไม่ได้"
เลขาเทียนยังคงบอกเล่าเรื่องราวในบริษัทต่อไปซึ่งตรงนั้นผมเองก็ไม่มีหน้าที่ไปก้าวก่าย หน้าที่ผมมีแค่ดูแลความปลอดภัยให้คุณหนูเท่านั้น เรื่องงานอื่นๆ ผมก็ไม่ได้ยุ่งด้วย ดังนั้นผมจึงออกมานอกห้องแล้วก็เกิดความคิด พอเลขาเทียนออกมา ผมจึงบอกเค้าไปว่า
"ผมไปธุระข้างนอกก่อนนะครับ ฝากดูคุณหนูด้วย เดี๋ยวผมให้อาฟงกับอาเกา มาเฝ้าหน้าห้องไว้ให้นะ แล้วผมจะกลับมาก่อนเที่ยงนะครับ"
...เลขาเทียนพยักหน้าตอบ หลังจากนั้นผมจึงรีบออกไปจากออฟฟิศ ผมจำได้ว่าที่อยู่ที่คุณนายอู๋ให้มานั้น ไม่ไกลจากออฟฟิศสักเท่าไหร่ ผมเลยคิดว่าไปตอนนี้เลยดีกว่า ผมอยากรู้เรื่องมากแล้ว
คุณนายอู๋เคยเห็นรอยแผลเป็นที่หน้าผากผม เค้าเคยมาคุยกับผมแบบลับๆครั้งหนึ่ง เค้าบอกว่าผมหน้าคล้ายและมีแผลที่เดียวกับลูกชายของเพื่อนสนิทเค้าที่หายไปนานมาก แต่ว่าคุณนายก็ไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้มานานแล้วด้วยปัญหาบางอย่าง เค้าจึงให้ผมมาตามที่อยู่นี้ ผมไม่แน่ใจหรอกครับ รอยแผลแบบนี้ใครๆก็มีกันได้ แต่ผมก็เสียดายทุกเบาะแส...
ผมกดกริ่งหน้าบ้านอยู่นานก็ไม่มีใครมาเปิดประตู หลังจากนั้นบุคคลไม่คาดคิดก็มายืนอยู่ข้างๆผม
"ไม่มีใครอยู่เหรอครับพี่ถิง!!!"
"คุณชายอู๋ คุณมาได้ยังไง"
"ผมกะแล้วว่าพี่ต้องมา แต่ไม่คิดว่าพี่จะมาเร็วแบบนี้ เอาเป็นว่าผมมีสายสืบของผมก็แล้วกัน ว่าแต่วันนี้คุณหนูของพี่เค้าไม่กักตัวพี่ไว้เหรอครับ"
"คุณชายอู๋ ผมต้องรีบไป ขอผมดูบ้านนี้ให้แน่ใจก่อนนะครับ"
"ผมว่า ไม่น่าจะมีใครอยู่มั้งครับ อ้าวๆ นั่นไง มีคนออกมาแล้ว"
........................................................................
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า คุณนายหวังอยู่มั้ย"
"ไม่อยู่หรอกค่ะ คุณนายไปข้างนอก เย็นๆกว่าจะกลับ มีอะไรรึเปล่า เอ๊ะ คุณ...เอ่อ...พวกคุณเป็นใครคะ"
"ผมชื่อ เฉินเหว่ยถิงครับ พอดีว่าผมมีธุระอยากจะคุยกับคุณนายหวังนิดหน่อย"
"ป้าครับ แล้วมีเบอร์โทรมั้ยครับ พวกเราอยากจะติดต่อหน่ะครับ" คุณชายอู๋ช่วยผมอีกแรง
"เอ่อ...ดิชั้นคงให้พวกคุณไม่ได้หรอกค่ะ คุณนายจะว่าเอาได้ เอาเป็นว่าไว้มาใหม่วันหลังก็แล้วกันนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ"
เสร็จแล้วป้าคนนั้นก็รีบเดินเข้าบ้านไป เหมือนกลัวใครจะมาเห็น ก็แปลกดีนะ ตอนแรกเค้าทำเหมือนคุ้นหน้าผม จ้องผมด้วยสายตาแปลกๆด้วยซ้ำ แต่ว่าอยู่ดีๆก็ตัดบทไป เฮ้อ!!! ไว้ต้องมาใหม่สินะ...
"คุณชายอู๋ครับ กลับไปก่อนเถอะ วันนี้ไม่ได้อะไรเลย ผมต้องกลับแล้ว เดี๋ยวคุณหนูจะถามหา"
"ฮึๆ ห่างกันไม่ได้เลยนะครับ ว่าแต่พี่ถิงมายังไง ให้คนของผมไปส่งมั้ย จะได้ถึงเร็วหน่อย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้"
"แล้วยัยคุณหนูนั่น วันนี้ไม่ไปไหนเหรอครับ ถึงได้ปล่อยพี่ออกมาได้แบบนี้"
"ไม่ครับ วันนี้คุณหนูอยู่ที่ออฟฟิศ ผมไปก่อนนะครับคุณชาย"
"เอาแบบนี้มั้ยพี่ถิง ผมจะให้คนมาเฝ้าให้ ถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไร ผมจะบอกไป พี่มาแบบนี้ก็อาจจะไม่สะดวก ใช้คนของที่บ้านก็ไม่ได้ด้วย ผมจะช่วยพี่อีกแรง"
ผมคิดไปคิดมา แค่นี้ผมก็เกรงใจคนสกุลอู๋จะแย่แล้ว แต่ว่าเหตุผลเค้าก็ถูก ผมจะเทียวไปเทียวมาแบบนี้บ่อยๆคงไม่ได้ ถ้ามีอะไรหรือว่าคุณนายหวังอยู่ ผมค่อยหาทางมาใหม่จะดีกว่า ผมเลยตกลงยอมรับความช่วยเหลือ
หลังจากนั้นผมก็กลับไปประจำหน้าที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งตอนบ่าย พอการประชุมสิ้นสุดลง ผมก็คุ้มกันคุณหนูไปขึ้นรถ คุณหนูสั่งคนขับ
"ไปบ้านพักที่โรงงาน พี่ถิงสั่งแม่นมว่า คืนนี้ผมไม่กลับบ้านนะ ผมจะนอนที่บ้านเล็ก"
บ้านเล็กคือบ้านที่คุณหนูเอาไว้ออกแบบกลิ่นน้ำหอมต่างๆ จะมีข้อมูลและน้ำหอมหลากหลายยี่ห้อ รวมทั้งส่วนผสมทางเคมีต่างๆมากมายในบ้านนั้น ผมเคยตามคุณหนูมาที่นี่ไม่บ่อยนัก เพราะส่วนใหญ่ถ้าคุณหนูมาที่นี่แปลว่าคุณหนูต้องการสมาธิและทำงานอย่างจริงจัง ที่โรงงานมีระบบป้องกันภัยค่อนข้างดี จึงไม่ต้องเป็นห่วงมาก...
อืม ก็แปลกดีนะ หรือว่าการประชุมมีอะไร หรือว่าคุณหนูคิดอะไรออกถึงต้องมานอนที่นี่กัน
"พี่ถิง แล้วก็สั่งให้คนเอาอาหารมาส่งที่บ้านเล็กด้วย ผมขอไปทำงานก่อน แล้วจะเรียกนะ"
...ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ทำตามที่คุณหนูสั่งทุกอย่าง ผมก็รอที่ด้านนอกห้องทำงาน ภายในบ้านเล็ก ทุกอย่างมีแต่ของใช้ที่มีการออกแบบ คุณหนูเป็นคนชอบงานออกแบบที่มีเอกลักษณ์ สมแล้วที่เป็นคุณชายที่สามารถออกแบบกลิ่นน้ำหอมมาขายทำกำไรให้บริษัทหลี่ได้มากมาย ด้วยความที่เป็นศิลปินนี่เอง...
หลังจากนั้นสักพักใหญ่ คุณหนูก็ออกมาจากห้องทำงาน พร้อมกับน้ำหอมขวดนึง แล้วเดินตรงมาหาผม...
"พี่ถิง ลองดมสิ นี่น้ำหอมกลิ่นใหม่นะ ผมลองทำดู หอมมั้ย"
ผมดมเข้าไป แล้วก็รู้สึกว่าหอมเย็นๆ รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก...
"อืม หอมดีครับ เหมาะกับผู้ชายที่ไม่ชอบแบบหอมหวานมาก ว่าแต่คุณหนูตั้งชื่อไว้รึยังครับ"
"ชื่อเหรอ อืมมมม รอก่อนนะ อ่ะ ผมให้ดมอีกทีนะ หอมใช่มั้ย นี่ผมออกแบบให้พี่ถิงคนเดียวเลยนะ"
"ผมเนี่ยะนะ ผมไม่สำคัญขนาดนั้นหรอกครับ" ผมได้ดมน้ำหอมอีกรอบ กลิ่นเริมจะฉุนขึ้นนิดหน่อย
"ทำไมจะไม่ ผมบอกพี่แล้ว พี่เป็นของผม ผมจะทำน้ำหอมนี่ไว้ให้พี่ถิงคนเดียว แล้วไหนล่ะ ผมหิวแล้ว มา กินข้าวกัน"
สักพักผมก็เอาอาหารเย็นมาจัดให้คุณหนู พร้อมนั่งกินด้วยกัน คุณหนูเวลากินนี่น่ารักดีนะ ผมมองเค้าตักอาหารทุกอย่างตรงหน้าเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่ถิง มองอะไร"
"ก็เวลากินคุณหนูน่ารักดีนี่ครับ ผมชอบมอง"
"พี่ถิงกินสิ อาหารตั้งเยอะ ผมกินคนเดียวไม่หมดหรอก กินก่อนนะ แล้วค่อยว่ากัน"
ผมไม่แน่ใจว่าทำไมคุณหนูทำท่าทางแปลกๆ แต่เห็นเค้ากินอิ่ม นอนหลับได้ผมก็มีความสุขแล้ว ผมจึงก้มลงจะตักอาหารเพิ่ม แต่แล้วก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่าง ร่างกายผม...มันเริ่มจะอึดอัดส่วนล่างขึ้นหน่อยๆ หรือว่าอากาศภายในห้องนี้ไม่ค่อยถ่ายเท ก็ไม่นะ ผมว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ แต่ผมก็ยังคงกินต่อไปอีกนิด จนเริ่มรู้สึกร้อนทั้งตัวจนทนแทบไม่ไหว...
"คุณหนูครับ ผมอิ่มแล้ว ขอไปอาบน้ำก่อนนะ คุณหนูอิ่มแล้วก็วางไว้นะครับ เดี๋ยวผมมาจัดการเอง"
"อะไรกันพี่ถิง...กินไปนิดเดียวเอง จะไปอาบน้ำเหรอ ผมฝากเปิดแอร์ในห้องนอนด้วยนะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป"
ผมรู้สึกไม่สบายตัวแบบบอกไม่ถูก จึงเดินเข้าไปเปิดแอร์ในห้องนอนคุณหนูและกำลังจะเดินออกจากห้อง คุณหนูก็เดินตามเข้ามา...
"พี่ถิง จะไปไหน???"
"ผมร้อนครับคุณหนู ขอไปอาบน้ำก่อนจริงๆ เอ่อ...ตอนนี้มันรู้สึกอึดอัดมาก"
"พี่ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
สักพักผมก็เอาอาหารเย็นมาจัดให้คุณหนู พร้อมนั่งกินด้วยกัน คุณหนูเวลากินนี่น่ารักดีนะ ผมมองเค้าตักอาหารทุกอย่างตรงหน้าเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่ถิง มองอะไร"
"ก็เวลากินคุณหนูน่ารักดีนี่ครับ ผมชอบมอง"
"พี่ถิงกินสิ อาหารตั้งเยอะ ผมกินคนเดียวไม่หมดหรอก กินก่อนนะ แล้วค่อยว่ากัน"
ผมไม่แน่ใจว่าทำไมคุณหนูทำท่าทางแปลกๆ แต่เห็นเค้ากินอิ่ม นอนหลับได้ผมก็มีความสุขแล้ว ผมจึงก้มลงจะตักอาหารเพิ่ม แต่แล้วก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่าง ร่างกายผม...มันเริ่มจะอึดอัดส่วนล่างขึ้นหน่อยๆ หรือว่าอากาศภายในห้องนี้ไม่ค่อยถ่ายเท ก็ไม่นะ ผมว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ แต่ผมก็ยังคงกินต่อไปอีกนิด จนเริ่มรู้สึกร้อนทั้งตัวจนทนแทบไม่ไหว...
"คุณหนูครับ ผมอิ่มแล้ว ขอไปอาบน้ำก่อนนะ คุณหนูอิ่มแล้วก็วางไว้นะครับ เดี๋ยวผมมาจัดการเอง"
"อะไรกันพี่ถิง...กินไปนิดเดียวเอง จะไปอาบน้ำเหรอ ผมฝากเปิดแอร์ในห้องนอนด้วยนะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป"
ผมรู้สึกไม่สบายตัวแบบบอกไม่ถูก จึงเดินเข้าไปเปิดแอร์ในห้องนอนคุณหนูและกำลังจะเดินออกจากห้อง คุณหนูก็เดินตามเข้ามา...
"พี่ถิง จะไปไหน???"
"ผมร้อนครับคุณหนู ขอไปอาบน้ำก่อนจริงๆ เอ่อ...ตอนนี้มันรู้สึกอึดอัดมาก"
"พี่ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
"เดี๋ยวก่อนได้มั้ยครับ คุณหนู!!! จะทำอะไรหน่ะ"
แล้วคุณหนูก็เดินเข้ามาหาผม แกะกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็ว เค้ากระซิบข้างหูผม...
"พี่ถิงรู้มั้ย น้ำหอมใหม่ของผม ชื่ออะไร"
"อะไรเหรอครับ???"
"น้ำหอมออกัสซัม"
"ฮะ!!! อะไรนะครับคุณหนู"
"ออกัสซัมแปลว่าอะไรล่ะครับ หรือว่าพี่ถิงไม่รู้???"
"แล้วผมใช้แล้วจะ...เอ่อ ถึงจุดสุดยอดเหรอครับ คุณหนูๆๆๆ เดี๋ยวสิครับ!!!"
อยู่ดีๆคุณหนูก็ถอดเสื้อผมออก แล้วมัดมือผมไว้ด้วยกันด้านหลังด้วยเชือกเส้นใหญ่
"นี่เป็นบทลงโทษของคนโกหก!!!"
"คุณหนูๆ คุณหนูปล่อยผมครับ อะไรกันหน่ะ ผม...คุณหนู!!!"
ตอนนี้ร่างกายผมมันรู้สึกร้อนรุ่มและต้องการมาก ที่อึดอัดอยู่คือความอยากแบบนี้นี่เอง น้ำหอมนั่นที่คุณหนูให้ผมดม มันกำลังเกิดปฏิกิริยาสินะ แต่ว่าคุณหนูเป็นอะไรไป เค้าเอาผมมามัดไว้กับหัวเตียงด้านหนึ่งอย่างแน่นหนา ผมพยายามดิ้น และตอนนี้เหงื่อเริ่มไหลซึม ด้วยความร้อนและความอยาก ทำให้คนตรงหน้าดูเหมือนจะพอใจ...
"อืม...พี่ถิง เมื่อเช้าพี่ไปไหนมา???"
คุณหนูถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นเนื้อเนียนขาวอวบอัดที่ตอนนี้ผมเห็นแล้วรู้สึกอยากกอดและจูบไปหมดทั้งตัว ส่วนล่างของผมรู้สึกว่ามันจะตั้งชันขึ้นโดยไม่ต้องทำอะไร มันเป็นไปเองเมื่อเห็นร่างกายด้านหน้าเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองให้ผมเห็น
"คุณหนูๆๆ ปล่อยผมสิ ผมไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดมาก ช่วยผมหน่อยนะๆๆ"
"ไม่!!! ถ้าพี่ถิงไม่ตอบว่าเมื่อเช้าทำไมพี่ถึงอยู่กับนายอู๋อี้ฝานนั่นได้"
คุณหนูเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม ปล่อยลมหายใจร้อนปะทะใบหน้าผมเป็นเชิงท้าทาย ผมยื่นหน้าไปจะจูบเค้า แต่เค้าเอาหน้าหนีไป โอ้ย!!! ทำไมต้องทรมานผมแบบนี้ด้วย
"คุณหนูได้โปรดเถอะครับ ผม...ผมต้องการคุณหนูมาก ปล่อยผมเถอะ"
"ไม่!!! ตอบมาก่อน พี่ไปไหนมา"
คุณหนูเอามือมาปลดเข็มขัดและรูดซิบออก ทันทีที่ทุกอย่างถูกเปิด ส่วนนั้นพร้อมมากแล้ว ขยายและตั้งชูขึ้นอย่างเห็นได้ชัดว่าต้องการอะไร คุณหนูก้มมองมันด้วยความพอใจ แต่ไม่ทำอะไร!!!!!!
"ถ้าตอบ ผมจะช่วยพี่ แต่ถ้าไม่ตอบ ก็ทนเอานะ ดูสิ ว่าพี่จะทนไหวมั้ย"
คราวนี้คุณหนูถอดกางเกงตัวเองออก เผยให้เห็นส่วนล่างที่ยังไม่พร้อมเต็มที่เท่าไหร่นัก เริ่มเอามือปลุกเร้าส่วนนั้นของตัวเองเหมือนยั่วผม แล้วมากอดคอผมไว้พร้อมเลียที่แก้มไล่ไปจนถึงใบหูอย่างช้าๆ...
"คุณหนูๆๆ ได้โปรด ผม...อืมมม ผม...ปล่อยผมได้มั้ย ผมขอร้อง ผมไม่ไหวแล้ว ผมต้องการ...คุณหนู!!!"
"ก็แค่ตอบ ตอบสิ!!!"
"ผม..ผม ผมไปทำธุระครับ"
คุณหนูเอาลิ้นมาเลียตรงหน้าอกผม มันทำให้ผมแทบอยากจะคลั่ง อยากจะโถมตัวเข้าใส่คนตรงหน้า แต่ผมพยายามจะดิ้นเท่าไหร่ เชือกที่มัดไว้ก็ไม่หลุดสักที...
"ธุระ!!! ธุระอะไร ทำไมถึงได้มีนายนั่นด้วย ตอบสิ ผมรู้พี่อึดอัดมาก"
คุณหนูยังใช้ทั้งมือและปากลูบไล้ตัวผมไปทั่ว ตั้งแต่ซอกคอ แผ่นอกและกล้ามท้อง แต่ว่าไม่ยอมทำอะไรกับส่วนล่างผมเลย ยังคงปล่อยให้มันขยายตัวเองมากขึ้นทุกทีๆ..
"คุณหนู จูบผมนะ ได้โปรด ช่วยผมหน่อยนะครับ นี่มันไม่ไหวแล้ว ผมร้อนข้างในมากเหมือนจะระเบิดแล้วด้วย"
"ไม่!!! จนกว่าพี่จะตอบว่าพี่ไปทำอะไรกับมัน"
ผมรู้สึกว่าทำแบบนี้ผมยิ่งทรมานกว่าอะไรทั้งหมด อยากปลดปล่อยความรู้สึกด้านใน แต่มันทำไม่ได้ เพราะไม่ได้รับการตอบสนอง ผมต้องหาทางรอดให้ได้สินะ...
"ผมไปหาเพื่อนครับ แล้วพอดีคุณชายอู๋ก็มาเจอพอดี บังเอิญจริงๆนะครับ คุณหนูผมตอบแล้ว ปล่อยผมเถอะ ได้โปรด ผมขอร้อง!!!"
คุณหนูพุ่งเข้ามาจูบผม ปากชนมาอย่างรุนแรง ลิ้นแลกลิ้นกันอย่างดุเดือด มือคุณหนูลูบที่กล้ามท้องผมไปมาอีกครั้ง คราวนี้ยิ่งกระตุ้นส่วนล่างให้อยากปลดปล่อยมากขึ้นอีก คุณหนูหยุดจ้องหน้าผม สายตานั่นมันยั่วผมมาก...
"คุณหนูแกล้งผม โหดร้ายกับผมมาก ทำไมทำกับพี่ถิงแบบนี้ล่ะครับ อย่าทรมานผมอีกเลย ผมต้องการคุณหนูมาก คุณหนูก็ต้องการผม อย่าให้ผมหลุดไปได้นะ คุณหนูจะโดนทำโทษ"
"ฮึๆ พี่ถิง ผมกำลังทำโทษพี่นะ พี่จะมาทำโทษผมได้ยังไง"
"ผมก็ตอบแล้ว ปล่อยผมสิครับ!!! มันไม่มีอะไรจริงๆ"
"ไม่!!! พี่ต้องทรมาน พี่เป็นของผม ผมบอกแล้วพี่ห้ามไปยุ่งกับคนอื่น โดยเฉพาะนายอู๋อี้ฝานนั่น"
"คุณหนู ผมไม่เคยไปยุ่งกับใครเลยนะ ปล่อยผมเถอะนะๆๆ คุณหนูของผม"
ผมพยายามขยับข้อมือเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าที่มัดไว้เริ่มคลายออกแล้ว ผมจึงไม่รอช้าโถมตัวเข้าใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ยินยอมให้ถูกทรมานอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่อไป....
ตอนนี้ผมจึงคร่อมอยู่บนตัวคุณหนู
"พี่ถิง!!! อะไรเนี่ยะ พี่ต้องถูกทำโทษสิ ก็พี่ไปเจอมัน มันเยาะเย้ยผม!!!"
เค้าเอามือปัดป้องตัวผมไปมา ผมจึงใช้แรงกดข้อมือทั้งสองลงบนเตียงอย่างแรง
"คุณหนูจะได้รู้ว่าน้ำหอมออกัสซัม มันออกฤทธิ์ยังไง จะทำโทษผมเหรอ ดูสิว่าใครกันแน่ที่จะต้องโดนลงโทษ!!!"
ผมก้มลงบดปากตัวเองเข้ากับใบหน้าคนตัวเล็กด้านล่างอย่างกระหายอยาก ร่างกายผมตอนนี้มันร้อนรุ่มด้วยความปรารถนาที่สุมอยู่เหมือนไฟ ส่วนล่างผมไม่รอช้าแล้ว ผมเอามือมาแยกขาสองข้างของคุณหนูออก สอดใส่ความต้องการด้านล่างเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคุณหนูอย่างไม่ปราณี..
"อื้อออ อื้อออ พี่ถิง...เจ็บๆๆ อึกก เจ็บ"
ผมไม่ฟังอะไร เพราะตอนนี้สมองผมมันไม่สั่งการ มีเพียงสันชาตญาณดิบที่จะต้องปลดปล่อยเท่านั้น...
น้ำหล่อลื่นสีขาวขุ่นจากความต้องการที่เต็มเปี่ยมของผมไหลทะลักออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับจังหวะที่สอดดันเข้าไป เพื่อให้สัมผัสจุดสุดยอดของคนด้านล่าง...ผมยังคงดันเข้าออกสลับไปมา โดยไม่ได้สนใจคนตรงหน้าที่ยังคงร้อง...
"อึกๆ อื้อๆๆ พี่...ถิงงง อื้อออ อ๊า"
แล้วผมก็ใช้แรงยกเค้าขึ้นแล้วพลิกตัวกลับให้เค้าคว่ำตัวลงโดยที่เอามือประคองเอวเค้าไว้...
แล้วสอดใส่เข้าไปอีกครั้งด้วยช่องทางที่ขยายมากขึ้นกว่าเดิม...แต่เร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีกพร้อมกับจับเอวเข้ากระแทกเข้าออกไปด้วยกัน
"อ๊าาาา อ๊าาาา พี่ถิงๆ ผม...ซีสสส"
"คุณหนู ผมไม่ไหวแล้วครับ เจ็บหน่อยนะ แต่ผมต้องการจริงๆ ใครล่ะที่ลงโทษผมแบบนี้"
อึก....อึก...
"อื้อ อื้อออ พี่..."
แล้วคุณหนูก็เดินเข้ามาหาผม แกะกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็ว เค้ากระซิบข้างหูผม...
"พี่ถิงรู้มั้ย น้ำหอมใหม่ของผม ชื่ออะไร"
"อะไรเหรอครับ???"
"น้ำหอมออกัสซัม"
"ฮะ!!! อะไรนะครับคุณหนู"
"ออกัสซัมแปลว่าอะไรล่ะครับ หรือว่าพี่ถิงไม่รู้???"
"แล้วผมใช้แล้วจะ...เอ่อ ถึงจุดสุดยอดเหรอครับ คุณหนูๆๆๆ เดี๋ยวสิครับ!!!"
อยู่ดีๆคุณหนูก็ถอดเสื้อผมออก แล้วมัดมือผมไว้ด้วยกันด้านหลังด้วยเชือกเส้นใหญ่
"นี่เป็นบทลงโทษของคนโกหก!!!"
"คุณหนูๆ คุณหนูปล่อยผมครับ อะไรกันหน่ะ ผม...คุณหนู!!!"
ตอนนี้ร่างกายผมมันรู้สึกร้อนรุ่มและต้องการมาก ที่อึดอัดอยู่คือความอยากแบบนี้นี่เอง น้ำหอมนั่นที่คุณหนูให้ผมดม มันกำลังเกิดปฏิกิริยาสินะ แต่ว่าคุณหนูเป็นอะไรไป เค้าเอาผมมามัดไว้กับหัวเตียงด้านหนึ่งอย่างแน่นหนา ผมพยายามดิ้น และตอนนี้เหงื่อเริ่มไหลซึม ด้วยความร้อนและความอยาก ทำให้คนตรงหน้าดูเหมือนจะพอใจ...
"อืม...พี่ถิง เมื่อเช้าพี่ไปไหนมา???"
คุณหนูถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นเนื้อเนียนขาวอวบอัดที่ตอนนี้ผมเห็นแล้วรู้สึกอยากกอดและจูบไปหมดทั้งตัว ส่วนล่างของผมรู้สึกว่ามันจะตั้งชันขึ้นโดยไม่ต้องทำอะไร มันเป็นไปเองเมื่อเห็นร่างกายด้านหน้าเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองให้ผมเห็น
"คุณหนูๆๆ ปล่อยผมสิ ผมไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดมาก ช่วยผมหน่อยนะๆๆ"
"ไม่!!! ถ้าพี่ถิงไม่ตอบว่าเมื่อเช้าทำไมพี่ถึงอยู่กับนายอู๋อี้ฝานนั่นได้"
คุณหนูเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม ปล่อยลมหายใจร้อนปะทะใบหน้าผมเป็นเชิงท้าทาย ผมยื่นหน้าไปจะจูบเค้า แต่เค้าเอาหน้าหนีไป โอ้ย!!! ทำไมต้องทรมานผมแบบนี้ด้วย
"คุณหนูได้โปรดเถอะครับ ผม...ผมต้องการคุณหนูมาก ปล่อยผมเถอะ"
"ไม่!!! ตอบมาก่อน พี่ไปไหนมา"
คุณหนูเอามือมาปลดเข็มขัดและรูดซิบออก ทันทีที่ทุกอย่างถูกเปิด ส่วนนั้นพร้อมมากแล้ว ขยายและตั้งชูขึ้นอย่างเห็นได้ชัดว่าต้องการอะไร คุณหนูก้มมองมันด้วยความพอใจ แต่ไม่ทำอะไร!!!!!!
"ถ้าตอบ ผมจะช่วยพี่ แต่ถ้าไม่ตอบ ก็ทนเอานะ ดูสิ ว่าพี่จะทนไหวมั้ย"
คราวนี้คุณหนูถอดกางเกงตัวเองออก เผยให้เห็นส่วนล่างที่ยังไม่พร้อมเต็มที่เท่าไหร่นัก เริ่มเอามือปลุกเร้าส่วนนั้นของตัวเองเหมือนยั่วผม แล้วมากอดคอผมไว้พร้อมเลียที่แก้มไล่ไปจนถึงใบหูอย่างช้าๆ...
"คุณหนูๆๆ ได้โปรด ผม...อืมมม ผม...ปล่อยผมได้มั้ย ผมขอร้อง ผมไม่ไหวแล้ว ผมต้องการ...คุณหนู!!!"
"ก็แค่ตอบ ตอบสิ!!!"
"ผม..ผม ผมไปทำธุระครับ"
คุณหนูเอาลิ้นมาเลียตรงหน้าอกผม มันทำให้ผมแทบอยากจะคลั่ง อยากจะโถมตัวเข้าใส่คนตรงหน้า แต่ผมพยายามจะดิ้นเท่าไหร่ เชือกที่มัดไว้ก็ไม่หลุดสักที...
"ธุระ!!! ธุระอะไร ทำไมถึงได้มีนายนั่นด้วย ตอบสิ ผมรู้พี่อึดอัดมาก"
คุณหนูยังใช้ทั้งมือและปากลูบไล้ตัวผมไปทั่ว ตั้งแต่ซอกคอ แผ่นอกและกล้ามท้อง แต่ว่าไม่ยอมทำอะไรกับส่วนล่างผมเลย ยังคงปล่อยให้มันขยายตัวเองมากขึ้นทุกทีๆ..
"คุณหนู จูบผมนะ ได้โปรด ช่วยผมหน่อยนะครับ นี่มันไม่ไหวแล้ว ผมร้อนข้างในมากเหมือนจะระเบิดแล้วด้วย"
"ไม่!!! จนกว่าพี่จะตอบว่าพี่ไปทำอะไรกับมัน"
ผมรู้สึกว่าทำแบบนี้ผมยิ่งทรมานกว่าอะไรทั้งหมด อยากปลดปล่อยความรู้สึกด้านใน แต่มันทำไม่ได้ เพราะไม่ได้รับการตอบสนอง ผมต้องหาทางรอดให้ได้สินะ...
"ผมไปหาเพื่อนครับ แล้วพอดีคุณชายอู๋ก็มาเจอพอดี บังเอิญจริงๆนะครับ คุณหนูผมตอบแล้ว ปล่อยผมเถอะ ได้โปรด ผมขอร้อง!!!"
คุณหนูพุ่งเข้ามาจูบผม ปากชนมาอย่างรุนแรง ลิ้นแลกลิ้นกันอย่างดุเดือด มือคุณหนูลูบที่กล้ามท้องผมไปมาอีกครั้ง คราวนี้ยิ่งกระตุ้นส่วนล่างให้อยากปลดปล่อยมากขึ้นอีก คุณหนูหยุดจ้องหน้าผม สายตานั่นมันยั่วผมมาก...
"คุณหนูแกล้งผม โหดร้ายกับผมมาก ทำไมทำกับพี่ถิงแบบนี้ล่ะครับ อย่าทรมานผมอีกเลย ผมต้องการคุณหนูมาก คุณหนูก็ต้องการผม อย่าให้ผมหลุดไปได้นะ คุณหนูจะโดนทำโทษ"
"ฮึๆ พี่ถิง ผมกำลังทำโทษพี่นะ พี่จะมาทำโทษผมได้ยังไง"
"ผมก็ตอบแล้ว ปล่อยผมสิครับ!!! มันไม่มีอะไรจริงๆ"
"ไม่!!! พี่ต้องทรมาน พี่เป็นของผม ผมบอกแล้วพี่ห้ามไปยุ่งกับคนอื่น โดยเฉพาะนายอู๋อี้ฝานนั่น"
"คุณหนู ผมไม่เคยไปยุ่งกับใครเลยนะ ปล่อยผมเถอะนะๆๆ คุณหนูของผม"
ผมพยายามขยับข้อมือเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าที่มัดไว้เริ่มคลายออกแล้ว ผมจึงไม่รอช้าโถมตัวเข้าใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ยินยอมให้ถูกทรมานอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่อไป....
ตอนนี้ผมจึงคร่อมอยู่บนตัวคุณหนู
"พี่ถิง!!! อะไรเนี่ยะ พี่ต้องถูกทำโทษสิ ก็พี่ไปเจอมัน มันเยาะเย้ยผม!!!"
เค้าเอามือปัดป้องตัวผมไปมา ผมจึงใช้แรงกดข้อมือทั้งสองลงบนเตียงอย่างแรง
"คุณหนูจะได้รู้ว่าน้ำหอมออกัสซัม มันออกฤทธิ์ยังไง จะทำโทษผมเหรอ ดูสิว่าใครกันแน่ที่จะต้องโดนลงโทษ!!!"
ผมก้มลงบดปากตัวเองเข้ากับใบหน้าคนตัวเล็กด้านล่างอย่างกระหายอยาก ร่างกายผมตอนนี้มันร้อนรุ่มด้วยความปรารถนาที่สุมอยู่เหมือนไฟ ส่วนล่างผมไม่รอช้าแล้ว ผมเอามือมาแยกขาสองข้างของคุณหนูออก สอดใส่ความต้องการด้านล่างเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคุณหนูอย่างไม่ปราณี..
"อื้อออ อื้อออ พี่ถิง...เจ็บๆๆ อึกก เจ็บ"
ผมไม่ฟังอะไร เพราะตอนนี้สมองผมมันไม่สั่งการ มีเพียงสันชาตญาณดิบที่จะต้องปลดปล่อยเท่านั้น...
น้ำหล่อลื่นสีขาวขุ่นจากความต้องการที่เต็มเปี่ยมของผมไหลทะลักออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับจังหวะที่สอดดันเข้าไป เพื่อให้สัมผัสจุดสุดยอดของคนด้านล่าง...ผมยังคงดันเข้าออกสลับไปมา โดยไม่ได้สนใจคนตรงหน้าที่ยังคงร้อง...
"อึกๆ อื้อๆๆ พี่...ถิงงง อื้อออ อ๊า"
แล้วผมก็ใช้แรงยกเค้าขึ้นแล้วพลิกตัวกลับให้เค้าคว่ำตัวลงโดยที่เอามือประคองเอวเค้าไว้...
แล้วสอดใส่เข้าไปอีกครั้งด้วยช่องทางที่ขยายมากขึ้นกว่าเดิม...แต่เร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีกพร้อมกับจับเอวเข้ากระแทกเข้าออกไปด้วยกัน
"อ๊าาาา อ๊าาาา พี่ถิงๆ ผม...ซีสสส"
"คุณหนู ผมไม่ไหวแล้วครับ เจ็บหน่อยนะ แต่ผมต้องการจริงๆ ใครล่ะที่ลงโทษผมแบบนี้"
อึก....อึก...
"อื้อ อื้อออ พี่..."
ผมยังคงกระแทกเป็นจังหวะเข้าออกไปเรื่อยๆ เหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...มันเป็นความต้องการที่มีความสุข มันรู้สึกสุดยอดมากจริงๆ ผมชักชอบน้ำหอมนี่ซะแล้ว แต่คนตรงหน้าสิครับ ดูหมดแรงไปเลย ผมจึงค่อยๆช้อนตัวเค้าขึ้นมาพิงกับอกผม ตอนนี้เหงื่อคุณหนูออกแทบจะมากกว่าผมในตอนแรกอีก...
"คุณหนู ชอบมั้ย...ผม...ผมยังต้องการอีก"
"อื้อ ผม...พี่ถิง อื้อ"
ผมยังคงสอดใส่เข้าออกไปเรื่อยๆด้วยแรงที่ไม่มากเท่าเดิมแล้วแต่คุณหนูร้องและบิดตัวไปมาเบาๆ อย่างมีความรู้สึกตอบสนอง...
ผมหยุดจังหวะลง เราหอบหายใจด้วยร่างกายที่กอดกัน ร่างกายผมยังคุกเข่ารองรับตัวเค้าค้ำยันอยู่บนเตียง...
"พี่ถิง...ตกลงพี่ไม่มีอะไรกับนายนั่นแน่นะ"
"โธ่...คุณหนู ขนาดนี้แล้วยังจะถามอีก ใครจะไปกล้าครับ ดูคุณหนูของผมสิ ลงโทษผมแบบนี้แล้วคุณหนูก็ต้อง..."
คุณหนูบิดตัวหันมาจูบผม...
"พี่ถิง...พี่ห้ามทรยศผม รู้รึเปล่า ไม่งั้นพี่จะถูกลงโทษอีก"
"ผมสาบานเลย คุณหนูของผม ผมรักคุณหนูนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ไม่ทรยศคุณหนูหรอกครับ"
ผมพูดกระซิบข้างหูด้วยเสียงกระเซ่าแหบพร่า แรงแห่งความปรารถนายังรุนแรงมาก ผมเอาปากจูบที่หลังคุณหนูไปเรื่อยๆ ลงมาจนกระทั่งถึงแนวสะโพก แล้วเอามือช้อนไว้ เพื่อเริ่มสอดใส่มันอีกครั้ง...
"อีกนะครับ ผมขออีก"
"โธ่...คุณหนู ขนาดนี้แล้วยังจะถามอีก ใครจะไปกล้าครับ ดูคุณหนูของผมสิ ลงโทษผมแบบนี้แล้วคุณหนูก็ต้อง..."
คุณหนูบิดตัวหันมาจูบผม...
"พี่ถิง...พี่ห้ามทรยศผม รู้รึเปล่า ไม่งั้นพี่จะถูกลงโทษอีก"
"ผมสาบานเลย คุณหนูของผม ผมรักคุณหนูนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ไม่ทรยศคุณหนูหรอกครับ"
ผมพูดกระซิบข้างหูด้วยเสียงกระเซ่าแหบพร่า แรงแห่งความปรารถนายังรุนแรงมาก ผมเอาปากจูบที่หลังคุณหนูไปเรื่อยๆ ลงมาจนกระทั่งถึงแนวสะโพก แล้วเอามือช้อนไว้ เพื่อเริ่มสอดใส่มันอีกครั้ง...
"อีกนะครับ ผมขออีก"
"อื้อออ พี่ถิง...อ๊าาา"
คืนนั้น คนที่เหมือนถูกลงโทษคือคุณหนูครับ ไม่ใช่ผม...ผมแทบจะคลอเคลียและรุกไล่ร่างกายทุกส่วนของคุณหนูทั้งคืน เหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ช่องทางหลังบวมแดง ปากเจ่อแดงด้วยความต้องการของผมที่ถูกปลดปล่อย น้ำหอมนี่ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้ หรือว่ามันเป็นแค่ส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือตัวผมเองที่ต้องการร่างกายคนตรงหน้าไม่หยุดแบบนี้ คุณชายอู๋นะคุณชายอู๋ เล่นอะไรอีกเนี่ยะ!!!
ผมลูบไล้ทุกส่วนอย่างสำนึกผิดที่รุนแรงกับเค้าไปเรื่อยๆ จนคุณหนูหลับไปในอ้อมกอดผม...
เช้าขึ้นมา มีเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ใครนะ!!!
เช้าขึ้นมา มีเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ใครนะ!!!
แม่นมนั่นเอง ผมจึงเอื้อมมือมารับโทรศัพท์ โดยที่มีคุณหนูซุกหน้าอยู่กับอกผม
"ครับแม่"
"พาคุณหนูกลับมา!!! คุณท่านกลับมาแล้วและต้องการเจอคุณหนูเดี๋ยวนี้"
"ครับแม่"
"พาคุณหนูกลับมา!!! คุณท่านกลับมาแล้วและต้องการเจอคุณหนูเดี๋ยวนี้"
....โปรดติดตามตอนต่อไป.......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น