เฉินเหว่ยถิง = หมอเฉินเหว่ยถิง เป็นหมอฟัน เจ้าของคลินิกแห่งหนึ่งในเซี่ยงไฮ้ ชื่อ “ถิงหยาฉือ”
อุปนิสัย-เงียบ สงบ เย็น ภูมิฐาน เป็นงานเป็นการ ความรู้แน่น แต่บางทีก็สามารถขี้เล่นขึ้นมาได้
หลี่อี้เฟิง = ดาราดาวรุ่งสุดฮอตแห่งวงการ ถ่ายละครและหนัง คิวแน่นไม่หยุดหย่อน
อุปนิสัย-ร่าเริง กินเก่ง ชอบกินขนม ของหวาน ลูกอม เค้ก ไอติม แต่กลัวเลือดมากที่สุด
ใกล้รุ่งสาง ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้น นึกขึ้นได้ว่ามี คนตัวใหญ่กอดก่ายทับอยู่บนตัวผม หลังจากเหตุการณ์ที่พื้นพรมด้านนอก ผมก็ได้รับการทะนุถนอมและดูแล เหมือนผมเป็นคนไข้ที่มีหมอมาคอยดูแลตลอด เค้าอุ้มผมมานอนที่เตียงหลังจากที่เราสัมผัสแนบชิดกันและกัน ตอนนี้ผมรู้ว่า ผมรักเค้ามากขึ้นจากการสัมผัสแบบนี้ ผมชอบมากแต่ยังไงก็ตาม ผมก็ต้องไปทำหน้าที่ของผม ผมจึงพยายามดันตัวเค้าออกไป...
ไม่น่าเชื่อว่าดาราดังอย่างหลี่อี้เฟิง จะมานอนอยู่บนเตียงในคอนโดหรูของเซี่ยงไฮ้ กับหมอฟันร่างยักษ์คนนี้ได้ ผมติดสินใจแล้วว่าจะคบกับเค้าแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็คงต้องค่อยๆแก้ปัญหากันไป แต่เรื่องราวมันก็คงจะไม่ง่าย ผมต้องกลับไปคุยกับบริษัทต้นสังกัดที่ปักกิ่งก่อน ผมจึงต้องกลับไปคอนโดแล้ว เพราะต้องไปขึ้นเครื่องอีก แต่คนร่างยักษ์ก็ยังคงพลิกตัวกลับมากอดผมในร่างเปลือยเปล่าของเราทั้งคู่ ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เค้ากระซิบข้างหูผม...
"คุณจะไปไหน ผมรู้นะ ผมไม่ให้ไป!!!"
ผมต้องดันมือที่เค้ากอดผมไว้ออกก่อนจะหันหน้าไปบอกเค้า
"ผมต้องไปแล้ว หมอ...ผมบอกแล้วว่าผมต้องไปปักกิ่ง"
"ทำไมล่ะ ผมเลี้ยงคุณได้ มาเป็นคุณนายเฉินไง ผมบอกแล้ว ผมรักคุณนะ"
เค้าค่อยๆบรรจงหอมแก้มผมหนึ่งที แล้วกระซิบต่อ...
"อย่าไปเลย ผมอยากเก็บคุณไว้แบบนี้ น้ำเน่าเนอะ แต่ผมรู้สึกแบบนี้จริงๆนะ"
ใจจริงผมก็ไม่ได้อยากไปหรอกนะ บทละครแบบนี้ผมเล่นออกบ่อย แต่เป็นผมที่เล่นบทพระเอก ไม่ยอมให้นางเอกไปไหน นี่ดูเหมือนผมจะอยากอ้อนเค้าให้เค้าดูแล แต่ผมจะทำแบบนี้ได้เหรอ ได้จริงๆเหรอ!!! ผมไม่อยากต่อต้านคนตรงหน้าเลย ทำยังไงดีล่ะ...
"ผม...ถ้าผมไม่ไป หมอจะให้ผมทำยังไง"
"เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวคุณก็โทรไปหา ผจก.คุณว่าขอไปพักผ่อน หลบเรื่องยุ่งๆสัก 2-3 วัน เสร็จแล้วคุณค่อยกลับไป วันนี้ผมจะเข้าไปเคลียร์คนไข้ แล้วลาหยุดเพื่ออยู่กับคุณ"
"หมอ...ผมทำให้คุณลำบากหรือเปล่า???"
"ไม่หรอก ปกติผมทำงานตลอด วันหยุดก็คือไปเที่ยวกับที่บ้าน นอกนั้นผมไม่เคยไปไหนเลยนะ ผมให้เวลาคุณ นั่นคือสิ่งที่ผมอยากทำ แต่เราก็ต้องแลกกัน คุณต้องเป็นคุณนายเฉินสักสองสามวัน ได้มั้ยครับ"
เสียงเค้า สัมผัสเค้า ที่กำลังกอดผมให้แน่นขึ้น มันทำให้ดาราอย่างผม ไร้สติ ผมไม่อยากไปจากอ้อมกอดนี้ ไม่อยากห่างจากเค้า เมื่อก่อนผมไม่เห็นเคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย นี่ผมเพิ่งเจอเค้าเองนะ ลำแขนแข็งแรงและใบหน้าที่หนักแน่น ทำให้ผมเชื่อเค้าทุกอย่าง...
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะ...หลี่อี้เฟิง!!!
เช้านั้นผมตัดสินใจโทรไปหา เจ๊เฉิน เธอโวยวายใหญ่ว่าผมหนีไปได้ยังไง หนีไปตอนไหน แล้วเธอจะทำยังไง จะตอบบริษัทว่ายังไง!!!
ผมก็บอกไปว่า ผมขอเวลาไปพักผ่อนก่อน ยังไงผมก็ถ่ายหนังต่อไม่ได้อยู่แล้ว แล้วอีก 2 วันค่อยไปหาเค้าเพื่อไปคุยเรื่องงานต่อก็ไม่เห็นเสียหายตรงไหน...นี่ผมเอาแต่ใจขนาดนี้ได้ยังไง
ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับเจ๊เฉินอยู่ในห้องนอน หมอถิงลุกขึ้นไปอาบน้ำและเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันอยู่ที่เอว ร่างกายเค้ามันดึงดูดผมมากกว่าอะไรทั้งหมด ผมมองกล้ามเนื้อแต่ละส่วนของเค้าอย่างไม่วางตา เค้ากำลังถือผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดเนื้อตัวส่วนบน แล้วเห็นสายตาผมพอดี
"นี่...คุณดารา มองแบบนี้แปลว่าอะไรครับ"
"อะไร??? ผมเปล่ามองซะหน่อย"
"แหน่ะ ก็ผมเห็นคุณมองชัดๆ"
"ผมไม่ได้มองนะ"
เค้ามานั่งลงที่เตียงข้างตัวผม มองหน้า แล้วจูบเบาๆอีกที ช่างเป็นเช้าที่มีความสุขมากจริงๆ
"อ่ะ เช้าๆปากไม่สะอาด เดี๋ยวหมอจะแปรงฟันให้นะ"
เค้าเอาปากประกบลงมาใหม่อีกรอบ แล้วเอาลิ้นเข้ามาในปากผม ควานไปที่ลิ้นและฟัน หยอกเหย้าเล่นไปทั่ว แล้วส่งท้ายด้วยการดูดที่ริมฝีปากล่างก่อนจะปล่อยปากผมออกมา
"อ่ะ สะอาดแล้ว"
ผมแอบเขินนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาจูบผมแบบนี้ ในการแสดงเราก็อาศัยมุมกล้องและก็ถ้าจูบจริง ก็ไม่มีใครเอาลิ้นมาแตะทุกส่วนในปากผมขนาดนี้มาก่อน ผมจึงหลบตาลง...
"คุณดาราครับ คุณรู้ตัวมั้ย นับวันคุณยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะ นี่อายผมเหรอ 555"
ผมไม่อยากตอบเรื่องนี้ เลยเฉไฉไปเรื่องอื่น
"หมอ...ให้ผมกลับไปคอนโดเอาเสื้อผ้าก่อนได้มั้ย"
"ไม่ต้องหรอก คุณใส่ชุดนี้ เดี๋ยวผมเอาให้ แล้วก็เดี๋ยวผมทำอาหารเช้าให้ นั่งเล่นไปก่อน ส่วนตอนเที่ยง ผมก็จะเตรียมไว้ คุณก็แค่เอามาอุ่น พักผ่อนไปนะ ไม่ต้องคิดมาก ดูทีวีหรืออ่านหนังสือก็ได้ ผมมีเยอะ แล้วเย็นๆผมจะมารับออกไปทานข้าว"
"นี่คุณ จะให้ผมมาอยู่กับคุณเฉยๆแบบนี้จริงๆเหรอ"
"ใช่ไง ผมบอกแล้ว อยู่กับผม คุณไม่ต้องทำอะไร หมอถิง มีเงินพอเลี้ยงคุณได้ ไม่ต้องห่วง เอาล่ะ ไปอาบน้ำเถอะ อ้อ ตอนเย็น...ใส่ชุดที่ผมเตรียมไว้นะครับ คุณนายเฉิน 555"
สักพัก เค้าก็เดินหายลับไปยังห้องแต่งตัวข้างๆ ที่มีห้องแยกเป็นสัดส่วนหลายห้อง สมกับเป็นคอนโดราคาแพงที่ในแต่ละชั้นมีห้องแค่ห้องเดียว...
หลังจากนั้นทั้งวัน หมอถิงก็ออกไปทำคนไข้ตามปกติ มีแต่ผม ที่นั่งเล่นนอนเล่น ดูทีวี อ่านหนังสือ โดยที่รู้สึกว่าทำไมเวลาแห่งความสุขแบบนี้มันช่างผ่านไปรวดเร็วจริงๆ ผมรู้สึกสบายใจที่ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไร แค่พักผ่อนรอเค้ากลับมา พาผมไปกินข้าว ก็รู้สึกดีมากๆแล้ว...นี่ผมเป็นอะไร ผมอยากเป็นคุณนายเฉินจริงๆเหรอ เหมือนรอสามีกลับบ้านอะไรแบบนี้ จากคนไข้คนนึง มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ผมเองยังไม่รู้ตัวเลย...
พอใกล้ๆจะ 6 โมงเย็น หมอก็บอกว่าให้แต่งตัว เตรียมตัวออกไปข้างนอก เค้าจะมารับด้านล่างให้ลงมารอได้เลย...
แต่ชุดที่เค้าเตรียมให้นี่สิ ไม่รู้ไปเอามาจากไหน เป็นกระโปรงผู้หญิงแล้วก็มีวิกผมหยิกเล็กน้อย พร้อมกับหมวกสวยเก๋ใบนึง ผมก็ใส่แว่นตาดำอำพรางด้วยความเคยชิน แล้วลงไปรอเค้าด้านล่าง โดยที่ไม่มีใครจำได้ แต่ก็มีคนมองว่า ทำไมเย็นโพล้เพล้ขนาดนี้แล้ว ผมยังใส่แว่นตาดำอีก แต่เทคนิคการอำพรางตัวของผมก็สุดยอดอยู่แล้ว การเป็นดาราเราต้องปรับตัวง่าย เข้ากับสถานการณ์ ผมจึงไปแวะร้าน มินิมาร์ทด้านล่างคอนโดเพื่อซื้อเครื่องสำอางค์นิดหน่อย แล้วไปแต่งหน้าในห้องน้ำก่อนที่หมอถิงจะมา...
พอเค้ามารับ ผมก้าวขึ้นบนรถ เค้าดูตะลึงมาก!!!
ผมถอดแว่นตาดำออก เผยให้เห็นแก้มเนียนใสจากการแต่งหน้าแบบเบาๆ
"หมอ...มองอะไร!!!"
"อี้เฟิง คุณ เอ่อ...คุณทำไม สวยขนาดนี้"
"หมออ่ะ...อย่าล้อสิ คุณก็นะ เอาชุดอะไรให้ใส่ แถมมีวิกด้วย ไปเตรียมมาตอนไหน"
"มันเป็นของที่พี่สาวผมไม่ใช้แล้ว ชอบเอามาทิ้งไว้ที่นี่หน่ะ บางทีเค้าก็มานอน ผมเลยอยากให้คุณลองใส่ดู แต่ว่าไม่คิดว่าวิกกับหน้าคุณ มันจะทำให้ผมแทบจำไม่ได้"
"หมอ...ไปเถอะ ผมหิวแล้ว วันนี้เป็นไง เหนื่อยมั้ย!!!"
"ไม่เหนื่อยเลย แค่ผมคิดว่ามีคุณรอผมอยู่ ผมนี่อยากจะรีบทำๆคนไข้ให้เสร็จเร็วๆ อ้อ แล้วก็ผมว่างแล้วนะ พอดีให้น้องเค้ามาอยู่แทนให้แล้ว เรื่องอื่นๆคุณไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ผมว่างทั้งวันนะ"
"หมอ...แน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้ ว่างแน่เหรอ หยุดวันเดียวก็ดูลำบากจังนะ"
"อี้เฟิง ผมบอกแล้วไง ผมแค่อยากมีคุณอยู่ด้วย ไม่ว่ายังไง ผมก็จะทำ ไม่ว่าจะต้องมีอุปสรรคอะไรอีก"
ระหว่างกินมื้อค่ำกัน ไม่มีใครมองออกเลยว่าที่นั่งอยู่เป็น หลี่อี้เฟิง ดาราดัง...พระเอกดาวรุ่งคนนั้น คงมีแต่ผมและเค้าเท่านั้นที่รู้ว่า ใครเป็นใคร...
ระหว่างที่กำลังกินข้าวกัน เค้าก็คอยดูแลผมอีกแล้ว คนเป็นหมอนี่เค้าเหมือนมีใจอยากให้ความช่วยเหลือหรืออะไร ผมมักจะรู้สึกว่าเวลาอยู่กับเค้าไม่ต้องทำอะไรมาก หมอถิงจะดูแลเอง...
สักพักก็มีโทรศัพท์จากเจ๊เฉิน...
"ครับ เจ๊!!!"
"อี้เฟิงอยู่ไหน ออฟฟิศใหญ่บอกว่า เราไม่ต้องไปหาเค้าแล้ว ให้เราไปหาข้อมูลทำรายการ ที่เธอเคยคุยกับผู้ใหญ่ไว้หน่ะ"
"ฮะ!!! อะไรนะเจ๊ ผู้ใหญ่อนุมัติเหรอ ขนาดผมทำแบบนี้อ่ะนะ"
"นั่นสิ นี่เราโชคดีมากนะ เจ๊ยังกังวลอยู่เลย เจ๊หวังก็บอกนะว่า เดี๋ยวจะคุยกับผกก.ให้ก่อน แต่ว่ารายการเนี่ยะ จะเตรียมโปรโมทและให้เราเตรียมตัวหาข้อมูลได้เลย เดี๋ยวพี่จะจองตั๋วเครื่องบินให้"
"จองตั๋วให้ ที่ผมเคยออกแบบรายการไว้ เราต้องไปหลายๆประเทศ หมายถึงจะให้ผมไปไหนก่อนล่ะ"
"พักผ่อนอีกวัน เจ๊ให้เวลาเรา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว วันมะรืน เริ่มงานที่แรกไปเมืองไทยนะ โอเคมั้ย เจอกันที่สนามบิน เดี๋ยวพี่จองตั๋วแล้วจะส่งรายละเอียดไปใน email นะ"
"ครับๆ ได้ ขอบคุณมากนะเจ๊ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ผมเอาแต่ใจ"
"อืม ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เราจะได้ไม่เครียดมาก ไปทำงานที่อื่นๆหลายๆที่ ข่าวเรื่องผกก.นี่จะได้ซาลงไปด้วย"
พอผมวางโทรศัพท์ไป หมอถิงมองผมด้วยสายตาจดจ่อ......
"หมายความว่าอะไร คุณต้องไปไหน???"
"หมอถิง...ผมต้องไปหาข้อมูลรายการที่เมืองไทย อีกสองวันหน่ะ ผมอยู่กับหมอได้อีกแค่วันเดียวนะ คราวนี้ผมต้องไปจริงๆ เพราะนี่คือโอกาสของผม"
หลังจากกินข้าวเสร็จ หมอก็พาผมกลับมาที่คอนโด แล้วทิ้งตัวลงที่โซฟา เค้าเงียบไป ไม่พูดอะไรอีก ผมเลยลงไปนั่งข้างๆเค้า เอามือจับไปที่ต้นขาเค้า เขย่าเบาๆ...
"หมอ เป็นอะไรไป อย่าเป็นแบบนี้สิ ผมแค่ไปถ่ายรายการ ไปหาข้อมูลเองนะ"
"ผมได้หยุดงานแค่วันเดียว ยังไม่ทันอะไร คุณก็จะไปอีกแล้ว"
ผมรู้สึกว่าเค้าเหมือนจะน้อยใจ เลยเอามือกอดเอวเค้าไว้
"โธ่ หมอ ผมไปทำงาน ไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับมา แล้วผมจะส่งข้อความหรือโทรหาบ่อยๆนะ"
เค้าเอามือกอดผมไว้...
"อยู่กับผมนะ อยู่กับผม"
ผมกอดเค้าแน่นขึ้น แล้วซุกหน้าเข้าไปที่ซอกคอเค้า...
"ผมไม่อยากไปไหนหรอก จริงๆแล้วที่นี่คือที่หลบภัยของผมเหมือนกันนะ"
ผมรู้สึกว่า มันอบอุ่นมากเมื่อผมกอดเค้าและซุกไซร้ไปกับตัวเค้าแบบนี้จริงๆนะ
เค้าเอามือช้อนคางผมแล้วจูบลงมาที่ริมฝีปากแดงๆที่ยังมีคราบลิปสติกอยู่...
หลังจากนั้น เค้าก็ค่อยๆแกะชุดกระโปรงของผมออกทีละชิ้นๆ แล้วดันตัวผมนอนลงที่โซฟา วันนี้ผมจะยอมเค้าทุกอย่างโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้า เราสองคนจะยังได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกมั้ย ตอนนี้ร่างคนตัวใหญ่คร่อมอยู่บนร่างผม แรงปรารถนาของผมและเค้าผสมกลมกลืนกันจนแผ่ขยายไปเต็มโซฟาตัวใหญ่...
เสียงกระเซ่าและร่างกายที่เร่าร้อนของเราทั้งคู่ยังไม่ยอมหยุด จนกระทั่งผมแทบหมดแรง...
หมอถิงลุกขึ้นแล้วมองดูผมที่นอนอยู่บนโซฟา...ผมได้ยินเสียงเค้าพูดเบาๆ
"ผมไม่มีวันปล่อยคุณไป...หลี่อี้เฟิง"
..........................................โปรดติดตามตอนต่อไป...........................
