"นายฉีซาน นายกลับมาแล้ว เป็นยังไง เหนื่อยมากมั้ย"
"อ้าว อู๋น้อย ทำไมมาอยู่ห้องชั้นได้ล่ะ ไหนว่า...ยังไงก็ไม่ย้ายมาไง"
คนตัวใหญ่เจ้าของบ้านทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นผมในห้อง เพราะก่อนหน้านี้ผมยืนยันหนักแน่นว่ายังไงก็ไม่ย้าย แต่นี่ผมเปลี่ยนใจแล้ว เพราะสองเหตุผล หนึ่ง...ผมอยากให้เค้ามีความสุขที่สุดก่อนผมจะไป สอง...ถ้าไม่อยู่กับเค้า ผมจะหาช่องทางกลับได้ยังไง
"ก็ย้ายมาแล้วนี่ไง ไม่ดีเหรอ ดูสิ นายกลับบ้านค่ำๆมืดๆ ลุงฟุกับคนอื่นๆก็ไปนอนกันหมดแล้ว ใครจะเอาข้าวให้กินล่ะ"
"เห็นหน้าอู๋น้อยน่ารักแบบนี้ ชั้นก็ไม่หิวแล้วล่ะ"
นายฉีซานเข้ามากอดและหอมแก้มผมฟอดใหญ่
"พอเลยๆ ไปอาบน้ำก่อนเถอะ ชั้นจะไปอุ่นของกินให้นะ"
"ไม่ต้องไปหรอก ชั้นไม่หิว ไปอาบน้ำกับชั้นดีกว่า!!!"
ผมถูกอุ้มตัวลอย เค้าพาผมเข้าไปในห้องอาบน้ำด้านหลังห้องนอนอีกครั้ง แล้ววางผมลง ผมจึงเอามือค่อยๆปลดชุดเสื้อทหารของเค้าออกอย่างระมัดระวังเพราะเครื่องหมาย ตราอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด
"วันนี้ทำไมทำตัวน่ารักขนาดนี้นะ แบบนี้สงสัยลุงฟุเอาอะไรให้กินรึเปล่า"
เค้ายิ้มแบบมีเลสนัยให้ผม แต่ผมก็ไม่ได้กินอะไรจากลุงฟุนี่นา
"เปล่านะ ก็อยากทำให้ ทำไมล่ะ ดูแลนายแบบนี้ไม่ดีเหรอไง"
เค้าก้มลงมาจูบผมและซุกไซร้ไปตามซอกคอ
"เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสิ"
"อะไรล่ะ อู๋น้อย ไหนบอกว่าจะดูแลชั้นไง"
"ฉีซาน ชั้นอยากไปหาปู่ชั้นที่นายเคยเล่าให้ฟัง นายพาชั้นไปได้มั้ย"
ผมเอานิ้วลากไปตามแผ่นอกเค้า เมื่อถอดเสื้อออกหมด ในขณะที่พูดไปด้วย คิดว่าการยั่วแบบนี้น่าจะได้ผลนะ
"ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้นะ ชั้นว่างตอนเช้าพอดี แต่ตอนนี้ขอกินอู๋น้อยให้อิ่มก่อนแล้วกัน"
อีกฝ่ายไม่รอช้าซุกไซร้ริมฝีปากเข้าที่ซอกคอคนตรงข้ามอย่างช้าๆ ซึ่งไม่มีการขัดขืนใดๆ ตรงข้ามคนอ้อนตรงหน้ากลับโอบกระชับร่างให้เข้ามาแนบชิด สร้างความพอใจให้เฉินฉีซานเป็นอย่างมาก ซอกคอถูกดูด เคล้าคลึงไปมา จนตัวผมเองก็เริ่มรู้สึกถึงความต้องการที่มากขึ้น จึงเอามือลูบไปที่กางเกงทหารตัวหนา ที่ยังมีสิ่งขวางกั้นอยู่
"อู๋น้อยๆ วันนี้นายซุกซนมากนะ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวัน ชั้นก็ไปไหนไม่รอดสิ"
"แล้วนายจะไปไหนล่ะ ไม่อยากอยู่กับชั้นแล้วหรือไง"
นายฉีซานบดจูบมาที่ปากผมอีกครั้งอย่างรุนแรง เสื้อผ้าทุกชิ้นถูกถอดออกอย่างง่ายดาย ตอนนี้สองร่างเปลือยเปล่า คล้ายมีการต่อสู้กันเบาๆอยู่ในอ่างน้ำใหญ่อีกครั้ง ยังไม่ทันจะมีน้ำชำระล้างร่างกายใดๆ กลับกลายเป็นเค้าที่อยู่ใต้บังคับผม เสียงเอี้ยดอ้าดของการเสียดสีในอ่างกับร่างกายที่เกิดขึ้น ทำให้คนตัวใหญ่ด้านล่างตัวแดงไปหมด ใบหน้าเคลิ้มสุขจากการปลุกเร้าของผมดูเหมือนจะได้ผล เค้าเรียกชื่อผม กอดผม และจูบผมไม่หยุด จนกระทั่งทุกอย่างมาจบที่เตียงนอนอีกครั้ง ผมอยู่ในอ้อมกอดเขาเหมือนเดิม ความอบอุ่นนี้ ผมไม่ได้อยากจากไป แต่ผมแค่อยากไปจากเหตุการณ์ร้ายๆที่มีทั้งหมดเท่านั้น
"ฉีซาน ถ้าปู่ชั้นไม่เป็นแบบนี้ นายคงไม่ต้องมาตามหาของจนเจอชั้นสินะ"
ผมพูดกับเค้าขณะที่เค้านอนหลับตาและผมนอนอยู่บนอกเค้า
"ไม่หรอก เราสองคนต้องได้เจอกัน ฉีจุ่ยก็บอกแล้ว เออ!!!ใช่ พรุ่งนี้ไปบ้านอู๋เหล่า ชั้นจะให้เค้าทำนายเรื่องของนายด้วย ดีมั้ย!!!"
"ทำนายทำไม พระอาจารย์ก็สอนไว้ ใครทำอะไรย่อมได้ผลแบบนั้น"
"เหมือนที่ชั้นทำนาย นายก็ทำชั้นสินะ"
นายฉีซานลืมตามาอมยิ้ม ผมชอบเวลาเค้าล้อเล่นแบบนี้ นี่แหละ เฉินฉีซานที่ผมชอบ
"นายนี่ ต้องบอกว่า ชั้นรักนาย แล้วนายก็รักชั้น ไม่ใช่เหรอ??"
ผมเงยหน้าไปถามเค้า โดยลืมตัวว่าพูดบอกรักไปเหรอเนี่ยะ!!!
"ฮั่นแน่!!! นายรักชั้นๆๆ ชอบจัง พูดอีกได้มั้ย"
เค้าจูบหน้าผากผมแบบหยอกเย้า ผมหันหน้ากลับมามุดอยู่กับอ้อมแขนเค้าอีกครั้ง
"อู๋น้อย นายนี่ เดี๋ยวก็เขิน เดี๋ยวก็ยั่ว ตกลงนายจะเอายังไง"
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มและคิดในใจว่า ก็เป็นแบบนั้นแหละ เพราะบางทีผมก็มีแผน บางทีผมก็ไม่มีและปล่อยให้เป็นไปตามที่รู้สึก...
........เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราออกไปกินข้าวที่โต๊ะอาหาร แม้แต่ลุงฟุยังต้องเอ่ยทัก
"คุณชาย ดูมีความสุขจังนะครับ ผมดีใจที่คุณหนูอู๋ยอมย้ายเข้าไปอยู่ในห้องคุณชายแล้ว"
"ลุงฟุ บอกมาซะดีๆ เอาอะไรให้อู๋น้อยกินรึเปล่า??? ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะ"
"เปล่านะครับ ตั้งแต่คราวนั้น เอ้ย..."
"คราวนั้นอะไรเหรอครับลุง นี่ลุงฟุเอาอะไรให้ผมกินเหรอ"
"โธ่!!! ยาบำรุงแหละครับ ไม่ต้องสนใจหรอก แค่เห็นทั้งคุณชายกับคุณหนูอู๋มีความสุข ผมก็ดีใจมากแล้วล่ะครับ คราวนี้ได้ตายตาหลับแล้ว 555"
การพูดคุยอย่างสนุกบนโต๊ะอาหาร ยังต่อเนื่องไปถึงบนรถ เพื่อไปยังที่หมายที่ผมต้องการ จนในที่สุด...
"อ้าว ฉีซาน มากันเล้ว เข้ามาสิ"
"เป็นไงบ้างฉีจุ่ย อู๋เหล่ามีปฏิกิริยาอะไรบ้างมั้ย???"
ระหว่างที่เพื่อนรักสองคนกอดคอคุยกันไปนั้น ผมก็สังเกตดูบ้านที่นายฉีซานพยายามบอกว่า เป็นบ้านของปู่ผม พอสำรวจรอบๆ ก็เห็นของโบราณมากมาย และที่สำคัญภาพถ่ายที่เป็นแบบเก่าๆ สมัยเด็กของเจ้าบ้านที่ดูคล้ายกับผมเมื่อตอนเด็กมาก มันจะเป็นไปได้จริงๆเหรอเนี่ยะ...
พอเดินตามเข้าไปถึงห้องที่มีบุคคลที่ผมอยากเจอที่สุดนอนนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ ผมเห็นหน้านายฉีซานเปลี่ยนไปทันที แววตาเค้าดูเศร้าอีกครั้ง นี่ตกลงทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ยังไงกันนะ...
ผมมองดูคนตรงหน้า หน้าตาซีดขาวราวกับกระดาษ ดูเหมือนหายใจรวยริน แต่ก็ยังไม่เหมือนคนตายซะทีเดียว ตกลงนี่เค้าเป็นปู่ผมจริงๆเหรอ...
นายฉีซานนั่งลง ไปจับมือเค้าขึ้นมากุมไว้ เอาหน้าผากแตะเหมือนขอพรอะไรสักอย่าง
"ฉีจุ่ย ทำไมอู๋เหล่าดูแย่กว่าคราวก่อนอีกล่ะ"
"ก็ชั้นบอกแล้ว เราเหลือเวลาอีกไม่มากนัก นี่นายก็ไขปริศนาได้หมดแล้ว เหลือแต่บังคับให้เยว่หงมาที่นี่ให้ได้ เราก็จะช่วยอู๋เหล่าได้สักที นายจะเอาไงต่อล่ะ"
"ชั้นจะลองไปขอร้องเค้าใหม่"
"หาาา นายฉีซาน ทั้งๆที่เค้าทำกับชั้นแบบนี้อ่ะนะ" ผมแย้งขึ้นทันที
"ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ถ้าอยากช่วยอู๋เหล่า ชั้นก็ต้องยอมไปหาเยว่หงอีกครั้ง"
"นายอยากทำอะไรก็เชิญตามสบายแล้วกันนะ ชั้นมันคนนอกอยู่แล้วนี่นา"
"อู๋น้อย มีเหตุผลหน่อยสิ นายก็เห็นปู่นายแล้ว ชั้นต้องการช่วยเค้า นายจะให้ชั้นทำยังไง"
"ถ้างั้นนายจะเอาเลือดชั้นเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน ชั้นพร้อมเสมอ"
"เอาล่ะๆ ไม่ต้องเถียงกันนะ เด็กน้อย ออกมากับชั้นหน่อยสิ"
สักพักผมก็เหมือนถูกบังคับกลายๆ ให้ออกมาจากภาพตรงหน้านั่นด้วย ผมไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี นายฉีซานดูเป็นห่วงคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นมากกว่าผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าซะอีก...
"เธอคิดจะไปเหรอ เด็กน้อย"
"เอ่อ...คุณฉีจุ่ย คุณพูดอะไรครับ"
"อย่าปิดบังเลย ชั้นรู้ว่าเธอคิดอะไร"
"ก็ใช่ แต่ว่าไม่ใช่เพราะนายฉีซานนะครับ ทุกอย่างเป็นเพราะเอ่อ...เค้าก็เป็นเพื่อนคุณอีกคนนี่นา"
"เอาเถอะ ชั้นเข้าใจ แต่อยากจะให้เข้าใจฉีซานด้วย พวกเราผูกพันธ์ต่อสู้หลายๆอย่างร่วมกันมา เธอไม่ได้รู้มาก่อนจึงไม่เข้าใจความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งนี้"
"ใช่ครับ ดังนั้นผมคิดว่าผมอยากเป็นฝ่ายไปดีกว่า เพื่อไม่ให้นายฉีซานมีปัญหาอีก ผมจะกลับไปใช้ชีวิตของผม เค้าก็อยู่ของเค้า ไม่ต้องมาวุ่นวายกันอีก"
"เอาเป็นว่านั่นเป็นเรื่องที่เธอจะต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง จำไว้ ชั้นให้นี่เพราะชั้นต้องให้ ส่วนเธอจะใช้หรือเปล่า เธอก็คิดเอาเองแล้วกัน"
ผู้ชายที่ดูขึ้เล่นตรงหน้า พอเวลาจะพูดจริงจังขึ้นมา ดูน่าเกรงขามทีเดียว เค้าหยิบลูกแก้วใสเล็กๆขึ้นมากให้ผม
"นี่มัน!!!"
"จะอะไรก็ช่าง รู้ไว้แค่ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่นายเอาเลือดนายหยดลงไป เมื่อนั้น นายจะสามารถกลับไปที่ๆนายจากมาได้"
ผมเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีจนกระทั่งพวกเรากลับมาบ้าน นายฉีซานและผม ต่างคนต่างเงียบตลอดทาง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งมากินข้าวเย็นที่โต๊ะอาหาร
"อะไรกันครับ ทำไมพอคุณสองคนกลับมาถึงได้เหมือนคนละคนกับเมื่อเช้าเลยล่ะ"
"ลุงฟุครับ ผมอิ่มแล้ว เก็บไปเถอะครับ" ผมรู้สึกตันๆในลำคอ สมองก็โหวงๆ คิดอะไรไม่ออก ผมได้แล้ว ผมเจอทางกลับวัดต้ามู่แล้ว แต่ทำไม ผมถึงรู้สึกว่า ผมไม่อยากรู้เลยว่ามีมันอยู่...
"ลุงฟุ เดี๋ยวผมจะลงไปทำงานต่อที่ห้องใต้ดินนะ"
นายฉีซานลุกขึ้นไม่สบตาผมสักนิด แล้วเดินไปจากห้องอาหารทันที ผมไม่รู้ว่าควรตามไปหรืออยู่เฉยๆ ผมกำลังจะลุกกลับห้องเหมือนกัน ลุงฟุดูงงมากกับเหตุกาณ์นี้
"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ คุณหนูอู๋ ก็เมื่อเช้ายังดีๆกันอยู่เลย"
"ลุงก็ไปถามคุณชายของลุงเองสิ ผมไม่เกี่ยวนะ"
พูดจบผมก็เดินจากมา กลับมาที่ห้องนายฉีซาน อาบน้ำเตรียมตัวนอน ก็ไม่พบอีกฝ่ายกลับมาที่ห้อง ผมเอาลูกแก้วใสนั่นขึ้นมาดูอีกรอบ ก่อนจะเก็บใส่ถุงผ้าเล็กๆไว้ในกล่องเก็บของของผม แล้วหลับไป
"อื้อออ"
ผมรู้สึกว่ามีมือใหญ่ๆ ซุกเข้ามาที่เสื้อจนกระทั่งลูบที่หน้าอกผม
ผมกำลังจะขยับตัวหันไปมอง คนตัวใหญ่ก็จูบมาที่ซอกคอผม
"อู๋น้อยๆ อย่าโกรธชั้นเลยนะ"
เค้ากระซิบเบาๆที่ข้างหูผม ที่กำลังนอนตะแคงข้างโดยมีเค้าโอบกอดจากด้านหลัง
มือเค้าจับไปที่ยอดอก ลูบไล้และบีบที่ตุ่มเม็ดบนยอดเล่นพร้อมกับขยับเอาผมเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น
"อื้มมม อื้มมม"
ผมไม่อาจต่อต้านแรงปลุกเร้านี่ได้ นอกจากยอมรับแต่โดยดี ร่างกายผมพร้อมสำหรับการสัมผัสจากเค้าตลอดอยู่แล้ว
"นายเป็นของชั้น นายต้องเข้าใจชั้นสิ อู๋น้อย"
นายฉีซานเริ่มเอามือล้วงเข้าไปที่ด้านในกางเกงผม แล้วจับที่แก่นกายผม ผมเอามือจับมือเค้า เหมือนอยากจะหยุด เพื่อที่จะได้คุยกันก่อน
"นายฉีซาน อย่าสิ!!!"
"ไม่ ชั้นบอกแล้วไงอู๋น้อย อย่าดื้อ ต้องเชื่อฟัง"
"ชั้นไม่อยากให้นายไปหาเค้า"
สุดท้ายผมก็พูดความจริงออกไป พร้อมหันหน้าไปหาเค้า แต่ส่วนล่างยังคงถูกกุมเอาไว้แบบนั้น...
"เราต้องให้เค้ามาเปิดหีบ นายก็รู้ดี มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น"
ผมพยายามจะผลักเค้าออก แกะมือเค้าออกจากตัวผม
"อู๋น้อย นายดื้ออีกแล้วนะ"
"เปล่า ก็ถ้านายจะไปหาเค้า ก็อย่ามายุ่งกับชั้นอีก ชั้นจะกลับห้อง"
ผมดันเค้าออกไป แต่ร่างกายตรงหน้ากลับพุ่งเข้ามามากขึ้น
"ชั้นไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น"
ผมกับเค้าพัวพันนัวเนียกันไปมา ไม่มีใครยอมใคร แต่แน่นอนด้วยกำลังที่มากกว่า นายฉีซานก็จัดการกดผมเอาไว้ได้ในที่สุด พร้อมด้วยเสื้อผมที่หลุดออกจากตัวเรียบร้อย
"ถ้านายคิดว่าจะขัดคำสั่งชั้นได้ นายคิดผิดแล้วอู๋น้อย ชั้นบอกแล้วไง นายเป็นคนตระกูลอู๋ ตั้งแต่เกิดนายก็เป็นของชั้น เข้าใจมั้ย"
"ไม่เข้าใจ!!!"
ผมตะโกนใส่และเบือนหน้าไปอีกทาง
"อีกแล้วนะ เด็กดื้อ!!!"
นายฉีซานบดจูบลงมาที่ปากผมพร้อมเอาลิ้นรุกไล่เข้ามาด้านใน ผมพยายามจะดิ้นและขัดขืน เค้าก็กดผมแน่นขึ้น มือข้างนึงของเค้าเริ่มทำงานอีกครั้ง ทั้งล้วงและรูดเข้าไปที่แก่นกายของผม พร้อมรูดขึ้นลงอย่างเร็ว ผมพยายามเอามืออีกข้างทุบๆไปที่ตัวเค้าแต่ก็ไม่เป็นผล แรงต้านผม เบาลงเรื่อยๆ ตามแรงจูบและมือที่รูดส่วนนั้นอย่างไม่หยุด
จนในที่สุดลิ้นผม ก็เผลอตอบรับและสอดเข้าไปในปากเค้าบ้าง มือผมก็กลายเป็นลูบไล้ที่แผ่นหลังกว้างของเค้าแทน...
เค้าเห็นผมไม่ขัดขืนใดๆแล้ว นายฉีซานเอามือล้วงต่ำลงไปกว่านั้น จนกระทั่งถึงทางเข้าด้านหลัง นิ้วมือค่อยๆสอดเป็นทางนำเข้าไปใหม่ เมื่อกว้างพอ ความอบอุ่นจากนายฉีซานจึงถูกแทรกเข้ามาอีกครั้ง...
"อ๊าาาา ซีสสส"
"อู๋น้อย ชั้นรักนายนะ"
"ฉีซานๆ อ๊าาา"
ผมยังรับความเจ็บปวดและอบอุ่นนั้นเข้ามาลึกขึ้นๆ ผมต้องเอามือบีบแขนเค้าไว้ตลอดเวลาที่เหมือนเป็นการทำให้เข้าใจความรักแบบของเค้า...
เค้านอนทับลงมาบนตัวผมอีกครั้ง ผมดันเค้าออกไปด้วยความหนัก แต่ก็ไม่สำเร็จ เค้านอนหันหน้ามาพูดกับผม
"อู๋น้อย นายไปกับชั้นนะ"
"ไปไหน???"
"ไปบ้านเอ้อร์หง พรุ่งนี้"
"ฮะ!!! อะไรนะ!!!"
"ชั้นมาคิดดูแล้ว ก็ในเมื่อนายไม่อยากให้ชั้นไป แต่ชั้นจำเป็นต้องไป เราก็ไปด้วยกันสิ"
เค้าพลิกตัวไปนอนแผ่ แล้วเอาตัวผมไปกอดอยู่ด้านข้างอีกครั้ง ผมจึงยืดตัวขึ้นไปจูบเค้าเบาๆ
"ถ้าชั้นไม่ไปล่ะ"
"อู๋น้อย!!! ชั้นขอร้อง อย่าดื้อสิ แค่นี้ชั้นก็กลุ้มใจจะแย่แล้ว คนก็ต้องช่วย ส่วนนายชั้นก็ต้องการ"
"ฮึๆๆ ก็ชั้นมันอู๋น้อยจอมดื้อ นายก็บอกอยู่แล้ว"
"อู๋น้อย นายนี่!!!"
"เอาล่ะๆ ในเมื่อคนแก่พูดอะไรชั้นก็ต้องเชื่อฟัง ก็เอาสิ จะได้จบๆเรื่องซะที"
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ???"
"อ๊าาาา นายฉีซาน!!! ปล่อยสิ ชั้นล้อเล่น อื้ออ นายฉีซาน!!! 555 มันจั๊กจี้นะ โอ๊ย!!! ไม่เหนื่อยบ้างรึไงนะ นายฉีซาน!!! อื้ออออ"
คืนนั้นผมก็ถูกลงโทษเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่เป็นการลงโทษที่เต็มใจมาตลอด สายตาผมเหลือบไปเห็นกล่องเก็บลูกแก้วที่วางอยู่ เอาเป็นว่าไปหาคุณชายเอ้อร์หงก็ดีเหมือนกัน ถ้าปัญหาคลี่คลาย ผมอาจจะไม่ต้องใช้มันก็เป็นได้...
เช้าวันรุ่งขึ้น มีเสียงเคาะประตูดังลั่น!!!
"คุณชายครับคุณชาย"
"มีอะไรเหรอลุงฟุ"
ผมตื่นขึ้นจากอ้อมแขนของนายฉีซาน ด้วยเสียงเรียกจากลุงฟุ
"คุณชายฉีจุ่ยบอกว่า คุณชายเอ้อร์หงไปที่บ้านคุณชายอู๋แล้ว ให้รีบตามไปด่วนเลยครับ"
ผมมองหน้านายฉีซานที่กำลังงัวเงียเพราะถูกปลุก แต่พอได้ยินประโยคนั้น เราสองคนแทบจะตื่นในทันที...
.........................................โปรดติดตามตอนต่อไป..........................
"ลุงฟุ บอกมาซะดีๆ เอาอะไรให้อู๋น้อยกินรึเปล่า??? ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะ"
"เปล่านะครับ ตั้งแต่คราวนั้น เอ้ย..."
"คราวนั้นอะไรเหรอครับลุง นี่ลุงฟุเอาอะไรให้ผมกินเหรอ"
"โธ่!!! ยาบำรุงแหละครับ ไม่ต้องสนใจหรอก แค่เห็นทั้งคุณชายกับคุณหนูอู๋มีความสุข ผมก็ดีใจมากแล้วล่ะครับ คราวนี้ได้ตายตาหลับแล้ว 555"
การพูดคุยอย่างสนุกบนโต๊ะอาหาร ยังต่อเนื่องไปถึงบนรถ เพื่อไปยังที่หมายที่ผมต้องการ จนในที่สุด...
"อ้าว ฉีซาน มากันเล้ว เข้ามาสิ"
"เป็นไงบ้างฉีจุ่ย อู๋เหล่ามีปฏิกิริยาอะไรบ้างมั้ย???"
ระหว่างที่เพื่อนรักสองคนกอดคอคุยกันไปนั้น ผมก็สังเกตดูบ้านที่นายฉีซานพยายามบอกว่า เป็นบ้านของปู่ผม พอสำรวจรอบๆ ก็เห็นของโบราณมากมาย และที่สำคัญภาพถ่ายที่เป็นแบบเก่าๆ สมัยเด็กของเจ้าบ้านที่ดูคล้ายกับผมเมื่อตอนเด็กมาก มันจะเป็นไปได้จริงๆเหรอเนี่ยะ...
พอเดินตามเข้าไปถึงห้องที่มีบุคคลที่ผมอยากเจอที่สุดนอนนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ ผมเห็นหน้านายฉีซานเปลี่ยนไปทันที แววตาเค้าดูเศร้าอีกครั้ง นี่ตกลงทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ยังไงกันนะ...
ผมมองดูคนตรงหน้า หน้าตาซีดขาวราวกับกระดาษ ดูเหมือนหายใจรวยริน แต่ก็ยังไม่เหมือนคนตายซะทีเดียว ตกลงนี่เค้าเป็นปู่ผมจริงๆเหรอ...
นายฉีซานนั่งลง ไปจับมือเค้าขึ้นมากุมไว้ เอาหน้าผากแตะเหมือนขอพรอะไรสักอย่าง
"ฉีจุ่ย ทำไมอู๋เหล่าดูแย่กว่าคราวก่อนอีกล่ะ"
"ก็ชั้นบอกแล้ว เราเหลือเวลาอีกไม่มากนัก นี่นายก็ไขปริศนาได้หมดแล้ว เหลือแต่บังคับให้เยว่หงมาที่นี่ให้ได้ เราก็จะช่วยอู๋เหล่าได้สักที นายจะเอาไงต่อล่ะ"
"ชั้นจะลองไปขอร้องเค้าใหม่"
"หาาา นายฉีซาน ทั้งๆที่เค้าทำกับชั้นแบบนี้อ่ะนะ" ผมแย้งขึ้นทันที
"ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ถ้าอยากช่วยอู๋เหล่า ชั้นก็ต้องยอมไปหาเยว่หงอีกครั้ง"
"นายอยากทำอะไรก็เชิญตามสบายแล้วกันนะ ชั้นมันคนนอกอยู่แล้วนี่นา"
"อู๋น้อย มีเหตุผลหน่อยสิ นายก็เห็นปู่นายแล้ว ชั้นต้องการช่วยเค้า นายจะให้ชั้นทำยังไง"
"ถ้างั้นนายจะเอาเลือดชั้นเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน ชั้นพร้อมเสมอ"
"เอาล่ะๆ ไม่ต้องเถียงกันนะ เด็กน้อย ออกมากับชั้นหน่อยสิ"
สักพักผมก็เหมือนถูกบังคับกลายๆ ให้ออกมาจากภาพตรงหน้านั่นด้วย ผมไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี นายฉีซานดูเป็นห่วงคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นมากกว่าผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าซะอีก...
"เธอคิดจะไปเหรอ เด็กน้อย"
"เอ่อ...คุณฉีจุ่ย คุณพูดอะไรครับ"
"อย่าปิดบังเลย ชั้นรู้ว่าเธอคิดอะไร"
"ก็ใช่ แต่ว่าไม่ใช่เพราะนายฉีซานนะครับ ทุกอย่างเป็นเพราะเอ่อ...เค้าก็เป็นเพื่อนคุณอีกคนนี่นา"
"เอาเถอะ ชั้นเข้าใจ แต่อยากจะให้เข้าใจฉีซานด้วย พวกเราผูกพันธ์ต่อสู้หลายๆอย่างร่วมกันมา เธอไม่ได้รู้มาก่อนจึงไม่เข้าใจความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งนี้"
"ใช่ครับ ดังนั้นผมคิดว่าผมอยากเป็นฝ่ายไปดีกว่า เพื่อไม่ให้นายฉีซานมีปัญหาอีก ผมจะกลับไปใช้ชีวิตของผม เค้าก็อยู่ของเค้า ไม่ต้องมาวุ่นวายกันอีก"
"เอาเป็นว่านั่นเป็นเรื่องที่เธอจะต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง จำไว้ ชั้นให้นี่เพราะชั้นต้องให้ ส่วนเธอจะใช้หรือเปล่า เธอก็คิดเอาเองแล้วกัน"
ผู้ชายที่ดูขึ้เล่นตรงหน้า พอเวลาจะพูดจริงจังขึ้นมา ดูน่าเกรงขามทีเดียว เค้าหยิบลูกแก้วใสเล็กๆขึ้นมากให้ผม
"นี่มัน!!!"
"จะอะไรก็ช่าง รู้ไว้แค่ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่นายเอาเลือดนายหยดลงไป เมื่อนั้น นายจะสามารถกลับไปที่ๆนายจากมาได้"
ผมเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีจนกระทั่งพวกเรากลับมาบ้าน นายฉีซานและผม ต่างคนต่างเงียบตลอดทาง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งมากินข้าวเย็นที่โต๊ะอาหาร
"อะไรกันครับ ทำไมพอคุณสองคนกลับมาถึงได้เหมือนคนละคนกับเมื่อเช้าเลยล่ะ"
"ลุงฟุครับ ผมอิ่มแล้ว เก็บไปเถอะครับ" ผมรู้สึกตันๆในลำคอ สมองก็โหวงๆ คิดอะไรไม่ออก ผมได้แล้ว ผมเจอทางกลับวัดต้ามู่แล้ว แต่ทำไม ผมถึงรู้สึกว่า ผมไม่อยากรู้เลยว่ามีมันอยู่...
"ลุงฟุ เดี๋ยวผมจะลงไปทำงานต่อที่ห้องใต้ดินนะ"
นายฉีซานลุกขึ้นไม่สบตาผมสักนิด แล้วเดินไปจากห้องอาหารทันที ผมไม่รู้ว่าควรตามไปหรืออยู่เฉยๆ ผมกำลังจะลุกกลับห้องเหมือนกัน ลุงฟุดูงงมากกับเหตุกาณ์นี้
"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ คุณหนูอู๋ ก็เมื่อเช้ายังดีๆกันอยู่เลย"
"ลุงก็ไปถามคุณชายของลุงเองสิ ผมไม่เกี่ยวนะ"
พูดจบผมก็เดินจากมา กลับมาที่ห้องนายฉีซาน อาบน้ำเตรียมตัวนอน ก็ไม่พบอีกฝ่ายกลับมาที่ห้อง ผมเอาลูกแก้วใสนั่นขึ้นมาดูอีกรอบ ก่อนจะเก็บใส่ถุงผ้าเล็กๆไว้ในกล่องเก็บของของผม แล้วหลับไป
"อื้อออ"
ผมรู้สึกว่ามีมือใหญ่ๆ ซุกเข้ามาที่เสื้อจนกระทั่งลูบที่หน้าอกผม
ผมกำลังจะขยับตัวหันไปมอง คนตัวใหญ่ก็จูบมาที่ซอกคอผม
"อู๋น้อยๆ อย่าโกรธชั้นเลยนะ"
เค้ากระซิบเบาๆที่ข้างหูผม ที่กำลังนอนตะแคงข้างโดยมีเค้าโอบกอดจากด้านหลัง
มือเค้าจับไปที่ยอดอก ลูบไล้และบีบที่ตุ่มเม็ดบนยอดเล่นพร้อมกับขยับเอาผมเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น
"อื้มมม อื้มมม"
ผมไม่อาจต่อต้านแรงปลุกเร้านี่ได้ นอกจากยอมรับแต่โดยดี ร่างกายผมพร้อมสำหรับการสัมผัสจากเค้าตลอดอยู่แล้ว
"นายเป็นของชั้น นายต้องเข้าใจชั้นสิ อู๋น้อย"
นายฉีซานเริ่มเอามือล้วงเข้าไปที่ด้านในกางเกงผม แล้วจับที่แก่นกายผม ผมเอามือจับมือเค้า เหมือนอยากจะหยุด เพื่อที่จะได้คุยกันก่อน
"นายฉีซาน อย่าสิ!!!"
"ไม่ ชั้นบอกแล้วไงอู๋น้อย อย่าดื้อ ต้องเชื่อฟัง"
"ชั้นไม่อยากให้นายไปหาเค้า"
สุดท้ายผมก็พูดความจริงออกไป พร้อมหันหน้าไปหาเค้า แต่ส่วนล่างยังคงถูกกุมเอาไว้แบบนั้น...
"เราต้องให้เค้ามาเปิดหีบ นายก็รู้ดี มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น"
ผมพยายามจะผลักเค้าออก แกะมือเค้าออกจากตัวผม
"อู๋น้อย นายดื้ออีกแล้วนะ"
"เปล่า ก็ถ้านายจะไปหาเค้า ก็อย่ามายุ่งกับชั้นอีก ชั้นจะกลับห้อง"
ผมดันเค้าออกไป แต่ร่างกายตรงหน้ากลับพุ่งเข้ามามากขึ้น
"ชั้นไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น"
ผมกับเค้าพัวพันนัวเนียกันไปมา ไม่มีใครยอมใคร แต่แน่นอนด้วยกำลังที่มากกว่า นายฉีซานก็จัดการกดผมเอาไว้ได้ในที่สุด พร้อมด้วยเสื้อผมที่หลุดออกจากตัวเรียบร้อย
"ถ้านายคิดว่าจะขัดคำสั่งชั้นได้ นายคิดผิดแล้วอู๋น้อย ชั้นบอกแล้วไง นายเป็นคนตระกูลอู๋ ตั้งแต่เกิดนายก็เป็นของชั้น เข้าใจมั้ย"
"ไม่เข้าใจ!!!"
ผมตะโกนใส่และเบือนหน้าไปอีกทาง
"อีกแล้วนะ เด็กดื้อ!!!"
นายฉีซานบดจูบลงมาที่ปากผมพร้อมเอาลิ้นรุกไล่เข้ามาด้านใน ผมพยายามจะดิ้นและขัดขืน เค้าก็กดผมแน่นขึ้น มือข้างนึงของเค้าเริ่มทำงานอีกครั้ง ทั้งล้วงและรูดเข้าไปที่แก่นกายของผม พร้อมรูดขึ้นลงอย่างเร็ว ผมพยายามเอามืออีกข้างทุบๆไปที่ตัวเค้าแต่ก็ไม่เป็นผล แรงต้านผม เบาลงเรื่อยๆ ตามแรงจูบและมือที่รูดส่วนนั้นอย่างไม่หยุด
จนในที่สุดลิ้นผม ก็เผลอตอบรับและสอดเข้าไปในปากเค้าบ้าง มือผมก็กลายเป็นลูบไล้ที่แผ่นหลังกว้างของเค้าแทน...
เค้าเห็นผมไม่ขัดขืนใดๆแล้ว นายฉีซานเอามือล้วงต่ำลงไปกว่านั้น จนกระทั่งถึงทางเข้าด้านหลัง นิ้วมือค่อยๆสอดเป็นทางนำเข้าไปใหม่ เมื่อกว้างพอ ความอบอุ่นจากนายฉีซานจึงถูกแทรกเข้ามาอีกครั้ง...
"อ๊าาาา ซีสสส"
"อู๋น้อย ชั้นรักนายนะ"
"ฉีซานๆ อ๊าาา"
ผมยังรับความเจ็บปวดและอบอุ่นนั้นเข้ามาลึกขึ้นๆ ผมต้องเอามือบีบแขนเค้าไว้ตลอดเวลาที่เหมือนเป็นการทำให้เข้าใจความรักแบบของเค้า...
เค้านอนทับลงมาบนตัวผมอีกครั้ง ผมดันเค้าออกไปด้วยความหนัก แต่ก็ไม่สำเร็จ เค้านอนหันหน้ามาพูดกับผม
"อู๋น้อย นายไปกับชั้นนะ"
"ไปไหน???"
"ไปบ้านเอ้อร์หง พรุ่งนี้"
"ฮะ!!! อะไรนะ!!!"
"ชั้นมาคิดดูแล้ว ก็ในเมื่อนายไม่อยากให้ชั้นไป แต่ชั้นจำเป็นต้องไป เราก็ไปด้วยกันสิ"
เค้าพลิกตัวไปนอนแผ่ แล้วเอาตัวผมไปกอดอยู่ด้านข้างอีกครั้ง ผมจึงยืดตัวขึ้นไปจูบเค้าเบาๆ
"ถ้าชั้นไม่ไปล่ะ"
"อู๋น้อย!!! ชั้นขอร้อง อย่าดื้อสิ แค่นี้ชั้นก็กลุ้มใจจะแย่แล้ว คนก็ต้องช่วย ส่วนนายชั้นก็ต้องการ"
"ฮึๆๆ ก็ชั้นมันอู๋น้อยจอมดื้อ นายก็บอกอยู่แล้ว"
"อู๋น้อย นายนี่!!!"
"เอาล่ะๆ ในเมื่อคนแก่พูดอะไรชั้นก็ต้องเชื่อฟัง ก็เอาสิ จะได้จบๆเรื่องซะที"
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ???"
"อ๊าาาา นายฉีซาน!!! ปล่อยสิ ชั้นล้อเล่น อื้ออ นายฉีซาน!!! 555 มันจั๊กจี้นะ โอ๊ย!!! ไม่เหนื่อยบ้างรึไงนะ นายฉีซาน!!! อื้ออออ"
คืนนั้นผมก็ถูกลงโทษเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่เป็นการลงโทษที่เต็มใจมาตลอด สายตาผมเหลือบไปเห็นกล่องเก็บลูกแก้วที่วางอยู่ เอาเป็นว่าไปหาคุณชายเอ้อร์หงก็ดีเหมือนกัน ถ้าปัญหาคลี่คลาย ผมอาจจะไม่ต้องใช้มันก็เป็นได้...
เช้าวันรุ่งขึ้น มีเสียงเคาะประตูดังลั่น!!!
"คุณชายครับคุณชาย"
"มีอะไรเหรอลุงฟุ"
ผมตื่นขึ้นจากอ้อมแขนของนายฉีซาน ด้วยเสียงเรียกจากลุงฟุ
"คุณชายฉีจุ่ยบอกว่า คุณชายเอ้อร์หงไปที่บ้านคุณชายอู๋แล้ว ให้รีบตามไปด่วนเลยครับ"
ผมมองหน้านายฉีซานที่กำลังงัวเงียเพราะถูกปลุก แต่พอได้ยินประโยคนั้น เราสองคนแทบจะตื่นในทันที...
.........................................โปรดติดตามตอนต่อไป..........................
