"บทที่ 3 อุโมงค์ลับ"
ท่ามกลางความเงียบนั้น ฉับพลันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"""โครกกกกกกกกกกก""""""
ผมและเค้าหัวเราะขึ้นพร้อมกัน เฉินฉีซานเอามือออกจากตัวผม
แล้วไปกุมที่ท้องตัวเอง
"อู๋น้อย...เอ่อ....ชั้นหิว ตกลงนายมีอะไรให้กินบ้างมั้ย"
สายตาลูกอ้อนนี่ผมยกให้เลยนะ เพิ่งเจอเค้าแค่วันเดียว แต่เวลาเค้า
มองหน้า...ผมนี่ผมเหมือนหยุดนิ่งเลยล่ะ
"ปะ มานี่!!! คนอะไรเสียงท้องร้องดังชะมัด 5555"
ผมจึงเอาข้าวและอาหารต่างๆที่แอบตุนไว้ มาให้เค้ากิน ส่วนผมก็นั่ง
ลงกินด้วย...
ในขณะที่กำลังกินกันอย่างเอร็ดอร่อย เค้าก็พูดขึ้น
"อู๋น้อย กินเสร็จแล้ว ชั้นจะขุดหลุมนี่ต่อนะ นายจะได้เห็นว่าชั้นไม่ได้
โกหกนาย"
"จะให้ชั้นช่วยอะไรล่ะ ช่วยนายขุดเหรอ เครื่องมือแบบนายชั้นไม่มี
หรอกนะ"
"ไม่ต้องๆ ชั้นจัดการเอง นายหน่ะอยู่เฉยๆ รอดูก็พอ ชั้นว่าอีกนิดเดียว
มันจะต้องมีทางไปที่ไหนสักแห่งแน่ๆ"
หลังจากนั้นเมื่อกินอิ่มกันเรียบร้อย นายเฉินฉีซานก็เริ่มดำเนินการขุด
อีกครั้ง จนกระทั่ง...
"นั่นๆๆ นายฉีซาน เหมือนมีอุโมงค์ที่เราลงไปได้นี่นา"
ผมชี้ๆ แล้วก็ดึงเสื้อที่ไหล่เค้าเบาๆ
"อืม นายมีไฟฉายมั้ย เราจะได้ลงไปดูกัน"
ผมจึงไปรื้อค้นไฟฉายในห้องมาให้เค้าแล้วก็กระโดดลงไปด้วย จริงๆ
หลุมไม่ได้ลึกมาก แต่ทางด้านล่างดูชื้น อับและมืดพอสมควรเลย
"ฮื้อออ ทำไมมันอับแบบนี้ล่ะ เหม็นอะไรหน่ะ"
ผมเอามืออุดจมูกไว้มือนึงและค่อยๆคลานตามเค้าไป ทางในอุโมงค์นี่
ไม่ได้กว้างมากนัก ทำให้เราต้องก้มตัวเกือบคลานไปเรื่อยๆ เค้า
นำทางผม และส่องไฟฉายไปด้วย
"มันเป็นความอับชื้นและเหม็นแบบนี้แหละ เพราะมันคือทางไปสุสาน
โบราณ"
"ฮะ!!! อะไรนะ สุสาน!!!"
"ใช่ แต่นายไม่ต้องห่วง อดทนหน่อย ชั้นว่า อีกนิดนึงน่าจะถึงส่วนตรง
กลางที่โล่งกว่านี้แล้ว"
"อื้มมมม อากาศในนี้มันบางมากเลยชั้นรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกเลยอ่ะ
ขอพักหน่อยสิ"
ผมหยุดคลานต่อเพราะรู้สึกว่ายิ่งหายใจยิ่งเวียนหัวและเหมือนอากาศ
ไม่ถ่ายเท จึงนั่งพิงผนังข้างๆก่อน
"เรากลับขึ้นไปก่อนได้มั้ย ชั้นอึดอัดหน่ะ นายฉีซาน"
ผมเห็นเค้าเริ่มเป็นเงาลางๆ หันมาทางผม...
เค้ามานั่งด้านหน้าแล้วปลดกระดุมเสื้อผมออกหมด แหวกเล็กน้อย
เผยให้เห็นเนื้อด้านในปะทะความเย็นในอุโมงค์ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมา
บ้าง
"เฉินฉีซาน นายจะทำอะไร!!!"
ผมเอ่ยถามด้วยเสียงที่ไม่ค่อยมีแรง แต่พยายามผลักเค้าออกเพราะ
ตอนนี้เค้ามาปลดเข็มขัดที่รัดเอวของผมออกด้วย
"อยู่นิ่งๆสิ ชั้นจะทำให้นายสบายขึ้น ช่วงนี้อากาศบาง เราต้องไปอีก
หน่อย นายพอคลานต่อไหวมั้ย"
ผมลืมตาขึ้นมองเค้า เริ่มรู้สึกสบายขึ้นบ้างตามที่เค้าบอก ผมจึงพยัก
หน้า
"เอางี้นายไปก่อน ชั้นจะตามอยู่ข้างหลังนี่"
"ให้ชั้นรอนายตรงนี้ได้มั้ย"
ผมมองหน้าเค้า แต่ยังรู้สึกหายใจไม่ได้มากเท่าไหร่นัก
"ไม่ได้!!! เราต้องไปด้วยกัน ยิ่งแถวนี้ยิ่งไม่ได้ นายแข็งใจหน่อย
สงสัยนายคงนอนน้อยด้วยเลยเป็นแบบนี้"
ผมเห็นเค้าทำหน้าจริงจังไม่ให้ผมหยุดอยู่แถวนี้ ผมจึงอดทนคลานต่อ
ไปอีกสักพัก จนไม่ไหวแล้วจริงๆ
"นายฉีซาน ชะ ชั้น หายใจไม่ออกแล้ว"
ผมพิงพนังอุโมงค์อีกครั้ง ตาเริ่มพร่า รู้สึกอยากหลับ แต่ก็ยังพยายาม
หายใจ จนตัวโยนหลายรอบ...
ผมรู้สึกว่าเค้าจับตัวผมเขย่าๆ ผมได้ยินแต่เสียง แต่ไม่สามารถลืมตา
ขึ้นมาได้
"อู๋น้อยๆๆ นายลืมตามองชั้นก่อน นายจะมาสลบตรงนี้ไม่ได้นะ!!!"
สักพักผมรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นๆ ที่ประกบลงมา พร้อมลมหายใจที่ส่ง
ผ่านมายังปากผม
"อื้ออออ อื้ออออ" ผมรู้สึกได้แต่ลมหายใจจากปากเค้าสลับกับการกัก
ลมมาปล่อยให้ผม
"อู๋น้อยๆๆ ได้ยินมั้ย!!! ตื่นสิ"
ลมหายใจที่ค่อยๆผ่อนลมเข้ามาในปาก อย่างชำนาญ ทำให้ผมมีแรง
ขึ้นมาบ้าง จึงค่อยๆลืมตาขึ้น
"ฉีซาน นาย!!!"
"อะไร นายหน่ะ ทำชั้นตกใจหมด นี่ปู่อย่างชั้นจะมาปล่อยให้หลาน
ของเพื่อนรักเป็นอะไรไปแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ"
เค้าพูดด้วยน้ำเสียงดูห่วงใย
ผมรู้สึกถึงสัมผัสประหลาดจากปากเค้าที่ประกบลงมา ผมยังเบลอๆ
จึงเอามือจับที่ปากตัวเอง
"นายไหวมั้ยอู๋น้อย ชั้นเห็นแสงข้างหน้าแล้ว อีกนิดเดียวเราจะถึง
ทางออกส่วนโถงแล้วล่ะ"
ผมได้ยินเค้าพูดไม่ถนัดนัก รู้แต่ว่า เมื่อกี้มันอะไร!!! แบบนี้ถือว่าผมจูบ
เค้ามั้ย
ผมจึงเอามือลูบที่ปากเค้าแบบไม่ได้ตั้งใจ
"นะ..นายจูบชั้น"
เค้าเอามือผมวางลง แล้วพูดว่า
"แบบเมื่อกี้เค้าไม่เรียกว่าจูบนะ ถ้าจูบมันต้องแบบนี้"
คราวนี้เค้าเอาปากประกบลงมาที่ปากผมอีกครั้งอย่างแผ่วเบา ปลาย
จมูกสัมผัสกัน ริมฝีปากล่างผมถูกดูดเข้าไปในปากเค้า ปลายลิ้นเค้า
เริ่มเข้ามาในปากผม และสัมผัสปลายลิ้นผม ผมปล่อยให้เค้าดูดริม
ฝีปากบนผมอีก จนเริ่มรู้สึกตัว พยายามจะเอามือผลักเค้าออกไป แต่ก็
ไม่เป็นผล...
"อื้ออออออ"
เค้ารวบมือผมไว้แน่นอีกรอบและบดปากลงมาแรงขึ้นอีก จนผมเงย
หน้าขึ้นรับปากเค้าอีกครั้ง แล้วใช้ลิ้นสัมผัสความหวานกันอีกครั้ง
หนึ่ง...
"อ่ะ...อื้มมมมม"
เค้าค่อยๆถอนปากออก มองหน้าผม ทำให้ผมรู้สึกอายมาก เพราะ
เหมือนผมจะยอมรับจูบจริงๆจากเค้าไปแล้ว
"อู๋น้อย นายชอบ!!!"
ผมผลักเค้าออกไป
"บ้า!!! นายฉีซาน นายมันบ้า!!!"
ผมคลานออกมาจากตรงนั้นด้วยความรวดเร็วเพื่อหนีเค้า
ไม่จริงๆๆ ผมจูบเค้า นายคนแปลกหน้ามาจากไหนก็ไม่รู้
มาบอกว่าเป็นปู่แล้วมาทำแบบนี้ ผมจูบกับเค้าไปแล้ว แค่คิดผมก็ไม่
กล้าสู้หน้าเค้าหรอก แถมตอนนี้หน้าผมมันร้อนไปหมด...
"อู๋น้อย!!! เฮ้!!! รอก่อนสิ คราวนี้ทำไมไปเร็วเลยนะ รอชั้นด้วย"
....โปรดติดตามตอนต่อไป...
