บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน ภาคพิเศษ ตอน เราจะข้ามเวลามาพบกัน season 2

บทที่ 1 ลายมือสกุลเอ้อร์



....ตอนนี้อะไรหลายๆอย่างในตัวผมมันเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ทั้งอารมณ์ความรู้สึก ทั้งบรรยากาศรอบๆตัว ผมรู้สึกตัวเบาๆ และไม่ร้อนข้างในเท่าเดิมแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนเป็นความสงบและสติที่เริ่มกลับคืนมา ผมอยู่ในชุดกี่เพ้าแดงที่คนตัวใหญ่ตรงหน้าบังคับใส่มันลงมาให้ แปลกมากที่มันดูเข้ากับร่างกายผม ผมกลายเป็นคนใส่ชุดแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!! ไม่สิ!!! ผมกลายเป็นคนยอมเค้าแล้วก็ไปยั่วเค้าแบบที่ทำมาได้ยังไงกัน...ตอนนี้ผมอยากถอดชุดนี้ออก แล้วแต่งตัวแบบเดิม...

"อึ้ยๆ ทำไมล่ะ ทำไมถอดไม่ออกเลย นายฉีซาน"

ผมมองเค้าที่ยังนอนเอกเขนกบนเตียงสบายใจ ทำเป็นแกล้งหลับตาด้วย แต่ผมรู้ว่าเค้าฟังผมอยู่ ผมจึงเข้าไปเขย่าตัวเค้า...

"นี่!!! นายฉีซาน ทำไมมันถอดไม่ออกล่ะ ชั้นจะกลับห้องแล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี"

เขาแกล้งลืมตามาข้างนึง แล้วพูดออกมา

"จะถอดทำไม ก็สวยเหมาะกะนายดีออกไง ชั้นบอกแล้ว อู๋น้อย มันเป็นของรับขวัญฮูหยินเฉินฉีซาน"

"นายจะบ้าเหรอ ใครจะไปเป็นฮูหยินนาย ชั้นถอดไม่ได้ ฮึ้บ!!!"

ผมพยายามจนเหนื่อย คนตัวโตยังคงนอนอมยิ้มเฉยๆ

"นายฉีซาน นายถอดได้ใช่มั้ย นายใส่ได้ นายก็ต้องถอดได้สิ ถอดให้ชั้นหน่อยนะ"

"อะไรนะ!!! อู๋น้อย นายอยากให้ชั้นถอดให้เหรอ"

คราวนี้ลืมตามามองกันได้ซะทีนะ นายฉีซานยิ้มมุมปาก

"อื้ม ก็ชั้นถอดไม่ออกนี่นา ชั้นจะได้ใส่ชุดเก่าแล้วกลับห้อง"

"ถ้างั้น...ชั้นถอดให้แต่ไม่รับประกันหลังจากนั้นนะ ว่านายจะได้กลับห้อง"

"นายฉีซาน!!! นายนี่มัน!!!"

ผมนั่งโมโห ทั้งเหนื่อยที่ถอดชุด ทั้งเอือมใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่น แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยื่นมือออกไป...

คนตรงหน้าลุกขึ้นมาเอามือล้วงเข้าไปตรงส่วนที่ผ่าของชุดกี่เพ้าแดงนี่พอดี แล้วค่อยๆลูบผิวส่วนหน้าขาไล่ขึ้นไปจนถึงส่วนก้น แปลกมากทำไมชุดมันค่อยๆไหลตามมือเค้ามาอย่างง่ายดาย ทีตอนผมดึงขึ้นนะเหมือนมันติดสะโพกไปหมด พอมือเค้ามาหยุดที่ก้นผม ปากก็ค่อยๆเข้ามาประกบและขบส่วนริมฝีปากล่าง บดเบียดไปมาอีกครั้ง...

"อื้มม อื้อมมม อู๋น้อย"

ปากจูบไปมือก็ค่อยๆถอดชุดออก แต่คราวนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์ต้องการมากเหมือนเมื่อคืนแล้ว พอเค้าถอดชุดออกหมด ผมผลักเข้าออก แล้ววิ่งลงจากเตียงไปใส่ชุดที่กองอยู่กลางห้อง...แล้วเปิดประตูวิ่งกลับห้องไปทันที โดยไม่ฟังเสียงเรียกใดๆที่ตามมา...


....................................................................................................... ผมกลับมาสงบสติอารมณ์ที่ห้อง คิดถึงเรื่องเมื่อคืน รวมทั้งที่ผ่านมาก็ต้องเอามือปิดหน้าแล้วส่ายหัว...นี่เราทำอะไรลงไป!!! 

"ไม่ๆๆ ทำไมเป็นแบบนี้อีกแล้ว"

ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกผูกพันจนอาจจะรักเค้าไปแล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันจะดีแล้วใช่มั้ย...เหตุผลเก่าๆในหัวผมมันกลับมาอีก 

ในเมื่อผมกับเค้ามาจากคนละยุค คนละเวลา และสิ่งหนึ่งที่ติดอยู่ในใจคือ ผมควรจะกลับวัดต้ามู่มากกว่านะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม ขณะที่สมองยังตกลงกันไม่ได้ก็มีเสียงเคาะประตู

"คุณหนูอู๋ครับ ลุงฟุเอง"

"คร้าบ เดี๋ยวนะครับลุง"

ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ก็เห็นลุงฟุจัดแจงเอาเสื้อผ้ามาหอบใหญ่ แล้วไปจัดใส่ตู้...

"ผมเอาเสื้อผ้ามาให้คุณหนูเปลี่ยนนะครับ"

"ขอบคุณครับลุง เอ่อ!!!ลุงครับ ผมขอทานข้าวในห้องได้มั้ย รบกวนลุงช่วยยกอาหารมาที่นี่ทีนะครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไม่อยากไปไหน"

"คุณหนูไม่สบายเหรอครับ เป็นอะไรตรงไหนมั้ย มาๆๆ มานั่งก่อนครับ เดี๋ยวลุงจะไปบอกคุณชายก่อน"

"ไม่ต้องหรอกครับลุง เดี๋ยวนายฉีซานจะลำบากเปล่าๆ ผมขอนอนพักในห้องก็คงจะดีขึ้นครับ"

"ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวผมไปบอกก่อน แล้วจะเอาอาหารมาให้นะครับคุณชาย"


พอลุงฟุเดินออกไป ผมตัดสินใจว่าจะอยู่แต่ในห้องไม่ต้องให้นายฉีซานเห็นหน้าสักหน่อย ขอเวลาผมคิดหลายๆอย่าง แต่ทำไงดี ผมควรต้องบอกเค้าว่าเราต้องไปเอาลายมือของคนสกุลเอ้อร์ เพื่อมาเปิดหีบรวมกับเลือดผมและกุญแจอีก โอ๊ยๆๆ เยอะไปหมด แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว...ตอนนี้ต้องหลบก่อนดีกว่า


"เอ่อ...คุณชายออกไปกรมอีกแล้วครับ คุณหนูทานอาหารนี่ก่อน อ้อ แล้วก็ยังไม่อาบน้ำอีกรึครับ หรือเช็ดตัวซะหน่อย ใส่เสื้อผ้าสะอาดจะได้สบายตัว"

"ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ลุงไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมดูแลตัวเองได้"

ผมจัดการตัวเองเรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าที่ลุงฟุเตรียมไว้ให้ วันนี้ทั้งวันผมไม่ได้ไปไหน นายฉีซานก็ไม่อยู่บ้านเลย ก็ดีเหมือนกันนะ แต่ไม่รู้ว่าเค้าไปไหนนี่สิ ไปกรมจริงรึเปล่า หรือว่า!!! ไปบ้านเอ้อร์หงมั้ย ผมแค่รู้สึกว่าไม่อยากให้เค้าไป ถ้าจะไปผมต้องไปด้วยสิ...


ผมเลยนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายข้างนอก...

ประตูห้องเปิดออก คนที่เคยท้าทายผมคราวนั้น ผมจำเค้าได้ดี

"คุณชายเอ้อร์หง!!!"

"นายคิดยังไงถึงได้มาอยู่ที่นี่กันแน่ ตกลงนายเป็นใครมาจากไหน ชั้นถามฉีซานเท่าไหร่เค้าก็ไม่บอก ปกติฉีซานไม่เคยมีความลับอะไรกับชั้นเลย"

"ผม...เอ่อ...ผม"


"คุณชายครับ คุณชายกลับไปก่อนเถอะครับ ตอนนี้คุณชายฉีซานไม่อยู่บ้าน ผมก็เรียนคุณชายแล้ว"

"ไม่ใช่เรื่องของลุง วันนี้ชั้นพยายามโทรหาเค้า ติดต่อเค้า แต่เค้าไม่สนใจ ชั้นก็เลยต้องมาหาเค้าเอง ไม่อยู่ก็ดี ชั้นจะได้คุยกับเด็กนี่แบบไม่ต้องเกรงใจฉีซาน ลุงจะไปไหนก็ไปเถอะ"

"ไม่ได้หรอกครับ คุณชายสั่งให้ผมดูแลคุณหนู"

"คำก็คุณหนู สองคำก็คุณหนู ตกลงนี่เค้าเป็นเจ้านายลุงรึยังไง"

"ลุงฟุครับ มีอะไรก็ไปทำเถอะ ผมจัดการได้"

"แต่ว่า...คุณหนู"

"จริงๆครับลุง ผมมีอะไรอยากคุยกับคุณชายเอ้อร์หงด้วยเหมือนกัน"

"ถ้างั้นก็ได้ครับ คุณหนูระวังด้วยนะครับ"


พอลุงฟุออกไป ก็ไม่ต้องห่วงครับ สงครามระหว่างผมกับเค้าก็เกิดขึ้น เค้าเข้ามาจับแขนผม

"นายมีอะไรกับฉีซานแล้วใช่มั้ย??? วันนั้นนายอยู่ในห้อง"

"คุณชายอยากรู้ไปทำไมล่ะครับ"

"ก็ชั้นรักเค้า ฉีซานเป็นของชั้น ชั้นไม่มีวันยกให้ใคร แถมเป็นเด็กเมื่อวานซืนแบบนาย"

"ไม่ทราบว่าที่คุณชายบอกว่านายฉีซานเป็นของคุณ นี่หมายถึงอะไร"

"หลี่อู๋เสีย!!! อย่ามาทำเป็นย้อนถาม ชั้นถามนายอยู่"

"ผมจะไม่ตอบจนกว่าคุณจะตอบคำถามผมว่า ที่หีบนั่น เขียนเรื่องลายมือของคนในสกุลคุณใช่หรือเปล่า ผมอ่านได้"

เค้าปล่อยแขนผมลงเหมือนอึ้งไปในคำถาม...

"อะไรนะ!!! นายอ่านออกเหรอ???"

"ตกลงว่ายังไงครับ ถ้าคุณชายตอบ ผมก็จะตอบคำถามคุณชายโดยไม่เฉไฉ"

เค้าเอามือมาจับคางและแก้มผม บีบแน่นจนผมเจ็บและต้องเอามือขึ้นมาจับพยายามจะแกะออก

"โอ๊ยๆๆ ผมเจ็บนะ"

"เจ็บสิดี นายจะได้รู้ว่ากำลังพูดกับใคร ชั้นจะบอกให้นะ เรื่องลายมือนั่น เป็นของคนสกุลชั้นจริงๆ ความลับนี้ชั้นเป็นคนเดียวที่รู้ตอนนี้ รับรองได้เลย ไม่ว่ายังไงฉีซานก็ต้องมาง้อชั้น ถ้าเค้าอยากให้อู๋เหล่าฟื้น ดังนั้นนายเป็นคนนอก ไม่ต้องมายุ่ง มานี่ ชั้นจะเอาเลือดนายออกมาเอง!!!"

เค้าพลักผมล้มลงไป ผมกำลังจะลุกขึ้น เค้าก็เข้ามานั่งคร่อมผมแล้วเอาผ้ามาปิดปากและจมูกผมเอาไว้...

ผมพยายามดิ้นๆๆ สู้ๆๆ

"อื้ออออออ อื้อออออ"


สักพักทุกอย่างตรงหน้าก็พร่ามัวไปหมด...ผมเห็นเงาลางๆของคนตัวใหญ่ที่ลากคุณชายเอ้อร์หงออกไป แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...

แว่บนึงผมรู้สึกว่าผมได้กลับไปที่วัดต้ามู่ ผมเห็นพระอาจารย์ เห็นทุกคนที่วัดที่ผมรู้จัก...แต่ก็มีเสียงเรียก

"อู๋น้อยๆ นายจะทิ้งชั้นไปไม่ได้นะ อู๋น้อยๆ"

ผมคิด...อีกแล้วเหรอที่คนข้างๆผม ดูทุกข์ใจและเหมือนเค้าจะร้องไห้ น้ำตาไหลอยู่ที่มือผมเมื่อเค้าจับเอาไว้

"นะ...นายฉีซาน"

"อู๋น้อยๆๆ"

"ชั้นอยากกลับบ้าน"

ผมลืมตาไม่ขึ้น แต่ก็พยายามเปล่งเสียงออกไป ฉับพลันคนตัวโตก็ดึงผมไปกอดไว้แน่น

"ไม่ๆๆ อู๋น้อย ชั้นไม่ให้นายไปไหน นายต้องอยู่กับชั้นสิ"

ผมเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นแต่ยังไม่ค่อยมีแรง รู้สึกปวดเมื่อยแขนไปหมด จึงเงยหน้าถามเค้า

"ชั้นเป็นอะไรไป"

"นายอย่าเพิ่งพูด พักก่อนนะ เดี๋ยวชั้นเอาน้ำให้"

พอผมดื่มน้ำเข้าไปก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น มองเห็นเค้ามีหยดน้ำตาอยู่ จึงยื่นมือไปเช็ดให้

"นายร้องไห้อีกแล้ว"

"อู๋น้อย ชั้นขอโทษ นายต้องมาเจ็บตัวเพราะชั้นอีกแล้ว"

"ฉีซาน ชั้นไม่ควรอยู่ที่นี่จริงๆสินะ"

เค้าดึงผมเข้าไปจูบอีกครั้ง แล้วจูบที่หน้าผากเบาๆ

"ไม่ๆๆ อู๋น้อยอย่าพูดแบบนี้อีก"

หลังจากนั้นเค้าก็กอดผมไว้ นานมากไม่ยอมปล่อย จนผมต้องพูดออกไป

"ฉีซาน...คุณชายเอ้อร์หง เค้า...."

"ชู่วววว!!! ไว้เราค่อยคุยกันนะ ตอนนี้นายพักก่อน ชั้นจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายอู๋น้อยของชั้นได้อีกแล้ว"

"ฉีซาน ชั้นพูดจริงๆ ชั้นอยากกลับวัดต้ามู่"

คนตัวโตยังไม่ยอมปล่อย ยังคงกอดผมไว้แน่น ผมเลยไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจเค้าที่ผมได้ยิน...ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...ตึก...ตัก


.......................................โปรดติดตามตอนต่อไป.........................

คุณชายธราถิง ตอนที่ 1 เด็กหญิงเฟิง

ตอนที่ 1 เด็กหญิงเฟิง


ณ วังจุฑาเทพ

...เสียงเพลงบรรเลงด้วยแผ่นเสียงคลอเบาๆ ไปพร้อมกับโต๊ะมื้ออาหารค่ำที่ย่าอ่อนได้แสดงฝีมือไว้เต็มโต๊ะ ทุกคนนั่งรอเหล่าทายาทเทวพรหมที่กำลังเดินทางมา โดยมีย่าอ่อนจัดแจงทุกอย่าง และหม่อมย่าเอียดก็กำลังเดินลงมาจากชั้นบน

"ชายหยาง ฟังเพลงไหนดี นี่ๆ พี่ซื้อแผ่นเสียงมาใหม่ อยากให้ประทับใจพวกเทวพรหมนะ"

"แหมๆ พี่ชายฝาน พี่อยากให้ประทับใจใครล่ะ อย่าบอกนะว่าพี่จะไปขัดดอกแทนพี่ชายถิงหน่ะ"

สองพี่น้องตัวแสบประจำตระกูลกำลังยืนเลือกแผ่นเสียงกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่สนใจว่าคนอื่นๆกำลังวุ่นวายกับการเตรียมสำรับต่างๆ

"นี่!!! ชายฝาน ชายหยาง พวกนายสองคนจะมานั่งเตรียมพร้อมให้มันเรียบร้อยไม่ได้รึไง แล้วเพลงหน่ะ พี่ก็เปิดไว้แล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาเพลงพวกเปิ๊ดสะก๊าดของนายมาเปิดหรอก เดี๋ยวสาวเทวพรหม เค้าจะหาว่าเราไม่มีรสนิยมได้"

"พี่ชายโป๋ พี่อ่ะนะ วันๆ ถ้าไม่สั่งสอนเราสอนคน จะกินข้าวไม่อร่อยเหรอค้าบบบ"

"หยุดทะเล้นได้แล้ว ชายหยาง นายนี่ก็ชอบล้อชายโป๋อยู่เรื่อย"

ในที่สุด คุณชายปวรเทียนก็หยุดทุกคนได้ ในขณะที่มือก็ช่วยย่าอ่อนจัดโต๊ะสำรับไปด้วย...

"เอาล่ะ สงสัยจะมากันแล้ว อ้าว แล้วชายถิงล่ะ"

หม่อมย่าเอียด เดินลงมาจนถึงโต๊ะอาหารและได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา...

สามทายาทแห่งสกุลเทวพรหมวันนี้ ต้องเรียกว่าสวยไปคนละแบบ ที่โดดเด่นกว่าใคร คงจะหนีไม่พ้น หม่อมมารตีเบบี้ที่ทาปากสีแดงสด กรีดตาและติดขนตาปลอมยาวเฟื้อย ชุดสีสดลายดอกบาดใจ ส่วนคุณชายวิไลลู่หานนั้น อยู่ในชุดเอี้ยมขาสั้น น่ารัก ทำให้คุณชายบางคนถึงกับตะลึง...อิอิ ส่วนคุณชายเกษเฟิง ไม่ต้องพูดถึง เขามาในชุดเรียบหรูสีฟ้า ผมเผ้าเรียบร้อย ปากอมชมพูนิดๆ และแก้มอวบอิ่มเต่งตึง ใบหน้านี้ใครเห็นก็ต้องบอกว่างดงามมากๆ...

หม่อมมารตีเบบี้วิ่งเข้ามากราบหม่อมย่าเอียดก่อนใคร


"หม่อมย่าคะ หลานมีขนมมาฝากค่ะ กราบสวัสดีหม่อมย่าด้วย"

"อืม ไม่เห็นต้องลำบาก ย่าชวนพวกเรามางานเลี้ยงต่างหากนะ"

"นี่ค่ะ หม่อมย่า หลานทำเองนะคะ อร่อยมากๆ พี่ชายเฟิงยังชมเลย"

"โอ้โฮ!!! น้องหญิงเบบี้ทำเองเลยเหรอ พี่ไม่ยักกะทราบว่าน้องก็ทำขนมได้"

"แหมๆๆ พี่ชายเทียน ยังไม่ทันได้ชิม ก็หาว่าหญิงทำไม่เป็น สมัยตอนอยู่ลอนด๊อน พี่ไม่เคยมางานพาร์ตี้ที่หญิงจัดต่างหาก"

"เอาล่ะๆ เอาเป็นว่า ย่าจะรับไว้นะ เดี๋ยวไว้เป็นของหวานตบท้ายแล้วกัน มาๆๆ นั่งลงทานข้าวกันเถอะ"

"เอ้!!! ว่าแต่พี่ชายถิงล่ะคะ หลานยังไม่เห็นหน้าเลยว่าตอนนี้หล่อขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแค่ไหน"

"นี่!!! น้องเบบี้ หยุดพูดมากซะทีนะ เราหน่ะเป็นผู้หญิง มาถามหาผู้ชายในบ้านเค้าแบบนี้ คิดว่าหม่อมย่าจะปลื้มรึไง"

คุณชายเกษเฟิงต้องรีบเข้าไปดึงตัวคุณหญิงมารตีเบบี้มานั่ง พร้อมกับกระซิบเป็นเชิงห้ามปราม...

"น้องวิไลลู่หาน นั่งสิครับ มาๆๆ พี่ขยับเก้าอี้ให้นะ"

คุณชายรัชชาฝาน รีบกุลีกุจอมาช่วยดูแล คุณชายสุดท้องแห่งเทวพรหมอย่างออกนอกหน้า จนอีกฝ่ายแปลกใจ

"ขอบคุณครับ พี่ชายฝาน"

"ไม่เจอกันนานเลยนะ น้องลู่หาน"

สองสายตาประสานกัน ตอนนี้ไม่มีใครเห็นว่าสายตาคุณชายเกษเฟิงเริ่มจับสังเกตได้

"อะ...แฮ่ม เดี๋ยวนะ คือ..."


ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากประตูทางเข้าห้องโถง

"ขอประทานโทษครับหม่อมย่า พอดีทางกระทรวงโทรมาบอกว่า...เอ่อ..."

คุณชายธราถิงหยุดอยู่ที่ใบหน้าที่กำลังหันมาหาเค้า ใบหน้ากลมเกลี้ยงได้รูปนี้ ตัวเองรู้สึกคุ้นเคยมาก หากแต่ว่าใบหน้าเค้าเดิมที่จำได้เมื่อตอนเด็กๆนั้น ไม่อวบอิ่มเท่าปัจจุบัน


"อ้าว ชายถิงมาแล้ว มาๆๆ มานั่งสิ น้องรอแย่แล้วเนี่ย จะได้เริ่มทานข้าวกันซะที เดี๋ยวกับข้าวกับปลาที่ยัยอ่อนกับชายเทียนอุตส่าห์ช่วยกันทำจะเย็นชืดซะหมด"

หม่อมเอียดกล่าวโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่า คุณชายคนโตแห่งตระกูลเทวพรหมนั้นบัดนี้แก้มแดงสุกปลั่งโดยไม่ได้ตั้งใจ...

"พี่ชายถิงคะ จำมารตีเบบี้ได้มั้ยคะ เราเคยพบกันตอนอยู่ลอนด๊อนก็บ่อยนะคะ มีช่วงหลังๆที่พี่ชายหายไปเลย จนกระทั่งหญิงกลับมา"

"จำได้สิ แต่ว่าพี่ว่า...นี่คือ!!!"

คุณชายธราถิงยังมองคนตรงหน้าไม่วางตา ทำไมนะ ทำไมใบหน้านี้เค้าถึงได้รู้สึกว่ามันประทับอยู่ในใจส่วนลึกๆไม่ได้จางหายไป...

"อ้าว!!! ชายถิง อย่าบอกนะว่าเราจำชายเฟิงไม่ได้ ที่เมื่อก่อนตอนเราตามท่านพ่อไปวังเทวพรหมหน่ะ ย่าจำได้ ตอนชายเฟิงเล็กๆ ยังนอนเปลอยู่เลย นี่ก็เข้าไปหอมแก้มเค้าตลอด จนย่าต้องไปดึงออกมา 5555"

ย่าอ่อนพูดจนทุกคนในโต๊ะ มีแต่เสียงหัวเราะกันใหญ่ ยกเว้นก็แต่คนถูกล้อที่ตอนนี้ก้มหน้าไม่ยอมสบตาคุณชายตัวโตที่พยายามระลึกความหลัง...


"แหมๆ ย่าอ่อนครับ ทำไมผมจำไม่เห็นได้เลย"

พอได้ยินประโยคนี้ใบหน้าที่ก้มกลับเงยขึ้นแล้วงองุ้มอย่างไม่ต้องสงสัย...

"พี่ชายถิงคงจำอะไรไม่ได้หรอกครับ เพราะตอนนั้นเราก็ยังเล็กมาก แล้วอีกอย่าง สมัยนั้นก็คงไม่มีอะไรให้น่าจดจำ..."

"อย่าพูดไป ไหนจะตอนที่โตขึ้นหน่อย ชายถิงก็ตามย่าไปกะท่านพ่อของหลานอีกครั้ง น่าจะราวๆ สิบกว่าขวบแล้วนะ ตอนนั้นชายเฟิงยังไม่โกนผมไฟด้วย ผมยังยาวอยู่เลย นี่ก็ไปเรียกเค้าเด็กหญิงเฟิงๆ แล้วก็ไปกอดเค้าอีก จำได้มั้ยลูก"

ใบหน้างองุ้มตรงหน้า เริ่มมีสีแดงระเรื่ออีกครั้ง คุณชายธราถิงพยายามคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็ยังคิดไม่ออก...แต่ไม่น่าเชื่อว่าคุณชายที่แม้จะอายุน้อยกว่า แต่กลับจำภาพนั้นได้ติดตา...

"น้องเฟิงของพี่ถิงๆ พี่ขอจูบทีนึงนะ"


คุณชายตัวโตคงไม่รู้หรอกว่า นั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนมาใกล้ชิดและทำแบบนั้น...พี่ชายถิง พี่จำไม่ได้แล้วจริงๆเหรอ???

................................โปรดติดตามตอนต่อไป......................................

ที่ปรึกษาคนใหม่ ตอนจบ (NC 17)

ตอนจบ...ฝึกหนักมากๆ (Practice all day and night)


...พอเรามาถึงบ้านพัก อ.ก็พาพวกเราเข้าไปในบ้าน เป็นบ้านหลังใหญ่ มีสองชั้น ห้องพักเยอะมาก ก็แน่ล่ะ อ.เป็นถึงลูกชายอธิการมหาวิทยาลัยเราเชียวนะ!!! มีบ้านหลังเล็กของคนดูแลด้วย ถึงจะไม่ติดริมทะเลมากนัก แต่ก็มองไปเห็นทะเลได้ 
สิ่งสำคัญคือ...สระว่ายน้ำที่นี่ใหญ่มาก สมกับเป็นสระของนักกีฬาเก่าแบบเค้า...

"ทุกคนเลือกห้องข้างล่างตามสบายเลยนะ เดี๋ยวจะมีแม่บ้านมาจัดการเรื่องอาหารให้  ชั้นอยากให้ตั้งใจฝึกกัน ถึงแม้ที่นี่จะไม่ใช่สระน้ำเกลือล้วน แต่ก็มีเปอร์เซ็นต์คลอรีนไม่มาก อาจจะแตกต่างจากที่ชมรม ลองเปลี่ยนสนามบ้าง จะได้เก่งขึ้น"

อ.เหว่ยถิงบอกทุกคน โดยมีผมยืนฟังอยู่ด้วยความอดทน...ผมกัดริมฝีปากแน่น พยายามจะลืมเรื่องบนรถอ.ให้ได้ แล้วเดินตามทุกคนไป 

"อี้เฟิง นายจะไปไหน นายต้องไปพักข้างบนกับชั้น ตามมา!!!"

"แต่ว่า...อ.ครับ"

"อี้เฟิงงงงงงงง"

อ.ตะโกนเสียงดังมาก จนทุกคนสะดุ้งไปหมด หม่าเทียนต้องหันมากระซิบกับผม

"โชคดีนะเพื่อน!!!"

ผมเลยต้องเดินตามอ.ขึ้นไปชั้นบน พออ.เปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมเห็นด้านในเป็นเตียงใหญ่มีเสาไม้สี่ด้านแข็งแรง มีของทุกอย่างพร้อม พื้นเป็นพรม หรูหรามาก...

ผมวางกระเป๋าลงยังไม่ทันไร อ.ก็คว้าตัวผมโยนขึ้นเตียงไป...

ผมกำลังจะกระเด้งตัวขึ้นมา...

"อะ...อื้ออ"

อ.เอามือปิดปากผมไว้ แล้วก้มหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจร้อนปะทะจมูกผม

"นายคิดจะร้องเหรอ ไหนบอกว่ากลัวเพื่อนๆรู้ไง"

"อื้ออออ"

"พะยูนน้อย หน้าตานายตอนนี้ คงต้องการชั้นมากล่ะสิ ฮึๆ"

"อื้ออออ"

ผมพยายามจะดันเค้าออกไป เพราะรู้ว่าเค้าต้องทรมานผมอีกแน่ๆ ซึ่งผมไม่ไหวแล้ว ผมไม่เข้าใจ ว่าผมต้องทนไปอีกนานแค่ไหนกับสภาพแบบนี้...

เค้าปล่อยมือออกแล้วเอามือกดข้อมือผมสองข้างเอาไว้...

"อ.ครับ อ.อย่าทรมานผมอีกเลย แค่นี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว"

"อะไรกัน นายอายชั้นเหรอ???"

"ก็ผม...อ.ก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง???"

ผมยังคงกัดริมฝีปากแน่น แล้วเบือนหน้าไปอีกทางนึง 

"ทำไมล่ะ ประธานชมรมคนที่เคยมั่นใจ มาขอร้องชั้นคนนั้นไปไหนแล้ว...ตอนนี้คนที่นอนอยู่ตรงหน้าชั้น ดูเหมือนจะยอมให้ชั้นทำอะไรก็ได้นะ"

"ไม่!!! ผมไม่ยอมอ.แล้ว"

ผมขยับตัวไปมา จะลุกขึ้นให้ได้ อ.ก็กดจูบลงมาที่ปากผมอย่างแรง ใบหน้าและจมูกเสียดสีกันไปมา พร้อมลมหายใจที่ปะทะกันอีกครั้ง 

"อืออออ อืออออ"

ผมพยายามดิ้น แต่อ.ก็ยังคงเอาลิ้นรุกไล่เข้ามาในปากผมไม่หยุด พร้อมกับขบกัดริมฝีปากล่างผมซ้ำแล้วซ้ำอีก จนผมสู้ไม่ไหว ร่างกายผมค่อยๆหยุดการขัดขืน เปลี่ยนเป็นเอาลิ้นแตะลิ้นเค้าเป็นการต้อนรับ และขบริมฝีปากเค้าตอบด้วยเช่นกัน...ทุกอย่างเข้าสู่ความหวานอีกครั้งสำหรับผม...

"ไง พะยูนน้อย สิ้นฤทธิ์ซะทีนะ"

อ.มองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

"อ.ต้องการแบบนี้เหรอ ชอบแกล้งผมมากเลยสิ ในเมื่อผมรักอ.ไปแล้ว อ.จะทำอะไรกับผมก็ได้ อ.ไม่สงสารผมเลยเหรอครับ"

ผมส่งสายตาอ้อนวอนคนตรงหน้า นี่เป็นทางเดียวที่ผมจะทำได้ คือขอให้เค้าเห็นใจบ้าง...

"พะยูนน้อยของชั้น นายจะได้เข้าใจชั้นก็วันนี้แหละนะ"

อ.เอามือข้างขวาค่อยๆเลื่อนลงมา ถอดกางเกงผ้าผมออกอย่างง่ายดาย แล้วถอดเสื้อตัวเองออกหมด หลังจากนั้นอ.ก็เริ่มกระตุ้นผมอีกแล้ว มือข้างซ้ายของอ.ทำหน้าที่ของมัน เคล้าคลึงส่วนนั้นของผมไปมาอย่างช้าและเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มบิดตัวไปมา แหงนหน้าขึ้นด้วยอารมณ์ที่ถูกชักนำไป...อ.จึงปล่อยมือออกและลงจากเตียงไปปลดกางเกงตัวเองออก โดยยืนมองผมที่ยังบิดตัวไปมา ผมทนไม่ไหวเลยพูดออกไป...

"อะ..อ. ผมต้องการอ."

"ชั้นอยากให้นายเข้าใจ พะยูนน้อย ก่อนหน้านี้ชั้นเคยถูกปฏิเสธ เคยมีคนทิ้งชั้น ไม่ต้องการชั้น ชั้นไม่รู้ว่านายรักชั้น หรือต้องการชั้นจริงหรือเปล่า ดังนั้นชั้นต้องการความมั่นใจ!!!"

อ.ยกผมกระเถิบขึ้นไปบนเตียงทั้งตัวและขึ้นมาคร่อมบนตัวผม ค่อยๆถอดเสื้อผมและจูบลงบนตัวผมไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ส่วนท้องขึ้นมาจนถึงคอ จนกระทั่งมาหยุดที่ปากผมอีกครั้ง...

"นายยอมชั้น ต้องการชั้นจริงๆใช่มั้ย"

ผมเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากอ. แล้วเอามือถอดกางเกงในตัวสีขาวสะอาดของตัวเองออก เอามือไปลูบที่ต้นขาอ.เป็นคำตอบ ผมต้องตอบรับเค้า ต้องให้เค้าผ่อนคลาย และต้องกระตุ้นเค้าด้วย เพื่อให้เค้ารู้และจะได้มีความสุขร่วมกันกับผมอย่างไม่ต้องกังวลอะไร แค่นี้หน่ะเหรอที่ติดอยู่ในใจเค้า ผมไม่อยากจะเชื่อเลย...

"งั้นชั้นจะได้ใช้ของที่ซื้อมาซะที นายพร้อมสินะ พะยูนน้อย"

อ.ยืดตัวขึ้นแล้ว...ถอดกางเกงในตัวเองออก แล้วจัดการเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งป้องกันต่างๆที่ผมก็รู้ว่านั่นหมายถึง อ.พร้อมแล้วที่จะใส่มันเข้ามาในตัวผม...จริงเหรอเนี่ยะ!!! 

อ.เอามือผมไปสัมผัสมันพร้อมเครื่องห่อหุ้มป้องกันที่ทำให้สัมผัสมันแปลกเข้าไปอีก หลังจากนั้นอ.ก็ปล่อยมือให้ผมได้ทำหน้าที่ให้อ.บ้าง ผมจึงไม่รอช้า กระตุ้นให้เค้าพอใจ ถึงมันจะมีขนาดใหญ่มากแต่ผมก็สัมผัสรูดขึ้นลงไปเรื่อยๆ...

"อื้อมมมม ดีๆ พะยูนน้อย นายเก่งนี่"

ผมเร่งจังหวะมากขึ้นตามที่เรียนรู้มา ผมต้องทำให้อ.พอใจให้ได้

อ.ไม่รอช้า เอาสองนิ้วแทรกเข้ามาในช่องทางของผม พร้อมยกขาผมพาดไหล่อ.ไว้ สักพักผมรู้สึกเจ็บอีกแล้ว จึงเอานิ้วขึ้นมากัดเพื่อระบายออก จนกระทั่งอ.ใส่แก่นกายของอ.ที่พร้อมมากจากการกระตุ้นของผม ค่อยๆเข้ามาเรื่อยๆ ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่พุ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน

"อ๊าาา อ๊าาาา อ. ผม...อ๊าาา"


ผมเอาสองมือบีบแขนทั้งสองข้างของอ.ไว้ ส่วนนั้นเข้ามาในตัวผมลึกขึ้นๆเรื่อยๆ และเข้าออกเป็นจังหวะที่แรงขึ้น

"อื้มมม อื้อมมม พะยูนของชั้น"

อ.ส่งเสียงออกมาเป็นระยะๆ ส่วนผมเริ่มรู้สึกได้ถึงแรงที่ใส่เข้ามาตลอด... 

"อ๊าส์ อ๊าส์"

อ.กดปากลงที่แก้มผมแล้วเอาสองมือกดลงข้างเตียง พร้อมสอดใส่เข้าออกไม่หยุด

"อ๊าส์ อ๊าส์"

ผมยังคงร้องไม่หยุด จนกระทั่งอ.เริ่มผ่อนจังหวะลง และกระซิบข้างหูว่า

"ตอนนายลงไป เตรียมตัวตอบคำถามเพื่อนๆได้เลยล่ะ ฮึๆ"

ผมคงไม่ต้องบอกนะครับว่าหลังจากนั้น ผมก็แทบจะไม่มีแรงซ้อมเท่าไหร่ ผมฝึกกับอ.เหว่ยถิงทั้งในสระน้ำและบนเตียง สุดสัปดาห์นี้ผมมีความสุขมาก ส่วนเรื่องอื่นนั้น ก็ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะครับ แค่มีที่ปรึกษาคนนี้ ผมก็ไม่ต้องการใครอีก...ตอนนี้อ.คงไม่ต้องการกล้วยแลกเปลี่ยนแล้ว เพราะมีผมคนเดียวที่อ.ต้องการตลอดไป


....................................จบแล้วค่าาาา >___<!!! 

พ่อมดน้อยเฟิงเฟิง กับ ร้านเติ๋งเติ่งขนมหวาน ตอนที่ 2

ตอนที่ 2 โกโก้ร้อน

...พ่อมดน้อยตรงหน้าผมยังคงนั่งยิ้มอยู่แบบนั้น ผมเลยลุกขึ้นพร้อมบอกกับเค้าว่า...

"เดี๋ยวผมขอล้างจานตรงนี้ก่อน แล้วค่อยขึ้นข้างบนกันนะ คุณรอแป๊บนึง"

พอผมกำลังจะเดินไปตรงอ่างล้างจาน ฉับพลันนั้นก็มีลำแสงสีขาวพุ่งออกผ่านหน้าผมไป...ฟริ้วววววววววววววว!!!!!!!!!!


"ฉีคา เคราฟด้าาาาา"

ผมได้ยินคำพูดแปลกๆ จึงหันไปมอง ก็พบว่าคนที่บอกว่าตัวเองเป็นพ่อมดกำลังพูดและปล่อยแสงออกจากไม้ที่ถืออยู่ในมือ....

ผมตกใจยืนอ้าปากค้าง หันกลับไปกลับมาระหว่างคนตรงหน้ากับอ่างล้างจาน...เฮ้ย!!! ก๊อกน้ำเปิดและจานกำลังล้างตัวเอง ผมช็อคไป...
พูดอะไรไม่ออก จนกระทั่งจานล้างของมันเสร็จ ก็ลอยไปที่คว่ำจาน ผมขยี้ตาตัวเองแล้วเดินไปที่อ่าง จานถูกคว่ำอยู่ในเวลาแค่เสี้ยววิ....

ผมลงไปนั่งกองอยู่ตรงนั้น...

"คะ...คุณ ทำได้ยังไงหน่ะ"

"เจ้าชาย เจ้าชายถิง เป็นอะไรคับ"

คนที่เสกคาถาเมื่อกี้รีบวิ่งมาหาผม เค้าจับแขนจับตัว จับหน้าผม โดยที่ผมยังพูดอะไรไม่ออก...นี่มันจริงรึเนี่ยะ!!!

"เอ่อออ...คุณเป็นพ่อมดจริงๆเหรอ"

"อ้าว...เจ้าชาย ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ก็ผมบอกแล้วว่าผมเป็นพ่อมดชื่อเฟิงเฟิงไงครับ"

ผมกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ไม่คิดว่าสิ่งที่เห็นกับคนตรงหน้าจะเป็นความจริง แต่เหตุการณ์เมื่อกี้ยืนยันได้ทุกอย่าง มายากลอะไรจะเหมือนขนาดนี้...

"พ่อมดเฟิงเฟิง พ่อมด...ผมไม่อยากจะเชื่อ!!!"

"ใช่สิครับ ไปครับเจ้าชายลุกขึ้นก่อน ไหนบอกว่าจะพาผมขึ้นไปข้างบนไง หรือว่าจะให้ใช้เวทมนต์อุ้มไปดีล่ะ"

"ไม่ต้องๆ ผมลุกเองได้...ว่าแต่คุณพ่อมด คุณมาทำอะไรที่นี่"

ผมแทบจะเดินก้าวขาไม่ออกเลยได้แต่มานั่งที่โต๊ะในครัวอีกรอบเพื่อทำใจยอมรับเรื่องเมื่อกี้ก่อน...หมดแรงจริงๆครับ

"เจ้าชาย เรียกผมเฟิงเฟิงสิครับ เฟิงเฟิงมาช่วยไง มาตามหาเจ้าชายเพื่อคุ้มครองให้ท่านปลอดภัย แต่ระหว่างทางถูกดักทำร้าย รายละเอียดมันเยอะครับ ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้เจ้าชายหน้าซีดมากเลย เป็นอะไรมั้ย???"

"ไม่เป็นไรๆ ผมแค่ตกใจนิดหน่อยเลยหายใจไม่ทั่วท้อง เดี๋ยวสักพักคงดีขึ้น"

"ทำไมล่ะครับ ท้องเป็นอะไร ทำไมหายใจไม่ได้ ให้เฟิงเฟิงดูหน่อยนะ เดี๋ยวมันจะไม่หายครับ"

พ่อมดน้อยตรงหน้า นั่งคุกเข่าลง แล้วเข้ามาถลกเสื้อผมขึ้น เอาสองมือลูบไปที่ท้อง ลูบขึ้นลูบลงเป็นวงกลม เอาปากเป่าลมมาอีกต่างหาก แถมดูเหมือนจะท่องคาถาอะไรสักอย่าง แล้วเอาปากมาจูบที่ท้องผม...โอ๊ยยยย...

"อ๊าาาาา เดี๋ยวนะ เอ่ออออ...เฟิงเฟิง อ๊าาาา"

ตอนนี้ผมเสียวไปหมดทั้งส่วนท้อง แล้วก็หายใจแรงและถี่ขึ้น ที่แย่กว่านั้นคือใจผมตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ เมื่อคนตรงหน้ายังคงเอาปากลูบไปมาและท่องคาถาพร้อมเป่าลมไม่หยุด จนผมต้องดันเค้าออกไป...

"เจ้าชาย เจ้าชายเป็นไงบ้างครับ ดีขึ้นมั้ย"

"พอก่อนนะ พอก่อนเฟิงเฟิง ผม...เอ่อ...ดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้ขอแค่โกโก้ร้อนสักแก้วก็พอ"

"อ้อ!!! โกโก้ร้อนผมก็เคยกิน แต่ว่า...ผมไม่รู้คาถาเสกหรอกครับ"

"ไม่เป็นไรๆ เฟิงเฟิงรอตรงนี้นะ เดี๋ยวผมชงเองดีกว่า"

ผมต้องออกมาจากแถวนั้นเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อน  ผมเอาเสื้อลง แล้วสะบัดหัวสองทีไล่ความคิดบ้าๆออกไป แว่บนึงเมื่อกี้คือผมอยากจะจับเค้ามาจูบสักที โทษฐานที่มายั่วผม...แต่ไม่ใช่สิ พ่อมดน้อยนี่ดูเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ... 

สักพักผมก็ชงโกโก้มาตั้งที่โต๊ะ...

ผมว่าดื่มอะไรร้อนๆตอนนี้คงจะไล่ความวุ่นวายในใจไปได้ไม่มากก็น้อย...ตอนที่ผมกำลังดื่มนั้น พ่อมดน้อยนี่ก็นั่งจ้องไม่วางตา...

"เอ่อ...เจ้าชายครับ มันดูน่าอร่อยจัง"

"อืม...อร่อยสิ อยากกินเหรอ เดี๋ยวผมไปชงให้อีกแก้วก็ได้ ก็นึกว่าพ่อมดเค้าไม่กินของแบบนี้กันนะ ฮึๆ"

"ไม่เป็นไรครับ เจ้าชายแบ่งให้ผมก็พอ ไม่ต้องชงใหม่หรอก"


"แบ่งให้"


"ครับ...อ้ามมมมมมมมมมมม"

ผมควรทำยังไงดีครับ พ่อมดน้อยตรงหน้ากำลังยื่นหน้าเข้ามาแล้วขอแบ่งโกโก้ พร้อมเผยอปากเตรียมรอรับ...เหตุการณ์เก่าแล่นเข้ามาในหัว...


............ที่เมืองเทียนแลนด์ของเรา เวลาแบ่งของกินให้คนที่เราอยาก

ให้ก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น.......นี่คือเค้าอยากให้ผมแบ่งโกโก้ให้สินะ!!! 

อื้มมมม...ไหวมั้ยล่ะ เฉินเหว่ยถิง ปากอวบอิ่มกำลังพุ่งเข้ามาเรื่อยๆ

แล้ว @___@



..................โปรดติดตามตอนต่อไป...............................

ที่ปรึกษาคนใหม่ ตอนที่ 4 (NC17)

ตอนที่ 4 ยอมแพ้แล้วจริงๆ (I surrender to you)

          เช้าวันนี้ ผมและเพื่อนๆก็มารอขึ้นรถที่อ.เหมาไว้ให้หน้าชมรมกัน ผมเตรียมพร้อมกับการฝึกเต็มที่ แล้วก็เตรียมพร้อมจะรุกอ.เต็มที่เช่นกัน...
ผมศึกษามาหลายอย่างเลยครับ ทั้งคลิปทั้งหนังสือโป๊ ผมไม่อายที่จะเรียนรู้แล้ว เพราะผมอยากให้อ.พอใจผมที่สุด...ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเพื่อนๆจะว่ายังไง ถ้ารู้ความสัมพันธ์ของผมกับอ.เหว่ยถิง...

"ประธานเฟิง ทำไมอ.มาช้าจังล่ะ หรือว่าเราจะไม่ได้ไปกันแล้ว"
หยุนหลงเจ้าเพื่อนตัวแสบถามผม

"ไม่รู้สิ!!! เดี๋ยวชั้นจะโทรหาเค้าดูนะ" ผมตอบออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร

"นี่มีเบอร์ส่วนตัวกันด้วยเหรอ? แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะ ดูนายจะสนิทกับอ.เหว่ยถิงออกนี่นา" มาอีกแล้วครับ หน้าตาเจ้าเล่ห์จากพวกเพื่อนๆในชมรม ผมเลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ...ได้แต่ยกโทรศัพท์ขึ้น โทรหาเค้า...แต่คำตอบที่ได้คือ!!!

"รอก่อน ซื้อของอยู่ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว รถตู้ก็น่าจะถึงใกล้ๆกัน"

ผมเลยต้องบอกเพื่อนๆไปแบบนี้ แต่หม่าเทียนก็ยังไม่หยุดถามผม

"นาย...ว่าอ.เค้าชอบมองนายแปลกๆมั้ยประธานเฟิง"

"ใช่ๆ ชั้นว่านะ ชั้นรู้สึกว่าสายตามันไม่ธรรมดา"

ทุกคนในชมรมกำลังรุมถามผม ดีว่ามีเสียงรถแล่นเข้ามาช่วยผมไว้พอดี...

"อ้าว!!! นั่น รถมาแล้ว อ.ก็ตามมาพอดี"

ผมกับเพื่อนกำลังจะขนของขึ้นรถตู้ อ.เหว่ยถิงก็เข้ามาดึงมือผมไว้

"นายมานั่งรถชั้น ส่วนคนอื่นๆไปรถตู้นะ"

ทุกคนมองการยื้อยุดฉุดกระชากเล็กๆ ที่ผมไม่ยอมแล้วยิ้มๆ แต่ไม่มีใครพูดอะไร แย่แล้ว!!! ทำไมอ.ถึงทำแบบนี้ เพื่อนๆก็จะสงสัยเอาได้หน่ะสิ

"อ.ปล่อยผม อ. ทำแบบนี้เพื่อนๆเค้าก็"

"นายหยุดพูด แล้วก็ขึ้นไปนั่งบนรถดีๆ หรือจะให้ชั้นอุ้มไปฮะ!!! พะยูนน้อย"

ผมเลยต้องเงียบ ปิดปากสนิทแล้วขึ้นไปนั่งบนรถแบบไม่โต้ตอบอะไรอีก อ.ก็ขับตามรถตู้คันหน้าไป...ระหว่างทางมืออ.ข้างซ้าย เอื้อมมาสอดที่ใต้กางเกงขาสั้นแบบหลวมๆ ที่ผมใส่มา แล้วลูบหน้าขาผมไปมาอยู่แบบนั้น แล้วล้วงลึกขึ้นไปเรื่อยๆ จนผมทนไม่ไหวต้องจับมืออ.ไว้

"อ.ครับ อย่า!!!"

"ทำไม นายจะขัดชั้นอีกแล้วเหรอ"

"เอ่ออ...แบบนี้มันอันตรายนะครับ อ.ขับรถอยู่"

พอผมพูดจบ อ.ก็หยุดรถทันทีตรงข้างทาง ปล่อยให้รถตู้แล่นต่อไป รถยังคงติดเครื่องอยู่ แต่คนขับตอนนี้ปล่อยมือจากพวงมาลัย มาจับที่แก่นกายของผม เค้าเอี้ยวตัวมาประกบปากผมไว้แน่นโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวเลยจริงๆ

"อื้ออออ อื้อออออ" 

ผมพยายามดันตัวอ.ออกเพราะหายใจไม่ทันจริงๆ จนอ.ต้องถอนปากออกไป

"นายนี่ไม่ไหว สอนหายใจกี่ครั้งก็ยังไม่ดีขึ้นนะ"

"อ.ทำไมชอบแกล้งผม"

"ก็ชั้นอยากให้นายรู้ว่า นายไม่มีวันชนะชั้นได้หรอก"

"ผะ...ผม ผมไม่...อื้ออออออออออ"

อ.ยังใช้มือลูบคลึงส่วนแก่นกลางกายของผมไปเรื่อยๆ พร้อมมืออีกข้างก็สอดเข้าด้านใต้กางเกงเพื่อสัมผัสมันอีกจากด้านใน

"อะ...อ. ผมยอมแล้ว ยอมทุกอย่างครับ"

"ดีมาก เด็กดี ก็แค่นี้แหละ ไป!!! จะได้ไปบ้านพักชั้นกัน"

"อื้มมม...ครับ"

ผมกัดริมฝีปากแน่น แล้วมองไปทางหน้าต่าง ตอนนี้ผมอึดอัดอยู่ด้านใน มันยังไม่ปล่อยออกมา แต่ว่าอ.หยุดทุกอย่าง หันไปออกรถแล้วผิวปากอารมณ์ดีที่ผมต้องยอมเค้าอีกแล้ว ทำไมนะ!!! ทำไม!!! เค้าชอบทำให้ผมต่อต้าน แต่พอเป็นแบบนี้ เค้าก็จะหยุดทุกอย่าง ทำให้ผมต้องการต่อ...

ผมไม่รู้ว่าเค้าทำแบบนี้ทำไมกันนะ แค่นี้ผมก็ยอมอ.ทุกอย่างอยู่แล้วครับ...อ.เหว่ยถิง...

............................โปรดติดตามตอนต่อไป...ตอนจบค่ะ................

พ่อมดน้อยเฟิงเฟิง กับ ร้านเติ๋งเติ่งขนมหวาน

บทนำ

"อย่าๆ อย่าเข้ามา เจ้าชาย!!! ฮื้อออ!!! พี่ถิง"

"เฟิงเฟิง ตื่นสิ ตื่น!!!"

ผมเขย่าตัวพ่อมดน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ เพราะคิดว่าเค้าคงฝันร้าย แล้ว

เอามือลูบผมเค้าด้วยความทะนุถนอม...

หนึ่งอาทิตย์ก่อน เค้าเป็นใครก็ไม่รู้ที่มาสลบอยู่หน้าร้านผม...

อ้อ!!! ผมลืมแนะนำตัวครับ ผมเฉินเหว่ยถิง เจ้าของร้านขนมเติ๋งเติ่ง 

ช่วงนี้ร้านผมกิจการไม่ค่อยดีนัก เหมือนกับผู้คนเลิกกินของหวาน 

ขนมเค้กกันรึไงนะ...

คืนนั้น ผมกำลังจะปิดร้าน จู่ๆก็มีสิ่งประหลาด ครับ!!! สิ่งประหลาด อยู่

ในชุดคลุมสีดำ กองอยู่หน้าร้านผม

"ชะ...ช่วยด้วย!!!"

"คุณ...คุณ...เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

"เจ้าชาย!!!"

"คุณ...คุณ...อ้าว!!! สลบไปแล้ว เอ้ย!!!"

ผมมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร ก็เลยจำเป็นต้องอุ้มเค้าเข้ามาในร้าน 

แปลกดีนะ มีหมวกแหลมๆ แล้วก็ชุดแบบพ่อมดแฮรี่เลย สงสัยจะไป

เล่นละครมา แล้วไม่ได้กินข้าวแน่ๆ

ผมหายาดม ผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เค้า...อื้ม!!! พอสังเกตดีๆ 

คนๆนี้หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก แก้มป่องเชียว สักพักเค้าเริ่มรู้สึกตัวและ

ลืมตากลมโต มองมาที่ผม

"เจ้าชาย!!!"

เค้ากอดผมไว้แน่น!!! มันก็อบอุ่นดีนะ แต่เฮ้ย!!! เค้าเป็นใครผมยังไม่รู้

เลย

ตอนที่ 1 เค้กสตอเบอรี่

“เฮ้!!! ปล่อยก่อนสิคุณ” ผมพยายามแกะมือที่เค้ากอดตัวผมไว้ออก

“ไม่ๆ กว่าผมจะเจอเจ้าชาย ไม่ใช่ง่ายๆนะครับ” อีกฝ่ายยังคงกอดไป

พูดไป

“เอ่อ...ผมไม่ใช่เจ้าชายอะไรนะคุณ ผมเฉินเหว่ยถิง เจ้าของร้านขนม

เติ๋งเติ่งนี่”

“ก็นั่นแหละ คุณคือเจ้าชายของพวกเรา”

นี่อะไรของเค้านะ จะมาเจ้าชง...เจ้าชายอะไร ผมจะทำยังไงกับเค้าดี

ครับเนี่ยะ!!!

“งั้นเอาแบบนี้นะ เจ้าชายอย่างผม ขอสั่งให้คุณนั่งเฉยๆ แล้วก็หยุด

กอดผมได้แล้ว”

เอออออ...ได้ผลแฮะ เค้าปล่อยมือออกแล้วไปนั่งแก้มป่องอยู่ตรงหน้า

ผม คนอะไรทำไมตาโตบ้องแบ้วขนาดนี้นะ...เค้าเอาแต่จ้องหน้าผม

อยู่ได้ นี่มันอะไรกัน!!!

“คุณ...เอ่อ...คุณ พูดอะไรผมไม่เข้าใจ แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง ดีขึ้น

มั้ย?”

“ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณเจ้าชายมากที่ช่วยผมไว้”

“คำก็เจ้าชาย สองคำก็เจ้าชาย คุณเป็นใครกันแน่ บ้านอยู่ไหน ให้ผม

ไปส่งมั้ย”

“ผมพ่อมดน้อยเฟิงเฟิง ได้รับคำสั่งจากท่านแม่มดใหญ่ต้ามี่ ให้มา

ตามหาเจ้าชาย”

“5555 ขำเป็นบ้า คุณอ่ะนะเป็นพ่อมด นี่มันบทละครกองถ่ายไหนกัน

 เอาล่ะๆ ตกลงบ้านคุณอยู่ไหนผมจะพาไปส่ง”

“ไม่!!! ผมเจอเจ้าชายแล้ว ผมต้องอยู่ที่นี่ครับ”

“ฮะ!!!  @__@ อะไรคุณจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้

เปิดให้ใครเช่านะ”

“ก็ผมบอกแล้วผมจะอยู่กับเจ้าชายครับ”

“โอ้ย!!! อะไรกัน เอาแบบนี้แล้วกันวันนี้ดึกแล้ว ผมก็ปิดร้านแล้ว ไม่รู้

จะทำยังไง คุณก็นอนที่นี่ไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะ”

ผมยังไม่ทันพูดอะไรต่อ คนที่บอกว่าเป็นพ่อมดน้อยก็ร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

“เค้กๆๆๆ เค้กสตอเบอรี่”

ผมหันมองตามเค้าไป ใช่ครับ...ตู้ในร้านยังมีเค้กสตอเบอรี่เหลืออยู่อีก

ชิ้น อะไรของเค้านะ ไม่เคยเห็นรึยังไง???

“ใช่ เค้กสตอเบอรี่ ทำไมล่ะ อยากกินเหรอ”

“ครับ ผมชอบมาก ท่านแม่มดต้ามี่เคยเสกให้กินครั้งนึง ผมยังจำได้ว่า

มันอร่อยมาก”

“งั้นก็ได้ ไหนๆวันนี้ก็เหลือ เก็บไว้ก็ไม่อร่อยแล้ว ผมให้คุณกินก็แล้ว

กันนะคุณพ่อมดน้อยเจ้าปัญหา 555”

ผมเลยจำเป็นต้องเดินไปหยิบเค้กสตอเบอรี่ที่เหลือนั่นมาใส่จานให้

เค้ากิน

“เฮ้ย!!! คุณ กินแบบนี้เลยรึ”

สภาพเค้าคือเอาปากลงไปกินเค้กเลยครับ ช้อนอะไรก็ไม่ใช้ มือก็ไม่

ใช้ ท่ากินอะไรของเค้าเนี่ยะ พอเค้าเงยหน้ามา 555 ปากเลอะเค้กเต็ม

ไปหมด...พ่อมดน้อยนี่กัดสตอเบอรี่คาปากไว้ แล้วอยู่ดีๆก็พุ่งเข้ามาที่

ปากผม!!!

“อื้ออออออออ อื้ออออออ” ผมถลึงตาใส่เค้า อะไรเนี่ยะ!!! เค้าเอา

ปากมาประกบปากผม อื้มมม...สตอเบอรี่อร่อย??? หรือว่าริมฝีปาก

พ่อมดน้อยนี่มันหวานกันแน่นะ ผมเริ่มไม่มั่นใจตัวเอง...

“ผมแบ่งให้เจ้าชายกินนะ อร่อยมากเลยยยยยย"

เค้าถอยตัวกลับไปนั่งเหมือนเดิมแล้วส่งยิ้มให้แบบไร้เดียงสา เหมือนไม่รู้ว่าตัวเอง เป็นคนทำให้ผมรู้สึกแปลกๆไปหมด ผมเคี้ยว

สตอเบอรี่ที่ถูกดันเข้าปากมา พร้อมกับมองคนที่อยู่ตรงหน้า...

“เอ่ออ...นี่คุณทำอะไร”

“ก็แบ่งสตอเบอรี่ให้เจ้าชายไงครับ ที่เมืองเทียนแลนด์ของเรา เวลา

แบ่งของกินให้คนที่เราอยากให้ก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น”

“อ้อ!!! งั้นเหรอ”

พ่อมดอะไร? มายังไง? มาเรียกผมว่าเจ้าชาย...แล้วไม่ยอมกลับบ้าน เฮ้ย!!! นี่มันอะไรกานนนนนนนนนนนนนน...

แต่ตอนเค้ายิ้มร่าให้ผมหลังจากแบ่งสตอเบอรี่ให้กิน...ปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้าน่ารักมากๆ เอาไงกันต่อล่ะทีนี้...

.................โปรดติดตามตอนต่อไป...........................

ช่างร้อนซ่อนรัก ตอน ท่อน้ำแตก

"ช่างร้อนซ่อนรัก"

ช่างถิง : นายช่างประจำร้านช่างถิงซ่อมทั่วบ้าน เป็นคนติดเกมส์ ชอบออกกำลังกาย และที่สำคัญชอบผู้ชายขาวอวบ เห็นเป็นไม่ได้ จะต้องพุ่งเข้าใส่ทันที

อี้เฟิง : เจ้าของบ้านคนใหม่ ที่มีนั่นนี่เสียตลอดเวลา อยู่บ้านทำงานอิสระ ที่สำคัญชอบผู้ชายกล้ามโตๆ เห็นเป็นไม่ได้ต้องพุ่งเข้าใส่เช่นกัน

ตอน :  ท่อน้ำแตก

สายๆของวันนึง ขณะที่อี้เฟิงก็อยู่บ้านเป็นปกติ บ้านหลังนี้เขาเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน แต่ตอนซื้อก็ตรวจดูเรียบร้อยแล้วว่าไม่มีอะไรเสียหายเท่าไหร่ แต่อยู่ดีๆ น้ำก็หยุดไหลที่อ่างล้างหน้าวันนี้ และคาดว่าจะไม่ไหลทั้งบ้าน คงมีท่อประปาแตกบางจุดหรือยังไง พอดีเค้าจดเบอร์ช่างไว้เมื่อวันก่อนจึงลองโทรไป...

อี้เฟิง"สวัสดีครับ พอดีท่อประปาที่บ้านแตก ผมเจอเบอร์นี้ติดอยู่หน้าเสาไฟฟ้าในหมู่บ้าน รบกวนส่งช่างมาซ่อมทีได้มั้ยครับ"

ช่างถิง"บ้านไหนล่ะครับ"

อี้เฟิง"บ้านอี้เฟิง 62/15 หมู่บ้านเทียนอ้ายนะ"

ช่างถิง"ได้ๆ คุณรอก่อนนะ ผมขอเวลาหน่อย สักพักจะเข้าไป พอดีติดงานอยู่อีกบ้าน ไม่ไกลหรอก"

อี้เฟิงรอช่างที่ว่าจนบ่าย ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมา เขาพูดกับตัวเองว่า

"บ้าที่สุด ไหนบอกอีกไม่นานไง เอาไงดีเนี่ยะ!!! เฮ้อ!!! ไว้หาเจ้าอื่นแระกัน ไปอาบน้ำดีกว่า ร้อนชะมัด"

เขาจึงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ...ดีนะว่าเขาสำรองน้ำไว้อาบ ตั้งแต่เช้ามัวแต่รอช่างบ้าเนี่ยะ เขาเลยเพิ่งได้อาบน้ำนี่แหละ แต่เขาลองเปิดน้ำในฟักบัวดูก่อน โดยไม่คิดว่ามันยังมีน้ำค้างท่อด้านใน 

"ซู่!!!!" เขาเปียกไปทั้งตัว หมดกัน!!! แถมเสื้อผ้าสีขาวเนื้อบางที่ใส่อยู่ก็เปียกแนบเนื้อมาก

โดยไม่คาดคิด มีคนเปิดประตู "แกร๊ก!!!"

"เฮ้ย!!!!"

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ในใจทั้งคู่เมื่อเจอกันในเสี้ยววินาทีแรกนั้น...

ช่างถิง '...โอ้!!!  แม่เจ้า ขาวอวบอะไรขนาดนี้ ยิ่งเปียกน้ำยิ่งเห็นชัด หัวนมชมพูเลยนะนั่น...'

ช่างถิงกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ส่วนอี้เฟิงเมื่อเห็นช่างถิงในชุดเสื้อกล้ามสีขาวขาดรุ่งริ่ง กางเกงยีนส์โทรมๆขาดๆ ก็เก็บอาการแทบไม่อยู่...

อี้เฟิง '...โหหห กล้ามนั่น แขนล่ำๆนั่น และส่วนนั้นที่นูนออกมาตรงเป้านั่น แทบจะทำให้ลงไปกองตรงหน้าเขา...'

พอนึกขึ้นได้ อี้เฟิงคว้าเสื้อคลุมมาคลุมไว้ก่อน แล้วจึงถามออกไป

"นาย...นายเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง ชั้นจะเรียกตำรวจนะ" อี้เฟิงเอ่ยถามเพราะไม่มั่นใจว่าปลอดภัยมั้ย แต่ก็ดูเค้าไม่ได้มีอาวุธอะไรมาขู่ น่าจะไม่มีอันตรายนะ...แถมหน้าตาดีอีกต่างหาก

"ผมชื่อช่างถิงเป็นช่างที่คุณโทรตามไง พอดีผมนึกว่าคุณฝากยามไว้หรือยังไง ผมก็ลืมไป เห็นไม่ได้ล็อค แล้วก็ไม่มีคน ก็เลยเข้ามาดูเพราะนึกว่าน้ำไหลไม่หยุดที่นี่"

"งั้นนายก็ดูนี่ ตรงนี้น้ำไม่ไหลเห็นมั้ย"

อี้เฟิงรู้สึกชอบช่างคนนี้ทันทีที่เห็นรูปร่างเขา เลยถือโอกาสบีบไหล่ กล้ามแขนและดึงตัวเขาให้มาดูที่อ่างล้างหน้าโดยที่ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายเริ่มสูดดมกลิ่นกายเขาด้วยเช่นเดียวกัน

"ห้องน้ำคุณหอมนะ เอ๊ะ!!! หรือเป็นตัวคุณที่หอม"

สองสายตาหันมาประสานกัน เหมือนรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายพอใจตัวเอง แต่ก็ยังไม่กล้าเริ่มอะไรก่อน...

"อืม อ่างนี่ต่อท่อออกด้านล่างนี่ ขอผมดูก่อนนะ คุณก็ไปถอดชุดออกก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด"

อี้เฟิงจึงปล่อยให้ช่างถิงมุดเข้ามุดออกตรงท่อน้ำใต้อ่างล้างหน้า และตัวเองไปเปลี่ยนชุดเก่าออก ใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวไว้ โดยจงใจเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวเท่านั้น...

พอเขาเดินเข้ามาหยุดที่หน้าอ่างน้ำ ช่างถิงกำลังก้มดูท่อ และก้มมาเห็นส่วนขาที่อี้เฟิงใส่ชุดคลุมแบบหลวมๆ ตั้งใจแหวกให้เห็นถึงขาอ่อนขาวอวบพอดี

"ช่างว่าไงล่ะ" อี้เฟิงถามออกไป แต่ในใจตอนนี้มองคนตรงหน้าด้วยใจเต้นแรง โอ๊ยๆๆ เขาช่างบึกบึนแข็งแรง พอมีเหงื่อไคลแบบนี้ มันยิ่งชวนเซ็กซี่มาก แต่เขาไม่แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามจะคิดแบบเดียวกับเขามั้ย เขามายั่วเต็มที่ เพราะจริงๆก็รู้สึกได้ถึงสายตาและคำพูดก่อนหน้านี้ที่ดูกำกวม...

"มันก็ข้อต่อหลวมและมีตรงนี้ร้าว แต่ผมว่ามันน่าจะเป็นมาตั้งแต่ด้านนอกมากกว่า" 

ช่างถิงเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ มองขาอ่อนตรงหน้าไม่วางตา ทำไมนะ!!! ทำไมคนๆนี้ถึงได้ขาขาวอวบสวยได้รูป เขาชอบ ชอบมากจริงๆ เขารู้สึกได้ว่าเจ้าของเรียวขานี้กำลังยั่วยวนเขา และแน่นอนการที่แต่งตัวแบบนี้กลับมา เขาก็คิดว่าเจตนาน่าจะตรงกัน เขาจึงลองเสี่ยงดูโดยทิ้งเครื่องมือลงข้างตัวและใช้มือที่หยาบกร้านทั้งสองข้างลูบไล้ขาทั้งสองข้างพร้อมๆกับค่อยๆยืนขึ้น ชุดคลุมขาวที่มัดไว้หลวมๆเริ่มคลายออก...

"คุณพอจะบอกได้มั้ยว่าตรงไหนน้ำไหลหรือไม่ไหลบ้างในบ้านนี้"

พอพูดจบมือเค้ามาหยุดอยู่ที่เอวคนตรงหน้าพอดี อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ไม่ขัดขืนแถมดูพอใจ อี้เฟิงเอามือลูบแขนทั้งสองข้าง...

"ช่างอยากรู้ตรงไหนก่อนล่ะ"

ช่างถิงรับสัมผัสจากมือนิ่มที่ลูบไล้แขนตัวเองก็มั่นใจ ตอนนี้ความต้องการเราตรงกันสินะ...

เจ้าของบ้านจอมยั่วกระเถิบตัวขึ้นไปนั่งบนขอบปูนด้านข้างอ่างล้างหน้า จับตัวช่างถิงหันหน้าตามมาโดยที่อีกฝ่ายแทบจะหันตามในทันที...

"ข้างในนี้ไม่ไหลหรอก ส่วนด้านหลังบ้าน ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ เพราะยังไม่ได้ไปดูเลย"

อี้เฟิงพูดพร้อมเริ่มเอามือลูบไล้ไปที่แผ่นอกของอีกฝ่าย พร้อมทั้งดึงตัวช่างถิงเข้ามาลูบไล้แผ่นหลัง

"ช่างถิงอยากให้ไปดูตรงไหนก่อนล่ะ"

"อืมก็...แล้วแต่คุณเลย"

ตอนนี้อี้เฟิงเห็นสายตาและท่าทางช่างถิงดูเหมือนจะโอนอ่อน และต้องการเขาเช่นกัน เขาจึงดึงเสื้อกล้ามตัวเก่านั่นออกจากกางเกงอีกฝ่ายยกแขนขึ้นทันทีเพื่อถอดเสื้อกล้ามออก อี้เฟิงเอามือลูบไล้แผ่นอกแน่นนั่นอย่างช้าๆ มันแน่นมาก เขาหยุดไม่ได้ ลูบไล้ไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะส่วนยอดที่เป็นเม็ดนั่น มันเด้งไปมาเมื่อเขาสะกิด...เขาเขี่ยไปมาสักพักก็เหมือนไปจุดระเบิดคนตรงหน้าเลยทีเดียว!!!

อีกฝ่ายดันตัวชิดเข้ามาชนขอบปูนและกอดเขาแน่น ระดมจูบมาที่ปากอวบอูมที่เล็งอยู่นานแล้ว ดูดเข้าออกไม่หยุด เสียงลมหายใจดังฟืดฟาดที่หายใจรดกันแบบไม่มีใครยอมใคร ทำให้ทุกอย่างร้อนขึ้น มืออี้เฟิงยังคงลูบไล้และซุกซนไปแกะเข็มขัดและกระดุมกางเกงอีกฝ่ายออก...

เจ้าของกางเกงไม่รอช้า ช่วยแกะและคลายกางเกงออกด้วยอย่างเร่งร้อน ปากก็ประกบแน่น ลิ้นเบียดอัดเข้าไปในปากอูมตรงหน้า เมื่อคลายตัวเองออกแล้วก็เอามือปลดเสื้อคลุมอีกฝ่ายและลูบไล้เนื้อขาวนูนนั่นอย่างไร้สติ...

เอามือบีบเค้นส่วนหน้าอกที่ดูอูมนูนจนคล้ายผู้หญิงเนื่องจากกล้ามเนื้อที่นิ่มกำลังเหมาะมือพอดี เขาจึงบีบเค้นอย่างมันมือ...

ลิ้นและปากก็ยังคงนัวเนียแลกลิ้นอย่างไม่หยุด...

"อี้ม อื้ม"

อี้เฟิงส่งเสียงในลำคออย่างพอใจ ช่างถิงจึงถอดกางเกงในเขาออกมาในทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องครางนั่น

ยังไม่ทันที่อี้เฟิงจะตั้งตัว ช่างถิงกระเถิบเข้ามาดันตัวเขาให้ชนกัน เนื้อแนบเนื้อ ส่วนล่างแข็งตัวตั้งชูชันชนตัวเขาด้วย เขาจึงเอามือรูดขึ้นลงให้อย่างรู้หน้าที่จนสักพักเมื่อจังหวะพอดีน้ำด้านในก็ทะลักเปรอะมือเขา...

อี้เฟิงกระซิบข้างหู

"ท่อน้ำนี่ก็แตกนะช่างถิง"

แล้วขบที่ใบหูอีกครั้ง

ช่างถิงครางออกมาในตอนนั้น

"ซื้ดดดดด อ๊าาาาาาา"

ช่างถิงจึงพร้อมเอามือแหวกช่องของอีกฝ่าย ที่ตอนนี้แอ่นตัวเตรียมรับเต็มที่ แล้วจับแก่นกายตัวเองใส่เข้าไปที่ช่องนั้น

"อึ๊ก อึ๊ก"

"อ๊าาาา อ๊าาาา"

สองคนผลัดกันส่งเสียงครางในห้องน้ำจนกระทั่งเจ้าของบ้านฟุบคาไหล่แข็งแรงตรงหน้า

ช่างถิงค่อยๆถอยตัวออกมา แล้วพยุงคนหมดแรงที่เหงื่อผุดเป็นเม็ดๆให้นั่งตรงๆ

"คุณ...ผมจะไปดูด้านนอกให้ คุณรอผมแป๊บเดียวนะ"

ช่างถิงติดกระดุมกางเกงพออยู่ เช็ดทุกอย่างคร่าวๆแล้ววิ่งออกไปพร้อมเครื่องมือ พอช่างถิงกลับเข้ามาในบ้าน ก็เจออี้เฟิงนั่งอยู่ที่โซฟา โดยดูเหนื่อยเล็กน้อยแต่ยังอยู่ในชุดคลุมหลวมๆนั่น

"เป็นยังไงซ่อมได้มั้ยล่ะ"

"อื้ม โอเคแล้วล่ะ ท่อแตกที่สวนด้านนอกจริงๆ  ผมซ่อมให้เรียบร้อย คุณมีอะไรจะให้ผมดูอีกมั้ย??? คุณอี้เฟิง"

สายตาทั้งคู่รับรู้ได้ว่ามันยังไม่พอ!!!

คำพูดกำกวมของช่างถิงบ่งบอกความในใจได้เป็นอย่างดี

"เท่าไหร่" อี้เฟิงเอ่ยถามและส่งสายตาโลมเลียท่อนบนเปลือยเปล่านั่น...

อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่นั่งลงที่โซฟาพร้อมกับเอามือดึงสายรัดเสื้อคลุมอีกครั้ง

"ผมขอเก็บค่าซ่อม"

มือใหญ่หยาบของช่างถิงเริ่มลูบไล้อีกครั้ง อี้เฟิงพอใจกับการซ่อมครั้งนี้มาก สองฝ่ายเริ่มต้นกันใหม่อีกรอบ

"นาย...อื้ม ช่างถิง อื้อออ...คราวหน้าถ้ามีอย่างอื่นเสียจะตามนะ"

"ช่างถิง ยินดีรับใช้ครับ"

..............จบตอนค่ะ แล้วพบกันใหม่.......................