"ความรักที่ดี สำหรับผม คือ การได้รักคนดีๆ ได้รับความรักดีๆ แบบนี้ไม่ใช่หรือครับ???"
หมอหลี่อี้เฟิง : นายแพทย์หนุ่มจบใหม่ไฟแรง บ้านมีฐานะ เปิดคลินิกรักษาคนไข้ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
มือปืนรับจ้างเฉินเหว่ยถิง : เป็นเด็กกำพร้า ที่รับจ้างเป็นมือปืน แล้วแต่งานที่มีคนมาจ้าง อยู่แก๊งค์นักเลงทำทุกอย่างที่หัวหน้าสั่งลงมา
หากคนสองคนที่แตกต่างกันขนาดนี้ ต้องมาพบเจอกัน ใครจะคิดว่าเค้าจะรักกันได้นะ???
ติดตามได้ใน Tough love "นี่หรือ...คือรัก"
ตอนที่ 1
"Shotgun wound"
"เปิดสิเปิด เปิดเดี๋ยวนี้!!!"
"หมอ หมอ จะเปิดดีๆหรือจะให้ยิงประตูเข้าไป...ห๋าาาา!!!"
"อะไรกันครับ ใครหน่ะ คลินิกปิดแล้ว นี่ผมลากประตูลงขนาดนี้ ยังจะมาโวยวาย"
"เฮ้ย!!! หมอ เปิด!!!"
เสียงเขย่าประตูเหล็กด้านหน้าคลินิกผมยังดังไม่หยุด จนผมต้องเปิดประตูกระจกด้านในและลากประตูเหล็กขึ้น.....
"โอ๊ย!!! นี่มันอะไรกันคุณ ปล่อยสิ ปล่อย"
มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ จู่ๆก็ลากผมกลับเข้าไปในคลินิกและลากประตูกลับลงมาเหมือนเดิม ล็อคทุกอย่างก่อนที่จะเหวี่ยงผมไปที่พื้น
"คุณเป็นใครหน่ะ!!! จะทำอะไรผม ปิดหน้าทำไม ผมจะแจ้งตำรวจ"
ไม่ทันขาดคำ ปากกระบอกปืนพกจากชายปิดหน้าเป็นไอ้โม่งนั่นจ่อมาที่ผมทันที
"จะเงียบหรืออยากจะกินลูกปืนนี่"
"เอ่อ...ใจเย็นๆนะคุณ ผมเงียบก็ได้ นั่น!!!เลือดไหลใหญ่แล้ว ขอผมดู..."
ผมกำลังจะลุกขึ้นไปดู แต่ก็โดนตวาดกลับ พร้อมจ่อปืนมาใกล้อีก
"หยุด!!! จะทำอะไร"
"คุณจะให้ผมรักษาไม่ใช่เหรอ ถึงได้มาที่นี่ ขอผมดูหน่อย"
"ใช่!!! แต่หมอห้ามแจ้งตำรวจ ไม่งั้นหมอได้เจอลูกปืนนี่แน่"
"ได้ๆๆ ผมรักษาคุณก่อน ดูสิ เลือดชุ่มออกมาที่เสื้อหมดแล้ว คุณไปนั่งที่เตียงในห้องตรงนั้นสิ"
"หมอห้ามตุกติกนะ จำไว้!!! อยากตายก็ลองดู"
ชายปิดหน้าร่างยักษ์ยังคงเล็งปืนมาที่ผม แต่อีกมือจับที่เสื้อชุ่มเลือดตลอด...
เมื่อเค้าขึ้นไปนอนบนเตียงทำแผล ผมก็เตรียมอุปกรณ์สำหรับทำแผลที่ถูกยิง ผมเดาเอานะ คนแบบนี้ไม่พ้นมีเรื่องและโดนยิงมาแน่ๆ...
"หมอ ทำอะไร นานไปแล้ว เร็วๆสิ"
"งั้นผมต้องตัดตรงนี้ แล้วถอดเสื้อคุณออกก่อนนะ"
"จะทำอะไรก็รีบๆทำ ผมไม่ไหวแล้ว"
มือเค้ายังถือปืนแน่น เล็งมาที่ผม ผมตัดสินใจ เอามือไปจับปากประบอกปืนให้ลดระดับลง
"หมอต้องช่วยคนก่อน คุณวางใจได้ ว่าแต่ผมขอเอาผ้าที่พันหน้าคุณนี่ออกได้มั้ย จะได้หายใจสะดวก"
"ไม่!!! หมอทำแผลนี่ก็ทำไป อย่ามายุ่ง"
ผมเลยจำเป็นต้องตัดเสื้อที่เป็นแนวแผล และทำให้สามารถถอดเสื้อยืดสีดำบนตัวเขาออกได้ แผงอกที่แข็งแรง มีบาดแผลหลายรอยมาก และตรงส่วนที่มีเป็นแผลถูกยิง อยู่ค่อนมาทางขอบกางเกงด้านขวา...
ผมตัดสินใจรูดซิบกางเกงออกและกำลังจะแหวกกางเกงให้หลวมขึ้น..
"หมอ จะลวนลามหรือไง!!!!"
ตอนนี้ไม่มีปืนจ่อแล้ว เค้าเอามือวางปืนและวางแนบข้างตัว
"นี่คุณ!!! มีแผลขนาดนี้ยังคิดว่าผมจะทำอะไรแบบนั้นรึไง"
ผมค่อยๆเอามือสอดเข้าที่ขอบกางเกงและดึงลงนิดนึง
"คุณ...ขยับให้หน่อย แผลมันอยู่ต่ำ ผมต้องทำความสะอาดและใส่ยาชาด้วย"
เค้าค่อยๆขยับตัวช่วยให้ผมขยับกางเกงลงได้นิดหน่อย จึงเห็นว่าเค้ามีรอยสักรูปไม้กางเขนตรงใกล้ๆกับแผลพอดี ยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกๆ อยากเอามือไปสัมผัสมัน เฮ้ย!!! หยุดๆๆ คิดอะไรเนี่ยะ...
ผมจึงเริ่มลงมือจัดการกับแผลตามขั้นตอนที่เรียนมา แต่ต้องยอมรับว่าผมไม่เคยทำแผลถูกยิงแบบนี้มาก่อนเลย เรียนมาแบบเป็นทฤษฎีเท่านั้น...
ตอนทำแผลผมรู้สึกว่าเค้าเริ่มเงียบลง เหลือแค่เสียงหายใจและส่วนอกที่ยังกระเพื้อม ทำให้รู้ว่ายังไม่เป็นไร...
"คุณ!!! คุณ เป็นไงบ้าง เสร็จแล้วนะ"
ไม่มีเสียงตอบ ผมจึงเปิดผ้าพันหน้าเค้าออก...
อืม...หน้าตาดีเหมือนกันนะ ไอ้โม่งคนนี้ เค้าหลับตาเหมือนคนหลับสนิท ลมหายใจปกติ เลยคิดว่าไม่น่าห่วงมาก ให้เค้าพักสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน
ผมเริ่มมองใบหน้าและร่างกายนี้...ผมก็เจอคนไข้มาเยอะ แต่ไม่เคยเห็นคนมีแผลเป็นตามตัวเยอะแบบนี้เลย
มือผมเริ่มอยากลองสัมผัสอีกแล้ว ไม่เป็นไรมั้ง??? เค้าหมดสติอยู่นี่นา...
นิ้วมือผมลูบเบาๆที่แผลตรงส่วนกล้ามเนื้อหน้าอก ตรงนี้แผลเป็นยาว จนมีความนูนออกมาบางช่วง นี่ก็มีแผลอีก. ผมเริ่มลากนิ้วไปเรื่อยตามแผลที่อยู่บนหน้าอกนั้น...
เอ๊ะ!!! พอผมมองไปใกล้ๆที่หน้าผากเค้า เหมือนมีรอยแผลเป็นรอยนึงด้วยนะเนี่ยะ...
ฉับพลันนั้น มือใหญ่จับคอผมกดลง...ปากผมบดเบียดไปกับปากเค้า
"อื้ออออ...อื้ออออ"
ปากเค้าแทบจะรวบริมฝีปากผมไว้หมด ลมหายใจร้อนปะทะจมูกผมอย่างแรง...พอเค้าปล่อยมือออกนิดนึง
ผมรีบถอนปากออก...
"คะ...คุณ อื้อออออ"
เค้ากดหน้าผมลงอีกครั้ง แขนเค้าแรงเยอะกว่าผมมาก ผมพยายามเอาสองมือมาดันที่ตัวเค้าแล้ว แต่ก็ไม่สามารถขัดขืนได้...
ลิ้นเค้าแหวกผ่านเข้ามาในโพรงปาก พร้อมควานเข้ามาแตะที่ลิ้นผม และเริ่มชอนไชเข้าหากระพุ้งแก้ม ตวัดเกี่ยวที่ลิ้นผมอย่างชำนาญ แตะเข้าออกสลับกับการกดปากผมลงเป็นระยะๆ...
"อื้ออออ..."
ผมตกใจมากตอนนี้ ผมไม่เคยถูกทำแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆนะ ในชีวิต!!!
ผมเหมือนถูกเค้าดูดกลืนปากตลอดเวลาอย่างรุนแรง...จนในที่สุดผมก็ดันตัวเองหลุดออกมาจากเตียงคนไข้ได้...เอามือเช็ดปากที่มีน้ำลายเปรอะนิดหน่อย จับที่ปากที่เหมือนบวมเจ่อเล็กน้อย
"คุณทำอะไร!!!"
"ฮึๆ"
เค้าไม่ตอบอะไร มีแค่เสียงหัวเราะออกจากลำคอ...
ผมกำลังจะถอยออกไป เค้ายกปืนขึ้นเล็งมาที่ผมอีก
"จะไปไหน!!! มานี่"
ผมเลยจำใจต้องเดินเข้าไปยืนข้างเค้า
"ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมจะค้างที่นี่"
"ฮะ!!! อะไรนะ!!!"
ตอนนี้ใจผมมันเต้นแรงมากเหมือนจะดังออกมา ผมจะหมดแรงยืนตรงนั้น ไอ้โม่งนี่เป็นโจรมาจากไหน ผมจะแจ้งตำรวจยังไงดี...ต้องหาทางให้ได้ แถมผมโดนจูบไปแล้ว....ไอ้บ้านี่จะมานอนค้างอีก ขนาดเจ็บแผลนี่ยังแรงเยอะขนาดนี้...ปล่อยไว้แบบนี้ไม่รู้เค้าจะทำอะไรผมอีก
"หมอ...ทำไมใส่ยาชาแล้ว แต่ผมยังรู้สึกล่ะ"
"อะไรคุณเจ็บแผลเหรอ!!! แผลนี่ผมปิดอย่างดีแล้วนะ"
เค้ายังจ่อปืนมาที่ผม แต่ลืมตาขึ้นมามองหน้า
"ช่วยหน่อยสิ!!!"
เค้าเอาปืนชี้ไปส่วนกลางลำตัว ผมไม่ทันสังเกต ตอนนี้มันกำลังโตคับกางเกงที่ยังหลวมอยู่แต่ด้านในกางเกงในนั่นแทบจะระเบิดออก...
"ไม่!!! คุณจะบ้าเหรอ"
"หมอเป็นคนเริ่ม"
"ไอ้โจรโรคจิต!!!"
"5555 ใครกันแน่โรคจิต!!!"
เสียงหัวเราะดังลั้นนั่น ทำให้ผมเริ่มอาย นี่เค้าเหมือนจะรู้ว่าผมลูบแผลเค้าและเหมือนจะรู้ว่าผมอยากสัมผัสรอยสักเค้าด้วย....บ้าจริง!!!!
..................................................โปรดติดตามตอนต่อไป......................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น