บทที่ 1 ลายมือสกุลเอ้อร์
....ตอนนี้อะไรหลายๆอย่างในตัวผมมันเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ทั้งอารมณ์ความรู้สึก ทั้งบรรยากาศรอบๆตัว ผมรู้สึกตัวเบาๆ และไม่ร้อนข้างในเท่าเดิมแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนเป็นความสงบและสติที่เริ่มกลับคืนมา ผมอยู่ในชุดกี่เพ้าแดงที่คนตัวใหญ่ตรงหน้าบังคับใส่มันลงมาให้ แปลกมากที่มันดูเข้ากับร่างกายผม ผมกลายเป็นคนใส่ชุดแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!! ไม่สิ!!! ผมกลายเป็นคนยอมเค้าแล้วก็ไปยั่วเค้าแบบที่ทำมาได้ยังไงกัน...ตอนนี้ผมอยากถอดชุดนี้ออก แล้วแต่งตัวแบบเดิม...
"อึ้ยๆ ทำไมล่ะ ทำไมถอดไม่ออกเลย นายฉีซาน"
ผมมองเค้าที่ยังนอนเอกเขนกบนเตียงสบายใจ ทำเป็นแกล้งหลับตาด้วย แต่ผมรู้ว่าเค้าฟังผมอยู่ ผมจึงเข้าไปเขย่าตัวเค้า...
"นี่!!! นายฉีซาน ทำไมมันถอดไม่ออกล่ะ ชั้นจะกลับห้องแล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี"
เขาแกล้งลืมตามาข้างนึง แล้วพูดออกมา
"จะถอดทำไม ก็สวยเหมาะกะนายดีออกไง ชั้นบอกแล้ว อู๋น้อย มันเป็นของรับขวัญฮูหยินเฉินฉีซาน"
"นายจะบ้าเหรอ ใครจะไปเป็นฮูหยินนาย ชั้นถอดไม่ได้ ฮึ้บ!!!"
ผมพยายามจนเหนื่อย คนตัวโตยังคงนอนอมยิ้มเฉยๆ
"นายฉีซาน นายถอดได้ใช่มั้ย นายใส่ได้ นายก็ต้องถอดได้สิ ถอดให้ชั้นหน่อยนะ"
"อะไรนะ!!! อู๋น้อย นายอยากให้ชั้นถอดให้เหรอ"
คราวนี้ลืมตามามองกันได้ซะทีนะ นายฉีซานยิ้มมุมปาก
"อื้ม ก็ชั้นถอดไม่ออกนี่นา ชั้นจะได้ใส่ชุดเก่าแล้วกลับห้อง"
"ถ้างั้น...ชั้นถอดให้แต่ไม่รับประกันหลังจากนั้นนะ ว่านายจะได้กลับห้อง"
"นายฉีซาน!!! นายนี่มัน!!!"
ผมนั่งโมโห ทั้งเหนื่อยที่ถอดชุด ทั้งเอือมใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่น แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยื่นมือออกไป...
คนตรงหน้าลุกขึ้นมาเอามือล้วงเข้าไปตรงส่วนที่ผ่าของชุดกี่เพ้าแดงนี่พอดี แล้วค่อยๆลูบผิวส่วนหน้าขาไล่ขึ้นไปจนถึงส่วนก้น แปลกมากทำไมชุดมันค่อยๆไหลตามมือเค้ามาอย่างง่ายดาย ทีตอนผมดึงขึ้นนะเหมือนมันติดสะโพกไปหมด พอมือเค้ามาหยุดที่ก้นผม ปากก็ค่อยๆเข้ามาประกบและขบส่วนริมฝีปากล่าง บดเบียดไปมาอีกครั้ง...
"อื้มม อื้อมมม อู๋น้อย"
ปากจูบไปมือก็ค่อยๆถอดชุดออก แต่คราวนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์ต้องการมากเหมือนเมื่อคืนแล้ว พอเค้าถอดชุดออกหมด ผมผลักเข้าออก แล้ววิ่งลงจากเตียงไปใส่ชุดที่กองอยู่กลางห้อง...แล้วเปิดประตูวิ่งกลับห้องไปทันที โดยไม่ฟังเสียงเรียกใดๆที่ตามมา...
.......................................................................................................
ผมกลับมาสงบสติอารมณ์ที่ห้อง คิดถึงเรื่องเมื่อคืน รวมทั้งที่ผ่านมาก็ต้องเอามือปิดหน้าแล้วส่ายหัว...นี่เราทำอะไรลงไป!!!
"ไม่ๆๆ ทำไมเป็นแบบนี้อีกแล้ว"
ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกผูกพันจนอาจจะรักเค้าไปแล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันจะดีแล้วใช่มั้ย...เหตุผลเก่าๆในหัวผมมันกลับมาอีก
ในเมื่อผมกับเค้ามาจากคนละยุค คนละเวลา และสิ่งหนึ่งที่ติดอยู่ในใจคือ ผมควรจะกลับวัดต้ามู่มากกว่านะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม ขณะที่สมองยังตกลงกันไม่ได้ก็มีเสียงเคาะประตู
"คุณหนูอู๋ครับ ลุงฟุเอง"
"คร้าบ เดี๋ยวนะครับลุง"
ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ก็เห็นลุงฟุจัดแจงเอาเสื้อผ้ามาหอบใหญ่ แล้วไปจัดใส่ตู้...
"ผมเอาเสื้อผ้ามาให้คุณหนูเปลี่ยนนะครับ"
"ขอบคุณครับลุง เอ่อ!!!ลุงครับ ผมขอทานข้าวในห้องได้มั้ย รบกวนลุงช่วยยกอาหารมาที่นี่ทีนะครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไม่อยากไปไหน"
"คุณหนูไม่สบายเหรอครับ เป็นอะไรตรงไหนมั้ย มาๆๆ มานั่งก่อนครับ เดี๋ยวลุงจะไปบอกคุณชายก่อน"
"ไม่ต้องหรอกครับลุง เดี๋ยวนายฉีซานจะลำบากเปล่าๆ ผมขอนอนพักในห้องก็คงจะดีขึ้นครับ"
"ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวผมไปบอกก่อน แล้วจะเอาอาหารมาให้นะครับคุณชาย"
พอลุงฟุเดินออกไป ผมตัดสินใจว่าจะอยู่แต่ในห้องไม่ต้องให้นายฉีซานเห็นหน้าสักหน่อย ขอเวลาผมคิดหลายๆอย่าง แต่ทำไงดี ผมควรต้องบอกเค้าว่าเราต้องไปเอาลายมือของคนสกุลเอ้อร์ เพื่อมาเปิดหีบรวมกับเลือดผมและกุญแจอีก โอ๊ยๆๆ เยอะไปหมด แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว...ตอนนี้ต้องหลบก่อนดีกว่า
"เอ่อ...คุณชายออกไปกรมอีกแล้วครับ คุณหนูทานอาหารนี่ก่อน อ้อ แล้วก็ยังไม่อาบน้ำอีกรึครับ หรือเช็ดตัวซะหน่อย ใส่เสื้อผ้าสะอาดจะได้สบายตัว"
"ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ลุงไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมดูแลตัวเองได้"
ผมจัดการตัวเองเรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าที่ลุงฟุเตรียมไว้ให้ วันนี้ทั้งวันผมไม่ได้ไปไหน นายฉีซานก็ไม่อยู่บ้านเลย ก็ดีเหมือนกันนะ แต่ไม่รู้ว่าเค้าไปไหนนี่สิ ไปกรมจริงรึเปล่า หรือว่า!!! ไปบ้านเอ้อร์หงมั้ย ผมแค่รู้สึกว่าไม่อยากให้เค้าไป ถ้าจะไปผมต้องไปด้วยสิ...
ผมเลยนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายข้างนอก...
ประตูห้องเปิดออก คนที่เคยท้าทายผมคราวนั้น ผมจำเค้าได้ดี
"คุณชายเอ้อร์หง!!!"
"นายคิดยังไงถึงได้มาอยู่ที่นี่กันแน่ ตกลงนายเป็นใครมาจากไหน ชั้นถามฉีซานเท่าไหร่เค้าก็ไม่บอก ปกติฉีซานไม่เคยมีความลับอะไรกับชั้นเลย"
"ผม...เอ่อ...ผม"
"คุณชายครับ คุณชายกลับไปก่อนเถอะครับ ตอนนี้คุณชายฉีซานไม่อยู่บ้าน ผมก็เรียนคุณชายแล้ว"
"ไม่ใช่เรื่องของลุง วันนี้ชั้นพยายามโทรหาเค้า ติดต่อเค้า แต่เค้าไม่สนใจ ชั้นก็เลยต้องมาหาเค้าเอง ไม่อยู่ก็ดี ชั้นจะได้คุยกับเด็กนี่แบบไม่ต้องเกรงใจฉีซาน ลุงจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"ไม่ได้หรอกครับ คุณชายสั่งให้ผมดูแลคุณหนู"
"คำก็คุณหนู สองคำก็คุณหนู ตกลงนี่เค้าเป็นเจ้านายลุงรึยังไง"
"ลุงฟุครับ มีอะไรก็ไปทำเถอะ ผมจัดการได้"
"แต่ว่า...คุณหนู"
"จริงๆครับลุง ผมมีอะไรอยากคุยกับคุณชายเอ้อร์หงด้วยเหมือนกัน"
"ถ้างั้นก็ได้ครับ คุณหนูระวังด้วยนะครับ"
พอลุงฟุออกไป ก็ไม่ต้องห่วงครับ สงครามระหว่างผมกับเค้าก็เกิดขึ้น เค้าเข้ามาจับแขนผม
"นายมีอะไรกับฉีซานแล้วใช่มั้ย??? วันนั้นนายอยู่ในห้อง"
"คุณชายอยากรู้ไปทำไมล่ะครับ"
"ก็ชั้นรักเค้า ฉีซานเป็นของชั้น ชั้นไม่มีวันยกให้ใคร แถมเป็นเด็กเมื่อวานซืนแบบนาย"
"ไม่ทราบว่าที่คุณชายบอกว่านายฉีซานเป็นของคุณ นี่หมายถึงอะไร"
"หลี่อู๋เสีย!!! อย่ามาทำเป็นย้อนถาม ชั้นถามนายอยู่"
"ผมจะไม่ตอบจนกว่าคุณจะตอบคำถามผมว่า ที่หีบนั่น เขียนเรื่องลายมือของคนในสกุลคุณใช่หรือเปล่า ผมอ่านได้"
เค้าปล่อยแขนผมลงเหมือนอึ้งไปในคำถาม...
"อะไรนะ!!! นายอ่านออกเหรอ???"
"ตกลงว่ายังไงครับ ถ้าคุณชายตอบ ผมก็จะตอบคำถามคุณชายโดยไม่เฉไฉ"
เค้าเอามือมาจับคางและแก้มผม บีบแน่นจนผมเจ็บและต้องเอามือขึ้นมาจับพยายามจะแกะออก
"โอ๊ยๆๆ ผมเจ็บนะ"
"เจ็บสิดี นายจะได้รู้ว่ากำลังพูดกับใคร ชั้นจะบอกให้นะ เรื่องลายมือนั่น เป็นของคนสกุลชั้นจริงๆ ความลับนี้ชั้นเป็นคนเดียวที่รู้ตอนนี้ รับรองได้เลย ไม่ว่ายังไงฉีซานก็ต้องมาง้อชั้น ถ้าเค้าอยากให้อู๋เหล่าฟื้น ดังนั้นนายเป็นคนนอก ไม่ต้องมายุ่ง มานี่ ชั้นจะเอาเลือดนายออกมาเอง!!!"
เค้าพลักผมล้มลงไป ผมกำลังจะลุกขึ้น เค้าก็เข้ามานั่งคร่อมผมแล้วเอาผ้ามาปิดปากและจมูกผมเอาไว้...
ผมพยายามดิ้นๆๆ สู้ๆๆ
"อื้ออออออ อื้อออออ"
สักพักทุกอย่างตรงหน้าก็พร่ามัวไปหมด...ผมเห็นเงาลางๆของคนตัวใหญ่ที่ลากคุณชายเอ้อร์หงออกไป แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...
แว่บนึงผมรู้สึกว่าผมได้กลับไปที่วัดต้ามู่ ผมเห็นพระอาจารย์ เห็นทุกคนที่วัดที่ผมรู้จัก...แต่ก็มีเสียงเรียก
"อู๋น้อยๆ นายจะทิ้งชั้นไปไม่ได้นะ อู๋น้อยๆ"
ผมคิด...อีกแล้วเหรอที่คนข้างๆผม ดูทุกข์ใจและเหมือนเค้าจะร้องไห้ น้ำตาไหลอยู่ที่มือผมเมื่อเค้าจับเอาไว้
"นะ...นายฉีซาน"
"อู๋น้อยๆๆ"
"ชั้นอยากกลับบ้าน"
ผมลืมตาไม่ขึ้น แต่ก็พยายามเปล่งเสียงออกไป ฉับพลันคนตัวโตก็ดึงผมไปกอดไว้แน่น
"ไม่ๆๆ อู๋น้อย ชั้นไม่ให้นายไปไหน นายต้องอยู่กับชั้นสิ"
ผมเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นแต่ยังไม่ค่อยมีแรง รู้สึกปวดเมื่อยแขนไปหมด จึงเงยหน้าถามเค้า
"ชั้นเป็นอะไรไป"
"นายอย่าเพิ่งพูด พักก่อนนะ เดี๋ยวชั้นเอาน้ำให้"
พอผมดื่มน้ำเข้าไปก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น มองเห็นเค้ามีหยดน้ำตาอยู่ จึงยื่นมือไปเช็ดให้
"นายร้องไห้อีกแล้ว"
"อู๋น้อย ชั้นขอโทษ นายต้องมาเจ็บตัวเพราะชั้นอีกแล้ว"
"ฉีซาน ชั้นไม่ควรอยู่ที่นี่จริงๆสินะ"
เค้าดึงผมเข้าไปจูบอีกครั้ง แล้วจูบที่หน้าผากเบาๆ
"ไม่ๆๆ อู๋น้อยอย่าพูดแบบนี้อีก"
หลังจากนั้นเค้าก็กอดผมไว้ นานมากไม่ยอมปล่อย จนผมต้องพูดออกไป
"ฉีซาน...คุณชายเอ้อร์หง เค้า...."
"ชู่วววว!!! ไว้เราค่อยคุยกันนะ ตอนนี้นายพักก่อน ชั้นจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายอู๋น้อยของชั้นได้อีกแล้ว"
"ฉีซาน ชั้นพูดจริงๆ ชั้นอยากกลับวัดต้ามู่"
คนตัวโตยังไม่ยอมปล่อย ยังคงกอดผมไว้แน่น ผมเลยไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจเค้าที่ผมได้ยิน...ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...ตึก...ตัก
.......................................โปรดติดตามตอนต่อไป.........................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น