บทนำ
"อย่าๆ อย่าเข้ามา เจ้าชาย!!! ฮื้อออ!!! พี่ถิง"
"เฟิงเฟิง ตื่นสิ ตื่น!!!"
ผมเขย่าตัวพ่อมดน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ เพราะคิดว่าเค้าคงฝันร้าย แล้ว
เอามือลูบผมเค้าด้วยความทะนุถนอม...
หนึ่งอาทิตย์ก่อน เค้าเป็นใครก็ไม่รู้ที่มาสลบอยู่หน้าร้านผม...
อ้อ!!! ผมลืมแนะนำตัวครับ ผมเฉินเหว่ยถิง เจ้าของร้านขนมเติ๋งเติ่ง
ช่วงนี้ร้านผมกิจการไม่ค่อยดีนัก เหมือนกับผู้คนเลิกกินของหวาน
ขนมเค้กกันรึไงนะ...
คืนนั้น ผมกำลังจะปิดร้าน จู่ๆก็มีสิ่งประหลาด ครับ!!! สิ่งประหลาด อยู่
ในชุดคลุมสีดำ กองอยู่หน้าร้านผม
"ชะ...ช่วยด้วย!!!"
"คุณ...คุณ...เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
"เจ้าชาย!!!"
"คุณ...คุณ...อ้าว!!! สลบไปแล้ว เอ้ย!!!"
ผมมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร ก็เลยจำเป็นต้องอุ้มเค้าเข้ามาในร้าน
แปลกดีนะ มีหมวกแหลมๆ แล้วก็ชุดแบบพ่อมดแฮรี่เลย สงสัยจะไป
เล่นละครมา แล้วไม่ได้กินข้าวแน่ๆ
ผมหายาดม ผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เค้า...อื้ม!!! พอสังเกตดีๆ
คนๆนี้หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก แก้มป่องเชียว สักพักเค้าเริ่มรู้สึกตัวและ
ลืมตากลมโต มองมาที่ผม
"เจ้าชาย!!!"
เค้ากอดผมไว้แน่น!!! มันก็อบอุ่นดีนะ แต่เฮ้ย!!! เค้าเป็นใครผมยังไม่รู้
เลย
ตอนที่ 1 เค้กสตอเบอรี่
“เฮ้!!! ปล่อยก่อนสิคุณ” ผมพยายามแกะมือที่เค้ากอดตัวผมไว้ออก
“ไม่ๆ กว่าผมจะเจอเจ้าชาย ไม่ใช่ง่ายๆนะครับ” อีกฝ่ายยังคงกอดไป
พูดไป
“เอ่อ...ผมไม่ใช่เจ้าชายอะไรนะคุณ ผมเฉินเหว่ยถิง
เจ้าของร้านขนม
เติ๋งเติ่งนี่”
“ก็นั่นแหละ คุณคือเจ้าชายของพวกเรา”
นี่อะไรของเค้านะ จะมาเจ้าชง...เจ้าชายอะไร
ผมจะทำยังไงกับเค้าดี
ครับเนี่ยะ!!!
“งั้นเอาแบบนี้นะ เจ้าชายอย่างผม ขอสั่งให้คุณนั่งเฉยๆ
แล้วก็หยุด
กอดผมได้แล้ว”
เอออออ...ได้ผลแฮะ เค้าปล่อยมือออกแล้วไปนั่งแก้มป่องอยู่ตรงหน้า
ผม
คนอะไรทำไมตาโตบ้องแบ้วขนาดนี้นะ...เค้าเอาแต่จ้องหน้าผม
อยู่ได้ นี่มันอะไรกัน!!!
“คุณ...เอ่อ...คุณ พูดอะไรผมไม่เข้าใจ แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง ดีขึ้น
มั้ย?”
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณเจ้าชายมากที่ช่วยผมไว้”
“คำก็เจ้าชาย สองคำก็เจ้าชาย คุณเป็นใครกันแน่ บ้านอยู่ไหน
ให้ผม
ไปส่งมั้ย”
“ผมพ่อมดน้อยเฟิงเฟิง ได้รับคำสั่งจากท่านแม่มดใหญ่ต้ามี่
ให้มา
ตามหาเจ้าชาย”
“5555 ขำเป็นบ้า คุณอ่ะนะเป็นพ่อมด
นี่มันบทละครกองถ่ายไหนกัน
เอาล่ะๆ ตกลงบ้านคุณอยู่ไหนผมจะพาไปส่ง”
“ไม่!!! ผมเจอเจ้าชายแล้ว ผมต้องอยู่ที่นี่ครับ”
“ฮะ!!! @__@ อะไรคุณจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ผมอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้
เปิดให้ใครเช่านะ”
“ก็ผมบอกแล้วผมจะอยู่กับเจ้าชายครับ”
“โอ้ย!!! อะไรกัน เอาแบบนี้แล้วกันวันนี้ดึกแล้ว ผมก็ปิดร้านแล้ว
ไม่รู้
จะทำยังไง คุณก็นอนที่นี่ไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะ”
ผมยังไม่ทันพูดอะไรต่อ คนที่บอกว่าเป็นพ่อมดน้อยก็ร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“เค้กๆๆๆ เค้กสตอเบอรี่”
ผมหันมองตามเค้าไป ใช่ครับ...ตู้ในร้านยังมีเค้กสตอเบอรี่เหลืออยู่อีก
ชิ้น อะไรของเค้านะ ไม่เคยเห็นรึยังไง???
“ใช่ เค้กสตอเบอรี่ ทำไมล่ะ อยากกินเหรอ”
“ครับ ผมชอบมาก ท่านแม่มดต้ามี่เคยเสกให้กินครั้งนึง
ผมยังจำได้ว่า
มันอร่อยมาก”
“งั้นก็ได้ ไหนๆวันนี้ก็เหลือ เก็บไว้ก็ไม่อร่อยแล้ว
ผมให้คุณกินก็แล้ว
กันนะคุณพ่อมดน้อยเจ้าปัญหา 555”
ผมเลยจำเป็นต้องเดินไปหยิบเค้กสตอเบอรี่ที่เหลือนั่นมาใส่จานให้
เค้ากิน
“เฮ้ย!!! คุณ กินแบบนี้เลยรึ”
สภาพเค้าคือเอาปากลงไปกินเค้กเลยครับ ช้อนอะไรก็ไม่ใช้ มือก็ไม่
ใช้
ท่ากินอะไรของเค้าเนี่ยะ พอเค้าเงยหน้ามา 555 ปากเลอะเค้กเต็ม
ไปหมด...พ่อมดน้อยนี่กัดสตอเบอรี่คาปากไว้
แล้วอยู่ดีๆก็พุ่งเข้ามาที่
ปากผม!!!
“อื้ออออออออ อื้ออออออ” ผมถลึงตาใส่เค้า
อะไรเนี่ยะ!!! เค้าเอา
ปากมาประกบปากผม อื้มมม...สตอเบอรี่อร่อย???
หรือว่าริมฝีปาก
พ่อมดน้อยนี่มันหวานกันแน่นะ ผมเริ่มไม่มั่นใจตัวเอง...
“ผมแบ่งให้เจ้าชายกินนะ อร่อยมากเลยยยยยย"
เค้าถอยตัวกลับไปนั่งเหมือนเดิมแล้วส่งยิ้มให้แบบไร้เดียงสา เหมือนไม่รู้ว่าตัวเอง เป็นคนทำให้ผมรู้สึกแปลกๆไปหมด ผมเคี้ยว
สตอเบอรี่ที่ถูกดันเข้าปากมา พร้อมกับมองคนที่อยู่ตรงหน้า...
“เอ่ออ...นี่คุณทำอะไร”
“ก็แบ่งสตอเบอรี่ให้เจ้าชายไงครับ ที่เมืองเทียนแลนด์ของเรา
เวลา
แบ่งของกินให้คนที่เราอยากให้ก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น”
“อ้อ!!! งั้นเหรอ”
พ่อมดอะไร? มายังไง?
มาเรียกผมว่าเจ้าชาย...แล้วไม่ยอมกลับบ้าน เฮ้ย!!!
นี่มันอะไรกานนนนนนนนนนนนนน...
แต่ตอนเค้ายิ้มร่าให้ผมหลังจากแบ่งสตอเบอรี่ให้กิน...ปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้าน่ารักมากๆ
เอาไงกันต่อล่ะทีนี้...
.................โปรดติดตามตอนต่อไป...........................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น