...ถึงเค้าจะพูดแบบนี้ ผมก็ยังรู้สึกสนุกอยู่ พอเค้าพูดจบ ผมก็เอานิ้วลากที่ริมฝีปากเค้าต่อ...เค้าก็ยังไม่ลืมตา ผมเลยหยุดเพราะแปลกใจที่เค้าไม่ยอมเล่นกับผมแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตั้งตัว เค้าก็พลิกตัวมากดผมลงที่เตียงใหม่
"โอ๊ยๆ นายฉีซาน ปล่อยนะ"
ตอนนี้ผมถูกเค้าล็อคตัวไว้อีกครั้ง...
"อู๋น้อย นายคิดว่าจะมาแกล้งคนอย่างชั้นได้ฝ่ายเดียวหรือไง"
ผมดิ้นคลุกคลักๆ อยู่ใต้ผ้าห่ม โดยที่มีมือเค้าจับแขนผมไว้ด้านข้างไม่ให้ขยับ
"อื้อออ...ชั้นแค่ล้อเล่นเอง ปล่อยสิ นายกลับห้องไปได้แล้ว เช้าแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะมาเห็นนะ"
"นายคิดว่าคนอย่างเฉินฉีซาน จะปล่อยให้นายแกล้งแล้วก็ออกไปงั้นเหรอ"
เค้าเลื่อนมือมาจับหน้าผมล็อคไว้แล้วบีบที่ปากจนเป็นรูปวงรี ทำให้ผมพูดต่อไม่ได้...
"อื้อออ อายอีอาน อ่อยนะ"
"ฮะ!!!อะไรนะ!!! อ้อ นายอ่อยชั้นเหรอ 555 นายทำหน้าแบบนี้ยิ่งน่ารักอีกแล้วนะ อู๋น้อย แก้มนายนี่มันน่าฟัดตั้งแต่ครั้งแรกที่ชั้นเห็นจริงๆ"
"อื้ออออ"
เค้ากดปากลงมาจูบผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมรับจูบแบบทันทีเพราะผมเริ่มรู้สึกอยากให้เค้าทักทายผมยามเช้าแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ผมไม่ได้ยั่วเค้านะ ผมแค่เล่นกับเค้า จริงจริ๊งงงงงงง...
"อู๋น้อย ชั้นกลับห้องก่อนนะ นายก็นอนพักเถอะ"
...พอเค้าออกจากห้องผมไป ผมเอามือลูบที่ตัว ไหล่ แขนและปาก นี่ผมยอมให้เค้าสัมผัสทุกส่วนของผม...อู๋น้อยเอ้ย!!! ถ้าพระอาจารย์รู้เรื่องนี้ล่ะก็ นายแย่แน่ๆ...
วันนั้นทั้งวัน ผมก็ช่วยงานลุงฟุกับในครัวเหมือนเคย ไม่รู้เมื่อไหร่ผมจะได้ช่วยคนที่นายฉีซานบอกว่าเป็นปู่ผม และเปิดหีบนั่นได้ซะทีนะ จะได้หมดเรื่องวุ่นวายซะที แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเค้าไปไหน เค้าหายไปตั้งแต่เช้า ถามคนในบ้านก็บอกแต่ว่าไปกรมทหาร พอตกบ่าย ผมไม่รู้จะทำอะไรแล้ว จึงเข้าไปหาหนังสืออ่านที่ห้องหนังสือ...
ผมกำลังนั่งอ่านเรื่องเกี่ยวกับประวัติสุสานโบราณในฉางซาอยู่ ทำไมที่นี่ถึงได้มีหนังสือแบบนี้เยอะจังนะ ผมแค่แปลกใจว่านายฉีซานสะสมเอาไว้ทำไมกัน...
"คุณหนูอู๋ครับ น้ำชากับขนม"
"อ้าว ลุง ไม่เห็นต้องยกมาเลยครับ ผมไปเอาเองได้"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เมื่อกี้คุณชายโทรมาสั่งไว้ว่าให้ผมดูแลคุณหนูก่อน วันนี้คุณชายอาจจะนอนที่กรมหน่ะครับ"
"เอ๋!!! ทำไมล่ะครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า???"
"ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่คุณชายถามถึงคุณหนูนะครับว่าเป็นยังไง ผมก็บอกไปแล้วว่าน่ารักเหมือนเดิม"
"โธ่!!! ลุงฟุนี่ พูดตลกอีกแล้ว ไม่ต้องดูแลผมหรอกครับ ผมแค่เบื่อๆบ้างเลยอยากหาอะไรทำ"
"ก็บ้านเราไม่เคยมีใครน่ารักแบบคุณหนูนี่ครับ พวกในครัวก็ชมกันใหญ่ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้คุณหนูอู๋อยู่ที่นี่ไปเลยนะครับ"
"ลุง...ผมไม่ใช่คนที่นี่นะ ผม...เอ่อ...ผมไม่รู้ว่าจะอยู่อีกนานแค่ไหน"
"คุณหนูจะไปไหนครับ สองวันมานี้ ผมเห็นคุณชายมีความสุขมากผมก็มีความสุข ผมไม่อยากให้คุณหนูไปเลย คุณชายหน่ะ ถึงภายนอกจะดูเข้มแข็ง แต่ข้างในอ่อนแอจะตาย คุณหนูไม่รู้หรอกครับ ว่าก่อนหน้านี้ คุณชายไม่มีใครเลย ยิ่งช่วงที่คุณชายอู๋เหล่าป่วย คุณชายฉีจุ่ยก็มาไม่ได้ บ้านยิ่งเงียบมาก คุณชายเอาแต่คลุกตัวในห้องนี้กับห้องใต้ดินทั้งวัน"
ที่นี่มีห้องใต้ดินด้วย โอ้ววว...เป้นเรื่องใหม่ที่ผมเพิ่งรู้ แต่ช่างเถอะ ผมอยากรู้เรื่องอื่นมากกว่า
ที่นี่มีห้องใต้ดินด้วย โอ้ววว...เป้นเรื่องใหม่ที่ผมเพิ่งรู้ แต่ช่างเถอะ ผมอยากรู้เรื่องอื่นมากกว่า
"ลุงฟุ แล้ว...คนที่ชื่อ เอ้อร์หงล่ะครับ เค้าสนิทกับนายฉีซานมากมั้ย"
"คุณหนูอย่าหาว่าผมพูดมากเลยนะครับ ผมหน่ะ เห็นคุณชายกับเพื่อนๆมาตั้งหลายปี เชื่อมั้ยครับ!!! มีอยู่วันนึง ผมเห็นคุณชายเอ้อร์หง...เอ่อ...พยายามจะจูบคุณชายผมในห้องนี้"
"ลุงเห็นเหรอ!!!"
"ครับ ผมแอบเห็นพอดี แต่คุณชายฉีซานหนีทันครับ 555"
"ลุง...เอ่อ...ไม่ชอบใช่มั้ย"
"ผมหน่ะ เป็นแค่คนรับใช้ ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องเจ้านายหรอกครับ ทุกวันนี้ คุณชายฉีซานก็เมตตาผมมากแล้ว ผมแค่ไม่ชอบคุณชายเอ้อร์หงเท่าไหร่ ถ้าเป็นคุณหนูอู๋ จูบกับคุณชายผม ผมอาจจะดีใจด้วยซ้ำ 555"
"โธ่!!!ลุง พูดอะไรแบบนั้น ผมแค่รู้สึกว่าคุณชายเอ้อร์หงอะไรนั่น ไม่ค่อยชอบผมเลยถามดู"
"คุณหนูอย่าไปสนใจเลยครับ แต่ก็ต้องระวังนะครับ ผมสังหรณ์ใจว่าคุณชายเอ้อร์หงต้องมาอีกแน่ๆ ปกติเค้าก็มาประจำแหละครับ จนเรียกได้ว่ามาวุ่นวายมากกว่า"
หลังจากที่ลุงฟุออกไป ผมก็อ่านหนังสือต่อไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว อะไรกัน!!! คนที่ชื่อเอ้อร์หงนั่นสนิทกับนายฉีซานมากสินะ มันเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆว่าเค้าน่าจะชอบนายฉีซาน...ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย...นายฉีซานนี่มาทำให้ชีวิตผมวุ่นวายจริงๆ
เย็นวันนั้นผมกินข้าวคนเดียว เรื่องหลายๆอย่างทำให้กินไม่ค่อยลงเท่าไหร่ พอกินอิ่มผมก็อาบน้ำ เตรียมตัวจะนอน ก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน ผมจำได้ว่าเป็นเสียงรถเค้า จึงออกไปดู...
เย็นวันนั้นผมกินข้าวคนเดียว เรื่องหลายๆอย่างทำให้กินไม่ค่อยลงเท่าไหร่ พอกินอิ่มผมก็อาบน้ำ เตรียมตัวจะนอน ก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน ผมจำได้ว่าเป็นเสียงรถเค้า จึงออกไปดู...
"นายฉีซาน นายกลับมาแล้ว ก็ไหนว่าจะนอนที่กรมไงล่ะ"
เค้าเดินเข้ามาด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อย พร้อมสั่งลุงฟุที่เดินตามมา
"ลุงฟุ เอาเอกสารไปเก็บที เป็นไงลุงวันนี้คุณหนูของลุงดื้อมากมั้ย"
ผมเห็นลุงฟุยิ้ม ก่อนจะถามออกไป
"คุณชายจะรับอะไรเพิ่มมั้ยครับ วันนี้คุณหนูของผมทำขนมไว้ตั้งหลายอย่าง"
"ฮั่นแน่!!! ไม่ทันไรนะลุงฟุ เค้ากลายเป็นคุณหนูของลุงไปแล้ว อู๋น้อยทำอะไรกินบ้างเหรอ แต่ไว้ก่อนดีกว่า ชั้นมีอะไรจะอวดนาย ไปดูกัน"
เค้าเอามือมาจับไหล่ผมดันให้เข้าห้องไป พอเข้ามาในห้อง ผมยังคงเห็นหีบใบนั้นวางอยู่ และเหมือนมีรอยสลักไปทั่วหีบ
"อู๋น้อย โอ๊ยยยย...ชั้นเมื่อยมาก ขอกอดทีได้มั้ย รู้มั้ยควานตั้งนานกว่าจะเจอนะเนี่ยะ"
เค้าบิดขี้เกียจไปมา แล้วมาคว้าตัวผมมายืนข้างๆเค้าแล้วพิงไว้ พร้อมกระดาษจดตัวเลข
"นี่มันอะไรหน่ะ นายฉีซาน"
"นี่คือเลขพิกัดบอกห้องลับใต้ดินพวกญี่ปุ่น ที่เราจะไปเอากุญแจไขหีบนี่"
"อ้าว ก็ไหนว่าเอาเลือดชั้นเปิดได้ไงล่ะ"
"ก็ใช่ เลือดนายเป็นแค่ส่วนนึง จะเปิดหีบนี่เท่าที่ชั้นแกะข้อความเหมือนต้องใช้ของ 3 อย่างคือ เลือดนาย กุญแจ แล้วก็อะไรอีกอย่างชั้นยังแกะไม่ออก"
โหหห ทำไมมันเยอะแยะแบบนี้ นี่กว่าจะได้เปิด ปู่ผมอะไรนั่นไม่แย่ไปกว่านี้เหรอ...แต่นายฉีซานคงมีทางของเค้า ผมไม่รู้...ก็ต้องแล้วแต่เค้านั่นแหละ วันนี้เค้าดูเหนื่อยๆ ผมรู้สึกว่าผมคงต้องเอาใจเค้าบ้างสินะ!!!
ผมจึงลงไปนั่งบนตักเค้าแล้วเอามือกอดคอเค้าไว้
"ฉีซาน นายหิวหรือเปล่า ชั้นจะไปเอาขนมมาให้"
"ฮั่นแน่!!! ถามแบบนี้จะให้ชั้นกินอะไรดีล่ะระหว่างนายกับขนม"
"นายนี่ ชั้นเห็นนายเหนื่อยๆ เอามั้ย ชั้นจะไปเอาให้"
"ไม่ดีกว่า ชั้นอยากอยู่กับนายมากกว่า อู๋น้อย ชั้นคิดถึงนายทั้งวันเลยนะ"
เค้าก้มลงมาจูบผม ผมกระชับวงแขนที่โอบเค้าให้แน่นขึ้นพร้อมจูบตอบไปโดยไม่รอช้า สักพักพอผมถอนปากออกมา ก็บอกเค้า
"วันนี้นายต้องทำแผลนี่นา ไปอาบน้ำสิ เสร็จแล้วชั้นจะทำแผลให้"
"อู๋น้อย วันนี้ทำไมนายน่ารักจัง ฮึๆ ชั้นอยากทำแผลก่อนอาบน้ำได้มั้ยล่ะ"
ผมไม่ปฏิเสธความต้องการของเค้าเลย วันนี้ผมจะตามใจเค้าทุกอย่าง ผมคิดกับตัวเองแบบนั้น ผมจึงเอามือปลดกระดุมเสื้อทหารของเค้าออก...เค้าดูแปลกใจแต่ก็ดูพอใจ
"อัยยะ!!! อู๋น้อย...นายตามใจชั้นเหรอ"
ผมไม่ตอบอะไร พอปลดกระดุมออกหมด ผมก็ถอดเสื้อเค้าออก และถอดเสื้อกล้ามสะอาดด้านในออก กลิ่นโคโลญจน์และเหงื่อเค้าที่ผมเริ่มคุ้นเคยและชอบมากเหมือนตอนที่อยู่ในอุโมงค์นั่น ทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวขึ้นและพร้อมจะกระตุ้นเค้าด้วย ผมเอามือลูบที่แผลหนึ่งครั้งและจูบลงไปเหมือนคราวที่แล้ว ทำให้แผลตื้นขึ้นมาก แต่ผมไม่หยุดแค่นั้น...
ผมเอาริมฝีปากโลมเลียที่ซอกคอและเอาปลายลิ้นแตะคอเค้าเบาๆ เค้ากอดกระชับผมแน่นขึ้นและขยับให้ผมนั่งคร่อมอยู่บนขาเค้าที่กางออก ผมจึงเอามือค่อยๆลูบไล้ส่วนหน้าอกไปจนแผ่นหลังให้มือสัมผัสรอยสักมังกรนั่นได้อย่างเต็มที่...เค้ากระซิบข้างหูผม
"อื้มมม ดีจริงๆ อื้มมม อู๋น้อย"
ผมถอนปากหันมาพูดต่อหน้าเค้า
"นายชอบมั้ย"
"อืออ แน่นอน อู๋น้อย นายนี่น่ารักขึ้นทุกวันจริงๆนะ"
ผมค่อยๆเอามือไปถอดเข็มขัดเค้าออก เริ่มรูดซิบลงเอามือล้วงเข้าไปสัมผัสแก่นกายที่เริ่มจะขยายออก ตามอารมณ์เจ้าของที่น่าจะควบคุมไม่ได้แล้ว....
ผมคลึงไปมา บีบเป็นจังหวะและรูดขึ้นลง จนคนตรงหน้าเริ่มมีสีหน้าเคลิ้มอย่างเห็นได้ชัด
เค้าเอามือโอบรอบและรัดผมแน่นขึ้น พร้อมร้องครางเบาๆ
"อืออออ อู๋น้อย นาย... อืออออ"
ดูเหมือนเค้าจะทนไม่ไหว เอามือบีบเค้นส่วนก้นผมเป็นการระบายออก ไม่ต้องพูดถึงส่วนของเค้าที่ปลดปล่อยเต็มที่ ผมจึงประกบปากหาเค้าอีกครั้งและไล้ปากไปที่แก้ม จนถึงใบหู ขบที่ติ่งหูเบาๆก่อนจะพูดที่ข้างหู
"ฉีซาน นายเป็นของชั้น"
"อู๋น้อย...อู๋น้อย ชะ...ชั้น ชั้นเป็นของนาย"
เค้าจะรู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมาบ้าง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมผมถึงอยากให้เค้าคิดถึงแต่ผม คงเป็นเพราะผมกลัวจะมีคนมาแย่งเค้าไป...พรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไปก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อเค้าแล้ว...นายเฉินฉีซาน
เค้าจะรู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมาบ้าง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมผมถึงอยากให้เค้าคิดถึงแต่ผม คงเป็นเพราะผมกลัวจะมีคนมาแย่งเค้าไป...พรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไปก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อเค้าแล้ว...นายเฉินฉีซาน
............................โปรดติดตามตอนต่อไป..................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น