........ระหว่างที่มีการถกเถียงกัน ผมได้แต่แอบอยู่ด้านใน ไม่กล้าออกไป ไม่ขยับเขยื้อน ผมไม่รู้ว่าผู้ชายอีกคนนั้นเค้าเป็นใคร แล้วเห็นผมมั้ย...
"นายทำอะไรอยู่ ทำไมไม่บอกชั้นว่านายกลับมาแล้ว...ฉีซาน"
"ลุงฟุ พาเอ้อร์หงไปรอที่ห้องรับรองก่อน เดี๋ยวชั้นตามไป"
"คุณชายเอ้อร์หง...เชิญทางนี้ครับ"
"ฉีซาน...ทำเหมือนชั้นเป็นคนอื่น ทำไม??? ให้ชั้นเข้าไปในห้องนายไม่ได้หรือไง หลีกไป...ลุงฟุ"
"เอ้อร์หง...เดี๋ยวนี้นายไม่เชื่อฟังคำสั่งชั้นแล้วหรือไง?"
"ก็ได้ รีบตามมาล่ะ...ชั้นไปเองได้ ลุงฟุ จะไปไหนก็ไป"
"ให้ลุงฟุตามไปดูแลนายเถอะ อ้อ!!!ลุง ฝากเตรียมอาหารค่ำเผื่อด้วยเลยละกัน คุณหนูของลุงคงจะหิวแย่แล้วล่ะ"
"อ้อ...ได้ครับคุณชาย"
"ฉีซาน...คุณหนูที่ไหน นายหมายถึงใคร??? นี่นายยังมีอะไรปิดบังชั้นอีก"
"เอาน่า...นายไปรอชั้นก่อน แล้วนายจะรู้เอง ชั้นขอแต่งตัวแล้วจะตามไป"
.........หลังจากนั้นนายฉีซานก็ปิดประตู ผมจึงแกล้งหลับต่อ เค้าเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลำลองสบายๆ แล้วเดินกลับมาหาผมที่เตียง พร้อมกับพูดว่า...
"อู๋น้อย ชั้นรู้นะว่านายตื่นแล้ว เด็กอะไรทำไมชอบหลอกคนอื่นนัก มันน่าทำโทษจริงๆ"
ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แต่จริงๆผมกำลังเขิน ไม่กล้าจ้องหน้าเค้าเท่าไหร่ เมื่อไม่กี่ชม.ที่ผ่านมา ผมต้องยอมรับว่าผมมีความสุขมากที่มีเค้าอยู่ด้วย ผมชอบเค้าจริงๆเหรอ ตอนนี้ผมรู้แต่ว่าสัมผัสจากเค้ามันดีมาก ดีมากจริงๆ ผมชอบให้เค้าสัมผัสตัวผม และบอกว่าชอบผม อยู่ใกล้ๆผมแบบนี้จริงๆสินะ...จริงเหรอ??? อู๋น้อย
"ชั้นไม่ได้หลอกนะ ชั้น...เอ่อ...แค่ไม่อยากทำให้นายมีปัญหากับเค้า"
"เอาเถอะ ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร ลุกขึ้นแต่งตัว แล้วไปกินข้าวกัน นายคงหิวแล้วล่ะสิ"
"นายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผู้ชายคนนั้นเค้าจะรอนาน"
"อู๋น้อย นายเป็นอะไร ไปเร็วลุกขึ้น ชั้นจะพาไปรู้จักเอ้อร์หงด้วย ถ้านายไม่ลุกขึ้นแต่งตัวเดี๋ยวนี้ ชั้นจะแต่งให้เอง เอามั้ย?"
เค้าเอื้อมมือมากำลังจะเปิดผ้าห่มออก แต่ผมจับมือเค้าไว้แล้วลุกขึ้น
"นายฉีซาน ไม่ต้องเลยนะ นายออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นตามไป ไปสิ ออกไปก่อน"
ผมเอามือดันหลังเค้าให้ลุกไป เค้ายอมลุกแต่โดยดีแล้วหันมาบอกผม
"ก็ได้ เร็วๆนะ ชั้นไม่อยากรอนาน"
พอเค้าออกไปพ้นประตู ผมก็ลุกขึ้นแต่งตัวแล้วนั่งคิดกับตัวเอง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมปล่อยใจให้ไปกับเค้าแล้ว ผมควรทำยังไงต่อดี ที่นี่ไม่มีใครให้ผมปรึกษา จู่ๆผมก็คิดถึงพระอาจารย์และวัดต้ามู่ขึ้นมา หรือว่าผมควรจะกลับ แต่ก็ไม่ได้สิ ผมรับปากว่าจะอยู่ต่อไปแล้ว เฮ้อ!!! คิดกลับไปกลับมา จนกระทั่งผมได้ยินเสียงดังออกมาที่หน้าห้องอีกรอบ
"ไหน!!! เด็กนั่นอยู่ไหน ไปหลบที่ไหน อย่าบอกนะว่าอยู่ในห้องนาย"
"นี่ เอ้อร์หง มันจะมากไปแล้วนะ ชั้นบอกแล้วไงว่าเดี๋ยวเค้าก็ออกมา ทำไมนายต้องมาวุ่นวายในบ้านชั้นแบบนี้"
ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไป
"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ"
"อ้อ!!! นายนี่เอง ออกมาแล้วรึ ใครใช้ให้นายมาอยู่ในห้องนี้"
"เอ้อร์หง มันไม่เกี่ยวกับนาย ที่นี่มันห้องชั้น บ้านชั้น ชั้นจะให้ใครอยู่ไหนมันก็เรื่องของชั้น อู๋น้อยออกมาสิ มารู้จักกับเพื่อนของชั้น เอ้อร์หง"
"เอ่อ...สวัสดีครับ ผมหลี่อู๋เสีย"
"ไหน ขอดูหน้าตาหน่อยสิ แซ่หลี่รึเราหน่ะ"
"ครับ"
ผู้ชายที่หน้าตาดีในชุดสีแดงลายดอกคนนี้ ดูจะไม่ชอบใจผมสักเท่าไหร่นัก ผมไม่รู้ว่านายฉีซานไปบอกอะไรเรื่องผมบ้างเพราะเค้ามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เห็นแล้วนะ พอใจรึยัง เค้าเป็นคนของชั้น นายรู้ไว้แค่นี้ก็พอ และเค้ามาอยู่ที่นี่ มันคือความพอใจของชั้น เข้าใจมั้ยเอ้อร์หง"
"นายคิดจะเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้รึยังไง ทำไมล่ะทีชั้น นายไม่เคยสนใจ ฉีซาน...ชั้นไม่เข้าใจว่าเด็กคนนี้มีดีกว่าชั้นตรงไหน"
"เอ้อร์หง เราเป็นเพื่อนกัน ชั้นไม่อยากทำให้นายต้องอายต่อหน้าเค้านะ หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว"
"ก็ได้ ถ้านายคิดว่าหีบนั่น นายได้มาแล้ว จะเปิดเองได้ หรือว่าฉีจุ่ยจะช่วยนายได้โดยไม่ต้องพึ่งชั้น ก็เชิญ...ชั้นจะกลับล่ะ"
ผมยังไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน แต่ดูเหมือนว่า คนๆนี้จะชอบนายฉีซานนะ เพราะก่อนเค้าจะเดินกลับไป เค้าเดินเข้ามากระซิบข้างหูผม
"อย่าคิดว่าเด็กน้อยอย่างนายจะชนะชั้น แล้วเราจะได้เห็นกัน"
แล้วเค้าก็เดินกลับออกไปอย่างไม่พอใจ มีแต่ความเงียบอีกแล้ว ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย ยิ่งเหตุการณ์เมื่อกี้ มันเหมือนผมไปแย่งของๆเค้ามา
"อู๋น้อย อย่าไปใส่ใจเอ้อร์หงเลยนะ เค้าพูดอะไรนายก็ไม่ต้องไปฟังหรอก เค้าเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นขอกลับห้องก่อน"
"อะไรกัน นายไม่พอใจรึไง ก็ชั้นบอกแล้วว่าไม่ต้องสนใจ ไปกินข้าวกันเถอะ ชั้นหิวววว ดูสิ นายไม่ได้ยินเสียงท้องชั้นร้องรึไง"
สักพักก็มีเสียง "โครกกกกกกกกกกกกก"
เราสองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน 5555 ผมนึกถึงวันแรกที่เราเจอกันในวัดต้ามู่ ตอนนั้นผมรู้สึกโล่งใจและไม่ต้องวุ่นวายเหมือนตอนนี้เลยจริงๆ
..........คืนนั้น นายฉีซานดูวุ่นวายกับหีบใบนั้นอยู่ในห้อง ผมจำได้ว่าเค้าบอกว่าต้องใช้เลือดผมเปิดหีบอันนี้นี่นา
"นายฉีซาน นายจะให้ชั้นใช้เลือดเปิดหีบนี่เลยมั้ย ตอนนี้ชั้นก็แข็งแรงดีแล้วนะ"
"ไม่ ตอนนี้ยังไม่ได้ ชั้นต้องหาตัวอักษรบางอย่างบนหีบให้เจอก่อน อู๋น้อย ไปนอนก่อนเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน"
แล้วเค้าก็ก้มหน้าก้มตามองหีบ ไล่ไปทุกส่วนและดูครุ่นคิดอย่างหนัก
ผมจึงเดินกลับมานอนที่ห้องและหลับไป ผมมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีคนตัวใหญ่มานั่งอยู่ข้างเตียง...
"เอ้ย!!!! นายฉีซาน นายมาได้ยังไง ทำไมชั้นไม่ได้ยินเลย"
เค้าเอามือปิดปากผม
"ชู่วววววววววว...อย่าเสียงดัง เดี๋ยวคนในบ้านก็ตื่นหมดหรอก"
"นายมาทำไม"
"ก็คิดถึงอู๋น้อยนี่นา...ขอนอนด้วยคนนะ"
ผมลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่คนตัวใหญ่นี่นอนเบียดมาบนเตียงนอนที่ไม่กว้างมากนักแล้วห่มผ้าเสร็จสรรพ...
"อะไรกัน ห้องนายก็มี ก็ไปนอนสิ"
เค้าทำท่าหลับตานอนตะแคงหันหน้าไปอีกทางอย่างแน่นิ่ง ถ้าอู๋น้อยมีกล้องที่เห็นหน้าฉีซานตอนนี้ล่ะก็ จะต้องไม่หลงกลแน่ๆ เพราะเค้ากำลังยิ้ม ยิ้มแบบมีความสุขที่ได้ทำแบบนี้...
ผมเขย่าตัวเค้าด้วยเสียงเบาๆในลำคอ...
"ฉีซาน นาย...นายจะนอนที่นี่จริงๆเหรอ"
เค้าไม่ตอบยังคงนอนนิ่งอยู่แบบนั้น ผมจึงก้มหน้าลงไปดูด้านที่เค้าหันไป....เค้าเหมือนรออยู่แล้ว หันหน้ากลับมาทำให้ผมล้มลงบนตัวเค้าพอดี ผมกำลังจะดิ้น เค้าก็กอดผมไว้แน่น
"นายฉีซาน ปล่อยสิ"
"ชู่วววววว อู๋น้อย ชั้นไม่รู้ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน"
ผมหยุดนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนี้
"ทำไมล่ะ"
"ชั้นกลัวนายหายไป ไม่รู้สิ เรายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก ชั้นไม่ได้บอกเรื่องของนายกับใคร มีแต่ฉีจุ่ยเท่านั้นที่รู้ เพื่อความปลอดภัยทุกคนจะรับรู้ว่านายเป็นคนของชั้น เข้าใจมั้ยอู๋น้อย"
ผมนอนเอาหูแนบกับส่วนหน้าอกเค้า ได้ยินเสียงหัวใจเค้าเต้นเป็นจังหวะ ดูหนักแน่นมั่นคง ผมจึงบอกเค้าว่า
"ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ชั้นก็จะอยู่กับนายนะ ฉีซาน"
"อู๋น้อย จริงๆนะ นายพูดจริงๆใช่มั้ย"
เค้าผลักตัวผมเบาๆให้นอนลงอีกครั้ง ผมพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า
"อืมมม"
หลังจากนั้นมือเค้าเริ่มมาลูบไล้ใต้เสื้อผม ก้มลงมาจูบผม รสจูบครั้งนี้ผมรู้สึกได้ว่ามันทั้งรุนแรงและหวานมาก ลิ้นเค้าควานเข้าหาทุกส่วนในปาก พร้อมสัมผัสปลายลิ้นผม ผมเอาลิ้นแตะเข้าออกเป็นเชิงหยอกเย้า เหมือนยิ่งกระตุ้นให้นายฉีซานยิ่งรุกเข้ามามากขึ้น เค้าเอาริมฝีปากบดเบียดผสานลมหายใจที่เริ่มแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ผมจึงปลดกระดุมเสื้อทั้งหมดออก เอามือไปถอดเสื้อเค้าออกด้วย และลูบไล้ส่วนยอดอกของเค้าไปมา...เค้าดูตกใจในการกระทำของผมจึงถอนปากออก
"อู๋น้อย...เด็กดี นายชักจะน่ารักขึ้นทุกวันนะ"
"ฉีซาน ชะ...ชั้น ชอบ...ชอบอยู่กับนายนะ"
"ฮึๆๆ อู๋น้อย พูดแบบนี้ แต่นายก็ยังตัวสั่นอยู่เลย ไม่ต้องกลัวนะ!!!"
เค้าเอามือลูบไล้ใต้กางเกงส่วนหน้าขาของผมทั้งสองข้างและถอดมันออก ผมก็ช่วยเค้าถอดกางเกงออกด้วย กางเกงชั้นในและเสื้อผ้าทั้งหมด ถูกถอดและกองอยู่ที่พื้น ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองกำลังเริ่มเข้าหากันอีกครั้ง...
เค้าเริ่มลูบไล้ไปตามหน้าอกและท้องน้อยของผมทีละส่วน โดยที่ปากยังคงดูดเข้าออกไม่หยุด ผมก็สัมผัสแผ่นหลังที่มีรอยสักและแน่นอนมันจะเคลื่อนที่นูนไปตามมือผม ดูเหมือนจะกระตุ้นนายฉีซานอย่างดี คงเหมือนมีลมวิ่งไปมาจากการสัมผัสของผม เค้าดูพอใจอย่างมากและเริ่มเอามือสัมผัสส่วนล่างของผม พร้อมเคล้าคลึงไปมา เพื่อให้ผมเคลิ้มและเกิดอารมณ์พุ่งพล่านเต็มที่เช่นกัน มันเหมือนผมได้ระบายความอึดอัดข้างในที่ถูกปลุกเร้าออกมา เมื่อเย็นวานผมก็รู้สึก แต่ไม่รุนแรงเท่าตอนนี้ มันเหมือนผมเริ่มที่จะยอมรับเค้ามากขึ้น ทำให้ความต้องการตัวเค้ามากขึ้นไปด้วยเช่นกัน...
มือเค้ายังคงสัมผัสส่วนล่างผมไม่หยุดจนรับรู้ได้ถึงการปลดปล่อยของผม...เค้าพลิกตัวผมให้นอนคว่ำลง เอานิ้วเค้าสอดใส่เข้ามาในตัวผม เพื่อเปิดทาง ผมเริ่มรู้สึกเจ็บ...เค้าคร่อมอยู่บนส่วนหลังผมและเอาอีกมือจับสะโพกผมเอาไว้
"โอ๊ะ..นะ..นาย...ฉีซาน"
เมื่อส่วนหลังเปิดขึ้นระดับหนึ่งแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงแก่นกายของเค้าที่พร้อมเต็มที่ และใส่เข้ามาในตัวผม ดึงเข้าและออกเป็นจังหวะช้าๆ พร้อมสองมือที่จับดึงรั้งสะโพกผม...ผมเจ็บและเสียวมากไปพร้อมๆกัน จึงเอามือบิดที่ผ้าปูเตียงช่วย!!!!
"โอ๊ะ...อื้ออออออออ...อื้ออออออ"
"อู๋น้อย...อืม..."
เราสองคนส่งเสียงแหบพร่าออกมาไม่หยุด พร้อมด้วยจังหวะที่เร่งเร้าขึ้น ผมรู้สึกเสียวซ่านแบบที่ไม่เคยเป็นมันเป็นความสุขที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน ส่วนคนตัวใหญ่ด้านหลัง เค้ายังคงใส่แรงเข้ามาเรื่อยๆและเรียกชื่อผมตลอดเวลา...นานสักพักจังหวะเริ่มค่อยๆช้าลง...จนหมดแรงในที่สุด
...ท้องฟ้าเริ่มมีแสงรำไรสาดเข้ามาทางหน้าต่าง นายฉีซานหลับสนิทอยู่ข้างๆผม...
ผมลุกขึ้นห่มผ้าที่ขยับเลื่อนลงให้เค้า รอยแผลที่กัดยังคงมีอยู่ ผมมองดูใบหน้าที่สวยงามได้รูป นึกสนุกเอานิ้วไปลูบที่ปากเค้าเบาๆ...เค้าขยับปากแต่ไม่ยอมลืมตา
"อู๋น้อย นี่นายชักจะไม่กลัวชั้นแล้วใช่มั้ย???"
....................................โปรดติดตามตอนต่อไป......................
"อู๋น้อย ชั้นรู้นะว่านายตื่นแล้ว เด็กอะไรทำไมชอบหลอกคนอื่นนัก มันน่าทำโทษจริงๆ"
ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แต่จริงๆผมกำลังเขิน ไม่กล้าจ้องหน้าเค้าเท่าไหร่ เมื่อไม่กี่ชม.ที่ผ่านมา ผมต้องยอมรับว่าผมมีความสุขมากที่มีเค้าอยู่ด้วย ผมชอบเค้าจริงๆเหรอ ตอนนี้ผมรู้แต่ว่าสัมผัสจากเค้ามันดีมาก ดีมากจริงๆ ผมชอบให้เค้าสัมผัสตัวผม และบอกว่าชอบผม อยู่ใกล้ๆผมแบบนี้จริงๆสินะ...จริงเหรอ??? อู๋น้อย
"ชั้นไม่ได้หลอกนะ ชั้น...เอ่อ...แค่ไม่อยากทำให้นายมีปัญหากับเค้า"
"เอาเถอะ ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร ลุกขึ้นแต่งตัว แล้วไปกินข้าวกัน นายคงหิวแล้วล่ะสิ"
"นายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผู้ชายคนนั้นเค้าจะรอนาน"
"อู๋น้อย นายเป็นอะไร ไปเร็วลุกขึ้น ชั้นจะพาไปรู้จักเอ้อร์หงด้วย ถ้านายไม่ลุกขึ้นแต่งตัวเดี๋ยวนี้ ชั้นจะแต่งให้เอง เอามั้ย?"
เค้าเอื้อมมือมากำลังจะเปิดผ้าห่มออก แต่ผมจับมือเค้าไว้แล้วลุกขึ้น
"นายฉีซาน ไม่ต้องเลยนะ นายออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นตามไป ไปสิ ออกไปก่อน"
ผมเอามือดันหลังเค้าให้ลุกไป เค้ายอมลุกแต่โดยดีแล้วหันมาบอกผม
"ก็ได้ เร็วๆนะ ชั้นไม่อยากรอนาน"
พอเค้าออกไปพ้นประตู ผมก็ลุกขึ้นแต่งตัวแล้วนั่งคิดกับตัวเอง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมปล่อยใจให้ไปกับเค้าแล้ว ผมควรทำยังไงต่อดี ที่นี่ไม่มีใครให้ผมปรึกษา จู่ๆผมก็คิดถึงพระอาจารย์และวัดต้ามู่ขึ้นมา หรือว่าผมควรจะกลับ แต่ก็ไม่ได้สิ ผมรับปากว่าจะอยู่ต่อไปแล้ว เฮ้อ!!! คิดกลับไปกลับมา จนกระทั่งผมได้ยินเสียงดังออกมาที่หน้าห้องอีกรอบ
"ไหน!!! เด็กนั่นอยู่ไหน ไปหลบที่ไหน อย่าบอกนะว่าอยู่ในห้องนาย"
"นี่ เอ้อร์หง มันจะมากไปแล้วนะ ชั้นบอกแล้วไงว่าเดี๋ยวเค้าก็ออกมา ทำไมนายต้องมาวุ่นวายในบ้านชั้นแบบนี้"
ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไป
"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ"
"อ้อ!!! นายนี่เอง ออกมาแล้วรึ ใครใช้ให้นายมาอยู่ในห้องนี้"
"เอ้อร์หง มันไม่เกี่ยวกับนาย ที่นี่มันห้องชั้น บ้านชั้น ชั้นจะให้ใครอยู่ไหนมันก็เรื่องของชั้น อู๋น้อยออกมาสิ มารู้จักกับเพื่อนของชั้น เอ้อร์หง"
"เอ่อ...สวัสดีครับ ผมหลี่อู๋เสีย"
"ไหน ขอดูหน้าตาหน่อยสิ แซ่หลี่รึเราหน่ะ"
"ครับ"
ผู้ชายที่หน้าตาดีในชุดสีแดงลายดอกคนนี้ ดูจะไม่ชอบใจผมสักเท่าไหร่นัก ผมไม่รู้ว่านายฉีซานไปบอกอะไรเรื่องผมบ้างเพราะเค้ามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เห็นแล้วนะ พอใจรึยัง เค้าเป็นคนของชั้น นายรู้ไว้แค่นี้ก็พอ และเค้ามาอยู่ที่นี่ มันคือความพอใจของชั้น เข้าใจมั้ยเอ้อร์หง"
"นายคิดจะเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้รึยังไง ทำไมล่ะทีชั้น นายไม่เคยสนใจ ฉีซาน...ชั้นไม่เข้าใจว่าเด็กคนนี้มีดีกว่าชั้นตรงไหน"
"เอ้อร์หง เราเป็นเพื่อนกัน ชั้นไม่อยากทำให้นายต้องอายต่อหน้าเค้านะ หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว"
"ก็ได้ ถ้านายคิดว่าหีบนั่น นายได้มาแล้ว จะเปิดเองได้ หรือว่าฉีจุ่ยจะช่วยนายได้โดยไม่ต้องพึ่งชั้น ก็เชิญ...ชั้นจะกลับล่ะ"
ผมยังไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน แต่ดูเหมือนว่า คนๆนี้จะชอบนายฉีซานนะ เพราะก่อนเค้าจะเดินกลับไป เค้าเดินเข้ามากระซิบข้างหูผม
"อย่าคิดว่าเด็กน้อยอย่างนายจะชนะชั้น แล้วเราจะได้เห็นกัน"
แล้วเค้าก็เดินกลับออกไปอย่างไม่พอใจ มีแต่ความเงียบอีกแล้ว ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย ยิ่งเหตุการณ์เมื่อกี้ มันเหมือนผมไปแย่งของๆเค้ามา
"อู๋น้อย อย่าไปใส่ใจเอ้อร์หงเลยนะ เค้าพูดอะไรนายก็ไม่ต้องไปฟังหรอก เค้าเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นขอกลับห้องก่อน"
"อะไรกัน นายไม่พอใจรึไง ก็ชั้นบอกแล้วว่าไม่ต้องสนใจ ไปกินข้าวกันเถอะ ชั้นหิวววว ดูสิ นายไม่ได้ยินเสียงท้องชั้นร้องรึไง"
สักพักก็มีเสียง "โครกกกกกกกกกกกกก"
เราสองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน 5555 ผมนึกถึงวันแรกที่เราเจอกันในวัดต้ามู่ ตอนนั้นผมรู้สึกโล่งใจและไม่ต้องวุ่นวายเหมือนตอนนี้เลยจริงๆ
..........คืนนั้น นายฉีซานดูวุ่นวายกับหีบใบนั้นอยู่ในห้อง ผมจำได้ว่าเค้าบอกว่าต้องใช้เลือดผมเปิดหีบอันนี้นี่นา
"นายฉีซาน นายจะให้ชั้นใช้เลือดเปิดหีบนี่เลยมั้ย ตอนนี้ชั้นก็แข็งแรงดีแล้วนะ"
"ไม่ ตอนนี้ยังไม่ได้ ชั้นต้องหาตัวอักษรบางอย่างบนหีบให้เจอก่อน อู๋น้อย ไปนอนก่อนเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน"
แล้วเค้าก็ก้มหน้าก้มตามองหีบ ไล่ไปทุกส่วนและดูครุ่นคิดอย่างหนัก
ผมจึงเดินกลับมานอนที่ห้องและหลับไป ผมมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีคนตัวใหญ่มานั่งอยู่ข้างเตียง...
"เอ้ย!!!! นายฉีซาน นายมาได้ยังไง ทำไมชั้นไม่ได้ยินเลย"
เค้าเอามือปิดปากผม
"ชู่วววววววววว...อย่าเสียงดัง เดี๋ยวคนในบ้านก็ตื่นหมดหรอก"
"นายมาทำไม"
"ก็คิดถึงอู๋น้อยนี่นา...ขอนอนด้วยคนนะ"
ผมลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่คนตัวใหญ่นี่นอนเบียดมาบนเตียงนอนที่ไม่กว้างมากนักแล้วห่มผ้าเสร็จสรรพ...
"อะไรกัน ห้องนายก็มี ก็ไปนอนสิ"
เค้าทำท่าหลับตานอนตะแคงหันหน้าไปอีกทางอย่างแน่นิ่ง ถ้าอู๋น้อยมีกล้องที่เห็นหน้าฉีซานตอนนี้ล่ะก็ จะต้องไม่หลงกลแน่ๆ เพราะเค้ากำลังยิ้ม ยิ้มแบบมีความสุขที่ได้ทำแบบนี้...
ผมเขย่าตัวเค้าด้วยเสียงเบาๆในลำคอ...
"ฉีซาน นาย...นายจะนอนที่นี่จริงๆเหรอ"
เค้าไม่ตอบยังคงนอนนิ่งอยู่แบบนั้น ผมจึงก้มหน้าลงไปดูด้านที่เค้าหันไป....เค้าเหมือนรออยู่แล้ว หันหน้ากลับมาทำให้ผมล้มลงบนตัวเค้าพอดี ผมกำลังจะดิ้น เค้าก็กอดผมไว้แน่น
"นายฉีซาน ปล่อยสิ"
"ชู่วววววว อู๋น้อย ชั้นไม่รู้ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน"
ผมหยุดนิ่งเมื่อได้ยินประโยคนี้
"ทำไมล่ะ"
"ชั้นกลัวนายหายไป ไม่รู้สิ เรายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก ชั้นไม่ได้บอกเรื่องของนายกับใคร มีแต่ฉีจุ่ยเท่านั้นที่รู้ เพื่อความปลอดภัยทุกคนจะรับรู้ว่านายเป็นคนของชั้น เข้าใจมั้ยอู๋น้อย"
ผมนอนเอาหูแนบกับส่วนหน้าอกเค้า ได้ยินเสียงหัวใจเค้าเต้นเป็นจังหวะ ดูหนักแน่นมั่นคง ผมจึงบอกเค้าว่า
"ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ชั้นก็จะอยู่กับนายนะ ฉีซาน"
"อู๋น้อย จริงๆนะ นายพูดจริงๆใช่มั้ย"
เค้าผลักตัวผมเบาๆให้นอนลงอีกครั้ง ผมพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า
"อืมมม"
หลังจากนั้นมือเค้าเริ่มมาลูบไล้ใต้เสื้อผม ก้มลงมาจูบผม รสจูบครั้งนี้ผมรู้สึกได้ว่ามันทั้งรุนแรงและหวานมาก ลิ้นเค้าควานเข้าหาทุกส่วนในปาก พร้อมสัมผัสปลายลิ้นผม ผมเอาลิ้นแตะเข้าออกเป็นเชิงหยอกเย้า เหมือนยิ่งกระตุ้นให้นายฉีซานยิ่งรุกเข้ามามากขึ้น เค้าเอาริมฝีปากบดเบียดผสานลมหายใจที่เริ่มแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ผมจึงปลดกระดุมเสื้อทั้งหมดออก เอามือไปถอดเสื้อเค้าออกด้วย และลูบไล้ส่วนยอดอกของเค้าไปมา...เค้าดูตกใจในการกระทำของผมจึงถอนปากออก
"อู๋น้อย...เด็กดี นายชักจะน่ารักขึ้นทุกวันนะ"
"ฉีซาน ชะ...ชั้น ชอบ...ชอบอยู่กับนายนะ"
"ฮึๆๆ อู๋น้อย พูดแบบนี้ แต่นายก็ยังตัวสั่นอยู่เลย ไม่ต้องกลัวนะ!!!"
เค้าเอามือลูบไล้ใต้กางเกงส่วนหน้าขาของผมทั้งสองข้างและถอดมันออก ผมก็ช่วยเค้าถอดกางเกงออกด้วย กางเกงชั้นในและเสื้อผ้าทั้งหมด ถูกถอดและกองอยู่ที่พื้น ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองกำลังเริ่มเข้าหากันอีกครั้ง...
เค้าเริ่มลูบไล้ไปตามหน้าอกและท้องน้อยของผมทีละส่วน โดยที่ปากยังคงดูดเข้าออกไม่หยุด ผมก็สัมผัสแผ่นหลังที่มีรอยสักและแน่นอนมันจะเคลื่อนที่นูนไปตามมือผม ดูเหมือนจะกระตุ้นนายฉีซานอย่างดี คงเหมือนมีลมวิ่งไปมาจากการสัมผัสของผม เค้าดูพอใจอย่างมากและเริ่มเอามือสัมผัสส่วนล่างของผม พร้อมเคล้าคลึงไปมา เพื่อให้ผมเคลิ้มและเกิดอารมณ์พุ่งพล่านเต็มที่เช่นกัน มันเหมือนผมได้ระบายความอึดอัดข้างในที่ถูกปลุกเร้าออกมา เมื่อเย็นวานผมก็รู้สึก แต่ไม่รุนแรงเท่าตอนนี้ มันเหมือนผมเริ่มที่จะยอมรับเค้ามากขึ้น ทำให้ความต้องการตัวเค้ามากขึ้นไปด้วยเช่นกัน...
มือเค้ายังคงสัมผัสส่วนล่างผมไม่หยุดจนรับรู้ได้ถึงการปลดปล่อยของผม...เค้าพลิกตัวผมให้นอนคว่ำลง เอานิ้วเค้าสอดใส่เข้ามาในตัวผม เพื่อเปิดทาง ผมเริ่มรู้สึกเจ็บ...เค้าคร่อมอยู่บนส่วนหลังผมและเอาอีกมือจับสะโพกผมเอาไว้
"โอ๊ะ..นะ..นาย...ฉีซาน"
เมื่อส่วนหลังเปิดขึ้นระดับหนึ่งแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงแก่นกายของเค้าที่พร้อมเต็มที่ และใส่เข้ามาในตัวผม ดึงเข้าและออกเป็นจังหวะช้าๆ พร้อมสองมือที่จับดึงรั้งสะโพกผม...ผมเจ็บและเสียวมากไปพร้อมๆกัน จึงเอามือบิดที่ผ้าปูเตียงช่วย!!!!
"โอ๊ะ...อื้ออออออออ...อื้ออออออ"
"อู๋น้อย...อืม..."
เราสองคนส่งเสียงแหบพร่าออกมาไม่หยุด พร้อมด้วยจังหวะที่เร่งเร้าขึ้น ผมรู้สึกเสียวซ่านแบบที่ไม่เคยเป็นมันเป็นความสุขที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน ส่วนคนตัวใหญ่ด้านหลัง เค้ายังคงใส่แรงเข้ามาเรื่อยๆและเรียกชื่อผมตลอดเวลา...นานสักพักจังหวะเริ่มค่อยๆช้าลง...จนหมดแรงในที่สุด
...ท้องฟ้าเริ่มมีแสงรำไรสาดเข้ามาทางหน้าต่าง นายฉีซานหลับสนิทอยู่ข้างๆผม...
ผมลุกขึ้นห่มผ้าที่ขยับเลื่อนลงให้เค้า รอยแผลที่กัดยังคงมีอยู่ ผมมองดูใบหน้าที่สวยงามได้รูป นึกสนุกเอานิ้วไปลูบที่ปากเค้าเบาๆ...เค้าขยับปากแต่ไม่ยอมลืมตา
"อู๋น้อย นี่นายชักจะไม่กลัวชั้นแล้วใช่มั้ย???"
....................................โปรดติดตามตอนต่อไป......................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น