คุณชายธราถิง ตอนที่ 1 เด็กหญิงเฟิง

ตอนที่ 1 เด็กหญิงเฟิง


ณ วังจุฑาเทพ

...เสียงเพลงบรรเลงด้วยแผ่นเสียงคลอเบาๆ ไปพร้อมกับโต๊ะมื้ออาหารค่ำที่ย่าอ่อนได้แสดงฝีมือไว้เต็มโต๊ะ ทุกคนนั่งรอเหล่าทายาทเทวพรหมที่กำลังเดินทางมา โดยมีย่าอ่อนจัดแจงทุกอย่าง และหม่อมย่าเอียดก็กำลังเดินลงมาจากชั้นบน

"ชายหยาง ฟังเพลงไหนดี นี่ๆ พี่ซื้อแผ่นเสียงมาใหม่ อยากให้ประทับใจพวกเทวพรหมนะ"

"แหมๆ พี่ชายฝาน พี่อยากให้ประทับใจใครล่ะ อย่าบอกนะว่าพี่จะไปขัดดอกแทนพี่ชายถิงหน่ะ"

สองพี่น้องตัวแสบประจำตระกูลกำลังยืนเลือกแผ่นเสียงกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่สนใจว่าคนอื่นๆกำลังวุ่นวายกับการเตรียมสำรับต่างๆ

"นี่!!! ชายฝาน ชายหยาง พวกนายสองคนจะมานั่งเตรียมพร้อมให้มันเรียบร้อยไม่ได้รึไง แล้วเพลงหน่ะ พี่ก็เปิดไว้แล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาเพลงพวกเปิ๊ดสะก๊าดของนายมาเปิดหรอก เดี๋ยวสาวเทวพรหม เค้าจะหาว่าเราไม่มีรสนิยมได้"

"พี่ชายโป๋ พี่อ่ะนะ วันๆ ถ้าไม่สั่งสอนเราสอนคน จะกินข้าวไม่อร่อยเหรอค้าบบบ"

"หยุดทะเล้นได้แล้ว ชายหยาง นายนี่ก็ชอบล้อชายโป๋อยู่เรื่อย"

ในที่สุด คุณชายปวรเทียนก็หยุดทุกคนได้ ในขณะที่มือก็ช่วยย่าอ่อนจัดโต๊ะสำรับไปด้วย...

"เอาล่ะ สงสัยจะมากันแล้ว อ้าว แล้วชายถิงล่ะ"

หม่อมย่าเอียด เดินลงมาจนถึงโต๊ะอาหารและได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา...

สามทายาทแห่งสกุลเทวพรหมวันนี้ ต้องเรียกว่าสวยไปคนละแบบ ที่โดดเด่นกว่าใคร คงจะหนีไม่พ้น หม่อมมารตีเบบี้ที่ทาปากสีแดงสด กรีดตาและติดขนตาปลอมยาวเฟื้อย ชุดสีสดลายดอกบาดใจ ส่วนคุณชายวิไลลู่หานนั้น อยู่ในชุดเอี้ยมขาสั้น น่ารัก ทำให้คุณชายบางคนถึงกับตะลึง...อิอิ ส่วนคุณชายเกษเฟิง ไม่ต้องพูดถึง เขามาในชุดเรียบหรูสีฟ้า ผมเผ้าเรียบร้อย ปากอมชมพูนิดๆ และแก้มอวบอิ่มเต่งตึง ใบหน้านี้ใครเห็นก็ต้องบอกว่างดงามมากๆ...

หม่อมมารตีเบบี้วิ่งเข้ามากราบหม่อมย่าเอียดก่อนใคร


"หม่อมย่าคะ หลานมีขนมมาฝากค่ะ กราบสวัสดีหม่อมย่าด้วย"

"อืม ไม่เห็นต้องลำบาก ย่าชวนพวกเรามางานเลี้ยงต่างหากนะ"

"นี่ค่ะ หม่อมย่า หลานทำเองนะคะ อร่อยมากๆ พี่ชายเฟิงยังชมเลย"

"โอ้โฮ!!! น้องหญิงเบบี้ทำเองเลยเหรอ พี่ไม่ยักกะทราบว่าน้องก็ทำขนมได้"

"แหมๆๆ พี่ชายเทียน ยังไม่ทันได้ชิม ก็หาว่าหญิงทำไม่เป็น สมัยตอนอยู่ลอนด๊อน พี่ไม่เคยมางานพาร์ตี้ที่หญิงจัดต่างหาก"

"เอาล่ะๆ เอาเป็นว่า ย่าจะรับไว้นะ เดี๋ยวไว้เป็นของหวานตบท้ายแล้วกัน มาๆๆ นั่งลงทานข้าวกันเถอะ"

"เอ้!!! ว่าแต่พี่ชายถิงล่ะคะ หลานยังไม่เห็นหน้าเลยว่าตอนนี้หล่อขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแค่ไหน"

"นี่!!! น้องเบบี้ หยุดพูดมากซะทีนะ เราหน่ะเป็นผู้หญิง มาถามหาผู้ชายในบ้านเค้าแบบนี้ คิดว่าหม่อมย่าจะปลื้มรึไง"

คุณชายเกษเฟิงต้องรีบเข้าไปดึงตัวคุณหญิงมารตีเบบี้มานั่ง พร้อมกับกระซิบเป็นเชิงห้ามปราม...

"น้องวิไลลู่หาน นั่งสิครับ มาๆๆ พี่ขยับเก้าอี้ให้นะ"

คุณชายรัชชาฝาน รีบกุลีกุจอมาช่วยดูแล คุณชายสุดท้องแห่งเทวพรหมอย่างออกนอกหน้า จนอีกฝ่ายแปลกใจ

"ขอบคุณครับ พี่ชายฝาน"

"ไม่เจอกันนานเลยนะ น้องลู่หาน"

สองสายตาประสานกัน ตอนนี้ไม่มีใครเห็นว่าสายตาคุณชายเกษเฟิงเริ่มจับสังเกตได้

"อะ...แฮ่ม เดี๋ยวนะ คือ..."


ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากประตูทางเข้าห้องโถง

"ขอประทานโทษครับหม่อมย่า พอดีทางกระทรวงโทรมาบอกว่า...เอ่อ..."

คุณชายธราถิงหยุดอยู่ที่ใบหน้าที่กำลังหันมาหาเค้า ใบหน้ากลมเกลี้ยงได้รูปนี้ ตัวเองรู้สึกคุ้นเคยมาก หากแต่ว่าใบหน้าเค้าเดิมที่จำได้เมื่อตอนเด็กๆนั้น ไม่อวบอิ่มเท่าปัจจุบัน


"อ้าว ชายถิงมาแล้ว มาๆๆ มานั่งสิ น้องรอแย่แล้วเนี่ย จะได้เริ่มทานข้าวกันซะที เดี๋ยวกับข้าวกับปลาที่ยัยอ่อนกับชายเทียนอุตส่าห์ช่วยกันทำจะเย็นชืดซะหมด"

หม่อมเอียดกล่าวโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่า คุณชายคนโตแห่งตระกูลเทวพรหมนั้นบัดนี้แก้มแดงสุกปลั่งโดยไม่ได้ตั้งใจ...

"พี่ชายถิงคะ จำมารตีเบบี้ได้มั้ยคะ เราเคยพบกันตอนอยู่ลอนด๊อนก็บ่อยนะคะ มีช่วงหลังๆที่พี่ชายหายไปเลย จนกระทั่งหญิงกลับมา"

"จำได้สิ แต่ว่าพี่ว่า...นี่คือ!!!"

คุณชายธราถิงยังมองคนตรงหน้าไม่วางตา ทำไมนะ ทำไมใบหน้านี้เค้าถึงได้รู้สึกว่ามันประทับอยู่ในใจส่วนลึกๆไม่ได้จางหายไป...

"อ้าว!!! ชายถิง อย่าบอกนะว่าเราจำชายเฟิงไม่ได้ ที่เมื่อก่อนตอนเราตามท่านพ่อไปวังเทวพรหมหน่ะ ย่าจำได้ ตอนชายเฟิงเล็กๆ ยังนอนเปลอยู่เลย นี่ก็เข้าไปหอมแก้มเค้าตลอด จนย่าต้องไปดึงออกมา 5555"

ย่าอ่อนพูดจนทุกคนในโต๊ะ มีแต่เสียงหัวเราะกันใหญ่ ยกเว้นก็แต่คนถูกล้อที่ตอนนี้ก้มหน้าไม่ยอมสบตาคุณชายตัวโตที่พยายามระลึกความหลัง...


"แหมๆ ย่าอ่อนครับ ทำไมผมจำไม่เห็นได้เลย"

พอได้ยินประโยคนี้ใบหน้าที่ก้มกลับเงยขึ้นแล้วงองุ้มอย่างไม่ต้องสงสัย...

"พี่ชายถิงคงจำอะไรไม่ได้หรอกครับ เพราะตอนนั้นเราก็ยังเล็กมาก แล้วอีกอย่าง สมัยนั้นก็คงไม่มีอะไรให้น่าจดจำ..."

"อย่าพูดไป ไหนจะตอนที่โตขึ้นหน่อย ชายถิงก็ตามย่าไปกะท่านพ่อของหลานอีกครั้ง น่าจะราวๆ สิบกว่าขวบแล้วนะ ตอนนั้นชายเฟิงยังไม่โกนผมไฟด้วย ผมยังยาวอยู่เลย นี่ก็ไปเรียกเค้าเด็กหญิงเฟิงๆ แล้วก็ไปกอดเค้าอีก จำได้มั้ยลูก"

ใบหน้างองุ้มตรงหน้า เริ่มมีสีแดงระเรื่ออีกครั้ง คุณชายธราถิงพยายามคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็ยังคิดไม่ออก...แต่ไม่น่าเชื่อว่าคุณชายที่แม้จะอายุน้อยกว่า แต่กลับจำภาพนั้นได้ติดตา...

"น้องเฟิงของพี่ถิงๆ พี่ขอจูบทีนึงนะ"


คุณชายตัวโตคงไม่รู้หรอกว่า นั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนมาใกล้ชิดและทำแบบนั้น...พี่ชายถิง พี่จำไม่ได้แล้วจริงๆเหรอ???

................................โปรดติดตามตอนต่อไป......................................