...ผมตัดสินใจผลักเค้าออกไปให้ห่างตัว ทำให้คนตรงหน้าส่งเสียงร้องออกมา
"โอ๊ยๆ อู๋น้อย นี่นายจะฆ่าชั้นรึไงนะ"
"ชั้นขอโทษ นายเป็นยังไงบ้าง ก็เมื่อกี้นะ...นาย บอกว่าอะไร"
เค้าเอามือมาจับที่แขนผมทั้งสองข้าง
"ชั้นชอบนายไง ไม่ได้ยินรึอู๋น้อย"
"นายฉีซาน นายทายาก่อนเถอะ นั่น!!!แผลนายดูเหมือนจะปริออกเลยนะ"
เค้าเอามือมาหยิบกระปุกยา แล้วเขวี้ยงมันลงไปที่พื้น...แพร้งงงงง
"นายทำแบบนี้ทำไม?"
"ชั้นไม่ทา ถ้านายไม่รับปากจะอยู่ต่อ ชั้นก็บอกแล้วไง แล้วอีกอย่าง ต่อให้มียานั่น ก็ไม่เท่ามีนายหรอก"
ตัวผมเองเข้าใจคำพูดนั้นได้ในภายหลัง....
แต่ผมกำลังคิดทบทวนสิ่งที่เค้าพูด กับการกระทำต่างๆที่ผ่านมา ถ้าเค้ายังเป็นแบบนี้ แผลเค้าต้องลามไปมากกว่านี้แน่ๆ...
"เอ่อออ...นายชอบชั้นจริงๆเหรอ"
ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาเค้าตรงๆอีก เมื่อคิดว่าชายหนุ่มร่างยักษ์ตรงหน้ากำลังบอกว่าชอบผม...
เค้าเอามือจับที่คางเพื่อให้ผมสบตาเค้าตรงๆ
"นายไม่เชื่อชั้นเหรอ?"
เค้าก้มหน้าลงมากำลังจะมาจูบผมอีก ผมเลยชิงพูดออกไปก่อน
"ชั้นเชื่อ เชื่อแล้ว!!! ตกลงว่า ถ้าชั้นยอมอยู่ต่อ นายจะยอมทายาแต่โดยดีใช่มั้ย?"
"นายจะยอมอยู่แล้วเหรอ จริงๆนะ อู๋น้อย ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก"
เค้ายกผมตัวลอยด้วยความดีใจ จนกระทั่งผมมานั่งแหมะอยู่บนตักเค้าพอดี
"นายฉีซาน นายปล่อยชั้นก่อน ชั้นยังไม่บอกเลยว่าจะยอมนะ แค่สมมุติ"
"อู๋น้อย นายคงไม่ปล่อยให้ชั้นมีแผลใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนตายใช่มั้ย"
ผมเอามือปิดปากเค้า เมื่อได้ยินคำว่าตายออกมา
"นายห้ามพูดแบบนี้ พระท่านว่า ไม่ควรพูดคำที่เป็นสิ่งไม่ดี"
เค้าเอาปากมาจูบที่มือผม ผมเลยลดมือลงมาวางที่หน้าตัก และพยายามจะถอยตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของเค้าแต่ไม่เป็นผล เค้ายิ่งโอบกระชับแน่นขึ้น...
"ตกลงว่ายังไง ยอมอยู่กับชั้นแล้วใช่มั้ย ไม่สงสารเพื่อนของปู่นายที่กำลังเจ็บแผลบ้างเลยเหรอ?"
"ก็ได้ นายฉีซาน จอมบังคับ"
"เย้ๆ อู๋น้อย นายยอมอยู่กับชั้นแล้ว"
สีหน้าเค้าช่างแตกต่างจากเมื่อหลายวันก่อนมาก ดูเหมือนแค่ผมรับปาก ความเคร่งเครียดที่ผ่านมามันหายไปหมดสิ้น เค้านี่เป็นคนดูออกจากทางสีหน้าจริงๆนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ผมชอบเห็นหน้าเค้ายิ้มแบบนี้มากกว่า แถมมีลักยิ้มด้วย น่ารักชะมัด.....เอาอีกแล้วนะ อู๋เสีย นายชื่นชมเค้าอีกแล้ว แต่ตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อน ในเมื่อเค้าชอบนาย แล้วยังไงกันล่ะ แล้วตัวผมล่ะ รู้สึกยังไงกับเค้ากันแน่นะ โอ๊ยๆๆ อยู่ดีๆก็ปวดหัวขึ้นมาอีก...
ผมเอามือจับที่หัว เค้าจึงเอามือมาจับที่หัวผมด้วย
"อู๋น้อย นายเป็นอะไรรึเปล่า?"
"ไม่รู้สิ บางทีดูเหมือนอาจจะยังไม่หายปวดหัว แต่นี่ก็หลายวันแล้วนะ"
"ไปตามหมอมั้ย ชั้นจะไปสั่งให้ลุงฟุไปตามมา"
"ไม่ต้องหรอก ชั้นค่อยยังชั่วแล้วล่ะ นี่ก็ค่ำแล้ว คนอื่นๆจะวุ่นวายกันเปล่าๆ ว่าแต่แผลนายเถอะ ตกลงจะเลิกดื้อ ยอมทายาได้รึยัง ฮะ!!! นายฉีซานจอมดื้อ"
"เดี๋ยวก็ว่าบังคับ เดี๋ยวก็ว่าดื้อ ใครกันแน่ที่ดื้อ...อู๋น้อย นายไม่ยอมเรียกชั้นว่าปู่ แถมกว่าจะยอมรับปากอยู่กับชั้นต่อได้ใจร้ายมาก แล้วมากัดชั้นอีก ดูสิเนี่ยะ"
"เลิกลีลาได้แล้ว ยานายก็ปาทิ้ง แล้วทีนี้ทำไงล่ะ ไปเอาใหม่ที่ไหนได้ ชั้นจะได้ไปหามา"
ผมกำลังจะลุกขึ้นจากที่นั่งคร่อมอยู่บนตักเค้า แต่เค้าก็ฉุดผมนั่งลง...
"นายไม่ต้องไปหาหรอก เพราะนายคือยาที่ดีที่สุดของชั้นแล้ว"
"ฮะ!!! อะไรของนาย อย่ามามั่วนิ่มอีก"
"ชั้นเปล่านะ ก็ความจริงแล้ว แค่นายเอามือลูบที่แผลและจูบอีกที แผลชั้นก็จะดีขึ้นทันที"
"นายฉีซานนนนน...นายนี่ ชักจะมากไปแล้วนะ วิธีอะไรกัน? ตำราแพทย์เล่มไหนบอก"
"ถ้านายไม่เชื่อก็ลองดูสิ นายไม่ลองจะรู้ได้ยังไง มีแต่คนสกุลอู๋ที่ทำให้ชั้นเจ็บได้และในขณะเดียวกัน ก็ทำให้หายได้ด้วย"
ทีแรกผมก็รู้สึกลังเล แต่ว่าตอนนี้ยาก็ไม่มี ถ้าไม่ทำก็ไม่รู้ว่าจะมีวิธีไหนที่ดีกว่า ผมจึงตัดสินใจเอามือลูบไปเบาๆที่แผล อาการแดงก็เริ่มลดลง แต่ยังคงมีรอยกัดลึกลงไปอยู่ นี่ผมต้องจูบไหล่เค้าเหรอ!!! หน้าผมเริ่มจะแดงแทนแผลนี่แล้วนะ...
"อู๋น้อย ชั้นชอบนายจริงๆ"
เค้าหันหน้ามากระซิบที่ข้างหูผม ผมจึงตัดสินใจก้มลงจูบที่แผลนั่นเบาๆไปหนึ่งครั้ง แล้วถอนปากออกมาจากไหล่กว้างด้านขวา แผลค่อยๆตื้นขึ้น แต่ยังไม่หายสนิท ผมจึงถามเค้า
"นายฉีซาน มันดีขึ้นจริงๆด้วย แต่ว่ายังไม่เห็นหายเลย"
"อืม นายต้องมาทำแผลให้ชั้นอีกทุกวันจนกว่ามันจะหายนะ"
"ฮะ...ต้องทำอีกเหรอ"
ตอนนี้ผมรู้สึกถึงมือที่ซุกซนของเค้าเริ่มชอนไชเข้ามาในส่วนต้นขาที่คร่อมอยู่ เค้าลูบไล้ขึ้นมาเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า โดยที่ร่างกายผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมเอามือลูบที่แผลเค้าอีกครั้ง มันก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้ดีขึ้นเหมือนตอนแรกที่ลูบไป ผมจึงจูบลงไปอีกครั้ง ก็ไม่พบการเปลี่ยนแปลงใดๆอีก นี่ผมต้องมาทำแผลอีกพรุ่งนี้จริงๆสินะ...
"เอ่อออ...นายชอบชั้นจริงๆเหรอ"
ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาเค้าตรงๆอีก เมื่อคิดว่าชายหนุ่มร่างยักษ์ตรงหน้ากำลังบอกว่าชอบผม...
เค้าเอามือจับที่คางเพื่อให้ผมสบตาเค้าตรงๆ
"นายไม่เชื่อชั้นเหรอ?"
เค้าก้มหน้าลงมากำลังจะมาจูบผมอีก ผมเลยชิงพูดออกไปก่อน
"ชั้นเชื่อ เชื่อแล้ว!!! ตกลงว่า ถ้าชั้นยอมอยู่ต่อ นายจะยอมทายาแต่โดยดีใช่มั้ย?"
"นายจะยอมอยู่แล้วเหรอ จริงๆนะ อู๋น้อย ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก"
เค้ายกผมตัวลอยด้วยความดีใจ จนกระทั่งผมมานั่งแหมะอยู่บนตักเค้าพอดี
"นายฉีซาน นายปล่อยชั้นก่อน ชั้นยังไม่บอกเลยว่าจะยอมนะ แค่สมมุติ"
"อู๋น้อย นายคงไม่ปล่อยให้ชั้นมีแผลใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนตายใช่มั้ย"
ผมเอามือปิดปากเค้า เมื่อได้ยินคำว่าตายออกมา
"นายห้ามพูดแบบนี้ พระท่านว่า ไม่ควรพูดคำที่เป็นสิ่งไม่ดี"
เค้าเอาปากมาจูบที่มือผม ผมเลยลดมือลงมาวางที่หน้าตัก และพยายามจะถอยตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของเค้าแต่ไม่เป็นผล เค้ายิ่งโอบกระชับแน่นขึ้น...
"ตกลงว่ายังไง ยอมอยู่กับชั้นแล้วใช่มั้ย ไม่สงสารเพื่อนของปู่นายที่กำลังเจ็บแผลบ้างเลยเหรอ?"
"ก็ได้ นายฉีซาน จอมบังคับ"
"เย้ๆ อู๋น้อย นายยอมอยู่กับชั้นแล้ว"
สีหน้าเค้าช่างแตกต่างจากเมื่อหลายวันก่อนมาก ดูเหมือนแค่ผมรับปาก ความเคร่งเครียดที่ผ่านมามันหายไปหมดสิ้น เค้านี่เป็นคนดูออกจากทางสีหน้าจริงๆนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ผมชอบเห็นหน้าเค้ายิ้มแบบนี้มากกว่า แถมมีลักยิ้มด้วย น่ารักชะมัด.....เอาอีกแล้วนะ อู๋เสีย นายชื่นชมเค้าอีกแล้ว แต่ตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อน ในเมื่อเค้าชอบนาย แล้วยังไงกันล่ะ แล้วตัวผมล่ะ รู้สึกยังไงกับเค้ากันแน่นะ โอ๊ยๆๆ อยู่ดีๆก็ปวดหัวขึ้นมาอีก...
ผมเอามือจับที่หัว เค้าจึงเอามือมาจับที่หัวผมด้วย
"อู๋น้อย นายเป็นอะไรรึเปล่า?"
"ไม่รู้สิ บางทีดูเหมือนอาจจะยังไม่หายปวดหัว แต่นี่ก็หลายวันแล้วนะ"
"ไปตามหมอมั้ย ชั้นจะไปสั่งให้ลุงฟุไปตามมา"
"ไม่ต้องหรอก ชั้นค่อยยังชั่วแล้วล่ะ นี่ก็ค่ำแล้ว คนอื่นๆจะวุ่นวายกันเปล่าๆ ว่าแต่แผลนายเถอะ ตกลงจะเลิกดื้อ ยอมทายาได้รึยัง ฮะ!!! นายฉีซานจอมดื้อ"
"เดี๋ยวก็ว่าบังคับ เดี๋ยวก็ว่าดื้อ ใครกันแน่ที่ดื้อ...อู๋น้อย นายไม่ยอมเรียกชั้นว่าปู่ แถมกว่าจะยอมรับปากอยู่กับชั้นต่อได้ใจร้ายมาก แล้วมากัดชั้นอีก ดูสิเนี่ยะ"
"เลิกลีลาได้แล้ว ยานายก็ปาทิ้ง แล้วทีนี้ทำไงล่ะ ไปเอาใหม่ที่ไหนได้ ชั้นจะได้ไปหามา"
ผมกำลังจะลุกขึ้นจากที่นั่งคร่อมอยู่บนตักเค้า แต่เค้าก็ฉุดผมนั่งลง...
"นายไม่ต้องไปหาหรอก เพราะนายคือยาที่ดีที่สุดของชั้นแล้ว"
"ฮะ!!! อะไรของนาย อย่ามามั่วนิ่มอีก"
"ชั้นเปล่านะ ก็ความจริงแล้ว แค่นายเอามือลูบที่แผลและจูบอีกที แผลชั้นก็จะดีขึ้นทันที"
"นายฉีซานนนนน...นายนี่ ชักจะมากไปแล้วนะ วิธีอะไรกัน? ตำราแพทย์เล่มไหนบอก"
"ถ้านายไม่เชื่อก็ลองดูสิ นายไม่ลองจะรู้ได้ยังไง มีแต่คนสกุลอู๋ที่ทำให้ชั้นเจ็บได้และในขณะเดียวกัน ก็ทำให้หายได้ด้วย"
ทีแรกผมก็รู้สึกลังเล แต่ว่าตอนนี้ยาก็ไม่มี ถ้าไม่ทำก็ไม่รู้ว่าจะมีวิธีไหนที่ดีกว่า ผมจึงตัดสินใจเอามือลูบไปเบาๆที่แผล อาการแดงก็เริ่มลดลง แต่ยังคงมีรอยกัดลึกลงไปอยู่ นี่ผมต้องจูบไหล่เค้าเหรอ!!! หน้าผมเริ่มจะแดงแทนแผลนี่แล้วนะ...
"อู๋น้อย ชั้นชอบนายจริงๆ"
เค้าหันหน้ามากระซิบที่ข้างหูผม ผมจึงตัดสินใจก้มลงจูบที่แผลนั่นเบาๆไปหนึ่งครั้ง แล้วถอนปากออกมาจากไหล่กว้างด้านขวา แผลค่อยๆตื้นขึ้น แต่ยังไม่หายสนิท ผมจึงถามเค้า
"นายฉีซาน มันดีขึ้นจริงๆด้วย แต่ว่ายังไม่เห็นหายเลย"
"อืม นายต้องมาทำแผลให้ชั้นอีกทุกวันจนกว่ามันจะหายนะ"
"ฮะ...ต้องทำอีกเหรอ"
ตอนนี้ผมรู้สึกถึงมือที่ซุกซนของเค้าเริ่มชอนไชเข้ามาในส่วนต้นขาที่คร่อมอยู่ เค้าลูบไล้ขึ้นมาเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า โดยที่ร่างกายผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมเอามือลูบที่แผลเค้าอีกครั้ง มันก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้ดีขึ้นเหมือนตอนแรกที่ลูบไป ผมจึงจูบลงไปอีกครั้ง ก็ไม่พบการเปลี่ยนแปลงใดๆอีก นี่ผมต้องมาทำแผลอีกพรุ่งนี้จริงๆสินะ...
ตอนนี้ใจผมเต้นแรงและรู้สึกถึงสัมผัสที่เค้าลูบไล้ส่วนขามากขึ้น ผมจึงหันไปมองหน้าเค้าที่กำลังมองผมอย่างจริงจังอีกครั้ง
"นายฉีซาน นาย..."
"อู๋น้อย ปล่อยตัวตามสบายนะ ให้ชั้นได้สัมผัสนายและนายก็สัมผัสชั้นสิ"
เค้าเอาปากมาประกบอีกครั้ง คราวนี้ผมจะลองปล่อยให้ร่างกายไม่ต่อต้านดู เพื่อที่จะได้รู้ว่าผมต้องการแบบนี้จริงๆหรือเปล่า...
มือเค้าก็กำลังดันให้ชุดลำลองแบบยาวที่ผมใส่จากด้านล่างถูกเลิกขึ้นด้านบนจนกระทั่งถูกถอดออกจากตัว ผมถูกดันให้นอนลง ตอนนี้ร่างกายผมเหลือแค่กางเกงชั้นในเท่านั้น...
เมื่อเค้าเห็นผมนอนอยู่แบบนั้น จึงแกะกระดุมเสื้อเม็ดล่างของตัวเองที่เหลือติดอยู่ออกหมด เผยให้เห็นส่วนบนที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อทุกส่วนที่สวยงามเต็มที่
"อู๋น้อย เฉินฉีซานคนนี้ มีหน้าที่ปกป้องและดูแลนายตลอดไปนะ"
เค้าก้มตัวลงมาและบอกผม ผมเอามือดันส่วนอกที่กำลังจะแนบชิดกับร่างกายผมไว้
"นายฉีซาน นายจะอยู่กับชั้นตลอดไปเลยจริงๆใช่มั้ย"
"อืม แน่นอน...อู๋น้อย"
เค้ากำลังจะก้มลงเอาปากจูบที่ส่วนหน้าอกผม ผมเอามือผลักออกเบาๆ
"เดี๋ยวนะ นายหิวมั้ย!!!"
เค้าหลุดหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข และเงยหน้ามาที่ผมเล็กน้อยก่อนจะก้มลงจูบที่ซอกคอผมไล่ลงไปจนถึงหน้าท้องอย่างแผ่วเบา
"อู๋น้อยเด็กดี นายกลัวเหรอ ดูสิ ตัวสั่นเชียว เป็นแบบนี้ยิ่งน่ารักมาก"
"อะ...อื้ม ชะ...ชั้น"
"มื้อเย็นชั้นกินนายก็คงอิ่มแล้วล่ะ ลุงฟุคงจะงง ว่าทำไมเราสองคนไม่ออกไปกินข้าวเย็นกันแน่ๆ 555"
หลังจากนั้น กางเกงในสีขาวสะอาดของผมก็ถูกถอดออก ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองเกยก่ายกันไปมา ผมไม่รู้ว่าที่เค้าข้ามเวลามานี้เพื่อต้องการผมกลับมา หรือเป็นชะตาที่ผมต้องข้ามเวลามาเพื่ออยู่กับเค้า...
แต่ต่อจากนี้ ผมคงไม่สามารถออกห่างจากคนๆนี้ได้อีกต่อไป เพราะเสมือนเราสองคนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปแล้ว...
ผมหลับไปใต้ผ้าห่มในห้องนอนของเฉินฉีซาน ในขณะที่เค้าลุกใส่เสื้อคลุม ผมเริ่มรู้สึกตัว...
"ลุงฟุ มีอะไร? ชั้นกำลังว่าจะออกไปบอกให้ยกอาหารมาอยู่พอดี"
"เอ่อ!!! คุณชายผมพยายามห้ามแล้วนะครับ แต่ว่า..."
"ฉีซาน นายกลับมาตั้งหลายวันแล้ว ทำไมชั้นไม่รู้เรื่อง?"
ผมแอบลุกขึ้นมองออกไป เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคน แต่งตัวด้วยชุดสีแดงยาวแบบชุดโบราณเช่นกัน เบียดตัวเข้ามาอยู่หน้าลุงฟุ
"อ้าว เอ้อร์หง นายมาทำไม?"
.........................................โปรดติดตามตอนต่อไป.......................
"นายฉีซาน นาย..."
"อู๋น้อย ปล่อยตัวตามสบายนะ ให้ชั้นได้สัมผัสนายและนายก็สัมผัสชั้นสิ"
เค้าเอาปากมาประกบอีกครั้ง คราวนี้ผมจะลองปล่อยให้ร่างกายไม่ต่อต้านดู เพื่อที่จะได้รู้ว่าผมต้องการแบบนี้จริงๆหรือเปล่า...
มือเค้าก็กำลังดันให้ชุดลำลองแบบยาวที่ผมใส่จากด้านล่างถูกเลิกขึ้นด้านบนจนกระทั่งถูกถอดออกจากตัว ผมถูกดันให้นอนลง ตอนนี้ร่างกายผมเหลือแค่กางเกงชั้นในเท่านั้น...
เมื่อเค้าเห็นผมนอนอยู่แบบนั้น จึงแกะกระดุมเสื้อเม็ดล่างของตัวเองที่เหลือติดอยู่ออกหมด เผยให้เห็นส่วนบนที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อทุกส่วนที่สวยงามเต็มที่
"อู๋น้อย เฉินฉีซานคนนี้ มีหน้าที่ปกป้องและดูแลนายตลอดไปนะ"
เค้าก้มตัวลงมาและบอกผม ผมเอามือดันส่วนอกที่กำลังจะแนบชิดกับร่างกายผมไว้
"นายฉีซาน นายจะอยู่กับชั้นตลอดไปเลยจริงๆใช่มั้ย"
"อืม แน่นอน...อู๋น้อย"
เค้ากำลังจะก้มลงเอาปากจูบที่ส่วนหน้าอกผม ผมเอามือผลักออกเบาๆ
"เดี๋ยวนะ นายหิวมั้ย!!!"
เค้าหลุดหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข และเงยหน้ามาที่ผมเล็กน้อยก่อนจะก้มลงจูบที่ซอกคอผมไล่ลงไปจนถึงหน้าท้องอย่างแผ่วเบา
"อู๋น้อยเด็กดี นายกลัวเหรอ ดูสิ ตัวสั่นเชียว เป็นแบบนี้ยิ่งน่ารักมาก"
"อะ...อื้ม ชะ...ชั้น"
"มื้อเย็นชั้นกินนายก็คงอิ่มแล้วล่ะ ลุงฟุคงจะงง ว่าทำไมเราสองคนไม่ออกไปกินข้าวเย็นกันแน่ๆ 555"
หลังจากนั้น กางเกงในสีขาวสะอาดของผมก็ถูกถอดออก ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองเกยก่ายกันไปมา ผมไม่รู้ว่าที่เค้าข้ามเวลามานี้เพื่อต้องการผมกลับมา หรือเป็นชะตาที่ผมต้องข้ามเวลามาเพื่ออยู่กับเค้า...
แต่ต่อจากนี้ ผมคงไม่สามารถออกห่างจากคนๆนี้ได้อีกต่อไป เพราะเสมือนเราสองคนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปแล้ว...
ผมหลับไปใต้ผ้าห่มในห้องนอนของเฉินฉีซาน ในขณะที่เค้าลุกใส่เสื้อคลุม ผมเริ่มรู้สึกตัว...
"ลุงฟุ มีอะไร? ชั้นกำลังว่าจะออกไปบอกให้ยกอาหารมาอยู่พอดี"
"เอ่อ!!! คุณชายผมพยายามห้ามแล้วนะครับ แต่ว่า..."
"ฉีซาน นายกลับมาตั้งหลายวันแล้ว ทำไมชั้นไม่รู้เรื่อง?"
ผมแอบลุกขึ้นมองออกไป เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคน แต่งตัวด้วยชุดสีแดงยาวแบบชุดโบราณเช่นกัน เบียดตัวเข้ามาอยู่หน้าลุงฟุ
"อ้าว เอ้อร์หง นายมาทำไม?"
.........................................โปรดติดตามตอนต่อไป.......................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น