ตอนที่ 3 ไม่เข้าใจจริงๆ (I really don't understand)
…...หลังจากที่ผมได้สารภาพไปว่าชอบอ.เหว่ยถิง เค้าก็เปลี่ยนเป็น
คนละคนเลย กล้วยก็ไม่เอาแล้ว สองอาทิตย์มานี้ เค้าเรียกผมเข้าไปหาบ่อยมากขึ้น เค้าบอกว่าต้องการแค่ผมเท่านั้น...
ทุกคนในชมรมเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของพวกเรามากขึ้น...
และทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นห้องพักอาจารย์ ห้องน้ำชมรม
ผมจะต้องยอม
ให้อาจารย์จับนั่นจับนี่ และสัมผัสทุกส่วน รวมถึงอาจารย์พยายามจะ
กระตุ้นอารมณ์ผมทุกครั้งไป
จนต้องยอมรับว่าบางทีผมก็เกิดกลัวขึ้น
มา
ผมไม่รู้ว่าเพื่อนๆคนอื่นถ้ารู้จะเป็นยังไง แต่อาจารย์ไม่ได้รุนแรงกับ
ผมนะ
ตรงกันข้ามอาจารย์เหมือนพยายามจะทะนุถนอมผมเอาไว้ ผมคิดแบบนั้น...ทั้งที่ผมว่ามันก็ไม่น่าจะใช่
คือว่า...บอกใครๆเค้าก็คงว่าผมบ้า ผมแค่อยากรู้ว่าทำไมเค้ายังไม่เคยยอมสอดใส่มันเข้ามาในตัวผมเลย
ซึ่งผมก็แปลกใจ ว่าทำไม??? ผมไม่เคยชินกับเรื่องแบบนี้หรอกนะครับ แต่ผมก็ไปแอบศึกษามาบ้าง
ว่าสุดท้ายแล้วถ้าความต้องการของเค้ามันถึงขีดสุด เค้าต้องอยากใส่เจ้านั่นเข้ามาที่ตัวผม อย่างที่เคยบอกผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงเปลี่ยนใจมาชอบแบบนี้ หรือว่าเป็นเพราะผมเป็นแบบนี้อยู่แล้ว คราวก่อนที่ผมพยายามจะทำกับแฟนถึงไม่สำเร็จ...
แต่แปลกนะ...ทุกครั้งที่อาจารย์กระตุ้นผม เค้าก็ดูมีความสุข ยิ้ม... สายตาเค้าไม่เคยละไปจากตัวผม บางครั้งเค้าก็เอาแต่มองผมอย่างเดียว
จนบางทีผมก็อายไปหมด...
แต่ช่วยไม่ได้เพราะตอนนี้เพื่อนๆในชมรมซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตาย และทุกคนขยันขึ้นกว่าเดิม ทุกคนดูชอบการฝึกซ้อมจากอ.เหว่ยถิงโดยที่ไม่รู้ว่าผมตอนนี้ต้องยอมอะไรบ้าง...
คำขู่ทุกครั้งถ้าผมไม่ทำตามคือ
“ถ้านายไม่ยอม ชั้นก็จะลาออกจากที่ปรึกษานะ พะยูนน้อย”
เค้าพูดเป็นอยู่ประโยคเดียวนี่ล่ะครับ ผมไม่เคยรู้เลยว่าอ.ถิงที่เงียบขรึม
ที่จริงแล้วเค้าจะเป็นคนทะลึ่งแบบนี้ ภายใต้ใบหน้าเย็นชาดุร้ายกับนักเรียนคนอื่น
แต่เวลาอยู่กับผม ชอบใช้สายตาโลมเลียมาที่ตัวผม ผมยอมแพ้เลยครับ...ผมชอบเค้านะ
แต่ว่า...บางทีมันก็มากเกินไป….ผมยังมีอะไรไม่เข้าใจอีกหลายอย่างในตัวเค้าจริงๆ
วันนี้เย็นหลังจากซ้อมเสร็จ อ.เหว่ยถิงยังไม่มา
“นี่ประธานเฟิง ทำไมอ.เหว่ยถิงเรียกหานายบ่อยจริง มีอะไรกันรึเปล่า
น้า
555”
หยุนหลงทำสายตาเหมือนจะรู้อะไร...
“บ้าสิ นายจะกลับก็กลับไปเลย
เดี๋ยวชั้นเก็บของก่อนก็จะกลับแล้ว”
“ทำไมวันนี้อ.เหว่ยถิงยังไม่มาล่ะ”
หม่าเทียนหยู เพื่อนอีกคนในชมรมก็ถามต่ออีก
“ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ พวกเรากลับกันเถอะ”
ผมกำลังเก็บของ ก้มๆเงยๆในห้องแต่งตัว เพื่อนๆ
ก็กำลังจะกลับ
“ประธานเฟิง แล้วนายไม่รออ.เหรอ
เดี๋ยวเค้าก็โกรธเอาหรอก ถ้ามา
แล้วไม่เจอใคร”
“ชั้นไม่เห็นจะสนใจเลย คนอะไร หน้าโหดแต่จริงๆแล้วโรคจิตมากกว่า
555”
ผมตอบหยุนหลงไปอีก ในขณะที่กำลังใส่รองเท้าอยู่และยังไม่ทันเงยหน้าขึ้นมา
“นายว่าใครโรคจิตฮะ!!!”
เร็วกว่าที่ผมจะหนีได้ทัน
อ.เหว่ยถิงทำหน้าโหดมายืนอยู่หน้า
ประตูห้องแต่งตัว เพื่อนทุกคนวิ่งปรู๊ดดดดด
ออกจากห้องผ่านอ.ไป
ด้วยความรวดเร็ว แต่ละคนนี่ทิ้งผมเห็นๆ อ.ก็เหมือนจะยินดีที่ปล่อยให้ทุกคนกลับบ้านไป
ผมเลยอาศัยความกล้าลุกขึ้นแล้วจะเดินผ่านอ.ที่ยืนขวางประตูไว้
บ้าง...
“พะยูนน้อย นายคิดว่าจะหนีชั้นพ้นเหรอ”
“อ.มาทำไมตอนนี้ครับ พวกเราจะกลับหมดแล้ว”
“ก็มาตอนนี้สิ จะได้มีแต่ชั้นกับนายไง”
“เอ่ออ...อ.ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“นายว่าใครโรคจิตเมื่อกี้ คิดว่าจะกลับได้ง่ายๆเหรอ
คนที่ว่าชั้นแบบนี้
คิดว่าจะได้กลับบ้านเหรอ ฮึ!!!
ถ้างั้น ชั้นก็ไม่ใช่อ.เหว่ยถิงจอมโหด
แล้วสิ”
อ.คว้าเอวผมไว้ เอาอีกมือล็อคประตู แล้วลากๆๆ
ไปจนที่ผมนั่งใส่
รองเท้าเมื่อกี้...
อ.นั่งลงทำให้ผมเสียหลักพิงตัวเข้าหาอ.เต็มที่
เค้าเอามือล้วงเข้าไปในกางเกงด้านหลัง เอามือจับก้นผมแล้วก็ตี...
“กล้าว่าชั้นต้องทำโทษ”
“โอ๊ย...อ.ครับ ผมไม่ใช่เด็กๆนะ มาตีทำไม”
“นี่แหน่ะ เนื้อแน่นดีนะเรา
เริ่มอ้วนอีกแล้วนะพะยูนของชั้น”
อ.เอามือสองข้างทั้งบีบทั้งตีเล่นส่วนก้นของผม
จนผมว่ามันจะช้ำแล้ว
นะ ผมเลยดันตัวเองจะให้ลุกขึ้น แต่อ.ก็ลุกก่อนผม
แล้วจับตัวผมพลิกให้มานั่งลงแทน ส่วนอ.ไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นต่อหน้าผม...
อ.เอามือยื่นมาจะถอดกางเกงผมออก แต่ผมดึงไว้ไม่ยอมให้ถอดอีก
“ทำไม อี้เฟิง ปล่อยมือสิ!!!”
“อ.ครับ อย่าเลย”
“นายไม่เชื่อฟังชั้นอีกแล้วนะ”
“ก็เพื่อนๆเริ่มสงสัยกันแล้ว ผมก็...ก็ไม่อยากให้อ.ทำแบบนี้”
“ไหนว่าชอบชั้นไง”
“ผม...เอ่อ...ผมชอบครับ แต่ว่าผมแค่ไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจอะไร”
“เอ่อออ...เอ่อออ”
“เอ้!!! พะยูนน้อยอี้เฟิง
นายจะมาติดอ่างทำไม มานี่ถอดกางเกงสิ”
ผมไม่กล้าถามความสงสัยที่แท้จริง เลยยอมถอดกางเกงแต่โดยดี
“อื้มมม อ.ครับ อื้มมมมมมมมมมม”
มืออ. ปากอ. ทุกส่วนล้วนเข้ามากระตุ้นผม
แก่นกายของผมตั้งชูขึ้น แข็งตัวอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญจากอีกฝ่าย
อ.เอามือปลุกเร้าร่างกายผมอีกแล้ว ลูบไล้ไปทุกส่วนตั้งแต่หว่างขา เรื่อยไปจนถึงท้องน้อย ค่อยๆใช้จูบและฟันขบกัดทุกส่วนด้านล่างของผม ผมต้องแอ่นตัวรับสัมผัสเหล่านั้น ร้องครางเป็นระยะๆ จนกระทั่งปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวนั่นออกมาอีก
“อื้อออออออ อ.ครับ ผมไม่ไหวแล้ว อื้ออออออออ”
และเป็นเหมือนเดิมทุกครั้งคือ
เมื่อผมปลดปล่อยหมด อ.ก็จะหยุดและยืนดูผมบิดตัวไปมาแบบมีอารมณ์ ทำหน้าต้องการมากกว่านี้และพยายามมองเค้าด้วยความไม่เข้าใจ
“อ.เหว่ยถิง อ.ไม่ต้องการ เอ่อออ...”
"พะยูนน้อยที่น่ารัก นายจะถามอะไรกันแน่"
ผมกลั้นใจพูดออกไป
"อ.ให้ผมช่วยทำให้มั้ยครับ"
“ไม่ต้องหรอก ชั้นอยากเห็นนายมากกว่า”
ตอนนี้ผมนอนอยู่บนที่นั่งในห้องแต่งตัวนี่
โดยที่เสื้อส่วนบนถูกเปิดขึ้น
แต่ส่วนล่างเละเทะมาก ผมต้องการเค้าอีก แต่ผมไม่รู้จะพูดยังไง
ผมอายนะ แค่นี้ผมก็ว่านี่มันไม่ใช่ผมแล้ว...แต่อ.ยังคงยืนมองผมด้วยยิ้มมุมปากนั่น...
“พะยูนน้อย นายต้องการอะไรกันแน่ บอกมาสิ”
“ผม...เอ่อ...ผม...”
“นายจะหาว่าชั้นโรคจิตหรืออะไรก็ได้นะ แต่ถ้านายไม่พูด
ชั้นจะรู้ได้
ยังไงว่านายอยากได้อะไร”
“ผมอยากให้อ.ใส่มันเข้ามาครับ!!!”
ผมหลับตาปี๋เลยตอนพูดจบ เอาสองมือปิดหน้าไม่กล้ามอง...
อ.นั่งคุกเข่าข้างผมอีกรอบ ก่อนจะเอามือแกะมือผมออก
แล้วเอาปาก
ประกบลงมา ลิ้นชอนไชไปทั่วทั้งปาก...อ.จะถอนปากออก
ผมกลับดึง
เอาไว้จนลิ้นและปากดูดตวัดหากันอีกครั้งตามที่ผมต้องการ...
จนในที่สุดอ.ก็พูดออกมา
“พะยูนน้อย นายอยากได้ชั้น อยากได้แบบนั้นจริงๆเหรอ ไหนว่าไม่อยากให้ชั้นยุ่ง
กับนายไง”
“ก็แล้วทำไมอ.ไม่ทำ”
“นายอย่ารู้เลย วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ไปชั้นจะไปส่งบ้าน”
“ไม่...ผมไม่กลับ”
“อี้เฟิง นายอย่าทำแบบนี้”
“อ.ถิง อ.ไม่ชอบผมเหรอ”
อ.ไม่ตอบแต่เอากางเกงมาใส่กลับให้ผม
และแต่งตัวผมให้เรียบร้อย ถือของทุกอย่างโดยที่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม อ.เอามือขยี้หัวผม แล้วก้มหน้ามากระซิบข้างหู
“พรุ่งนี้บอกเพื่อนๆนะ สุดสัปดาห์นี้เราจะไปฝึกที่บ้านพักตากอากาศ
ของชั้นกัน”
“อะไรนะครับอ.”
“ตามนั้น บอกเพื่อนๆด้วยล่ะ”
ผมยังไม่ทันตั้งตัวครับ อ.ก็มาจับข้อมือผมแล้วลากไปที่รถอย่าง
ง่ายดาย...บ้านพักตากอากาศ...อะไรของเค้า ผมก็ยังไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ผมรวบรวมความกล้าบอกมันออกไป...เฮ้อ!!!
””””””””””””””โปรดติดตามตอนต่อไป”””””””””””
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น